Ziekenboegje

Tien messen lijken er in mijn keel te steken, als ik om vier uur wakker word. Slikken kost zoveel moeite, dat ik het eigenlijk niet wil doen. Ook heb ik het ijskoud, al lig ik onder een dik dekbed (in tegenstelling tot de afgelopen drie nachten zou ik het lekker warm moeten hebben). Geen goed teken!

Het is al zo lang geleden, dat ik een verkoudheid of iets dergelijks heb gehad, dat ik me niet kan voorstellen, dat ik die nu wel heb! Maar de thermometer wijst 38 graden aan en zelfs de keeltabletten, die Rick me geeft, helpen niets tegen de pijn. Bah! Als ik ergens geen tijd voor heb (of zin in heb, maar dat is logisch, natuurlijk)!

Ook Katja wordt wakker met een fikse keelpijn en blijft thuis. Kai heeft nog steeds koorts en ook hij blijft dus thuis. Gelukkig is er bij Saskia en Rick nog niets te bekennen.

Buiten is het grijs en wit, want er ligt nog steeds een flinke ijslaag. Nu weet ik, dat ik het niet goed zou doen in noordelijker klimaten, ik wil kleur!

Christine en Ayesha bellen, beiden zijn ook ziek, gedeelde smart is zeker halve smart! Ik besluit er vandaag gewoon maar aan toe te geven. De kinderen en ik lummelen wat op de computer, terwijl de schoonmaaksters bezig zijn (die Kai en Katja vroeger, dan ze zouden willen, uit hun bed haalden).

Dan komt Laura voor een massage en die is heel pijnlijk. Dat schrijf ik vrijwel iedere week, ik weet het, maar als je je ook nog grieperig voelt is het helemaal erg. Ik heb nog overwogen om af te zeggen, maar op het moment hebben mijn spieren die wekelijkse massage nodig.

Op de weg terug van zijn werk haalt Rick Cosmo op. Die wordt hier, ondanks de ziektes, met groot enthousiasme binnen gehaald. Hij heeft een enthousiaste groet over voor iedereen en is alweer gegroeid! Nu kan hij met zijn poten op de eettafel, dus dat wordt uitkijken geblazen.


Ziek, maar wel pep genoeg om de hond te knuffelen!



Hij is net een kind, hij vindt zijn speeltjes en gaat lief liggen knauwen, dan weer op dit botje, dan weer op dat. Hij heeft duidelijk geen trauma overgehouden aan de kennel en hij ruikt heerlijk.

Ze hebben hem daar een bad gegeven en hij draagt een mooi St. Patrick's Day halsdoekje met klavertjes, hoefijzers en regenbogen. Hoe schattig de kinderen dat ook vinden, Cosmo moet er niets van hebben! Hij blijft aan zijn nekje krabben, dus ik krijg medelijden en verlos hem van het ding.

Met heel mijn wezen hoop ik morgen beter te zijn. Anders wordt het zorgen voor onze "baby" ook heel moeilijk, want hij moet zijn energie kwijt. Kortom: moeders kunnen echt niet ziek zijn! En willen het ook niet...