Eindelijk lentetemperaturen!

"Vandaag ben je toch wel beter genoeg voor een lange wandeling?", bedelt Christine, als ze, zoals iedere ochtend om kwart voor acht vanuit de auto belt. Ze heeft Mallory net bij school afgezet en ze voelt de lente in de lucht. Ik vind van mezelf ook, dat ik beter moet zijn, dus we spreken om elf uur af.

Na het ontbijt loop ik een stukje met Cosmo en, al ligt er nog overal ijs, het voelt inderdaad zwoel aan. Als Christine er is besluiten we een lange wandeling op te breken met lunch bij Whole Foods. Dat is zo'n drie kilometer lopen, dus precies goed.

Zo gezegd, zo gedaan en al loop ik nog niet met de snelheid, waar ik gewoonlijk mee loop, het gaat toch best goed. Bij Whole Foods kiezen we soep (minestrone) en een salade uit en dan ben ik toch wel even heel blij om te zitten. Maar wat is het heerlijk om weer iets "gewoons" te doen en het huis uit te zijn!!

Deze temperaturen doen ons helemaal verlangen naar lentebloesems! Grappig, dat we in januari bang waren die dit jaar veel te vroeg te zien en nu is het maar de vraag, wanneer ze eindelijk gaan bloeien. Ik las, dat deze winter in Nederland de warmste ooit was, dat gaat voor hier zeker niet op!


Cosmo poseert nog even vriendelijk

Het is zo lekker buiten voor het huis, dat ik de nieuwe Margriet en een diet Mountain Dew pak en bij de voordeur ga zitten lezen. Heerlijk! Nu voelt het echt alsof het buitenzit seizoen er weer is, er zullen nog wel koude dagen zijn, maar de echte kou ligt nu volgens mij wel achter ons.

Terwijl ik daar zit te lezen komt er een FedEx truck voorrijden. Zou het? Ik moet tekenen voor een platte doos van HP! Ja, hoor, het is mijn nieuwe laptop, de HP Pavilion dv6000!!


Mijn nieuwe machientje, hij kan van alles meer, dan deze

Hij ziet er prachtig uit met glanzend scherm, er zit Vista op, de harde schijf heeft 200GB (fantastisch voor de foto's!). Ik installeer gelijk Paint Shop Pro en Microsoft Office 2007, dan kan Rick hopelijk vanavond alles van mijn oude laptop overhevelen.

Na school neemt Katja Leah en Saskia mee naar Vienna. Saskia's zakgeld brandt in haar zak, want vandaag kwam de Sims Seasons uit en die wil ze dolgraag van EBGames hebben. Leah moet naar Eckerd en Katja haalt wat boodschappen voor mij. Toch makkelijk zo'n rijdende dochter!

De avond wordt dus besteed aan software frustraties, zoals altijd met nieuwe electronische speeltjes. Het programma, dat Rick heeft gekocht om alle data "makkelijk" van mijn oude laptop naar de nieuwe over te zetten, blijft crashen, tot onze frustratie.

En zoals altijd doet de Sims cd het om te beginnen niet op de computer in ons kantoortje. Rick heeft het er maar druk mee en ik ben blij, dat hij er zoveel vanaf weet, want ik zou compleet verloren zijn!

Langzaam, maar zeker

"You sound awful!" Het is een zinnetje, dat ik constant te horen krijg. Het is absoluut niet onaardig bedoeld, maar sympathiek. Inderdaad kun je nog steeds goed aan me horen, dat ik niet helemaal gezond ben. Vooral Christine lamenteert dit feit hard, ze mist een loopmaatje. Ik voel helemaal met haar mee!

Het gaat echt wel weer wat beter vanochtend en ik neem me voor heel langzaam mijn activiteitsniveau op te vijzelen. Dat is nog moeilijk te doen, als je zus (aan de telefoon), je man (in persoon) en je beste vriendin (aan de telefoon) allemaal keihard roepen, dat je echt heeeeeeel erg voorzichtig moet zijn! Maar een beetje bewegen heeft nog nooit iemand het graf in geholpen (neem ik even voor het gemak aan). Het is wel fijn, hoor, om zo in de watten te worden gelegd (maar niets voor mij!).

Na het telefoongesprek met zuslief doe ik mijn sneeuwlaarzen aan en roep Cosmo, die ergens boven katteneten loopt te snaaien. We gaan een blok om. Het is echt heerlijk weer, maar er ligt nog zoveel ijs! Ik ga net buiten ons pleintje bijna recht achterover op een groot stuk zwart ijs. Woah! Vanaf nu lopen we op de weg, die droog is!

Cosmo geniet, hij snuffelt, hij huppelt en we trainen weer eens een beetje, dat is er ook de afgelopen weken bij ingeschoten. Gisteren hebben we zelfs zijn trainingsles gemist. De afleveringen van de Dog Whisperer hebben me ook wat ideeen gegeven en het gaat goed.

Onze wandeling is ongeveer anderhalve kilometer en ik ben buiten adem als we weer terug zijn! Jeetje, kan ik echt in een week alles wat ik met de jaren aan uithoudingsvermogen heb opgebouwd, kwijt zijn?

Gauw neem ik een douche en besluit dan om eens iets leuks voor mezelf te gaan doen. Mijn nagels zien er niet uit, gebroken, lelijk, bah! Dus ik ga naar de nagelsalon met mijn achterstallige tijdschriften. Mijn handen worden heerlijk gemasseerd en dat is zeer ontspannend. En nu heb ik "Dutch Tulips" op mijn nagels, een mooie roze-rode OPI kleur.

Precies op tijd voor Laura ben ik thuis. Ik vraag haar vandaag niet al te diep te gaan met de massage. De pijn in mijn neus en keel zijn genoeg. Helemaal pijnloos kan natuurlijk niet, vooral niet, omdat mijn spieren echt wel erg vast zitten, maar ze doet haar best.

Op het nieuws horen we hoe de aandelenmarkten het vandaag erg slecht doen, geen goed nieuws voor ons! Maar ja, als je investeert wordt er altijd gezegd niet van dag op dag te kijken, dus dat proberen we dan maar niet te doen. Hopelijk gaat het gauw weer de goede richting op!

American Idol heeft vanavond weer de heren, die veel beter zingen, dan vorige week. Toch zie ik er geen echte "Idol" tussen. De quiz show, die volgt, heet "Are you smarter than a fifth grader" (al zegt Saskia, dat zij van de meeste vragen nog niet heeft gehoord in de "fifth grade").

Het is een grappige show en een beetje zielig te zien, hoe iemand, die een opleiding bij UCLA heeft gevolgd, geen enkele vraag uit zichzelf kan beantwoorden! Tot nu toe wist ik alle vragen, dus ik ben zeker "smarter than my fifth grader".

Zelfs het antwoord op wie de eerste president, die "impeached" werd, was, wist ik zomaar. Voor ik naar de VS verhuisde was dat toch echt niet het geval! Zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren!

Schone Slaapster

Nou ja, schoon...? Dat valt te bezien, maar slaapster zeker! Voor het eerst in meer dan een week slaap ik heerlijk! Dankzij de hoestdrank van de dokter geen ieder uur hoestbuien en ik word maar een keer eventjes wakker vannacht.

Als je hier medicijnen krijgt staan er met grote (en ik bedoel GROOT) gele stickers allerlei aanwijzingen en waarschuwingen op (neem met veel water, op een lege maag, vergeet geen doses etc. etc.). Op dit flesje hoestdrank staat groot: "May cause drowsiness" (vandaar het goede slapen, natuurlijk), maar ook "Can cause dizzyness". En dat laatste voel ik bij het wakker worden nog. Een raar zwevend gevoel, maar ja, ik heb dat liever, dan die eindeloze hoestbuien!

