Lenteweer!

Bij het opstaan hangt er een dikke mist over ons, we kunnen nauwelijks de overkant zien en van het Dulles vliegveld vertrekken of landen geen vliegtuigen. Zulk soort dichte mist is heel ongewoon hier en hij trekt dan ook heel snel op.

Rick brengt Saskia vandaag naar school, want om half negen meldt ik me bij mijn endocrinoloog voor mijn jaarlijkse schildklier onderzoek. Ik heb al zeven jaar een te langzame schildklier en slik daar dagelijks hormonen voor. De afgelopen paar jaar lijkt mijn lichaam zich eindelijk helemaal aangepast te hebben en voel ik me stukken beter.

Een beetje nerveus stap ik binnen, want ik wil niet, dat de dokter mijn dosis medicijn verandert, aangezien mijn lichaam daar heel sterk op reageert. Ik blader een beetje in Newsweek, maar heb eigenlijk geen zin in diepgaand gedoe. In de wachtkamer zit iedereen ver van elkaar af. Er is een hoekje ingericht voor kinderen, zie ik, met grote speelgoeddieren. Ik bedenk me, dat een endocrinoloog heel wat aandoeningen behandelt, waaronder diabetes. Kinderen kunnen dat natuurlijk ook hebben.

Een Aziatische man wiebelt nerveus met zijn benen. Hij is vrij jong en ik vraag me dan meteen af, waarom hij hier is. Maar ja, zoiets vraag je natuurlijk niet voor "small talk".

Een heel oud dametje glimlacht vriendelijk naar me als ik naar haar kijk. Een jonge vrouw wordt naar binnen geroepen en voelt zich duidelijk niet lekker. Later zie ik haar met een heel pakket naar buiten komen. Ik moet een papier invullen en schrijf, dat alles prima gaat en dat ik vooral geen veranderingen wil.

En dan is het mijn beurt. "The room on the right is yours", zegt de vriendelijke verpleegster. Gek, hoe je je bij een dokter meteen overgeleverd voelt. Eerst gewogen (zelfde als vorig jaar), dan bloeddruk. Aan dat laatste heb ik een hekel, want ik heb wat ze hier noemen "white coat anxiety". Mijn bloeddruk is prima, tenzij ik bij de dokter ben, dan is hij te hoog!

Dr. Ross komt binnen en zegt meteen, dat hij geen reden ziet iets wat goed gaat te veranderen. Pfff, opluchting! Het is een leuke dokter en altijd heel geinteresseerd in mijn sport routine. Dan nog even bloed laten afnemen, ik krijg een pleister met Spongebob erop en ik sta weer buiten. Dat hebben we ook weer gehad!


Het nadeel van een bejaarde hond is hoe vaak ze 's nachts naar buiten moet. Brynna houdt ons de hele nacht wakker en ik heb ontzettende hoofdpijn en pijn in nek en schouders vanochtend. Sporten helpt meestal heel goed, dus ik bel Kirsten op weg naar huis om te zien of zij tijd heeft om te gaan hardlopen. Gelukkig is dat zo, wel wat later dan gewoonlijk, maar dat geeft niet.

Het weer is inmiddels lente-achtig te noemen. Zonnig en de lucht voelt warm aan. Heerlijk! Van mij mag het al maart zijn! We lopen vijf en een halve mijl, maar vinden allebei, dat we wel wat aan ons uithoudingsvermogen mogen doen. Ik kan wel met excuses komen van fibromyalgie en halve nacht niet geslapen, maar blij met mijn snelheid ben ik niet! We besluiten ter plekke volgende week twee keer samen te gaan lopen!

Thuis leg ik de laatste hand aan de provisiekast, die ook nodig uitgemest en georganiseerd moest worden. De hoofdpijn neemt echter over en ik moet gaan liggen. Bah! Gelukkig heb ik zulke dagen nu alleen maar zo af en toe, vroeger veel en veel vaker.

Laura komt om me een massage te geven en ik weet niet of het komt, omdat ik al hoofdpijn had, maar daarna kan ik echt niet meer. Het lukt me nog net om Katja van school te halen en dat is het. Rick komt me redden, deze week kan dat nog, want de volgende weken zal hij voornamelijk op reis zijn. Saskia moet naar piano en hij brengt haar daar, terwijl ik ga slapen.

Rick bestelt eten en we weten nu, dat katten frietjes eten. Snickers en Meike bedelen tijdens het eten als honden en rennen beiden met een frietje weg!





Geen flatteuze foto van mij, maar bewijs, dat Snickers een frietje maar wat lekker vindt!


Alle pijn maakt doodmoe, dus ik ga bedwaarts, hopelijk gaat het morgen weer beter!