Dag 3 Zwitserland: Kleine Scheidegg en Maennlichen

Tot mijn verbazing is het al acht uur als ik wakker word. Ik heb 9,5 uur geslapen volgens mijn Fitbit. Rick heeft een minder verhaal, want hij heeft juist nauwelijks geslapen. Dat is natuurlijk heel vervelend voor hem.

We maken ons klaar en gaan dan naar beneden om te ontbijten. Dit keer zit het ontbijt wel bij de hotelkamer inbegrepen. Het is weer erg lekker, zolang er maar koffie, groentes en eieren zijn ben ik dik tevreden. 

Na het eten gaan we naar boven en kleden ons warm aan om de berg op te gaan. In de trein naar Kleine Scheidegg blijkt dat mijn Swiss Pass maar tot Wengen geldig is. Ik krijg wel korting en moet 16 frank betalen. 

Eenmaal boven orienteren we onszelf een beetje en Rick vindt de piste, die hem terug naar Wengen zal leiden. Ik was van plan om de trein terug naar beneden te nemen, maar zie dan het wandelpad naar Wengen. Wat ik op heb gezocht weet ik niet, maar ik zie dat het 4,5 kilometer naar beneden lopen is. Dat kan ik best (famous last words).

We nemen afscheid en ik begin aan mijn wandeling. Wat is het hier schitterend mooi! Ik geniet volop en neem de tijd. Mijn Fitbit zet ik op wandelen en zo houd ik bij hoe ver ik al ben gegaan. Dit pad deel ik met sleeende mensen en soms moet ik uitkijken dat ze me niet van de sokken glijden. 

Bij Wengeralp zou ik de trein verder naar beneden kunnen nemen, maar ik besluit door te lopen. Niet veel verder moet ik onder een bruggetje door en dat is een en al ijs. Ik probeer me aan de zijkant vast te houden, maar glijd toch onderuit. Ik had het verwacht dus doe me gelukkig helemaal geen pijn. 

Op een gegeven moment kom ik onder de boomgrens en wordt het pad een stuk steiler en moeilijker. Rick is inmiddels al terug in het hotel en ik kijk nog eens hoe lang deze wandeling is. Ik heb er namelijk ruim 4,5 kilometer opzitten en Wengen is nog lang niet in zicht. 

Nu lees ik dat de Alpina weg zeven kilometer lang is. Oef, dat is nog best ver op dit gladde en heel steil naar beneden gaande pad. Maar er zit niets anders op, het is doorlopen geblazen. 

Eindelijk zie ik na nog een kilometer Wengen beneden me liggen. Dat is nog best ver. Als ik bij het Almend stationnetje aankom besluit ik dan ook de trein verder te nemen. Rick wacht me in Wengen op met een fles water, die ik in een keer leeg drink. Toch was het de moeite zeker waard. 

Ik liep de rode dubbelgestippelde lijn van Kleine Scheidegg naar Almend

Het loopt al bij tweeen en we nemen plaats op het terrasje van een klein cafe bij het station. We bestellen beiden een salade met ham en kaas en die gaat er goed in. Daarna gaan we terug naar het hotel voor een korte pauze. 

Tegenover ons hotel bevindt zich de kabelbaan naar Maennlichen. Maria en ik namen die vorig jaar ook, maar voor Rick is het nieuw. Grappig genoeg is het vandaag veel aangenamer boven dan in april vorig jaar. 

We fotograferen de prachtige vergezichten en lopen dan naar het restaurant. We nemen plaats op het terras en gaan wat te drinken halen. Rick kiest Ovomaltine en ik een flesje Rivella. Als ik het af ga rekenen zie ik dat de kassamevrouw het naambordje Petra heeft. Een naamgenote dus en dan is ze ook nog eens Nederlands, zo leuk. 

De kabelbaan brengt ons net voor alles dicht gaat weer naar beneden. We nemen een uurtje in de kamer en lopen dan naar Restaurant 1903 om te gaan eten. Dit blijkt een goede keus.

We krijgen een zitplaats bij de haard, die in tegenstelling tot het restaurant in Seattle wel echt is en lekker warm. We nemen beiden het gerookte zalm op avocado toast voorafje. 

Als hoofdgerecht kiest Rick de papet Vaudois, een typisch Zwitsers gerecht met worst, prei en aardappelen. Mijn rode snapper met erwtenpuree en mosterdsaus is precies waar ik zin in heb. 

We zijn beiden moe van alle buitenlucht en hopen om negen uur te gaan slapen. Morgen ben ik van plan de berg af te gaan. Rick gaat dan een andere route skien.