Over een Kerstgala en kerstboom kappen

Zaterdag

Om zeven uur was ik wakker van de pijn in mijn been en dacht op te staan, maar draaide me toch nog eens om. Een uur later word ik weer wakker en Rick is inmiddels al naar beneden. Ik sta ook op en zoals iedere ochtend ligt Orion me voor de slaapkamerdeur op te wachten.

Als hij mij ziet wordt hij zo enthousiast dat hij als een dolle door het huis gaat rennen, zo schattig! Rick heeft al ontbijt op, maar wil een cappuccino van Starbucks dus ik bestel weer de egg bites en de nitro brew.

Het is nog droog dus na het ontbijt gaat Rick wat hij hoopt dat de laatste bladeren zijn uit de tuin maaien. Ik loop intussen een uur hard op de plaats in gezelschap van Orion.

Het gaat goed want ik heb bijna tienduizend stappen bijeen na een uur. Gek genoeg heb ik op het moment helemaal geen zin in de elliptische machine, die wacht maar tot volgende week.

Rick is net klaar als het begint te regenen. Het is intussen alweer lunchtijd en we bestellen salades van Panera. Ik heb dezelfde als gisteren, maar dat vind ik niet erg want hij is heel erg lekker.

Dan gaan we inpakken voor het kerstgala van vanavond. We blijven in Washington dichtbij waar het feest wordt gehouden logeren. Het is gelukkig even droog als we de tassen in de auto laden. Rick en ik merken op dat het wel heel vaak regenachtig weer is voor dit evenement. Heel vervelend met galakleding aan!

Om een uur of drie rijden we voor bij Hotel Monaco, een van oudste hotels in Washington. Een valet ontfermt zich meteen over ons. Terwijl Rick incheckt gooi ik eindelijk een excellent curve ball voor Pokémon Go! Daar ben ik al maanden mee bezig! Nu krijg ik twee nieuwe Pokémon.

We krijgen een kamer op de derde verdieping met zicht op 7th Street in Chinatown. Dit is een mooi boetiekhotel en ik wilde eigenlijk foto's nemen van de lobby, maar daar is een Santa voor honden en een ander gala gaande, heel druk dus.

Toch nog gelukt

 

Rick en ik besluiten even door de kerstmarkt aan de overkant te lopen. Die is leuk, maar klein en veel te druk vandaag naar mijn smaak. Opeens hoor ik een jongeman achter me Nederlands spreken aan de telefoon. Hij zegt dat al het eten hier zwaar en vet is en hij dus niet verbaasd is dat al die mongolen hier super dik zijn. Pardon?!

 Het heeft geen nut iets te zeggen tegen zo iemand, weet ik, maar Rick merkt wel op dat hij zou willen dat hij het gehoord had zodat hij zich om had kunnen draaien en "What did you just call us, Dude??" tegen hem roepen. Dat zou nou echt schitterend geweest zijn!

Opeens bedenk ik me dat ik mijn sjaal vergeten ben voor vanavond. Mijn jurk heeft geen mouwen en het kan flink koud zijn in de gebouwen. Gelukkig is daar Loft en zij hebben de perfecte zwarte sjaal voor mij.

Het miezert nog steeds en ons gala begint pas om zeven uur. We besluiten met onze laptops neer te strijken bij Yard House. Hier hebben ze meer dan honderd bieren aan tap, een paradijs voor Rick dus. Ik houd het bij een bloody Mary, die ook heel lekker is hier.

Om alvast wat in onze magen te hebben bestellen we kipnuggets met buffalo saus. De muziek is hier heel luid en kennelijk verstaat de (slechte) bartender me niet. We krijgen namelijk kippenvleugeltjes en daar heeft Rick een hekel aan. Met een spinnig gezicht zegt ze dat ik verkeerd heb besteld. Uh, nee en dat wordt geen grote fooi!

Als ze uiteindelijk komen smaakt het ons goed. Dan rekenen we af en lopen terug naar het hotel. Daar kleden we ons in onze galakleding en roepen dan een taxi om ons naar het National Building Museum te brengen.

Het is een prachtig gebouw van binnen en we sluiten aan in de rij voor de garderobe. En dan merk ik dat ik de eerder bij Loft gekochte sjaal in de taxi heb laten liggen! Zo zonde! Maar gelukkig is het niet koud binnen.

Als de jassen afgegeven zijn gaan we een foto laten maken door de professionele fotograaf. Ik hoop dat hij leuk is geworden!  Later vragen we ook aan een van de feestgangers of ze een foto van ons wil nemen en die is heel goed gelukt.

We gaan aan een tafel zitten en kijken wie er allemaal binnenkomen. Jammer genoeg kent Rick vrijwel niemand, maar we maken kennis met de mensen, die ook aan ons tafeltje komen zitten. Er zijn twee pianospelers/zangers en we kunnen op een papiertje verzoeken om liedjes doen.

Twee van mijn verzoeken vinden zij perfect voor de piano: Bohemian Rhapsody en Uptown Girl van Billy Joel. Ze zingen het erg goed en betrekken het publiek er ook in. Zo zingt iedereen uit volle borst iedere keer als er "Mama" wordt gezongen in Bohemian Rhapsody.

Er worden hapjes rondgebracht en om acht uur gaat het buffet open. Er is sushi, stokjes met zalm en biefstuk, salades en meer. Ik eet van de sushi de rijst niet en verder vind ik meer dan genoeg te eten wat in mijn dieet past.

Na het eten zien we eindelijk bekenden, Nancy en Lars. Nancy is Keniaanse en Lars een Deen, we kennen ze al jaren, maar hebben ze een tijd niet gezien. We praten dan ook gezellig en voor we het weten loopt het tegen middernacht en is het tijd om afscheid te nemen.