De scholen van de kinderen beginnen vanochtend twee uur later, wat de ochtend altijd wat rustiger maakt. Als Rick rond elf uur ook nog even naar zijn werk vertrekt verander ik alweer in een Schone Slaapster. Ik voel me nog zo moe, ik slaap zo van elf tot half een weer! Gelukkig ligt Cosmo ook rustig in onze badkamer te "snoozen".

Om wakker te worden douche ik gauw en eet dan lunch (alweer soep, nog steeds het lekkerst voor mijn keel). Karin komt na haar werk bij de school hierachter langs en haalt de flessen wijn voor vanavond, een heel stel Nederlandse tijdschriften en twee costuums (Coloniaals en Volendams) voor Maaike op.

Helaas mis ik vanavond het etentje met de Nederlandse dames. Daar baal ik wel van, want het zou Indonesische rijsttafel zijn en niet alleen vind ik dat altijd super lekker, het is ook altijd weer zo leuk om gezellig Nederlands te kletsen.

Jammer, maar ik ben al heel erg blij, dat ik vandaag tenminste een verbetering voel! Zoals Christine vanochtend zei, ze heeft me nog nooit zo ziek gekend. Inderdaad moet de laatste keer, dat ik zo ziek ben geweest al bijna tien jaar geleden zijn! En dus is verbetering iets om absoluut te vieren, ik begin gelijk met plannen maken (vrees niet, ik ga niet te snel van start).

Omdat de scholen later begonnen vandaag is Saskia pas om drie uur vrij. Leah's hond Quincy komt met Cosmo spelen, terwijl Katja en Leah boven een workout doen. Die twee honden zijn de beste maatjes, zo leuk!




Als Rick thuiskomt gaan we direct richting postkantoor. Dat had zaterdag al moeten gebeuren, maar toen was ik echt niet in staat te wachten. Vandaag gaat het wat beter.

We moeten een nummertje trekken en we zijn nummer 79, terwijl 70 bezig is. Niet al te slecht, lijkt dus. Maar het is warm en het stinkt in het hokje, waar iedereen moet wachten. Goddank staan er stoeltjes, anders was ik absoluut van mijn stokje gegaan!

Rick merkt, dat hij zijn cheques vergeten is (lekker ouderwets, je kunt hier alleen met cheque of money order betalen) en gaat die thuis ophalen. Het duurt allemaal zo lang, dat we nog niet aan de beurt zijn als hij terugkomt.

Katja heeft om zes uur een Relay for Life vergadering, maar pas om zes uur zijn we aan de beurt. Gelukkig gaat het daarna snel en nu zijn dan, een dag voor ze zouden verlopen, de paspoortaanvragen eindelijk op weg! Hopelijk hebben we ze terug voor onze volgende buitenlandse reis!

Katja gaat alsnog naar haar vergadering en wij eten, hoe kan het ook anders, maaltijdsoep met stokbrood. Makkelijk en iets wat iedereen lekker vindt. En deze schone slaapster kan niet wachten haar bed weer op te zoeken! Hopelijk is het weer een helende slaap, ik merk aan mijn gezin, dat ze ook niet gewend zijn aan een zieke vrouw/moeder. Rick verzuchtte vanavond, dat hij niet kan wachten tot ik beter ben, hij wil uit eten en naar de film. Priorities, priorities!

De ijzel, die een sneeuwstorm werd

Gisteren heb ik me weer heel rustig gehouden, me niets beter voelend. De Amerikaanse paspoorten van de kinderen verlopen dinsdag. Hoog tijd voor pasfoto's dus en Rick nam ze mee naar Motophoto om dat gedaan te krijgen.

Het plan was om vervolgens naar het postkantoor te gaan om de formulieren en foto's in te leveren. Omdat Saskia onder de veertien is, moeten voor haar beide ouders in persoon verschijnen. En ik voelde me absoluut niet in staat om in een rij te gaan staan wachten. We besloten dus te wachten tot morgen of maandag, in de hoop, dat ik dan een stuk beter ben.

De hele middag waren alle drie de kinderen de hort op. Kai speelde X-Box Live bij zijn vriend Charlie, Saskia maakte Tabatha's huis onveilig en Katja maakte dankbaar van haar nieuwe Kever gebruik, door met een vriend te gaan lunchen en daarna naar (waar anders!) Tysons Corner te gaan.

Rick nam de middag om allerlei akkevietjes af te werken. Zo was de van zo vies van al het zout van het afgelopen weekend, dat hij er telkens vlekken van op zijn kleding kreeg, als hij er langs liep. Na de carwash was hij weer mooi glanzend blauw.

Verder was (en is) de stoep achter ons pleintje een laag ijs van zo'n tien centimeter, zodat de kinderen 's ochtends (in het donker!) op straat moeten lopen om bij de busstop te komen. Rick heeft een uur lang geprobeerd, met een pikhouweel nog wel, om dat te ruimen, maar hij gaf het op.

Het had al meteen de dag, dat het gevallen was, schoongemaakt moeten worden, maar die stoep is op gemeentegrond en Vienna is wat dat betreft heel slecht. De wegen zijn zo schoon, maar de stoepen, ho maar. En vaak gooit de sneeuwploeg de berg sneeuw precies op het hoekje, waar de stoep afloopt, zodat gehandicapten e.d. eraf kunnen!!

Deze hele week ben ik al op een soep dieet, want dat is het lekkerst met een zere keel en hoest (alleen vindt de weegschaal het niet nodig om ook maar een beetje de zuidelijke richting op te gaan en dat zou toch moeten, eigenlijk). Gisteravond was het een lekkere Thaise soep met "dumplings".

Na het eten hebben we de film "Employee of the Month" gekeken op Pay per View (ik wilde eigenlijk Little Miss Sunshine zien, maar die hadden we net gemist). Dat is een grappige film, zeker geen hoog gehalte, maar prima om de gedachten te verzetten, als je je niet lekker voelt!

Na alweer een hele nacht ieder uur wakker geweest te zijn van hoestbuien, die me doen kokhalzen, besluit ik bij het opstaan vanochtend, dat het tijd voor de dokter is. Het wordt allemaal eerder erger, dan beter en dan weet ik alweer hoe laat het is. Vrijwel altijd gaat een verkoudheid in mijn voorhoofdsholtes vastzitten, namelijk.

Als ik uit het raam kijk, wacht er een verrassing: een witte wereld! Gisteren werd er ijzel voorspeld, die later over zou gaan in gewone regen. Nou, Moeder Natuur dacht daar anders over en het sneeuwt hard. Het zijn mooie dikke vlokken, die ook de takken van de bomen prachtig wit maken. Al heb ik helemaal geen zin in winters weer meer, sneeuw is toch leuker dan ijzel, in alle gevallen!


De Vienna Urgent Care Kliniek gaat om tien uur open en uit ervaring weten Rick en ik, dat er al gauw een rij vormt. We zorgen dus tien minuten voor de opening er te zijn en Rick gaat als derde in de rij staan. Ik blijf in de warme auto wachten.

Binnen de kortste keren zit de wachtkamer vol, dus ik ben heel blij, dat we vroeg waren! Na een half uurtje ben ik aan de beurt. De vrouwelijke Afrikaans-Amerikaanse arts (heel bijzonder om hier bij de Urgent Care een Amerikaanse dokter te krijgen, meestal zijn ze Pakistaans of Indiaas) vraagt me van alles en besluit dan te testen of ik griep heb. Op mijn opmerking, dat ik de griepprik heb gehad, zegt ze, dat ze dat op het moment vaker zien. Er gaat een andere influenza variant rond, dan die in de griepprik zit.

