Over de rit naar Ottawa

We zijn beiden voor de wekker van zes uur wakker. Rick zet koffie en thee terwijl ik me aankleed en mij laatste toiletspullen inpak. 

Dan sleep ik mijn tas naar beneden en is het Ricks beurt in de badkamer. Ik geef Orion zijn wandeling en vul de koelbox met drankjes, lunch en ijs. 

Alles duurt altijd iets langer dan we willen, maar om kwart voor zeven sluiten we de garage en gaan op weg. 

Mijn broodje ligt al klaar bij Panera en dat van Rick bij Starbucks. De koffies zijn perfect bereid en we beginnen aan de 925 kilometer naar Ottawa. 

In Tysons nemen we de tolbanen, maar dat hoeft eigenlijk niet. Tot onze onbeschrijflijke verbazing is er geen file. 

Sterker nog, er is nauwelijks verkeer. Kennelijk hebben mensen al vrij genomen voor het Memorial Day weekend of het spitsuur begint wel erg laat. 

Enfin, we klagen niet en voor we het weten zijn we het gebied rond Washington uit. 

De I-270 leidt ons naar route 15. Het landschap hier in west Maryland is prachtig. Glooiende heuvels met boerderijen en kleine stadjes. 

 Na zo'n anderhalf uur rijden we Pennsylvania binnen. We komen langs Gettysburg waar de belangrijke slagen tijdens de Burgeroorlog plaatsvonden. 

Dan rijden we via de I-83 bij Harrisburg, de hoofdstad van Pennsylvania, de I-81 op. Deze snelweg zullen we tot de grens met Canada rijden.

Voor Hazleton stoppen we bij een benzinestation voor een toiletbezoek. Ook nemen we een flesje frisdrank mee. Rick heeft een diet Mountain Dew en ik een Cola Zero. Die caffeine kunnen we goed gebruiken. 

Na Hazleton blijft het landschap heuvelachtig. Het doet wel wat aan zuid Duitsland denken. Er vestigden zich dan ook veel Duitsers in deze staat. 

Bij Scranton willen we onze volgende pauze houden en ook lunch eten. Helaas regent het en is best koud met maar tien graden. We hebben vaak slecht weer als we dit gebied doorkruisen.

Na de lunch neem ik het stuur over. Door de plenzende regen en met veel te hard rijdende vrachtwagens en auto's is het in de bergen vermoeiend rijden. 

Mijn podcasts over het alcoholvrij make van wijn en bier en over hoe oud bier is zijn voor ons beiden interessant. Ik houd het anderhalf uur vol en dan wisselen we bij Cortland, New York, weer van plaats. 

Hier is het een stuk vlakker en minder bochtig. Het is jammer van het weer, want de omgeving is mooi. Deze rit is veel afwisselender dan die langs de oostkust tussen Washington en Boston. 

We moeten een keuze maken welke grensovergang te nemen. Onze gewoonlijke is de Thousand Islands brug. Die wijst Google Maps aan, maar Waze wil dat we oostelijker bij Ogdensburg de Saint Lawrence Rivier oversteken. 

We besluiten toch de Thousand Islands oversteek te doen. We moeten ongeveer een half uur wachten en dan laat de vriendelijke Canadese grensbeambte ons na een paar vragen door. 

Voor het eerst in zes jaar zijn we weer in Canada. Vanwege de regen maak ik slechts even een foto vanuit de auto. Hopelijk is het maandag wat mooier weer om wat foto's te maken. 

Nu is het nog anderhalf uur rijden naar het huis van mijn broer. Het laatste stuk is rechttoe rechtaan door de wildernis. Rick zet de cruise control aan. 

De lente is hier nog maar net begonnen en de bomen hebben dat mooie prille lentegroen nog. En wat is er toch veel ongerepte natuur in deze landen! 

Om iets over half zes rijden we bij BJ voor. We worden begroet door hem en Tascha, zijn mini Australische herder. Niet veel later komt BJ's vriendin R ook. 

Er is een heerlijke maaltijd van garnalen brochettes en asperges met kaas. We kletsen gezellig, maar Rick en ik zijn gaar van de lange rit. 

We nemen dus bijtijds afscheid en rijden naar het Sheraton hotel in het centrum van Ottawa. We krijgen een kamer op de zestiende verdieping, maar helaas kijken we uit op andere gebouwen. Ik ben zo blij een bed te zien! Met mijn meegebrachte mocktails ben ik helemaal in mijn sas.

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!