Wij hebben wonder boven wonder snel een Uber te pakken, die ons naar het hotel rijdt. Ik ben doodop dus we gaan gauw naar bed. Het was weer een heel geslaagde Microsoft avond!

Zondag

De gordijnen hier zijn zo goed dat ik denk dat het pas vier uur is als ik wakker word. Tot mijn verrassing is het echter al half negen! Rick is ook net wakker en hij gaat erop uit om Starbucks koffies te halen. Dat is wel fijn van midden in de stad zijn, de Starbucks ligt maar een paar blokken verderop.

Intussen douche ik en pak mijn spullen weer in. Als Rick met de koffies terugkomt gaan we erop uit om een restaurant voor ons ontbijt te zoeken. Dat valt niet mee en we hebben al bijna besloten om dan toch maar in het hotel te eten als blijkt dat de Ierse bar Fado open is.

Chinatown met zijn boog

City Center DC met alle heel dure winkels

Hier zit het al vol met mannen met een pul bier voor hun neus (om half tien 's ochtends!). Ze kijken naar een voetbalwedstrijd tussen twee Britse teams. Het ontbijtmenu ziet er goed. We bestellen eggs Benedict zonder hollandaise saus en met spinazie. Rick neemt er ook bangers bij.

Keurig op tijd om uit te checken zijn we terug in het hotel. Op de terugweg kijken we nog of we een parkeerplaats kunnen vinden om de nationale kerstboom en de kleine boompjes te bezoeken. Die is er niet en eigenlijk is het weer me ook te somber voor leuke foto's. Hopelijk lukt het later deze maand nog.

Thuis zetten we de bagage binnen en laten Orion even uit. Dan gaat hij mee in de van om onze kerstboom te gaan uitzoeken. Maar eerst rijden we door het gezellige voor kerst versierde oude plaatsje Middleburg naar Upperville. Ook dat is een oud plaatsje, in 1790 gesticht.

Hier gaan we lunchen bij de populaire Hunters Head Tavern. Er is een wachtlijst, maar wij vinden nog twee krukken aan de bar. Het is hier net een oud Britse pub, er staat zelfs een rode telefooncel voor het restaurant. Rick neemt het stoofvlees gerecht en ik de gerookte zalm, het smaakt allemaal heel goed.

 

Dan stellen we de GPS in voor de Middleburg Christmas Tree Farm. Die ligt heel idyllisch aan Christmastree Lane. Ondanks het sombere weer en de kale bomen is het een mooi rit er naartoe. Dit is het tweede weekend dat ze open zijn en het is druk! Er zijn ook heel veel honden dus jammer genoeg voor Orion moet hij in de van blijven wachten.

Wij willen een Douglas fir en de eigenaar zegt dat ze daar vorige week al veel van verkocht hebben. Hij wijst ons een veld waar hij hoopt dat we nog een ongeveer drie meter hoge boom kunnen vinden. We lopen er met een kar om de boom op te leggen heen.

Het is best een stuk lopen en onderweg zien we eigenlijk alleen maar kleine boompjes. Ik heb vorige week een artikel gelezen dat er een kerstboom schaarste is. Het duurt 12 jaar om een boom van de grootte, die wij willen, te kweken en de vraag ernaar overtreft de beschikbaarheid. De bomen zijn dan ook een stuk duurder dan voorgaande jaren.

Wij vinden precies een boom van onze gading. De rest is allemaal te klein. Gelukkig hebben we er maar een nodig en heeft deze ook een mooie vorm. Rick zaagt hem om en we brengen hem naar voren om gemeten te worden. Hij is 2,5 meter en kost ons $105. De man beaamt dat er volgend jaar waarschijnlijk geen grote bomen beschikbaar zullen zijn. Dat wordt dus een andere boerderij voor ons.

De volgende stap is dat de boom wordt uitgeschud en in touw gewikkeld. Dan dragen Rick en ik hem naar de van waar hij wonder boven wonder achterin past. Orion heeft geduldig gewacht en weet niet wat te denken van dat prikkelende ding naast hem.

Op weg naar huis stoppen we nog even bij de Giant waar Rick zijn traditionele eggnog koopt. Die drinkt hij altijd bij het optuigen van de kerstboom. Ik vind een paar slokjes lekker, maar verder is het me te zoet en te zwaar.

Thuis zetten we gezamenlijk de kerstboom op. Rick moet er bovenaan wat vanaf knippen om de ster te laten passen. Verder steken er ook een aantal takken uit, die we eraf halen. Het is niet de mooiste boom die we ooit gehad hebben, maar eenmaal versierd zal het toch weer echt onze boom zijn.

Voor ons avondeten heeft Rick vrijdag golumpki gekocht van de Poolse winkel. Zijn moeder was half Pools en maakte die vaak. Het is een mengsel van gehakt en rijst gewikkeld in koolbladeren. Ik vind het heel saai en doe er mosterd op om er wat smaak in te krijgen. Ik merk aan Rick dat hij er ook niet weg van is. Nou ja, we hebben het geprobeerd.

Na het eten hangen we de lichtjes in de boom. We hebben wit, groen en rood. Dan de zilverkleurige slingers en de komende dagen zullen de versieringen volgen. Wij zijn al blij dat we zoveel gedaan hebben gekregen. Dit is het vroegst ooit dat we een verse boom hebben gehaald, maar we moeten wel. Anders is er gewoon geen keuze meer. Hopelijk houdt hij het tot na Oud en Nieuw uit.

En zo eindigt weer een druk, maar heel leuk weekend.