Oh, jee, er wordt winterweer voorspeld!

Om te beginnen moet ik echt nog even terugkomen op onze romantische avond gisteren. Zoals ik al schreef, was onze eerste date romantisch, maar Rick moest toen de nachos zelfs terugsturen, want er zat geen chili op.

Gisteravond was de ervaring wel heel anders (en de rekening ook, maar daar hebben we het even niet over!). Bij dit restaurant moeten de mannen colbertjes dragen, dus Rick ging mooi in pak. Ik heb niet heel veel sjieke (winter)kleding, dus mijn keuze was snel gemaakt: mijn rood-zijden pakje (rok, hesje en jasje) en rode open-hiel schoenen.

We reden naar Washington en gaven de auto aan de valet parking. Wel vier mensen begroetten ons in het restaurant en we kregen een mooi tafeltje met zicht op de keuken (die open is, zodat je ziet, wat de chefs doen).

De keuze was uit een menu van drie gangen of een "tasting menu", waarbij je tien verschillende gerechten krijgt. Wij kozen voor het laatste, als we dan toch hier zijn, dan ook het lekkerste!

Als eerste toastten we onze twintig jaren samen met een Kir Royal. We namen samen een "trip down Memory Lane" (vind ik altijd een leuke uitdrukking) en praatten over die jaren samen.

De sommelier, die ons nog herkende van de laatste keer in dit restaurant (dat toch alweer jaren geleden is!), raadde een lekkere fles rode wijn aan en toen kwam het eerste gerecht.

We begonnen met een tartaar van haricots verts met caviaar, een lepel met een ei hapje met mozzarella en gele tomaat en een champignon "sigaar". Allemaal even exquisiet en lekker, alsof een engeltje op je tong piest!

Hierna volgden de gerechten elkaar rap op: kastanje en pinda soep met wilde eend, een onbeschrijflijk lekker foie gras taartje met truffels (die echte, dure), rockfish (weet de Nederlandse naam niet) met groente balletjes en Chardonnay saus.

Iedere keer kregen we nieuw bestek en met de rockfish kregen we (natuurlijk) een vismes. Kennelijk weet niet iedereen hier, wat dat is, want de serveerder legde op een heel kiese manier uit, hoe je dat met de vis zou moeten gebruiken.

Toen was er heel even pauze. Wat genoten we! Het restaurant zat vol, maar er was niets merkbaar van al het geluid, dat je in andere restaurants hoort. We hadden er net zo goed alleen kunnen zitten. Zo goed was de bediening ook, je hoefde maar te kijken en ze stonden naast onze tafel.

Met een glimlach werd het volgende gerecht bezorgd: paling burgers! Als mini-hamburgertjes gepresenteerd met een paar zelf gemaakte chips. De serveerder grapte, dat we even niet zo gemanierd hoefden te zijn, want we mochten met onze handen eten. Eerlijk gezegd, was dit mijn minst favoriete gerecht, maar wel grappig.

Er volgde nog een "hoofd"gerecht: een biefstukje van "squab" (ik geloof, dat dat een soort duif is) met een heel lekkere rijst met Japanse groentes erdoor (je moet je deze gerechtjes als niet meer dan acht happen voorstellen, anders zou je het allemaal niet op kunnen, natuurlijk).

Daarna begonnen we aan de desserts. Als eerste een vijftal heerlijke stukjes verschillende soorten kaas, van sterke blauwe kaas tot milde geitenkaas. Dit alles met toastjes van pistache-rozijnen brood. Dit zo beschrijvend loopt het water me weer in de mond, al heb ik net gegeten!

De zoete gerechten bestonden uit een frambozen vacherin (zo lekker, het is onbeschrijflijk), drie soorten chocolade dessert (waarvan ik de midddelste niet lekker vond) en uiteindelijk een bordje met heerlijke petit fours.

Dit restaurant is werkelijk fantastisch. Een avond hier is onbeschrijflijk en we zullen er nog lang over praten. Als je van lekker, wat zeg ik, exquisiet eten houdt, zoals wij, is dit paradijs! Iets, wat je jezelf maar zelden veroorlooft, waardoor het des te specialer is (helaas zijn de foto's niet gelukt).

Na zo'n luxueuze avond is het moeilijk weer in het maandag gareel te geraken. De wekker gaat weer veel te vroeg en de kinderen zijn op tijd op weg. Rick vindt het wat moeilijker om weer in het ritme te komen.

Peapod komt om de boodschappen te brengen en Cosmo vraagt ook de nodige aandacht. Saskia gaat al heel vroeg naar school. Deze drie dagen voor Valentijnsdag moeten de kinderen een "secret Valentine" meebrengen voor een klasgenootje, dat ze hebben getrokken.

Hoewel ik dit best een leuk idee vind, ben ik wat verbaasd, dat de lerares dit introduceert in haar klas. Op deze school zitten kinderen uit gegoede families, maar ook kinderen uit families, die zich niets extra's kunnen veroorloven. Zoiets creeert al gauw een competitie om het "beste" cadeautje.

Zo geeft Saskia vandaag aan haar secret Valentine een zelfgemaakte broche, een boeketje met rode roosjes. Echt heel erg leuk gedaan en een volwassene zou het niet veel beter doen.

Maar ze komt thuis met de mededeling, dat haar cadeautje "sucked". Jammer, hoor! Zelf kreeg ze ook niets spectaculairs, een potlood en wat snoepjes (ik neem aan, dat de meeste ouders er net zo tegenaan kijken als wij). Maar ja, anderen kregen hele mandjes met leukigheden. Dat soort ongelijkheden werk je toch in de hand met zoiets in die leeftijdsgroep.

