National Geographic en Nederlands bezoek

Oef, dat is weer even heel erg wennen, die wekker om kwart over zes! Gelukkig lagen we er gisteren allemaal heel vroeg in. Maar ik kan me er heel erg over opwinden, dat onze kinderen op 2 januari alweer naar school moeten! Waarom niet die paar dagen extra tot het weekend erbij geven en dan maar wat later met de ellenlange zomervakantie beginnen.

Natuurlijk zijn alle kinderen, zonder uitzondering, vandaag doodmoe en de leerkrachten ook. Wat dat betreft vind ik dit schooldistrict belachelijk. Maar ja, wat moet, dat moet, dus Kai gaat in de vrieskou om tien over half zeven naar de bus en Saskia vertrekt om acht uur.

Katja heeft vannacht erge pijn aan haar voet gehad en doet het even rustig aan. De zwelling lijkt gelukkig wel wat minder dan gisteren. Van mij mag ze vandaag thuis blijven, maar ze staat erop om naar natuurkunde en wiskunde te gaan. Met angst in het hart, want ze heeft ook nog een vrij zware rugzak, laten we haar gaan. Van wegbrengen en ophalen wil Miss Eigenwijs niets weten.

Rick is vandaag nog vrij, morgen is ook zijn vakantie over. De afgelopen paar jaar hebben we deze dag gebruikt om samen iets in de omgeving te gaan bekijken, dat we nog nooit bezocht hebben.

Eerst laten we in een ijskoude harde wind Cosmo even in het bos uit. Dat is geen pleziertje, dus we besluiten in ieder geval niets buiten te gaan doen. Omdat we door Katja's verlate vertrek ook een late start hebben is iets in de stad het makkelijkst.


Rick heeft nog even lol met Cosmo

De keuze valt op de National Geographic Explorer's Hall. Dit museum(pje) is gratis en gevestigd in het gebouw, hoe kan het ook anders, van National Geographic aan M Street in Noordwest Washington.

Tot onze grote verbazing vinden we voor het museum aan de straat een parkeerplaats met een meter van 2 uur. Gelukkig, want het is ook in de stad bitter koud en iedereen loopt diep weggedoken in hun jassen.

Hierdoor laten we de tentoonstelling van prachtige foto's van albatrossen van Frans Lanting gaan. Die foto's staan buiten rond het gebouw opgesteld en na het verhaal over hoe hij ertoe is gekomen om die foto's te nemen zijn we al verkleumd!


IJskoude albatrosfoto's!



Binnen in het ene gebouw lezen we over de Nigersaurus, dinosaurus fossielen, die in 2000 zijn ontdekt. Verder hangen er prachtige luchtfoto's van Robert Haas, sommigen lijken wel abstracten.


"Aai!" Lijkt het zo of ik de Nigersaurus aai? Volgens Rick wel

In het hoofdgebouw is het de laatste dag van de Critter Cam tentoonstelling (helaas, want ik denk, dat vooral Kai hier erg in geinteresseerd zou zijn geweest). Hier zien we, door middel van allerlei filmpjes en vertellingen, hoe webcams aan dieren bevestigd onderzoekers meer vertellen over hun leef- en eetgewoontes.

Vooral de filmpjes van de zeedieren vind ik fascinerend. Zo zien we hoe een groep humpback walvissen een schol haringen bij elkaar drijft om er gezamenlijk van de eten. Het is allemaal bere-interessant en we blijven er langer, dan ik voor zo'n klein museum had verwacht.

Als we weer buiten staan is het lunch tijd, maar vlak in de buurt zien we geen restaurants. Rick besluit dus naar Dupont Circle te rijden, een buurt vol kunstgalerijen, kleine restaurants en vlakbij alle ambassades. Hier hebben we ruime keuze en onze blik valt op Bistro du Coin, een heel Frans uitziend restaurantje.

Alweer is het geluk met ons en kunnen we zo achter het restaurant parkeren. Zodra we er binnen stappen waan ik me in Parijs. Ze hebben zelfs Duralex glazen voor het water. Ook het menu is typisch bistro-Frans.

Met dit koude weer beginnen we met een uiensoep, die super lekker is! Meestal vind ik het veel te zout, maar deze is perfekt klaargemaakt. Er zit een lekkere laag gegratineerde kaas bovenop, ook weer niet te veel, zoals bij zoveel restaurants.

Verder bestel ik een Salade Nicoise, precies zoals ik me uit Frankrijk herinner is die klaargemaakt, compleet met ansjovis. Ook Rick beef bourguignon ziet er lekker uit. Voor prijzen, die heel redelijk zijn voor midden in de stad (mijn salade kostte $11) is Bistro du Coin echt een aanrader!

Net als onze hobbelaarster op krukken thuiskomt rijden we de oprit weer op. Gelukkig is alles goed gegaan en heeft ze veel hulp gekregen met het dragen van haar tas en dergelijke.

Kai belt, dat hij na school blijft voor de Sandwich Club, die hij en zijn vrienden hebben gestart (Kai is de vice president). Eerst deden we daar wat lacherig over, maar nu worden ze toch een serieuze club met een lerares als sponsor. Ideeen ervoor zijn een sandwichmiddag, waarbij originele sandwiches worden geserveerd en de opbrengsten naar een goed doel zouden gaan, bijvoorbeeld. Dat is helemaal niet gek!

