Halverwege de week alweer

Zoals wel vaker deze winter kom ik vanochtend maar langzaam op gang.  Het helpt ook niet dat mijn schouders en nek scherp pijn doen.  Ik was er al bang voor gisteren, want Sharon had heel wat schouder- en rugspieroefeningen in de routine en dat was kennelijk teveel.

Als Rick afscheid neemt en naar zijn werk gaat neem ik toch maar een pijnstiller en ga nog even liggen, hopend dat het gaat werken.  Helaas niet veel en net na negenen ga ik toch mijn bed maar uit.  Met Saskia gaat het niet veel beter.  Ze heeft krampen en hoofdpijn en, je raadt het al, ik meld haar ziek.  Ik zal die stem van de "attendance lady" volgend jaar in ieder geval niet missen!

Na ruim de tijd te hebben genomen voor mijn ontbijt zet ik mezelf er eindelijk toe te gaan sporten.  Ik heb er bijna vijfenveertig minuten opzitten als de schoonmaaksters binnenkomen.  Ik vraag ze in de basement te beginnen vandaag en ga dan maar gauw douchen voor ze boven komen.

Voor de lunch heb ik met Lia afgesproken bij P.F. Chang's in Fairfax Corner.  Lia woont er niet ver vandaan, maar kende dit winkelcentrum nog niet.  Het doet wat Europees aan, want openlucht met allerlei winkels en restaurants.

Ons gereserveerde tafeltje staat binnen al klaar en we krijgen een heel erg vriendelijke serveerder.  We beginnen beiden met een kopje soep.  Voor Lia de hot and sour soep en voor mij de egg drop soep, allebei heel erg lekker.

Daarna heeft Lia een erg lekker uitziende salade met kip en ik de "tuna crisp".  Voor we naar het restaurant gingen heb ik op de website het menu bekeken en wist dus al wat ik ging bestellen, al is het hier ook allemaal lekker.  Helaas hebben ze de mini desserts niet meer, die toch wel heel populair waren.

Na een gezellige maaltijd nemen we afscheid.  Ik rijd huiswaarts door de witte wereld.  Het dooit vandaag wel, maar de sneeuw smelt maar heel langzaam en is in de zon letterlijk verblindend.  Ik ben blij dat het langzaamaan smelt, laat ik het daarbij houden.  Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn voor onze familie in Massachusetts, Michigan of Canada, waar bergen meer ligt,

Downton Abbey is nu een beetje een goed boek dat ik niet kan neerleggen geworden.  Ik kan het niet laten vanmiddag toch stiekem nog een paar afleveringen te kijken. Natuurlijk helpt het niet om een tablet te hebben dat overal meegaat.  Ik ben in korte tijd al bij seizoen drie beland.

Chris antwoordde mijn sms-jes of ze vanmiddag met de honden wilde gaan wandelen niet, dus ik neem Cosmo dan maar alleen mee.  Het blijkt dat ze het zo druk had op school na de sneeuwdagen dat ze de sms-jes te laat zag.  Nu gaan we het morgen dan proberen.

Cosmo en ik maken, zo goed en zo kwaad als het gaat met niet schoongemaakte stoepen, een lange wandeling.  In het bos zien we ook hoefafdrukken van herten.  Ik kan niet wachten tot we weer lekker echt de natuur in kunnen gaan!

Zaterdag gaat Rick naar de Bat Mitzwah van de dochter van een van zijn collega's en een goede vriend van ons.  Wij zijn beiden naar de Bar Mitzwah van hun zoon geweest, maar wij hopen dus zaterdag naar Europa af te reizen, dus Rick gaat dit keer alleen.

Hij wil een origineel cadeautje voor het meisje meenemen en ik stel voor naar Alex and Ani in het Mosaic District te gaan daarvoor. Daar kocht ik pas geleden ook armbanden met betekenis voor Saskia.  Rick kiest een ster van David en de geboortesteen van het meisje, erg leuk, die symboliek en bij tieners zijn deze armbanden de rage hier.

Voor het avondeten hebben we een reservering bij het enorm populaire Four Sisters Vietnamese restaurant. Zoals altijd is het allemaal ontzettend lekker.  We beginnen met een Vietnamese loempia, die me altijd weer aan mijn kindertijd in Senegal doen denken, toen we vaak "nem" gingen kopen bij de Franse Vietnamezen.

Daarna bestel ik de gegrilde vis met rijstpapier.  De serveerder legt uit hoe ik dat het beste eet.  Ik weet dat wel, maar niet iedere serveerder doet dat en ik vind dat erg aardig, want dit is niet de meest bekende cuisine in deze omgeving.  Hieronder de drie fases om mijn overheerlijke maaltijd te eten:

Een bord met lekkers en sauzen

Vis, groentes en sambal op het rijstpapier

En smullen maar!

Rick is ook heel tevreden met zijn eten.  Het fijne van Vietnamees is dat het niet zwaar is.  Een van mijn favoriete cuisines.

Thuis boeken we eindelijk ook onze zomervakantie in Aruba.  Zal dit de laatste keer zijn dat we met ons allen gaan? Katja kan al niet de hele tijd komen, maar dat geeft natuurlijk niet.  We zullen dit jaar ook niet meer in onze geliefde Westin logeren, want die is helaas gesloten en verkocht.  Dat gaat de pret niet bederven, we hebben al eerder met veel plezier in het Radisson gelogeerd.

Met die blije vooruitzichten gaan we vrolijk naar bed.  Het mag dan koud en sneeuwerig zijn buiten, het wordt steeds later donker (dit weekend wordt het hier zelfs zomertijd) en de lente is ongetwijfeld in aantocht.