Een beetje een andere Nieuwjaarsdag

Gisteren stonden Rick en ik al redelijk vroeg naast ons bed. Hij wilde nog even naar zijn kantoor in Washington, want daar was nog een verlaat Kerstcadeautje voor mij aangekomen. Daarna reed hij door naar de Party Store om bordjes en versieringen voor ons feest te halen.

Het was werkelijk schitterend weer, al vroor het licht bij het opstaan (waardoor arme Cosmo uitgleed op het compleet bevroren deck!). Ik besloot dus om te beginnen met Cosmo een flink stuk te gaan lopen. Donderdag begin ik mijn gewoonlijke routine van personal training en lopen weer (na al dat gesnoep de afgelopen weken voelen mijn broeken me een beetje te strak!). Maar iedere dag moeten de spieren toch los gemaakt en hoe beter, dan met een lekkere wandeling!

Thuis begon ik met het maken van het oliebollen deeg. Dat stelde natuurlijk niets voor, want het enige, dat je aan de Atlanta pakken moet toevoegen is 500 ml lauw water. Ik heb zo drie pakken klaargemaakt en de grote kommen met een natte doek erover in de verwarmde oven laten rijzen.

Intussen waren de kinderen ook wakker en hielpen ze me mee allerlei hapjes en salades klaar te maken. Vorig jaar ben ik erg georganiseerd geweest en heb een lijstje van de schalen in Word gemaakt. Dat hielp dit jaar enorm met de snelheid van het klaarmaken!

Op het menu stonden:
1. Zalm salade, witlof met zalm cream cheese spread, komkommer schijfjes met zalm cream cheese
2. Ham salade omringd met prikkertjes mozzarella en druiftomaatjes
3. Mediterranese schaal – tapenade, tzatziki, hummus, pita schijfjes
4. Bruschetta en crostini
5. kaasschaal – brie + vijgenjam, cheddar, Haavarti
6. Dolma’s + dadels met cream cheese
7. Kalkoen wraps met daartussen appelschijfjes met truffel pate
8. Prikkertjes Gouda met ananas, mini worstjes met mandarijntjes, bologna met druiven
9. Prikkertjes Salami met augurk, meloen met prosciutto, ham met asperge
10. gerookte zalm, zalm wieltjes (van Whole Foods)
11. caviaar, blini, sour cream



Na een paar uur stonden de schalen te pronken in de ijskast en een paar buiten op de tafel op het deck. Helaas hadden Cosmo en Snickers dat ook door. Toen ik boven was en naar buiten keek, zag ik Cosmo zich tegoed doen aan een paar stokjes Bologna met druiven. Heel handig had hij het van de stokjes afgegeten! Gelukkig betrapte ik hem aan het begin van zijn gesmul!

Niet veel later wist Snickers te ontsnappen en die stal een paar prosciutto met meloen stukjes! Daarna hebben we de schalen maar in de garage gezet, gelukkig was het er koel genoeg voor.

Gewoonlijk laat ik het oliebollendeeg een uur of zo rijzen. Dit keer stond het bijna drie uur te rijzen en het rees bijna letterlijk de pan uit! Zo luchtig heb ik het nog nooit gezien en er kwamen drie volle schalen met de prachtigste oliebollen uit! Rozijnen e.d. voeg ik sinds een paar jaar niet meer toe, want dat vindt niemand, behalve Rick, lekker. Nu zijn de oliebollen een van de dingen, waar het eerst naar gevraagd wordt door onze gasten!

Met Katja's goede vriend Raffi aten we een eenvoudige avondmaaltijd van worstjes met brood en tomatensoep. Rick bracht Kai naar Charlie's huis, want er zou onder onze gasten niemand zijn met een zoon van Kai's leeftijd en dus wilde Kai natuurlijk liever naar een vriend. Hij zou daar ook blijven logeren.

Al om half acht ging de deurbel om Katja's eerste gasten aan te kondigen. Zij nodigde vier jongens en vijf meisjes uit om met ons mee te vieren. Zeven van hen bleven ook logeren, dus het werd weer een vol huis hier!

Na achten kwamen ook onze gasten binnendruppelen, ieder met iets lekkers of champagne mee. Sylvia had een verrukkelijk worstenbrood gemaakt, een soort groot formaat saucijzebroodje. Heerlijk!

Al gauw was het feest in volle gang. De oliebollen vlogen weg (er was er vanochtend nog welgeteld een over voor Rick, ik denk erover volgend jaar maar vier pakken te bakken, als er weer zoveel mensen komen!). De tieners en kinderen beneden hoorden we niet eens, die kwamen tegen middernacht opeens te voorschijn.

