Dag 2 Punta Cana: Over een regenachtige dag

Keurig om kwart over zes word ik wakker. Ik kleed me aan en loop naar het strand. Daar zie ik dat het bewolkt is in het oosten. Het zal een mindere zonsopgang worden dan gisteren, maar ik geniet er toch van. Het is niet elke dag dat ik op een Caribisch strand sta tenslotte.

Rond zeven uur loop ik terug naar de kamer. Ik neem de twee zwembad doeken, die we hebben, mee. Aan het zwembad zoek ik goede stoelen uit en leg de doeken erop om ze te reserveren. Eigenlijk ben ik daar tegen, maar gisteren konden we bijna geen stoel meer vinden, want iedereen doet dit reserveren voor later.

Inmiddels is Rick ook wakker en klaar om te gaan ontbijten. Het weer ziet er veelbelovend uit, maar dat is bedrieglijk, want op de radar zijn allerlei onweersbuien vlakbij ons te zien. We moeten er dus maar van genieten zolang het droog is.

Het ontbijt is vrijwel hetzelfde als gisteren en ik vind dat heel fijn, want ik wil eigenlijk het liefst zo min mogelijk vlees eten. De gemarineerde zalm, tonijn en dorade zijn heerlijk. Daarbij heb ik groente en fruit, een goed begin van de dag.

Na het eten gaan we naar het Star Cafe voor een ijslatte. Ik vraag de mijne met amandelmelk. Het Spaans gaat me steeds beter af. Mijn vriendin Monique zou trots op me zijn.

Na de koffie gaan we naar Guest Services om te proberen een reservering voor 30 personen te regelen voor Lisa's zestigste verjaardag. Zij wil graag bij het Japanse restaurant eten, maar daar hebben ze alleen na negenen plaats voor zoveel mensen. 

Dat is natuurlijk veel te laat voor ons. Rick laat Lisa weten dat het enige restaurant dat zoveel mensen kan herbergen het buffet is. Het verbaast mij niets. Dit had natuurlijk al veel eerder gereserveerd moeten worden. 

Dan merk ik toch dat Rick en ik meer gewend zijn aan het moeten reserveren van restaurants. In onze omgeving thuis is dat meestal nodig, zeker met een grote groep. Lisa wilde zelfs tot dinsdag, de dag zelf, wachten. Het restaurant heeft 48 zitplaatsen en ik kon al garanderen dat het niet zou lukken. 

Hierna lopen we naar Fabian van Dressel Diving. We boeken de snorkeltocht naar Saona Eiland voor morgen. Dat wordt een lange dag van half acht tot half zeven, maar het lijkt ons heel erg leuk. We gaan nu morgen tot en met woensdag een excursie doen en dan hebben we donderdag om nog een dag "niets" te doen. 

Tijd voor het zwembad en we zoeken de stoelen, die ik eerder geserveerd had, op. Die van mij is ingepikt door een Spaans sprekende familie, maar dan moeten ze niet bij mij zijn. Ik wijs op mijn baddoek en vertel ze dat dit mijn stoel is. Ze protesteren even, maar dan maakt de vader zijn excuses en haalt hun spullen er vanaf.

Rick en ik gaan eerst de oceaan in. Het water daarvan is nota bene warmer dan het zwembad. Omdat het de oceaankant is zijn er golven, maar 's ochtends zijn die minder dan 's middags. We dobberen een tijdje en gaan dan terug naar het zwembad.

We praten weer met deze en gene en hebben vooral een interessant gesprek met Alicia en Stan. Alicia raadt een boek aan over DNA dat ik zeker ga lezen. Helaas wordt het steeds bewolkter en er steekt een harde wind op.

Het is toch al bijna lunch tijd en we gaan terug naar de kamer om droge kleding aan te trekken. Gelukkig heeft het hotel grote paraplu's in iedere kamer, want inmiddels komt de regen met bakken uit de lucht. Ik heb mijn Disney regenjas aan en die is perfect.