Maar de test komt negatief terug en na nog wat onderzoek concludeert ze, wat ik vanochtend al wist: ik heb voorhoofdholte ontsteking. Hiervoor krijg ik antibiotica en een hoestdrank, die me beter moet helpen slapen, mee. Nu maar hopen, dat alles gauw gaat helpen, want ik heb er meer dan genoeg van en al de inactiviteit en het koude weer maken, dat mijn spieren als planken aanvoelen.

Buiten sneeuwt het nog keihard en de wegen zijn flink glad. Regelmatig zie je mensen slippen, ook Rick heeft moeite de auto recht te houden. Toch besluit hij de medicijnen op te gaan halen bij Eckerd, want dan hoeft hij er later niet weer doorheen.


Het ziet er werkelijk sprookjesachtig uit buiten en door het raam van de auto neem ik wat foto's. Thuis komt Rick de oprit eerst niet op en hij glijdt bijna tegen Katja's Kever op! Gelukkig krijgt hij uiteindelijk zonder problemen de auto in de garage en gaan ze de oprit schoon vegen.




Mijn uitzicht

Katja belt haar werk af, want Rick wil onze auto's niet aan de gladde wegen wagen. Voor de tweede keer deze maand had men niet op sneeuw, maar op ijs gerekend.

Rond drie uur houdt de sneeuw op en ligt er meer dan tien centimeter. Er staat geen zuchtje wind, dus ik geniet van mijn uitzicht vanaf de bank: bomen bedekt met sneeuw alsof het watten zijn.


De bomen achter ons huis



De "watten" in de Dogwood

De kinderen en Cosmo vermaken zich prima in het witte spul, al heeft Katja woorden met Leah. Om het goed te maken bouwt Leah een sneeuwhond in onze voortuin met "I love Katja" erop. Of het alles weer goed heeft gemaakt, weet ik niet.


In ieder geval valt het te betwijfelen of de scholen morgen open gaan. Alle parkeerplaatsen moeten daarvoor namelijk geploegd worden en het is maar de vraag of dat gaat lukken. Ik denk, dat we in ieder geval op een late opening kunnen rekenen, wat fijn is voor mij, want dan kunnen de kinderen Cosmo bezig houden.

Vanavond zijn de Oscars op tv, wat we natuurlijk gaan kijken. Het zegt wel wat over ons, dat we alle genomineerde geanimeerde films gezien hebben! Van de "volwassen" films echt geen enkele (maar morgen ga ik Little Miss Sunshine kijken, die is vanmiddag opgenomen)!

Intussen heeft Cosmo zich als een ware sneeuwhond ontpopt, hij is niet binnen te houden! Hij rent en springt en ligt en graaft, heerlijk, vindt hij het. In ieder geval hebben we zo geen "hond" aan hem!

Living vicariously through others

Zo zeggen we dat in het Engels, als we genieten van het leven van anderen, maar niet zo van dat van onszelf (op het moment). Zo kan ik op het moment helemaal genieten van foto's van lentebloemen op de weblogs van anderen. Kleur!!

En ik voel me, na alweer een koortsige nacht, nog geen centje beter, dan gisteren. Ik verbeeld me zelfs, dat ik meer hoest en de koorts gaat ook al niet weg. Ik houd me vast aan Kai's ziektebeeld, die voelt zich eigenlijk vandaag pas weer helemaal de oude (na vorige week donderdag begonnen te zijn). Als ik maandag nog zo ben, ga ik naar de dokter (Rick en Christine willen, dat ik nu al ga, maar een dokter doet niets aan een virus).


Als je ziek bent, moet je iets en deze kroop op de muur van ons toilet

Ok, genoeg over mijn gehoest en gesnotter. Ik vermaak me met het verder maken van een Powerpoint presentatie in het Nederlands over Virginia, die ik maanden geleden al ben begonnen. Als die klaar is, wil ik het tot een Flash presentatie maken en op het internet zetten. Het is leuk, creatief bezig zijn.

Het voordeel van het tijdsverschil met Nederland is, dat het daar eerder avond wordt. Dus doe ik mee met een grote MSN chat van een van de super-gezellige email lijsten, waarvan ik lid ben. Ik ben niet het enige Amerikaanse lid, er zijn er nog twee en eentje woont in Canada en een in Zuid-Afrika.

Grappig om zo'n chat te hebben met mensen, die je nog nooit hebt ontmoet en toch goed lijkt te kennen. Persoonlijkheden komen in email goed naar buiten is mijn jarenlange ervaring. Dankzij de dames in Nederland en Rita in Californie en Margreet in Canada gaat mijn saaie middag heel snel voorbij!


Dit schattige kreeg ik van een vriendin toegestuurd, de kat is van een kennis, die een boerderij heeft

Alle kinderen komen thuis uit school en gaan hun eigen wegen. Kai naar een vriendje, Katja met Leah naar Whole Foods (ja, ja) en Saskia gaat bij Madison logeren en naar de film "Music and Lyrics". Vorig weekend heeft ze Madisons partijtje gemist en dit is een "make up" met zijn tweetjes.


Nog even knuffelen met Cosmo voor ze weer op weg ging

Vanavond gaat Katja met Leah en een heel stel vrienden van school met de Metro naar Washington (als de jongens er niet bij waren geweest, hadden we dat niet toegestaan, al is de Metro 's avonds redelijk veilig, maar je weet nooit). Ze gaan naar de 930 Club om naar een concert van Anberlin met Bayside te luisteren.

Het lijkt helemaal geen twintig jaar plus geleden, dat wij in diezelfde club stonden te dansen bij een R.E.M. concert! De 930 Club is geen concerthal, het is een vrij kleine bar, waar minder bekende artiesten komen. En er is heel veel atmosfeer! Leuk, dat Katja daar nu ook heen gaat.

Als ik me morgen nog ziek voel (er moet een wonder gebeuren, als dat niet zo is), geef ik mezelf vrij van blog schrijven en ga ik in mijn self-pity wallowen om maar eens het code switching van mijn kinderen te gebruiken. Allemaal een heel prettig weekend, dus!

Voordelen van ziek zijn

Ja, je leest het goed, die zijn er ook, althans voor een virus als het mijne, waarvan je weet, dat het ooit weer over gaat. De hoofdreden, waarom ik er zo'n moeite mee heb een dag (of twee) mijn lichaam complete rust te geven, is, dat ik zo weken heb doorgebracht, voor ik leerde, dat beweging juist datgene was, wat mijn fibromyalgie zou helpen. Daarvoor lag ik in de winter wekenlang met veel pijn door re-runs op de tv te zappen. Als er iets deprimerend is!

Maar we zijn vele jaren verder en eigenlijk zijn zo'n paar daagjes gedwongen rust best lekker. De top tien "voordelen" van ziek zijn:
1. (en met stip!) Ibuprofen! Zonder zou ik me de hele dag miserabel en koortsig voelen. Met voel ik me enkel miserabel. Het zijn de kleine dingen...

2. Zuster Saskia, die vandaag thuisblijft uit school, omdat ze zo graag voor mij en Cosmo wil zorgen. En ze doet het toch goed!!

3. En dit klinkt raar, maar toch waar: ik hoef van mezelf geen lichamelijke oefening te doen. Of de pijn in mijn armen en benen door fibromyalgie of "het" virus komt maakt toch niet uit.

4. We zijn helemaal bij met de afleveringen van Desperate Housewives

5. Omdat alle blogs, emails en forumberichtjes zijn gelezen heb ik "tijd" om wat internet spelletjes bij MSN Games te spelen.