Thuis heb ik na mijn dagelijkse wandeling met Cosmo nog een half uur om iets fysieks te doen. Ik besluit mijn gewichtenroutine twee keer door te nemen, terwijl Cosmo bij de open haard slaapt.

Dan moeten we naar puppy klas. Cosmo is helemaal rustig in de auto nu, maar hij trekt zichzelf de Petsmart in. Zijn vriendjes zijn daar! Hoewel ik van een paar oudere deelnemers in de klas een ergernis voel. Hun (entertainment breed, zoals de trainers ze noemt, dus heel kleine) hondjes willen ook graag met Cosmo spelen, maar dat mag niet!

Gelukkig zijn de eigenaars van de zwarte labrador, de bulldog en de sheltie minder hooghartig. Tenslotte is Cosmo gewoon een baby hond en net als met een heel jong kind heb ik er nog maar zoveel controle over.

Vandaag leren we (ok, de honden) om te liggen (doet Cosmo al erg goed en is weer voorbeeld voor de klas, misschien is het ook jaloezie van die twee oudjes met hun entertainment breed, ha ha). Ook moeten we "come!" oefenen en ook daar reageert Cosmo super op.

Maar als het op rustig zitten, zodat iemand hem kan aaien, aankomt, gaan we de mist in! Hij wil gewoon springen! Als ik later aan Katja vertel hoe we hem dat moeten afleren, wil zij dat helemaal niet! Maar, draag ik als argument aan, als hij eenmaal 70 pond weegt en een oude dame of klein kind komt, waar hij tegen op springt... Katja wil het niet echt zien, maar ik wel, ik wil hem goed getraind hebben!

Zoals altijd is hij supermoe na de klas. Hij geeft geen kik in de auto, ook niet als ik even bij Giant boodschappen ga doen. Ik wil alleen een paar dingen halen, die Peapod niet verkoopt. Maar ik heb buiten de "sneeuw"drukte gerekend.

Er wordt winterweer voorspeld (sneeuw en ijzel) voor de komende paar dagen en er staan rijen bij de kassa's! Het grappige is, dat mensen altijd hetzelfde inkopen bij het vooruitzicht op een winterstorm: melk, brood, eieren en water. Al die schappen zijn vrijwel leeg. Gelukkig heb ik die dingen niet nodig.

Voor Rick vind ik een leuke Valentijnskaart en verder heb ik alleen gehakt en wat broodbeleg nodig. Gelukkig hebben ze een self checkout, daardoor sta ik zo weer buiten! En Cosmo zit nog heel rustig in zijn bench.

Thuis gaat vrijwel direct de telefoon. Onze automatische garagedeur is zaterdagochtend door de kou gebroken. Vervelend is dan, dat je hem niet meer op slot kunt doen. Gelukkig komen ze die vanmiddag maken.

Kennelijk is het moeilijker, dan gedacht, want het neemt ze een goede twee uur en de baas moet er ook nog bij komen kijken. Maar nu gaat hij weer fijn automatisch. Ze zeiden, dat ze de hele dag dit soort problemen aan het oplossen waren. Toch raar, dat het weer zo'n invloed heeft op een deur!

Katja belt, ze heeft een enorme hoofdpijn, maar moet nablijven voor de Key Club. Het is een vergadering van club presidenten. Als ik haar later met Saskia ophaal, grapt ze, hoe de meeste van die presidenten heel "nerdy" zijn. Intussen denk ik, dat het fantastisch is, dat de school zoveel clubs heeft, waar ook de "nerdy" kinderen een plaatsje vinden.

Met de meisjes ga ik naar Eckerd. Saskia wil hier de twee verdere cadeautjes voor haar secret Valentine kopen en Katja heeft ook wat schoolspullen nodig.

We vinden een mok met hartjes voor $1 en een zak met Hershey Kisses voor 99 cent en een doosje met snoepjes voor de Valentijn. Meer wil ik niet uitgeven, want ik wil niet, dat Saskia in de competitie voor het leukste cadeautje verstrikt raakt. Dit zijn hele leuke cadeautjes en ik probeer haar duidelijk te maken, dat het juist de bedoeling is om inventief te zijn en iets kleins te geven.

Bij Whole Foods wil Katja "lunch" halen. Geen wonder, dat ze hoofdpijn heeft, ze heeft geen lunch op en het is al bijna 16 uur! Natuurlijk vindt Saskia er ook van alles lekkers, maar ik weet, dat het gezond is, dus mag het.

Katja blijft hoofdpijn hebben, maar gaat toch door met haar bijles en later naar de Relay for Life vergadering met Kai. Daar ben ik wel erg trots op, ze had ook zielig op haar bed kunnen gaan liggen! Als ik haar dat zeg, antwoordt ze, dat ik dat toch ook niet doe. Oef, zien ze dat aan mij? Dat je niet aan pijn mag toegeven? Is dat goed of slecht?

Het is perfect, dat ik een Italian Chicken maaltijd in de crockpot heb, want zo kan iedereen op de nodige tijden eten. Inderdaad eten wij vaak niet samen als gezin, maar ik ben ervan overtuigd, dat we op andere manieren onze "samen" tijd krijgen.

Want als ik naar ons vijven kijk zie ik een hecht gezin, waarin alle leden om elkaar en hun verschillende besognes geven. En dat is toch alles, wat je je wenst (en ja, ik heb net een vooroordeel over het "nooit samen aan tafel zitten" van "Amerikaanse families" gelezen, met als onmiddelijke conclusie, dat die families dan langs elkaar heen leven).