Hillwood Mansion & Gardens

Op deze eerste lentedag is het eindelijk ook weer eens echt lenteachtig weer.  Dat maakt het toch weer een heel stuk makkelijker om op te staan.  Alleen niet voor Saskia, want zij heeft weer hoofdpijn en blijft liggen tot haar medicijn werkt.

We eten samen ontbijt als Saskia opstaat en dan vertrekt zij naar school en ik naar boven voor mijn uur cardio.  Daarna spring ik gauw onder de douche, want Anja komt straks om samen naar Washington te gaan.  "Whoo, ha ha, text message", hoor ik mijn telefoon Minion roepen terwijl ik mijn haar was.

Saskia vraagt of ik haar lunch kan brengen.  Ik maak die dus gauw en als Anja komt rijden we eerst even langs de high school om hem af te leveren.

Daarna stel ik mijn GPS in op de Hillwood Mansion in Washington.  Zoals altijd laat die drie routes zien en ik kies de kortste over de 123 en Chain Bridge de rivier over en de stad in.  Zo komen we door een gedeelte van Washington dat Anja nog onbekend is.

Na een half uurtje rijden we het terrein van het museum op.  Hier ben ik al een paar keer eerder geweest, maar voor Anja is het de eerste keer.  We kopen bij het bezoekerscentrum kaartjes en kunnen over ongeveer drie kwartier mee met de volgende rondleiding.

Dat komt mooi uit, nu hebben we (denken we althans) ruim de tijd om te lunchen in het cafe.  Dat heeft een lekker menu en we bestellen beiden een salade met wilde paddestoelen en blauwe kaas, Anja zonder zalm, ik met.

Doordat we zoveel te bepraten hebben merken we niet hoe snel de tijd gaat.  Tot ik om kwart over een op mijn horloge kijk en we nog maar een kwartier hebben voor de rondleiding begint.  Dit is wel erg lang wachten op een salade!  Wij denken dat de serveerster ons vergeten was, want als we wat zeggen komt ze meteen met ons eten aanlopen.

Dat is erg lekker, maar we moeten ook snel eten om op tijd te zijn.  We halen het precies en gaan met Diane mee door het huis lopen.  En dat is de ene prachtig ingerichte kamer na de andere, beginnend met de eetkamer met schilderijen van de Nederlandse schilder Dirk Langendijk.

Al ben ik hier al een paar keer geweest, er staat zoveel moois dat ik weer van alles nieuws zie.  Er zijn allerlei porceleinen serviezen, schilderijen, vazen, veel Russische en Franse kunst.  De eigenaresse en bewoonster van dit huis wilde het van het begin af aan tot een museum maken en dus is het ook zo ingericht.

Marjorie Merriweather Post was de erfgename van de stichter van het Post bedrijf.  Haar ouders stierven vrij jong waardoor zij ook als jonge vrouw al een vermogen erfde.  Ze trouwde vier keer met o.a. de succesvolle bankier E.F. Hutton en de Amerikaanse ambassadeur Davies.  Met hem woonde ze ook een tijdje in Rusland, waar haar interesse in de Russische kunst werd opgewekt.

Genietend van al het moois en al fotograferend lopen we door het huis.  Diane vertelt interessant over het leven van Marjorie, haar dochters en de geschiedenis van de kunst, die we zien.  Na iets meer dan een uur is de rondleiding afgelopen en hebben wij een hoofd vol met Russische en Amerikaanse geschiedenis.  Grappig is dat de twee andere mensen in onze groep respectievelijk uit Oekraine en Rusland kwamen, hen sprak dit alles dus zeker aan!

Ook erg mooie juwelen en zeker mijn smaak

We lopen nog even door de kassen waar deze maand allerlei orchideeen bloeien.  Daarna bezoeken we de "dacha", een replica van een Russisch boerenhuis.  Hierin is een mooie tentoonstelling over Catharina de Grote van Rusland te bezichtigen.  Ook hier bekijken en lezen we alles, er is heel wat moois te zien.

Na nog een wandeling door de tuinen, die nog erg kaal zijn met een enkele krokus, lopen we terug naar de van.  Door druk Washington, want het spitsuur is begonnen, rijden we terug.  We rijden door mooie buurten, waaronder Georgetown en dan vind ik het nooit zo erg in langzaamrijdend verkeer te staan.

Op de I-66 geldt HOV, wat betekent dat er alleen auto's met twee of meer passagiers op mogen.  Dat schiet dus lekker op tot we net voor onze afrit weer even in de file komen te staan.  Dit gebied heeft het slechtste verkeer van de VS, maar het is ook begrijpelijk waarom het zoveel mensen aantrekt.

Thuis neem ik afscheid van Anja en wacht dan op Laura om me een massage te geven.  Dat wordt vandaag een pijnlijke!  Die was dus zeker nodig.  Ik heb er altijd zo'n haat-liefde verhouding mee.  Ik weet dat de massages helpen, maar ik tel ook de minuten tot ze voorbij zijn, hoe aardig Laura ook is.

Na afloop vind ik dat ik wel weer mijn lievelingsmaaltijd van sushi heb verdiend en bestel die van Yama.  In gezelschap van Snickers en Meike, die me ongeveer de viseitjes de mond uit staren, smul ik ervan.  Saskia is er met vriendinnen op uit.

Vervelend vind ik wel dat Saskia om 9 uur nog niet thuis is, terwijl ze een vroege dag heeft morgen.  Ik kan haar telefonisch niet bereiken en ze beantwoordt sms-jes niet.  Dan bel ik Laura maar, want ik weet dat Saskia daar eerder heenging.

Zij heeft Saskia ook al een tijdje niet gezien of gehoord en belooft wat mensen te sms-en.  Niet veel later krijg ik een sms-je van Saskia dat ze op weg naar huis is, pfff.   We hebben net een aantal Amber alerts gehad en wonen toch in een stedelijk gebied, al is Vienna een van de veiligste plekken in Virginia.  Mijn moederhart is tenminste weer gerustgesteld!

Op Facebook doen mensen aan "Throwback Thursday" en ik ook zo af en toe.  Vandaag vond ik onderstaande foto van onze tweede vakantie in Aruba tien jaar geleden.  Dit jaar gaan we er weer heen en ik miste het vorig jaar ook echt, geen idee wat die attractie tot dat eiland toch is!  Kai en Saskia vooral zien er nu toch wel heel anders uit!

Foto's van vandaag staan hier.