6. Kai, Saskia en ik kijken acht afleveringen van "The Dog Whisperer", die ik van Laura geleend heb, en leren heel wat.

7. Rick komt thuis van zijn reis en ik mag mijn favoriete (natuurlijk Japanse!) liflafjes kiezen, dan haalt hij ze op. Rauwe vis is zacht voor de keel, heerlijk!

8. Bij het horen van mijn hese stem krijg ik allerlei sympathie en hulp. Even van genieten, want tijdens de slechtste fibromyalgie dagen hoort of ziet niemand iets aan me. En eigenlijk voel ik me dan net zo beroerd.

9. Eindelijk lukt het me een goed aantal van de (Nederlandse) tijdschriften te lezen, zodat ik ze maandag (hopelijk weer beter) door kan geven aan andere Nederlandse dames. Vooral Vriendin vind ik een leuk blad, dat is nieuw voor mij, die alleen de Libelle en Margriet kende.

10. Het besef, dat, ook al heb ik voor mijn gevoel "niets" gedaan, ik toch wel wat voor elkaar heb gekregen, als ik dit zo terug lees.

Iedere keer als de Ibuprofen uitwerkt schiet mijn koorts nog omhoog, hoesten doet pijn, maar ik geef eraan toe en merk een heel langzame vooruitgang. Straks weer lekker vroeg naar bed en hopelijk meer slaap, dan de afgelopen nachten. Kai is in ieder geval weer beter, dus ik weet, dat dat ook in mijn verschiet ligt. Katja ging vandaag ook weer naar school en is nu aan het werk, dus bij haar lijkt dit virus niet zo toe te slaan.

Nu houden we onze vingers, ogen en tenen gekruisd, dat Rick en Saskia gezond blijven!

Ziek!

Tja, wat kan ik nu schrijven over vandaag? Kai blijft nog thuis, want hij had gisteren nog steeds verhoging. Katja gaat wel naar school, tot mijn verbazing. Saskia en Rick zijn tot nog toe onbesmet, hopelijk blijft dat zo!

Zelf heb ik een vrijwel slapeloze nacht achter de rug, veel hoesten, hoofdpijn en koorts. Het is al een aantal jaren geleden sinds ik een dergelijke ziekte heb gehad en hopelijk duurt het hierna weer jaren!

De zon schijnt buiten en Christine, die ook een flinke verkoudheid heeft, belt of ik wil gaan wandelen. Aangezien ik meer dan genoeg heb van het binnenzitten grijp ik dat aanbod met beide handen aan.

We hebben elkaar al een paar weken niet gezien, dus er is heel wat te bespreken. We moeten op de weg lopen, want veel mensen hebben hun stoepen niet schoongemaakt en die zijn, vooral na de regen van gisteravond, ijsvlaktes.

Al heb ik benen als lood, we maken toch de vijf kilometer vol en kletsen nog even met mijn buurvrouw Lorraine. Het is zo heerlijk buiten, dat ik mijn jas uitdoe!

Kai en ik eten lunch en daarna voel ik me opeens vreselijk! Zwarte vlekken voor mijn ogen, armen en benen zo zwaar, het voelt of ik ze niet kan bewegen en zware hoofdpijn. Gauw roep ik Kai om op Cosmo te passen en neem zelf ibuprofen en ga slapen. Met een spinnende Meike op mijn benen blijf ik de hele middag in bed, dan is een kat wel zo gezellig!

Mijn koorts was opgelopen tot 39 graden, terwijl ik eigenlijk nooit hoge koorts heb. Nu moet ik er wel aan toegeven, bah! Gelukkig brengt het medicijn de temperatuur gauw omlaag, nu ga ik het netjes iedere zes uur innemen!

Katja komt met erge hoofdpijn thuis, maar brengt Saskia wel naar Madison om te spelen. Daarna wordt haar hoofdpijn zo erg, dat ze ook gaat slapen. Gelukkig heeft Rick voor hij naar het vliegveld vertrekt nog net tijd om Saskia op te halen!

Rick verlaat ons met tegenzin, maar hij komt morgenavond en misschien zelfs morgenmiddag alweer terug. Christine belt om aan te bieden om Cosmo te wandelen morgen, zo lief! Gelukkig is hij een vrij rustige puppy, hij ligt vooral voor mijn stoel op zijn diverse speeltjes te knauwen.

Morgen hoop ik dus een stuk beter te zijn, want dit is niets! Pas als ik ziek ben realiseer ik me, hoe vaak ik er op uit moet en wat er allemaal gedaan moet worden! Pasfoto's van de kinderen moeten gemaakt en nieuwe paspoorten aangevraagd, ik loop ver achter met mijn fotografie lessen etc. etc. Maar goed, eerst maar even beter worden!

Ziekenboegje

Tien messen lijken er in mijn keel te steken, als ik om vier uur wakker word. Slikken kost zoveel moeite, dat ik het eigenlijk niet wil doen. Ook heb ik het ijskoud, al lig ik onder een dik dekbed (in tegenstelling tot de afgelopen drie nachten zou ik het lekker warm moeten hebben). Geen goed teken!

Het is al zo lang geleden, dat ik een verkoudheid of iets dergelijks heb gehad, dat ik me niet kan voorstellen, dat ik die nu wel heb! Maar de thermometer wijst 38 graden aan en zelfs de keeltabletten, die Rick me geeft, helpen niets tegen de pijn. Bah! Als ik ergens geen tijd voor heb (of zin in heb, maar dat is logisch, natuurlijk)!

Ook Katja wordt wakker met een fikse keelpijn en blijft thuis. Kai heeft nog steeds koorts en ook hij blijft dus thuis. Gelukkig is er bij Saskia en Rick nog niets te bekennen.

Buiten is het grijs en wit, want er ligt nog steeds een flinke ijslaag. Nu weet ik, dat ik het niet goed zou doen in noordelijker klimaten, ik wil kleur!

Christine en Ayesha bellen, beiden zijn ook ziek, gedeelde smart is zeker halve smart! Ik besluit er vandaag gewoon maar aan toe te geven. De kinderen en ik lummelen wat op de computer, terwijl de schoonmaaksters bezig zijn (die Kai en Katja vroeger, dan ze zouden willen, uit hun bed haalden).

Dan komt Laura voor een massage en die is heel pijnlijk. Dat schrijf ik vrijwel iedere week, ik weet het, maar als je je ook nog grieperig voelt is het helemaal erg. Ik heb nog overwogen om af te zeggen, maar op het moment hebben mijn spieren die wekelijkse massage nodig.

Op de weg terug van zijn werk haalt Rick Cosmo op. Die wordt hier, ondanks de ziektes, met groot enthousiasme binnen gehaald. Hij heeft een enthousiaste groet over voor iedereen en is alweer gegroeid! Nu kan hij met zijn poten op de eettafel, dus dat wordt uitkijken geblazen.


Ziek, maar wel pep genoeg om de hond te knuffelen!



Hij is net een kind, hij vindt zijn speeltjes en gaat lief liggen knauwen, dan weer op dit botje, dan weer op dat. Hij heeft duidelijk geen trauma overgehouden aan de kennel en hij ruikt heerlijk.

Ze hebben hem daar een bad gegeven en hij draagt een mooi St. Patrick's Day halsdoekje met klavertjes, hoefijzers en regenbogen. Hoe schattig de kinderen dat ook vinden, Cosmo moet er niets van hebben! Hij blijft aan zijn nekje krabben, dus ik krijg medelijden en verlos hem van het ding.

Met heel mijn wezen hoop ik morgen beter te zijn. Anders wordt het zorgen voor onze "baby" ook heel moeilijk, want hij moet zijn energie kwijt. Kortom: moeders kunnen echt niet ziek zijn! En willen het ook niet...