Omdat het nog net te vroeg is voor het middageten gaan we weer naar Guest Services. Dit keer is het om een taart voor Lisa's verjaardag te regelen. 

De grote viering gaat dinsdagavond plaatsvinden. De mensen bij Guest Services herkennen ons al en het lukt me allemaal weer in het Spaans dankzij de medewerkster, die speciaal voor mij heel duidelijk en langzaam spreekt.

Het plenst nog steeds als we gaan eten en we worden midden in de zaal gezet zodat we niet nat worden. Het buffet is weer prima, maar ik merk nu al dat ik er aan het einde van de week meer dan genoeg van zal hebben. Er zijn maar een aantal dingen, die anders zijn dan de voorgaande dagen, verder is alles hetzelfde.

Nu we niet met zijn allen bij het Japanse restaurant kunnen eten heeft Lisa doorgegeven dat we niet iedere avond met de hele groep hoeven te eten. Het is prima als we een paar van de andere restaurants uitproberen. 

Rick en ik zijn alleen geinteresseerd in het Japanse restaurant en gaan weer naar Guest Services om te kijken wat onze kansen zijn als we met zijn tweeen gaan. 

We zijn intussen al oude bekenden en ze vinden het prachtig dat ik Spaans probeer te spreken. Tot onze vreugde is er vanavond om half zeven nog plaats.

Aangezien de regen aanhoudt besluiten Rick en ik eens te kijken wat het casino inhoudt. Dat ligt tussen ons hotel en een andere Iberostar, de Dominicana, in. Helaas opent het casino pas om drie uur, maar door de ramen kijkend zien we dat het heel klein is. 

Nu we hier toch zijn kijken we ook even rond bij de Dominicana. Het is duidelijk een kleiner vakantieoord dan dat van ons. We hebben geen zin om helemaal door de regen terug te lopen naar onze villa en nemen een golf karretje. 

Rick moet wat werk verrichten en daar is deze regenachtige middag perfect voor. Ik neem de tijd voor mijn blog en zo vervelen we ons helemaal niet. Ik moet zeggen dat, regen of niet, naar buiten kijken en palmbomen zien ook geen straf is. 

Een groot deel van de rest van de groep brengt de middag door aan een van de bars. Gisteravond was dat aan sommigen goed te merken. Ik ben toch wel blij dat Rick daar ook niet zo van gediend is.

Als Rick klaar is met zijn werk regent het nog steeds, maar we willen erop uit. Het casino is inmiddels open en we lopen daarheen. 

De tafels gaan vanavond pas open dus we spelen op een gokautomaat. We hebben dollars nodig voor fooien. 

Wat is dat eigenlijk doodsaai zo telkens op een knop drukken en verliezen. Tot ik win en mijn ene dollar er zestien worden. Dan is het toch wel grappig.

We lopen naar het "theater" en treffen daar een deel van de familie, Ricks neven Zack en Lucas en hun vrouwen en kinderen (3, 9 en 12,allemaal even leuk).

Ze beginnen net met Bingo spelen en we doen allemaal mee. Het is heel leuk en Abby van negen naast mij vindt het allemaal spannend. Helaas wint niemand van ons, maar het was een gezellig uurtje. 

Het is zowaar droog als we terug naar de kamer lopen. We kleden ons wat netter en wandelen dan naar het Japanse restaurant, Kabuki.

Daar krijgen we plaatsen aan een teppanyaki tafel met zestien andere mensen. We praten met een Duits stel en ik met de Canadese tiener naast mij, die een fan is van het Washington ijshockey team. 

Het eten is erg goed. We beginnen met een bordje met sushi en gyōza. Daarna een kop soep met groente en vervolgens de show met de chef die gebakken rijst met kip, biefstuk en garnalen grilt.

We zijn niet geïnteresseerd in het dessert en gaan daarvoor naar het buffet restaurant. Daar treffen we nog een aantal mensen van de groep en kletsen wat met hen. 

Net op tijd voor de regens zijn we terug in onze kamer. Hopelijk is het morgen wat driver zodat we vissen kunnen zien!