En toen...regen!

Zo stralend als het gisteren was, zo dreigend ziet het er vandaag uit. Bij gebrek aan alternatief eten we toch maar weer ontbijt in het hotel. Dit keer krijgen we een chique tafel met kleed en alles, maar het voedsel is hetzelfde als gisteren. Oh nee, wacht, er is vandaag ook Chipped Beef (verschrikkelijk!) met biscuits. Ik hou het maar bij Cheerios en roerei!

Gauw rijden we naar de pistes en gaan op de lange latten. Eerst ruil ik mijn laarzen in, want om de een of andere reden deden die van gisteren ontzettende pijn aan de binnenkant van mijn linker enkel. Het nieuwe paar doet dat weer en dan vraag ik om een ander model en dat voelt veel beter. Ik kan er weer tegenaan!

Het blijft nog droog, gelukkig! We doen weer een van de pistes van gisteren, maar het is wel erg slechte sneeuw vandaag. De kinderen overtuigen Rick en mij ervan, dat de langste piste van de heuvel, die een dubbele groen is (ervaren beginner), makkelijk te doen is. Ik laat me met veel moeite overhalen, want ik raak echt in paniek als de helling te steil is.

De lift alleen al is een uitdaging na wat ik gewend ben. We gaan er met zijn vieren op en achteraf had ik beter samen met Rick kunnen gaan die eerste keer. Bij het afglijden raakt mijn ski met die van Kai verward en ik val keihard. De lift blijft nota bene doorgaan en ik ben een bal zenuwen! Gelukkig heeft Katja me een prima manier van opstaan geleerd, dus ik sta vrijwel meteen weer rechtop.

Maar nu die heuvel! Die valt erg tegen en heel onelegant ga ik voornamelijk in de V vorm naar beneden. Ik haal het heelhuids, maar het leert me weer, dat ik nog heel erg beginner ben. Mijn angsten voor snel gaan nog lang niet overwonnen!

De kinderen gaan er weer samen vandoor en Rick en ik werken op de beginnerspiste aan mijn techniek. Ik kan toch niet eeuwig in V vorm de bergen afglijden!

Inmiddels is de regen begonnen en we trotseren het voor een tijdje. Drijfnat verzamelen we om een uur in het West Cafeteria. Het menu daar is iets beter, dan in het East Cafeteria. De chili is erg lekker en een Coors biertje erbij smaakt goed.

Het weer buiten lokt niet meer en we besluiten, dat Rick nog even alleen een zwarte diamant piste gaat doen, terwijl de kinderen en ik zoeken naar skibroeken voor Kai en Katja. Kai vindt er een, maar Katja heeft geen geluk.

Het plenst inmiddels buiten en er hangt een dichte mist. We besluiten terug te gaan naar het hotel en daar droge kleding aan te trekken. De kamer is nog niet schoongemaakt en we doen gauw wat droogs aan en gaan dan richting tube park.

Er hangt een dichte mist, maar het regent even niet. Vanwege het weer gaat het tube park om 17 uur dicht, we hebben dus nog iets meer dan een uur om de heuvel af te suizen. Er is bijna niemand en eerst gaan we in de familie tube met zijn vijven naar beneden. Erg leuk, maar het duurt eeuwen voor we er weer in kunnen. De Camelback medewerkers hebben er duidelijk geen zin in.

Dan besluiten we maar de een persoons banden te gaan gebruiken. We gaan een aantal keren op en neer (ondanks de dooi is het nog een erg snelle baan), maar dan begint het hard te regenen en binnen de kortste keren zijn we doornat. Dit is niet leuk en we geven het op.

In Tannersville vinden we een gezellig restaurant, The Smuggler's Cove. Ze hebben een lekkere salad bar en ook het eten is prima. Na het eten kijken we nog even rond voor een ontbijt restaurant, zonder geluk. Morgen willen we echt niet weer beneden eten! Maar alternatieven lijken er niet te zijn, misschien moeten we ons nog een ochtend aan dit vreselijke buffet overleveren!