Sneeuwdag en Glamour shots

5:24 zie ik op mijn alarmklok, als ik groggy wakker word uit een fijne droom door een hard gefluisterd "Mammie!". Waarom realiseren kinderen zich niet, dat ouders ook gewoon willen blijven slapen? Katja is voor dag en dauw op om uit te vinden, dat de scholen vandaag gesloten zijn. Zij en haar broer (die ze vervolgens op de hoogte stelt) en Saskia snurken verder, maar ik ben wakker. Ik heb het warm (hoe kan dat nou, het vriest -15 buiten en er is geen verwarming aan!) en woel en denk en dat laatste is nooit goed.

Tot kwart over acht houd ik het uit. Dan belt mijn zusje op en sta ik op. Het ziet er buiten idyllisch uit. Zes centimeter heel droge sneeuw is vannacht gevallen, maar nu is de lucht weer staalblauw. En koud, dat het is! Min tien en straffe wind, brrr!! De open haard gaat meteen aan!

In gebieden noordelijker dan het onze zouden ze met 6 centimeter nooit sneeuwvrij krijgen. Maar hier spelen twee factoren mee: 1. het sneeuwt niet zo vaak, dus wordt er weinig geld in de budgets gestopt voor het schoonmaken van de straten (vooral in de woonbuurten). Zes centimeter sneeuw en min tien temperatuur maakt alles glad, vooral voor kinderen, die al om half zeven bij de schoolbusstop moeten staan. 2. Dit is een heel heuvelachtig gebied. Schoolbussen op gladde straten, die steil aflopen zijn geen veilig vervoer.


Dit is Cosmo's eerste pak sneeuw en dus gaan we er lekker in spelen in de achtertuin. Ik maak honderdduizend foto's en sommigen zijn nog gelukt ook. Wat een heerlijk beest is het! Dat snuitje met sneeuw erop is kostelijk!





Na het spelen lijn ik hem aan zijn lange riem en ga de oprit en stoep schoonvegen. De vrouw van Saskia's pianoleraar komt net langs wandelen met haar twee Shelties. Ze bewondert Cosmo uitgebreid, ze heeft wel wat kennis van dit soort honden en prijst zijn kleuring de hemel in. Cosmo speelt intussen met Mosely, de jongste Sheltie.


Lekker in de sneeuw!





Let op de sneeuw op zijn neusje (en hij is vandaag 12 weken oud!)



Gauw maak ik de paden schoon, want ik moet de douche in, de tijd dringt alweer. Om elf uur loop ik binnen bij mijn tandarts. Zoals in voorgaande blogs besproken niet het kleine buurt tandartsenpraktijkje.

Vandaag heeft mijn bezoek niets met mijn tanden te maken (gelukkig!). Ik kom er voor "glamour shots". Eerst word ik opgemaakt en dan worden er foto's gemaakt, waarvan er een op poster grootte aan hun muur zal komen te hangen.

Van tevoren werd me gezegd geen make up op te doen en mijn haar enkel te wassen. Ik moest een v-hals trui dragen en mocht mijn eigen juwelen uitkiezen. Nu heb ik blauwgroene ogen, volgens veel mensen, en turquoise of blauwgroene kleren staan me het best. Ik draag dus mijn fel turquoise trui en de turquoise juwelen, die Rick me in Jackson, Wyoming, gaf. Over die accessoires krijg ik altijd veel complimenten.

Zo ook vandaag, het ensemble wordt helemaal goedgekeurd. De dame, die mijn make up en haar doet, is make up artist geweest voor een van de grote modellenbureaus in Los Angeles (ik ben de naam vergeten, maar hij was me bekend). Ze is Japans-Amerikaans en we hebben een interessant gesprek over tweetaligheid. Ze werkt bijna twee uur lang aan mijn make up en haar en ik herken mezelf nauwelijks terug!

Mijn make up is zwaar, iets, waar ik zelf nooit voor zou kiezen, maar voor portretten is het wel goed. Ik word een kamertje in geloodst en op een stoel gezet, een zwart kleed als achtergrond.

Joey, die ook de vrouw van de tandarts is, maakt de foto's. De verlichting gebeurt achter witte paraplu's en met een zilverkleurig tafeltje. Ze heeft cursussen gevolgd en training gehad van een portretfotograaf. Ze doet het erg goed, gaat op laddertjes staan en vertelt mij, hoe mijn hoofd te houden.

Na zo'n twintigtal foto's gaan we kijken, welke gelukt zijn. Eerlijk gezegd vind ik de meeste goed gelukt, heel ongewoon voor mij, want ik houd er helemaal niet van op de foto te gaan! Met moeite kiezen we er twee poses uit. Eentje zal binnenkort op poster grootte in hun wachtkamer hangen, een vreemd idee!


De favoriete poses



Pas om half twee verlaat ik hun kantoor. Ik verga van de honger, maar moet eerst nog even naar Giant. Daar neem ik foto's van de bloemkolen voor een opdracht van een van de fotografie lijsten. Mensen kijken me heel vreemd aan, maar ja, wij houden nu eenmaal niet van bloemkool, dus dit is de enige manier.

Saskia heeft ook een "protractor" nodig (geen idee hoe dat ding in het Nederlands heet) en ik cash. De man, die mij gewoonlijk helpt met inpakken (en altijd complimentjes maakt over hoe goed ik eruit zie), weet niet, wat hij van mijn make up moet denken. "You look like you're ready to go to work", zegt hij. "Work" zou dan wel een theaterproductie of zo zijn, hi hi.

Thuis schrikken de kinderen ook van mijn verschijning. Ze weten niet of ze het mooi of eng moeten vinden. Het is echt een soort schminken, dus helemaal niet geschikt voor dagelijks gebruik. Als studente heb ik wat modellenwerk gedaan en toen werd ik ook zo opgemaakt. Dit bracht me dus een (kuch) 25 jaar terug!

In ieder geval was het een leuke ervaring en het zal gek zijn mezelf daar levensgroot te zien hangen, als ik er weer kom voor een controle. Zelf krijg ik er twee 8X10s en twee 5X7's uit. Toch leuk!

De rest van de middag plant ik mezelf op een stoel en laat de kinderen alles doen. Mijn kuit doet namelijk scherp pijn bij iedere beweging. Hopelijk helpt wat rust!

Morgen zullen we er hoogstwaarschijnlijk aan moeten geloven: op tijd opstaan! Wat een geluk deze week, iedere ochtend tot dusver langer kunnen blijven liggen. Rick belde net op, hij mist ons erg. Ook het sneeuwweer mist hij, in Seattle regent het. Nog twee nachtjes!