Terug uit Snowshoe!

Vrijdag, 16 februari

Na nog een laatste stop bij de Safeway voor snacks en drinken voor onderweg gaan we rond een uur of twee op weg naar Snowshoe, West Virginia. Het landschap is de hele weg besneeuwd langs de I-66 en bij Front Royal zien we ook mooie beijsde bomen op de toppen van de heuvels.

Daarna staan we even in de file, omdat er een ongeluk gebeurd is en rijden dan interstate 81 op. Bij Strasburg stoppen we nog even, voor we de bergen in gaan. De “sneeuw” is een ijsvlakte en glimt als een spiegel. Zelfs Rick, die nooit een zonnebril op heeft, leent er eentje van mij, zo verblindend werkt het!


Interstate 81 in Virginia

Na Harrisonburg rijden we echt het platteland in. Berg op, berg af, gelukkig hebben de kinderen een wagenziekte pilletje op, want vooral Saskia heeft daar nogal eens last van.


IJzige bomen in Virginia



De zon staat al laag en alle bomen zijn beijsd, wat alles een sprookjesachtig aanzicht geeft. Overal staan koeien, paarden en schapen, niet in keurige weides, zoals in Nederland, maar op rotsachtige, heuvelachtige, besneeuwde vlaktes. Boerderijen hebben allemaal een naam, de leukste vinden we allemaal de Hillbilly Farm.


Virginia roads

Als we het George Washington National Forest binnen rijden, weten we, dat er mijlenlang niets meer zal zijn. We stoppen dus maar even om drinken te halen bij de Mountain View Country Store (hun motto is: Convenient Friendly Service).

Het zijn ook echt vriendelijke mensen, deze Virginians uit de bergen. Met een “How are y’all” worden we begroet en er wordt flink gegrapt. In zo’n winkel kun je echt van alles krijgen, van drankjes tot jachtspullen tot kleding en verf. Rick vraagt hoe de conditie van de wegen door de bergen is en krijgt te horen, dat die vrij goed is, op een paar “slick spots” na.

Die “slick spots” vinden we allemaal, vooral in de haarspeldbochten! Ik sta zo af en toe doodsangsten uit! Maar we hebben dan ook wel prachtige uitzichten op de bergen van West-Virginia.

We komen onder anderen door het plaatsje McDowell, aan de Bullpasture rivier, waar een bordje staat, dat het een Puriteins stadje is, kennelijk een heuglijk feit, en niet veel later rijden we West-Virginia binnen. Om te beginnen lijkt hier minder sneeuw te liggen, dan bij ons. Maar dan rijden we een bergrug over en ligt er opeens een hele berg en het is -9 graden Celsius!

We bevinden ons in alweer een National Forest, dit keer het Monongahela. En mooi, dat het is, overal beekjes en bevroren watervalletjes. Het is ook vrijwel onbewoond, op de enkele hut na. Wat mensen hier doen om van te leven? Rick en ik vragen het ons iedere keer weer af.

Rond zeven uur bereiken we “Top of the World”, het hoogtepunt van Snowshoe Mountain, waar we inchecken. Hier is het -14 en er staat een fikse wind, brrr!! We hebben zin om bij een open haard lekker iets te gaan eten.

Er is hier wel een erg leuk uitziend restaurant, maar daar blijkt een wachttijd van 2,5 uur te zijn. Dat is wel erg lang en we weten, dat er verderop nog veel meer restaurants zijn. We besluiten dus eerst onze spullen naar de condo te brengen.

Dit is voor ons de tweede keer, dat we gaan skien in Snowshoe. De eerste keer logeerden we in de Mountain Lodge bij de “Village” en achteraf gezien was dat enorm gunstig gelegen. Nu hebben we een mooi gelegen condo (Ridgewood 45) met uitzicht op bos ongeveer een mijl van het hoofdgedeelte met winkels en restaurants. Maar in sneeuw en ijs toestanden is dat precies een mijl te ver, hebben we uitgevonden.

We parkeren voor het complex en zeulen de bagage de trap op. De condo heeft twee slaapsofa’s en boven een “loft” met een dubbel bed. Het is er ijzig, al staat de verwarming vol aan.

In het gastenboek lezen we klachten, dat de verwarming niet goed werkt en de achterdeur lekt. Wat dat laatste betekent zullen we de komende dagen te weten komen. In ieder geval is alles erg oud en slecht onderhouden. Pluspunten zijn wel, dat we een wasmachine en droger hebben en een volledig uitgeruste keuken.

Gauw gaan we op zoek naar een restaurant met een redelijke wachttijd. The Junction wordt onze keus en we vallen aan op de nacho’s, chili en een wilde bessen cobbler toe. Na een heel aantal reruns van Growing Pains zoeken we ons bed op.


De "Village"

Zaterdag, 17 februari

Om half negen staan we, na een koude nacht, op. Ondanks het feit, dat ik een stapel sofa kussens tegen de kieren van de achterdeur heb gezet, kwam daar toch ontzettend veel koude lucht door. Saskia en ik hebben er heel slecht door geslapen.

Kai, die al donderdag over keelpijn klaagde, voelt zich vandaag helemaal niet lekker. Vervelend, want hij heeft voor zijn verjaardag een snowboard gekregen en zou daar les voor krijgen. Nu heeft hij daar geen energie voor. Hij heeft wat koorts en erge keelpijn. Toch wil hij mee, voor het geval de Ibuprofen hem toch weer wat puf geeft.

Bij Top op the World huren Katja, Saskia en ik ski’s. Rick heeft zijn eigen en Kai natuurlijk het snowboard. Het huren duurt lang, hun credit card machine is down. Verder is het allemaal wel modern, in plaats van een formulier invullen, zoals bij andere resorts, typ je hier je informatie in een computer.

Het is al half elf, als we eindelijk betaald hebben en we vergaan van de honger. Gauw bestellen we ontbijt bij Hoot’s. Mijn sunny side up eieren zijn wel heel erg zonnig, ze zijn bijna rauw! Maar de bacon en hashbrown aardappelen erbij zijn wel erg lekker. Ook hebben ze heerlijke koffie! We kunnen er in ieder geval weer even tegenaan.

Nadat we de goede maten laarzen en ski’s hebben ontvangen, zet Rick Kai en mij af in de Village. Dan gaat hij terug met de meisjes om de auto te parkeren en zullen zij naar ons toe komen skien. Het plan van Kai en mij was, om op de “bunny slope” samen te gaan oefenen, Kai op zijn snowboard.

Maar Kai voelt zich duidelijk te ziek daarvoor. Wel schrijven we hem in voor een prive les morgen om 12 uur, in de veronderstelling (en hoop!), dat hij zich morgen daar wel goed genoeg voor zal voelen.

Voor Kai zoeken we een lekker plaatsje in het cafetaria uit. Ik geef hem Excedrin in de hoop, dat hij zich daarmee wat beter zal voelen. Zelf ga ik op de “Skidders” bunny slope mijn skien oefenen. Het sneeuwt inmiddels en is flink koud. Maar het is ook de beste sneeuw, waar ik hier aan de oostkust op heb geskied!

Met zo af en toe checken hoe het met Kai gaat, neem ik de Skidders lift drie keer voor Rick en de meisjes terug zijn. Het gaat best lekker en ik merk nu wel, dat de oefenpiste te makkelijk is voor mij. Net als ik me begin af te vragen, of er iets gebeurd is (er is hier op de berg geen bereik met onze mobieltjes), zie ik het drietal in de neerdwarrelende sneeuw.

