De ijzel, die een sneeuwstorm werd

Gisteren heb ik me weer heel rustig gehouden, me niets beter voelend. De Amerikaanse paspoorten van de kinderen verlopen dinsdag. Hoog tijd voor pasfoto's dus en Rick nam ze mee naar Motophoto om dat gedaan te krijgen.

Het plan was om vervolgens naar het postkantoor te gaan om de formulieren en foto's in te leveren. Omdat Saskia onder de veertien is, moeten voor haar beide ouders in persoon verschijnen. En ik voelde me absoluut niet in staat om in een rij te gaan staan wachten. We besloten dus te wachten tot morgen of maandag, in de hoop, dat ik dan een stuk beter ben.

De hele middag waren alle drie de kinderen de hort op. Kai speelde X-Box Live bij zijn vriend Charlie, Saskia maakte Tabatha's huis onveilig en Katja maakte dankbaar van haar nieuwe Kever gebruik, door met een vriend te gaan lunchen en daarna naar (waar anders!) Tysons Corner te gaan.

Rick nam de middag om allerlei akkevietjes af te werken. Zo was de van zo vies van al het zout van het afgelopen weekend, dat hij er telkens vlekken van op zijn kleding kreeg, als hij er langs liep. Na de carwash was hij weer mooi glanzend blauw.

Verder was (en is) de stoep achter ons pleintje een laag ijs van zo'n tien centimeter, zodat de kinderen 's ochtends (in het donker!) op straat moeten lopen om bij de busstop te komen. Rick heeft een uur lang geprobeerd, met een pikhouweel nog wel, om dat te ruimen, maar hij gaf het op.

Het had al meteen de dag, dat het gevallen was, schoongemaakt moeten worden, maar die stoep is op gemeentegrond en Vienna is wat dat betreft heel slecht. De wegen zijn zo schoon, maar de stoepen, ho maar. En vaak gooit de sneeuwploeg de berg sneeuw precies op het hoekje, waar de stoep afloopt, zodat gehandicapten e.d. eraf kunnen!!

Deze hele week ben ik al op een soep dieet, want dat is het lekkerst met een zere keel en hoest (alleen vindt de weegschaal het niet nodig om ook maar een beetje de zuidelijke richting op te gaan en dat zou toch moeten, eigenlijk). Gisteravond was het een lekkere Thaise soep met "dumplings".

Na het eten hebben we de film "Employee of the Month" gekeken op Pay per View (ik wilde eigenlijk Little Miss Sunshine zien, maar die hadden we net gemist). Dat is een grappige film, zeker geen hoog gehalte, maar prima om de gedachten te verzetten, als je je niet lekker voelt!

Na alweer een hele nacht ieder uur wakker geweest te zijn van hoestbuien, die me doen kokhalzen, besluit ik bij het opstaan vanochtend, dat het tijd voor de dokter is. Het wordt allemaal eerder erger, dan beter en dan weet ik alweer hoe laat het is. Vrijwel altijd gaat een verkoudheid in mijn voorhoofdsholtes vastzitten, namelijk.

Als ik uit het raam kijk, wacht er een verrassing: een witte wereld! Gisteren werd er ijzel voorspeld, die later over zou gaan in gewone regen. Nou, Moeder Natuur dacht daar anders over en het sneeuwt hard. Het zijn mooie dikke vlokken, die ook de takken van de bomen prachtig wit maken. Al heb ik helemaal geen zin in winters weer meer, sneeuw is toch leuker dan ijzel, in alle gevallen!


De Vienna Urgent Care Kliniek gaat om tien uur open en uit ervaring weten Rick en ik, dat er al gauw een rij vormt. We zorgen dus tien minuten voor de opening er te zijn en Rick gaat als derde in de rij staan. Ik blijf in de warme auto wachten.

Binnen de kortste keren zit de wachtkamer vol, dus ik ben heel blij, dat we vroeg waren! Na een half uurtje ben ik aan de beurt. De vrouwelijke Afrikaans-Amerikaanse arts (heel bijzonder om hier bij de Urgent Care een Amerikaanse dokter te krijgen, meestal zijn ze Pakistaans of Indiaas) vraagt me van alles en besluit dan te testen of ik griep heb. Op mijn opmerking, dat ik de griepprik heb gehad, zegt ze, dat ze dat op het moment vaker zien. Er gaat een andere influenza variant rond, dan die in de griepprik zit.

Maar de test komt negatief terug en na nog wat onderzoek concludeert ze, wat ik vanochtend al wist: ik heb voorhoofdholte ontsteking. Hiervoor krijg ik antibiotica en een hoestdrank, die me beter moet helpen slapen, mee. Nu maar hopen, dat alles gauw gaat helpen, want ik heb er meer dan genoeg van en al de inactiviteit en het koude weer maken, dat mijn spieren als planken aanvoelen.

Buiten sneeuwt het nog keihard en de wegen zijn flink glad. Regelmatig zie je mensen slippen, ook Rick heeft moeite de auto recht te houden. Toch besluit hij de medicijnen op te gaan halen bij Eckerd, want dan hoeft hij er later niet weer doorheen.


Het ziet er werkelijk sprookjesachtig uit buiten en door het raam van de auto neem ik wat foto's. Thuis komt Rick de oprit eerst niet op en hij glijdt bijna tegen Katja's Kever op! Gelukkig krijgt hij uiteindelijk zonder problemen de auto in de garage en gaan ze de oprit schoon vegen.




Mijn uitzicht

Katja belt haar werk af, want Rick wil onze auto's niet aan de gladde wegen wagen. Voor de tweede keer deze maand had men niet op sneeuw, maar op ijs gerekend.

Rond drie uur houdt de sneeuw op en ligt er meer dan tien centimeter. Er staat geen zuchtje wind, dus ik geniet van mijn uitzicht vanaf de bank: bomen bedekt met sneeuw alsof het watten zijn.


De bomen achter ons huis



De "watten" in de Dogwood

De kinderen en Cosmo vermaken zich prima in het witte spul, al heeft Katja woorden met Leah. Om het goed te maken bouwt Leah een sneeuwhond in onze voortuin met "I love Katja" erop. Of het alles weer goed heeft gemaakt, weet ik niet.


In ieder geval valt het te betwijfelen of de scholen morgen open gaan. Alle parkeerplaatsen moeten daarvoor namelijk geploegd worden en het is maar de vraag of dat gaat lukken. Ik denk, dat we in ieder geval op een late opening kunnen rekenen, wat fijn is voor mij, want dan kunnen de kinderen Cosmo bezig houden.

Vanavond zijn de Oscars op tv, wat we natuurlijk gaan kijken. Het zegt wel wat over ons, dat we alle genomineerde geanimeerde films gezien hebben! Van de "volwassen" films echt geen enkele (maar morgen ga ik Little Miss Sunshine kijken, die is vanmiddag opgenomen)!

Intussen heeft Cosmo zich als een ware sneeuwhond ontpopt, hij is niet binnen te houden! Hij rent en springt en ligt en graaft, heerlijk, vindt hij het. In ieder geval hebben we zo geen "hond" aan hem!