Eric belt, dat hij klaar is met zijn shoppen en onderweg is naar ons huis. Leuk, want zo ziet hij een en ander nog bij daglicht. Rond kwart voor vier gaat de deurbel en loopt Eric met een zak vol verrassingen binnen.

Hij ontmoet Cosmo, die pas opspringt, als hij doorheeft, dat Eric dat goed vindt. Kennelijk heeft de training wel effect! Rick komt naar boven en de kinderen komen een voor een gedag zeggen. Eric heeft enorme (en dan bedoel ik enorm!) zakken met spekjes voor hen mee, waar direct van gesnoept wordt.

Verder krijg ik een lekker doosjes Godiva Amsterdam chocolaatjes en heeft Eric het boek "In Alle Staten" van Max Westerman uitgelezen en geeft het nu aan mij! Leuk, hoor, want ik had er natuurlijk al over gelezen en was al flink nieuwsgierig geworden. En dan komt er nog heerlijk pecan brittle uit Georgia uit de tas! Eric, je hebt ons echt verwend, hartelijk dank!

Rick laat trots ons theatertje zien en Eric is verbaasd, dat ons deck zo hoog boven de grond is. Maar verder heeft hij zich volgens mij wel een goede voorstelling gemaakt van hoe het er hier uitziet via mijn blog.

Voor het donker wordt stel ik voor wat in de omgeving rond te rijden, zodat ik Eric ook wat andere dingen, waar ik regelmatig over schrijf, kan laten zien. Eric rijdt en ik leid hem naar Oakton om hem een van de rijkste buurt in ons gebied te laten zien.

Hij ziet zo, hoe heuvelachtig en bosachtig het hier is. Sommigen van de landgoederen staan boven op de heuvel te pronken. En nu er geen bladeren aan de bomen zitten is het goed te zien, hoeveel enorme huizen erachter schuilen.

Daarna rijden we door de historische Church Street in Vienna en ik laat Eric het W&OD pad zien. Ook het Freeman House uit 1860 en de Presbytarian kerk uit 1794 (Vienna bestaat sinds 1767, toen het Ayr Hill werd genoemd) staan langs deze weg.

We rijden via het commerciele centrum van de stad, Maple Avenue, terug. Ik laat Eric de high school van Kai en Katja zien en de typische aankondigingen op de muur van wanneer hun verschillende teams staatskampioenen waren. Ook ziet hij het football veld, waar Kai vorig jaar speelde.

Langs de metro rijden we weer naar huis. Ik hoop, dat Eric zo wat dingen heeft gezien, waar ik vaak over schrijf. Dit gebied is weer heel anders (denk ik), dan andere gebieden in de VS, die hij heeft bezocht.

Voor het avondeten stellen wij Clyde's voor. Eric vertelt, dat hij eergisteravond bij Coastal Flats in de mall heeft gegeten, wat tot de andere goede plaatselijke keten (Great American restaurants) behoort. We vinden, dat we hem natuurlijk naar een plaatselijk restaurant moeten nemen.

Saskia ligt met erge hoofdpijn in haar bed, dus voor haar zullen we wat meenemen. Maar Katja en Kai gaan mee. Bij het restaurant blijkt het nogal moeilijk voor iemand op krukken om naar binnen te gaan en Katja moet zes treden op hinkelen (ze grapt wel, dat ze zo haar oefening wel krijgt!). De ingang voor invaliden blijkt helemaal aan de andere kant en hippend op krukken en in de bijtende kou te ver weg.

In het restaurant worden we nog bijna naar een tafeltje onderaan een trap gebracht, maar gelukkig is daar ook een traploos (weliswaar verder leeg) alternatief voor. Helaas voor Eric zitten we nu niet in het interessante (met palmen en schilderijen etc.) gedeelte van het restaurant. Hoe goed het hier in de VS ook over het algemeen geregeld is voor gehandicapten, dit restaurant heeft wat te verbeteren!

Het wordt een gezellige maaltijd. We hebben een aardige serveerster en Eric probeert voor het eerst hummus, een van Katja's favoriete voorgerechten. Ook de hoofdgerechten zijn erg lekker, hoewel mijn portie veel te groot is! Ik had hetzelfde gerecht (herfst groentes met zoete aardappel gnocchi) een paar weken geleden, toen ik met Sylvia ging lunchen, maar de portie voor het avondeten is zeker dubbel zoveel (en ongeveer dezelfde prijs!).

Voor Saskia nemen we een kinder pizza mee terug en voldaan gaan we weer naar huis. We kletsen nog even wat na, maar dan kondigt Eric aan, dat hij opstapt. Hij is moe en wij ook, want we zijn nog aan het bijkomen van Oud en Nieuw. Rick heeft al een bedtijd van tien uur aangekondigd, heel ongewoon voor hem.

Terwijl we Eric uitzwaaien bedenk ik me, dat we verdorie geen foto's samen hebben genomen! Rick oppert nog om er een bij de auto te nemen, maar dan rijdt Eric de cul de sac al uit. Het was gewoon te gezellig om daaraan te denken! Morgen gaat Eric naar Baltimore, waar hij ongetwijfeld ook zal genieten.