We eten lunch bij het Shaver’s Centre, waar ze drie verschillende afhaal restaurantjes hebben: hamburgers/hot dogs etc., pizza en een stew, soep en chili restaurantje. Ik bestel een kip gumbo soep en een V8 van het laatste. Voor me in de rij staat een vrouw, wiens man een Heineken voor haar komt brengen. Die wil ze niet, dus geven ze mij het extra flesje, lekker!

Saskia heeft inmiddels ook alweer genoeg geskied. Zij is in Breckenridge een keer tegen een boom geskied en sindsdien is ze beduidend minder enthousiast over de sport. Zij houdt Kai dus gezelschap en ze spelen spelletjes in de arcade.

Rick, Katja en ik proberen allerlei verschillende groene (makkelijkste) pistes en drie liften. Het is werkelijk prachtig, we skien door poedersneeuw, het doet me aan Breckenridge denken. Het blijft zacht sneeuwen, maar is verder niet te koud.


Katja en ik bij een van de borden



In de lift

Als de liften om half vijf dicht gaan, gaan Katja en ik warme drankjes bestellen bij Starbucks voor iedereen. Rick haalt de andere twee en gaat met Kai ski’s huren voor morgenochtend. We hopen allemaal, dat hij zich morgen goed genoeg zal voelen om mee erop uit te gaan.

Vanavond eten we bij de Village Bistro. Het zijn allemaal gezellige restaurants hier en het eten is ook lekker. Katja en ik delen een voorafje van crabsalade in een martini glas geserveerd. Als hoofdgerecht bestellen we allebei de tonijn, ik merk, dat zij en ik steeds vaker hetzelfde bestellen, grappig!


Hier eten we vanavond

Met de shuttle (het resort is erop ingesteld, dat iedereen het shuttle systeem gebruikt, maar dat is enorm slecht georganiseerd, zullen we later merken) gaan we terug naar de auto.
Onderweg terug naar het huisje halen we wat medicijnen voor Kai en drankjes en snacks voor vanavond.

Na een verwarmende douche en dik gekleed, want het huisje is nog helemaal niet opgewarmd, kijken we naar Cheaper by the Dozen. Rick en Katja slepen hun matras van de sofa af, luxe zijn deze accommodaties bepaald niet en dat zou je voor het geld, dat ervoor wordt gevraagd toch wel verwachten!

Zondag, 18 februari

Midden in de nacht worden Saskia en ik wakker, omdat de wind om het huis huilt. Wij voelen hem zelfs door de achterdeur komen en er is geen positie, die ik kan vinden, om warm te worden. Vreselijk!

Bij het opstaan zien we, wat vorige gasten met een “lekkende achterdeur” bedoelen: er ligt sneeuw in onze kamer! Die is door de kieren naar binnen gewaaid! De wind was en is deel van een enorme sneeuwstorm, er ligt al een flink nieuw pak en het sneeuwt hard.

Helaas gaat het met Kai absoluut niet goed. Hij heeft flinke koorts, hoest en pijn in zijn botten. Hij kan nauwelijks staan, laat staan skien of een snowboarding les volgen in dit barre weer!


Links bovenaan is "onze" condo

Als ik de ski school bel om te vragen, of we ons geld terug kunnen krijgen (het kostte tenslotte $103), wordt dat geweigerd. Wel zijn ze bereid het te veranderen van een snowboarding naar een ski les.

Kai blijft lekker in bed liggen, gelukkig heeft hij boven in de loft het enige warme gedeelte in het huisje. De rest van ons gaat ontbijten bij The Junction, waar ze een zeer matig buffet serveren.

Saskia heeft helemaal geen zin om te skien vandaag, dus zij houdt Kai gezelschap. Rick, Katja en ik lopen met onze ski’s naar de overkant van de straat, waar we zo de pistes op kunnen.


In de lift

Filmpje:



We skien naar beneden en nemen dan een van de lifts naar de Village, waar ik de ski les van Kai overneem. Mijn instructeur heet Kip en doet een Master’s in Verpleegkunde aan de Radford University in Virginia. Maar hij komt oorspronkelijk uit Utah en skiet dus al vele jaren.

Voor het eerst heb ik ontzettend veel aan de les. Ik ben namelijk nog helemaal niet goed met keren en ga nog steeds van steilere heuvels af in de “V” houding. Natuurlijk doet dat mijn heupen pijn en staat het ook nog eens zo stom.

Aan Kip vraag ik dus, om me te helpen beter heen en weer te skien. Daarbij geeft hij enkele heel goede adviezen. Een ervan helpt vooral: het net doen of ik op een fiets trap.


Hij is een paar keer in Nederland geweest (en weet natuurlijk alles over de coffeeshops en Red Light District) en zegt, dat hij opeens moest denken aan al die fietsende Hollanders en dat ik dat dus ook wel goed zou kunnen. Nou, de tip helpt mij in ieder geval, al kijken Rick en Katja er later vreemd van op.

Opeens krijg ik het door en durf ik zelfs zo het steile gedeelte, waar ik eerder voor huiverde, af. Al zie ik mezelf nooit van de moeilijkere pistes af gaan, het is toch fijn om wat meer zelfvertrouwen te hebben!

Op de lift vertelt Kip me, dat Snowshoe is vernoemd naar de Snowshoe haas, die specifiek in deze bergen voorkomt. Deze bergketen in West-Virginia, zo zegt hij, zijn uniek, want ze zijn de eerste bergen na de Great Plains en de Grote Meren. Hierdoor krijgen ze veel meer neerslag, dan de Virginiaanse Blue Ridge verder naar het oosten.


Door "Kip" genomen

Ook de vegetatie is hierdoor uniek (hij is een bron van informatie, niet alleen wat skien betreft!). Volgens Kip zou een botanicus, als je hem in de bossen op Snowshoe Mountain neer zou zetten, denken, dat hij in Canada was. De Redwood Spruce, die er groeit, hoort namelijk bij veel noordelijker klimaten. Interessant, hoor!

Als de les voorbij is, sneeuwt en waait het boven op de berg zo hard, dat ik geen hand voor ogen kan zien! Bijna blind begeef ik me naar het Shaver’s Centre, waar Katja en Rick al een stoel voor mij vrij hebben gehouden. De vegetarische chili gaat er heel goed in! Op de televisie zien we, dat het buiten 15 graden vriest, met door de wind een gevoelstemperatuur van -30!


De hand- en teenverwarmers, die ik heb, zijn onontbeerlijk! Geen stukje van onze huid is onbedekt! Maar het is wel heerlijk skien, als je eenmaal tussen de bossen glijdt. Daar is de sneeuw helemaal vers en het is prachtig met die dikke laag poeder op de dennen!


We skien naar beneden en nemen de lift naar Top of the World. Hier gaan we even binnen warm worden, want het is wel heel erg koud! Daarna skien we helemaal dwars over de berg naar de verste lift aan de andere kant, de Powderidge, die ons weer naar boven brengt dichtbij ons huisje.


Katja en ik in de ijskou

Het is intussen steeds harder gaan sneeuwen en de wind is zo mogelijk ook in sterkte toegenomen. We zien allerlei auto’s vast zitten in de sneeuw. Saskia’s wens om te gaan tuben kan dus helaas (voor haar, want het vooruitzicht nog langer in deze kou te staan trekt ons ook niet erg) niet doorgaan. Daarvoor zouden we naar een ander gedeelte moeten rijden en Rick durft dat niet aan.