Voor we het wisten kwam de bal in New York al naar beneden en werd er luidkeels afgeteld. Happy New Year!!! Rick gaf in zijn enthousiasme de tieners ook champagne in plaats van cider, iets wat ik te laat doorhad. Ik hoop, dat we daar geen problemen mee krijgen met andere ouders! Katja verzekert me echter, dat ik me geen zorgen hoef te maken, dus dat doe ik dan maar niet.


Wachten tot de bal valt

Met zijn allen gingen we naar buiten voor het vuurwerk en Cosmo besloot achter een van de kinderen aan te ontsnappen. Hij bleek echter flink bang voor het vuurwerk en liet zich daarom niet meer vangen. Katja, die hem achterna rende, klapte door haar enkel en kreeg een flinke jaap in haar teen.

Het duurde even voor de vuurwerk afschieters doorhadden, dat Cosmo panisch was en tegen die tijd rende Cosmo de cul de sac al uit. Midden op de straat galoppeerde hij werkelijk Marshall Road af in de richting van de drukke vierbaansweg. Rick, Mark, Stephanie en ik renden al roepend er achteraan. Cosmo moet de paniek in onze stemmen gehoord hebben, want hij besloot Goddank terug te komen!

Gewoonlijk loopt hij nooit verder, dan Leah's huis om Diego te bezoeken, dus ik ben me werkelijk rot geschrokken! Hij heeft, toen we weer binnen waren, een lekker snoepje gekregen. Arm dier!

Na die consternatie werd er door Rick, Hans en Chuck nog wat meer prachtig vuurwerk afgestoken. Inmiddels stond al het eten al op tafel en kon er opgeschept worden. Met al het lekkers voor middernacht en het feit, dat een aantal mensen voor het eten al vertrokken, was ik bang veel en veel te veel te hebben. Gelukkig viel dat mee, er is heel goed van het buffet gegeten en de complimentjes vlogen over de tafel, altijd leuk om te horen.


Rick en Hans steken vuurwerk af



Aan Katja's vrienden kan ik echt merken, dat ze op de rand van volwassenheid staan. De mompelende vijftien- en zestienjarigen hebben plaatsgemaakt voor vlotte zeventien- en achttienjarigen, die ook gisteravond leuk aan de gesprekken deelnamen. Na het buffet werd er zelfs serieus geboomd tussen een paar van de mannen en de tieners.

Pas tegen drieen vertrokken de gasten, die niet bleven slapen en gingen Saskia, Madison (die bij haar bleef logeren) en ik naar bed. Rick bleef nog even op om zeker te zijn, dat de jongens op een andere verdieping gingen slapen, dan de meisjes.

Een van de jongens en zijn vriendin vertrokken al om negen uur vanochtend. Hij had basketbaltraining, de arme ziel! En zij moest van haar ouders zo vroeg thuis zijn!

Wij zijn lekker tot elf uur blijven doezelen en vonden de rest van de tieners al aan hun ontbijt van donuts en bagels. Katja's voet deed nog steeds erge pijn en ik kon er zelfs geen drukverband omheen doen.


De afwas was vanochtend behoorlijk!

We besloten dus om na onze brunch naar de Emergency Clinic te gaan om een foto te laten maken. Ook bel ik onze buren, die gisteravond al zeiden, dat ze een paar krukken te leen hebben, indien nodig. Heel fijn, want zonder komt Katja echt niet vooruit!

Toen het huis weer leeg was op ons vijven na hebben we gedoucht (Katja zo goed en zo kwaad als het ging zittend in onze douchecel, wat een gedoe!) en ons op ons Nieuwjaarsbest aangekleed.

Ieder jaar is onze Nieuwjaarsdag traditie om te gaan brunchen. Met uitzondering van een jaar, toen we te laat waren met reserveren, deden we dat al tijden bij de Ritz Carlton in Tysons Corner. Helaas was hun brunch prijs dit jaar echt veel te veel voor ons budget, vooral omdat Saskia met haar twaalf jaren als vol zou worden meegerekend. Belachelijk als je bedenkt, dat zij enkel bacon, wat vruchten en desserts eet!

Maar goed, het was dus zaak te zoeken naar een alternatief, dat nog luxueus was, maar niet zo extravagant. De keuze viel op het Fairmont Hotel in Georgetown. Door Georgetown, wat heel leuk voor de Kerst versierd is, reden we naar het hotel.

Nadat ik Katja uit de van had geholpen gaf Rick die af aan de valet parking. Ons tafeltje in het zeer sfeervolle restaurant stond al klaar en al gauw waren de glazen gevuld met water en jus d'orange en voor Rick en mij champagne. Een pianiste speelde sfeervolle liedjes en de brunch stond prachtig opgesteld naar ons te lonken.