Kai voelt zich gelukkig ietsje beter en wil wel mee gaan eten. We besluiten het niet te wagen met de auto en dat is maar goed ook, want de chauffeur van de shuttle vertelt, dat er al meer dan 45 auto’s vast hebben gezeten. Daar komt nog bij, dat er bijna geen parkeerplaatsen zijn. Er is zo’n 30 centimeter sneeuw gevallen vandaag, volgens hem. Het vriest inmiddels 20 graden en om te zeggen, dat het buiten onaangenaam aanvoelt zou een understatement zijn.


Een sneeuwerige Starbucks in de Village

Het restaurant, waar we eerst willen gaan eten, heeft om half zes al een wachttijd van twee uur! We kiezen dus nog een keer voor de Village Grill, daar staan meerdere gerechten op het menu, die we lekker vinden. Mijn filet mignon is zo zacht, ik kan hem met mijn vork snijden!

En dan komt de ellende: we moeten ook weer terug met de shuttle! Als we bij het wachthokje komen, staan daar al zeker dertig mensen te wachten. Er komen enorme Express bussen langs, maar de kleinere busjes naar onze huisjes zien we niet.

Als er eindelijk een komt opdagen, blijkt die naar een ander gedeelte te gaan. Daar staan we dan te wachten en te vertinnen in de sneeuw en felle wind. Ik maak me zorgen om Kai, want dit kan niet goed voor hem zijn.

Eindelijk, na zeker een uur, komt het kleinere busje weer langs. Als hij alweer zegt naar een ander gedeelte te gaan vertel ik hem over Kai’s koorts. Gelukkig zijn de andere skiers ook bereid om naar ons gedeelte te gaan en proppen we ons met veel te veel in het busje.

Volgens Rick was ik te assertief, maar ik ben beleefd gebleven, die chauffeur kon er ook niets aan doen, weet ik. Maar als ik niets gezegd had, hadden we misschien nog zeker een half uur moeten wachten. Nu werden we zelfs voor ons huisje afgezet! Maar wat een ontzettend slecht shuttle systeem daar! Anderen hadden gisteravond ook al anderhalf uur staan wachten!

Dit keer kijken we naar de film “Mean Girls” op tv. Voor het slapen gaan doe ik lang ondergoed en een fleece broek, sokken, en twee truien aan om warm te blijven. De wind waait namelijk nog net zo hard en het blijft hard vriezen.

Maandag, 19 februari

Wat zal ik blij zijn om weer onder ons eigen warme dekbed te slapen! Ondanks de dikke kleding heb ik bijna geen oog dicht gedaan van de kou! Er ligt alweer een pak sneeuw op ons tapijt, dat dat niet gesmolten is zegt al wat! Oh, oh, wat moeilijk is het om op te staan!

Katja en ik hebben keelpijn en ik hoop niet, dat Kai ons heeft aangestoken. Rick gaat ontbijt halen bij de supermarkt, wij blijven alle vier nog even liggen. Het duurt wel erg lang voor Rick terugkomt. Dan belt hij naar de kamer vanuit de van, hij was in een sneeuwbank terecht gekomen en had moeten wachten tot mensen hem eruit hielpen duwen.

Het is nog steeds -14 volgens de thermometer in de van, maar er is een stralend blauwe lucht en de wereld ziet er sprookjesachtig uit met al die sneeuw.
Na een paar mini broodjes met sausage uit de magnetron en een heerlijke kop Starbucks koffie (Cafe Verona, mijn favoriet!) pakken we gauw in. Het uitchecken is zo gebeurd, al dient Rick wel een klacht in over de extreme kou binnen en het gebrek aan slaap gemak in een huisje, dat bepaald niet goedkoop was!

We installeren Kai met onze gewone laarzen in het Hoot’s Cafe met een hete chocolade en gaan dan met zijn vieren nog even ons liftticket van vandaag gebruiken. Het is beduidend warmer, dan gisteren en de condities en uitzichten zijn perfect! Natuurlijk bedenk ik me, dat ik mijn fototoestel ben vergeten! Gelukkig heeft Rick het zijne wel mee, vandaar, dat ik er ook vaker op sta.


Poseren voor de prachtige bomen!



Katja voor en ik er precies achter



Petra in actie



Saskia skiet eindelijk ook!



Uitzicht op het bevroren meer



Rick op de foto

Al te snel zijn we weer bij de laatste lift, want vanochtend geniet ik er echt van. Heerlijke rulle sneeuw, geen ijs, weinig mensen, en mijn nieuw geleerde “fietsen met de ski’s”, beter kan ik het me niet voorstellen.


In actie

Maar ja, we moeten ook nog terug naar huis rijden en we weten de conditie van de bergwegen niet. Dus brengen Katja, Saskia en ik onze ski’s terug (we kunnen ze zo op een stapel gooien, niets wordt gecontroleerd!) en dan rijden we weer naar de Village.

Alweer is er nergens parkeer gelegenheid, maar dan zie ik, dat er een slagboom is afgebroken bij een van de speciale parkeerplaatsen. Daardoor kun je daar zonder problemen parkeren. Weliswaar “illegaal”, maar met dit sneeuw weer hebben we nog geen sleepauto gezien. Volgende keer willen we weer dichtbij de Village logeren!

De lunch bij de Foxfire Grille is voortreffelijk bereid. Katja en ik bestellen alweer hetzelfde: sashimi shooters (met rauwe tonijn, een heerlijk sausje en gember) en een bowl met voortreffelijk smakende chili.

Voor we afscheid nemen van Snowshoe halen we nog even een paar grote lattes bij Starbucks voor onderweg. En dan krijgt Rick de van niet uit de parkeerplaats! We duwen en duwen, Katja zit achter het stuur, maar er is geen vooruitgang.

Hij draait wel en angstvallig richting de SUV naast ons, op een gegeven moment staat de van daar op zijn hoogst 2 centimeter vandaan! Gelukkig loopt er een skier voorbij, die aanbiedt mee te duwen, ik kruip achter het stuur. En dan zijn we opeens los, gelukkig!

De terugreis verloopt voorspoedig, al zijn de “slick spots” van de heenweg nog aanwezig. Ik heb vannacht nachtmerries over de haarspeldbochten gehad, maar die zijn gelukkig niet ijzig en Rick rijdt ze bekwaam.

We stoppen nog even voor een Tastee Freez ijsje voor de kinderen en zien dan, dat we de zeven uur niet zullen halen. Dan gaat de kennel dicht, dus Cosmo zal nog een nachtje moeten blijven.

Als ik de kennel opbel om het ze te vertellen en vraag of Cosmo het goed doet, antwoordt de jongen, dat het prima met hem gaat. Hij hoort Rick op de achtergrond grappen van “our son” en zegt bij het ophangen: “Geen probleem, hoor, ik zal hem zeggen, dat jullie morgen komen”. Ha ha ha, alsof Cosmo ook maar enig weet van tijd heeft.

Maar we missen hem wel en balen een beetje, dat we net te laat zullen zijn. Maar ja, beter veilig de bergen uit, dan naar huis haasten. Ondanks de ongemakken in het huisje en Kai’s ziekte hebben we toch een heel fijn weekend gehad! Ik wou, dat de ski omstandigheden altijd zo waren!

Extra vakantietje

Tja, als we dan geen officiele wintervakantie krijgen (dit weekend is slechts een lang weekend, we komen maandag alweer terug van het skien), dan helpt het weer even mee en krijgen we zomaar een mini-vakantie van zes dagen voorgeschoteld!

Het ijs blijkt erg moeilijk te ruimen van de parkeerplaatsen en stoepen (ik weet het, ik heb het geprobeerd achter ons huis en opgegeven, ik zou een beitel nodig hebben!).

Leah belde gisteren al aan het begin van de middag, dat ze dacht, dat we vandaag ook vrij zouden hebben, want de parkeerplaats bij de high school was nog een grote ijsvlakte. En inderdaad, op het internet stond de aankondiging al:
All Fairfax County public schools will be closed on Friday, February 16.