Prachtig gingerbread "stadje" in het restaurant



Om ons heen zaten keurig gekleedde mensen, een dame zelfs in het lang. Aan het tafeltjes naast ons waren twee Engelse stellen in de diepe conversatie gewikkeld. Verder waren er nog een heel aantal andere talen vertegenwoordigd, hoorde ik.

Na eerst een bordje vol lekkers voor Katja te hebben gehaald ging ik zelf op onderzoek uit. Er was zalm, garnalen, krab, oesters, diverse salades, een Aziatische hoek met sushi (die alleen helaas maar niet werd bijgevuld), een schaal met lekkere kazen (maar ook niet bijgevuld), broodjes, omeletten, noem maar op! Het was dus smullen geblazen, dat zeker.

Maar...het was moeilijk iemand te vinden om te vragen, of er meer sushi gebracht kon worden. En de kazen waren ook duidelijk op en zo nog een stel lekkernijen, die toch zeker wel bij de fikse prijs van de brunch hoorden.

Onze serveerder was bovendien nogal een izegrim en toen ik vroeg of hij misschien kon vragen die schalen bij te vullen, kreeg ik te horen, dat dat "heus wel zou gebeuren". Tja, dat is dus niet wat mijn Ritz verwende oren wilden horen!

Na aan Rick gevraagd te hebben, wat hij er nu van vond (soms verwacht ik erg veel van service, omdat ik zelf in die industrie heb gewerkt en hoge standaards heb). Hij was het helemaal met mij eens, dus ik heb naar de manager gevraagd.

Die kwam meteen en stelde zichzelf voor. Ik vertelde hem in nette bewoordingen hoe teleurgesteld ik was, dat mijn favoriete onderdelen van de brunch de hele anderhalf uur, dat we aanwezig waren geweest, niet waren bijgevuld.

Hij maakte zijn excuses (en even later was alles bijgevuld, maar ja, te laat voor mij) en stelde voor de brunches van de kinderen van de rekening te halen! Nou, dat was veel meer, dan ik had verwacht als compensatie, maar natuurlijk namen we dat met beide handen aan! Rick grapte (toen de manager weg was, dat wel), dat ik maar vaker iets mis moet vinden aan het eten. Toch voelde ik me helemaal in mijn recht, als je dan zo'n hoge prijs vraagt moet je ook zorgen, dat alles tip top verzorgd is!

Op de terugweg zijn we nog even langs het Sofitel, waar Hans, de man van Sylvia, manager is, gereden. Rick en ik willen binnenkort graag een nachtje samen van huis en dit hotel ligt daar wel heel gunstig voor en ziet er mooi uit.

Weer in Vienna heeft Rick Katja en mij afgezet bij de Urgent Care Clinic. Daar is het "first come, first served", dus altijd een gok hoe lang je moet wachten. Gelukkig viel het dit keer mee en kregen we al gauw een kamertje.

Katja had een beetje koorts, volgens de verpleegster van de pijn, mijn arme kind! Hobbelend ging ze naar de roentgenkamer en we zagen even later de foto's van haar voet al hangen. Dat gaat snel! Mijn lekenoog zag geen breuk, maar ja, het was even afwachten, wat de dokter zou zeggen.

Maar gelukkig zag die zo op het eerste gezicht ook geen breuk en bij het betasten van Katja's voet werd haar duidelijk, dat ze haar enkel ernstig heeft verstuikt. Haar hele voet is opgezwollen en paars, vandaar, dat een drukverband te pijnlijk is. Daarom krijgt Katja een aircast, die haar enkel stijf houdt.

Verder mag ze er de rest van deze week helemaal geen gewicht op zetten. Dit weekend mag ze het voorzichtig proberen, maar alleen, als het geen erge pijn doet. Als ze volgende week woensdag niet alweer redelijk loopt moeten we toch nog naar een orthopeed. Katja krijgt een briefje mee voor school, dat ze de lift moet kunnen gebruiken als ze naar boven of beneden moet.

Een minder begin van het jaar dus voor onze oudste, maar het had een stuk erger kunnen zijn! Het is haar linker voet, dus ze kan (en wil dat ook het liefst) wel naar school rijden (een schoolbus in is natuurlijk helemaal een ramp en ze wil er niets van horen, dat Rick haar brengt en haalt morgen).

Als afsluiting van al het feestvieren pakken we, (onze) traditiegetrouw, het laatste pakje onder de Kerstboom uit. Ik krijg van Rick (het verlate Kerstcadeautje, dat hij gisteren is gaan ophalen) Paint Shop Pro X2! Ik kan niet wachten het te installeren.

Maar nu eerst een lekker bordje van overgebleven salades en andere lekkernijen. En zo begint een nieuw jaar. Ik wens en hoop, dat het voor iedereen hier fantastisch zal worden!