Offices will be open with a liberal leave policy in effect. Essential personnel should report to work.

The primary reason for the school closing is that many sidewalks are still not safe for children to walk on. Many side roads also remain covered with ice and snow. We urgently ask county residents to please clear their sidewalks.

This school day will be made up on Friday, March 30, which was previously designated as a student holiday. Schools will also be closed for the Presidents' Day holiday on Monday, February 19.

Ze hebben dus vier dagen om alles ijsvrij te krijgen, dat moet toch lukken. Wel jammer, dat we nu 30 maart als vrije dag in moeten leveren. Veel mensen zullen die dag toch vrij nemen, want reizen voor de Paasvakantie worden natuurlijk ver van tevoren geboekt. Of wij dat ook zullen doen, weet ik nog niet.


Na een uur op de elliptische machine te hebben gestaan ben ik nog even naar buiten gegaan om met Saskia, Tabatha en Cosmo te spelen. De gevoelstemperatuur was echter -20 en lang hield ik het niet uit.






De meisjes leken de kou niet te voelen en gleden zeker een uur van het ijs op de heuvel naast ons huis af. Al ziet alles er hier mooi wit en sneeuwerig uit, in werkelijkheid is het een zware laag ijs van 15 centimeter. Ik ben blij, dat we meteen onze oprit hebben schoongemaakt, want ik zag op het nieuws mensen, die daar een hele kluif aan hadden.


Genoeg van al het geglij!

Rick kwam vroeg thuis, want hij en Katja wilden naar een Volkswagen gaan kijken. Een paar uur later belden ze super-enthousiast op, ze hebben een aanbetaling gedaan. Ze hebben goed op de prijs kunnen afdingen, de auto is in perfecte conditie en ze gaan vanochtend nog de auto ophalen! Dus volgende week heeft onze oudste haar eigen "wielen"!

Zelf ga ik zo wat met gewichten zwaaien, de motivatie ontbreekt, maar met een autorit van 5+ uren voor de boeg moet ik wat doen om de spieren los te krijgen. Onze hondenbaby gaat voor het eerst naar de kennel, Brynna vond het daar altijd prima, dus hopelijk hij ook!

En dan hopen we rond het middaguur af te rijden naar Snowshoe, West-Virginia. We zullen in de Mountain Crest Condo's logeren, te zien op deze kaart. Het is daar wel ontbeschrijflijk koud, -25 vanochtend, dus ik zal wel veel bij de open haard te vinden zijn!

Nog even gauw voor we weggaan een foto van een zeer trotse en blije Katja:


Daar zit ze dan!

Valentijns storm

Midden in de nacht word ik wakker, het lijkt wel of er kogels tegen onze ramen gegooid worden! Geen van mijn familieleden wordt er wakker van, dus ik probeer door te slapen. Buiten ziet het er erg wit uit, niet zoals je zou verwachten met een ijzelstorm.

Om kwart voor zes vertelt Katja, dat de scholen gesloten zijn. Waarom ze dat gisteravond al niet konden zeggen is een raadsel. We slapen lekker uit, hoewel ik nog steeds het ijs tegen de ramen hoor.

Bij het opstaan zien we een witte wereld, maar het blijkt geen sneeuw te zijn, het is voornamelijk ijs! En wel bijna 15 centimeter dik, dit hebben we nog nooit meegemaakt! Het hele gebied heeft problemen.


Cosmo vindt de sneeuw prachtig om in te graven



En hij "helpt" ook fijn mee

Gauw ontbijten we en beginnen aan het schoonmaken van de oprit. Dat valt niet mee! Het is superzwaar en na een uur en een kwartier doen mijn armen en handen zo'n pijn, dat ik het verder aan Katja en Kai overlaat. Die doen er daarna nog een uur over, voor hij helemaal schoon is!


Het is hard werken!



De straat achter ons huis

Ondanks het ijzige van de "sneeuw" vermaken de kinderen zich met sleeen en igloos bouwen. Het duurt lang voor de straten worden geploegd. Men was voorbereid op een ijsstorm, dus de zouttrucks stonden klaar. En toen moesten opeens de ploegen uitrukken, dus dat creeerde nogal wat problemen. Pas om 17 uur wordt ons pleintje gedaan!


Eindelijk worden wij uitgegraven

Intussen wordt er een prachtig boeket verschillend gekleurde rozen voor mij bezorgd van mijn romantische man. Ondanks de moeilijk begaanbare wegen toch keurig op Valentijnsdag. De bezorger kwam te voet, want hij was bang in onze cul de sac vast te komen zitten.


Mijn Valentijnsboeket

Dat laatste gebeurde de postbode wel. Die reed te dicht bij onze postbus en kwam in een sneeuwberg vast te zitten. Het heeft met behulp van duwende buren zo'n tien minuten geduurd, voor hij weer verder kon!

Halverwege de middag krijgen we een email, dat de scholen morgen ook gesloten zullen zijn. Inmiddels is het keihard gaan waaien en zien we de stroom een paar keer flikkeren! Gelukkig blijft hij wel aan, want dat lijkt me echt vreselijk, in de diepvries zonder stroom! Hoewel we de inhoud van onze vrieskast gewoon op het deck zouden kunnen leggen, het vriest hard genoeg.

Rick gaat even naar CVS, waar hij Valentijnskaarten en een doosje chocola voor de kinderen koopt. Ik vind Valentijnsdag een leuke traditie. Natuurlijk laat je elkaar op "gewone" dagen ook weten, dat je om elkaar geeft, maar zo'n vrolijke dag met veel rood middenin de kleurloze winter vind ik erg leuk.

Vroeger, voor ik Rick leerde kennen, was het helemaal spannend. Dan kreeg ik op mijn werk boeketten van "secret Valentines". Van sommigen vond ik later uit, wie ze gezonden had. Maar twee jaar achter elkaar kreeg ik er een, waarvan ik nu nog niet weet, wie de zender was!

Dit jaar zou Rick eerst op reis zijn vandaag, maar die reis ging (gelukkig!) niet door. Hij heeft dus een reservering gemaakt bij een van onze favoriete restaurants hier in Vienna, Cafe Renaissance.

Door de ijzige straten rijden we ernaar toe. Het is een geglibber van jewelste, maar in het restaurant is het behaaglijk warm en gezellig. Bij iedere tafel hangt een rode ballon in de vorm van een hart.

Het eten is erg lekker. Het voorafje bestaat uit oesters met crab en een rode paprika saus. Dan kies ik voor de kreeft met garnalen en een champagne saus (een voortreffelijke combinatie). Als kiezen we toetje profiterolles gevuld met slagroom. We genieten, niet alleen van het eten, maar ook van elkaars gezelschap. En ik ben heel blij, dat Rick met deze sneeuwstorm thuis was en niet weer in Seattle zat!


Proost met de Kir Royal!

Vandaag hebben we dus nog steeds vrij. Het probleem voor de scholen was, dat er niet genoeg ploegen beschikbaar waren om de parkeerplaatsen en de buslanen op tijd schoon te krijgen. Nu hebben we onze drie ingebouwde sneeuwdagen opgemaakt (wie had dat tijdens de warme januari maand gedacht!). Bij de volgende sneeuwdag moeten we een vrije dag inleveren.

Maar het is fijn om een dag te hebben om me op de ski trip voor te bereiden. Ik wil, dat de kinderen vandaag inpakken, zodat we morgen zodra ze uit school komen kunnen vertrekken. Hopelijk zijn de wegen in West-Virginia redelijk schoongemaakt!