Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, januari 09, 2006

Spring fever

Om zes uur ben ik present en trommel Katja uit bed, die verontwaardigd roept, dat haar wekker zelfs nog niet af is gegaan. Ik ben als de dood, dat ze, als Rick er niet is, de bus missen, want dan moet ik Saskia alleen thuis laten en loopt alles in het honderd. Dus, hup, eruit en klaarmaken!

Ruim op tijd vertrekken de twee oudsten en ook Saskia is lekker vroeg op school. Ik voltooi zoals gewoonlijk de 1,3 mijl lange cirkel naar huis. Die gaat bijna alleen maar heuvel op en het voelt altijd als een hele inspanning!


De voorspelling voor vandaag is heerlijk (15 graden) en ik heb enorme zin in een fietstocht. Ik vul mijn Camelbak met water en neem mijn fototoestellen mee, want nu, zonder het bladerdak, kun je de vogels goed zien. Vooral het prachtig rode Cardinaaltje wilde ik weleens op de gevoelige plaat vastleggen.

Voor ik weg ga voel ik me nog even net Goudlokje van de drie beren. Mijn eigen fiets is dus sinds gisteren bij de fietsenmaker en dan zul je altijd zien, dat je de volgende dag uitgerekend prachtig fietsweer hebt! Dus ik haal Rick's fiets van het rek en rij erop weg. Maar hij schakelt niet en dus durf ik daar geen 20+ kilometer mee te fietsen.

De tweede keus is Katja's fiets, maar Rick heeft die vernuftig van het plafond in de garage gehangen om plaats te maken en het lukt me niet hem naar beneden te krijgen. Ik ben echter vastbesloten en pomp de banden van Kai's fiets op, zet zijn zadel hoger en voila, helm op en weg ben ik!

Hoe leuk ik hardlopen ook vind, fietsen is mijn sport. De vrijheid om maar te gaan en gaan is zo lekker en mijn uithoudingsvermogen op de fiets is eindeloos.


Een roofvogel cirkelt boven mijn hoofd


Zodra ik het W&OD pad oprij vliegen de Cardinaaltjes af en aan voor mijn fiets langs. Ze hebben vast ook de lente in de bol, want het zijn vrijwel allemaal stelletjes. De vrouwtjes zijn nog schichtiger, dan de mannetjes en het lukt met na twee en een half uur nog niet er een te fotograferen, hoewel ik er zeker dertig zie! De rode mannetjes creeren felle vlekjes in de anders zo grijze natuur. De vrouwtjes zijn veel minder kleurig, maar ook erg mooi.


Na veel geduld lukt het me twee mannetjes Cardinalen van verre te fotograferen, zonder dat ze helemaal door de takken verborgen zijn. Ik fiets vijf mijl naar het westen en het gezang en gekwetter van de vogels (link is een filmpje) is alle muziek, die ik nodig heb.


Het beekje langs het pad kabbelt rustig voort, zo af en toe hoor ik kleine watervalletjes. Er is telkens sprake van, dat dit pad gaat verdwijnen, slachtoffer van stedelijke groei en ik hoop toch zo, dat dat nooit zal gebeuren!






Een interessante boomstronk


In Reston is een plek, waar tientallen vogels rondvliegen. De meesten zijn onmogelijk te fotograferen, of ze vallen weg tegen de takken, of ze worden erdoor verborgen. Maar bovenin de boom zie ik een prachtige Blue Jay, die heel vriendelijk eventjes poseert. Ik ben helemaal opgewonden, misschien zit er toch een verborgen vogelaar in mij!?


De Blue Jay, helaas is het blauw van zijn veren niet zo goed zichtbaar


Op de terugweg ga ik van het pad af het bos in, ik parkeer mijn fiets en sluip tussen de bomen door (een pad is er niet). Hier zie ik meteen tussen alle bruine stammen de prachtige Bluebirds vliegen. Die zijn vrij zeldzaam en hier zitten er zomaar vier! Rick en Christine, Katja of Saskia snappen er geen moer van, als ik over dit soort dingen zo enthousiast raak, maar Kai is mijn maatje hierin. Die wil de volgende keer mee om ze te zien.


Mijn geluk is, dat er eentje vrij dichtbij een gat in een boom heeft gevonden en daarna heel vriendelijk opkijkt alvorens ver weg te vliegen. Ik ben helemaal alleen in het bos en was vrijwel alleen op het fietspad. Misschien dat de vogels daarom toch wat minder schichtig zijn.


Om me heen spelen eekhoorntjes en door de complete stilte hoor ik alle geluiden van het bos. Ik geniet met volle teugen en vertel mezelf, dat ik best alle tijd heb hier, Saskia komt pas om een uur uit school en het is nu pas elf uur.


Opeens bespeur ik in een boom verderop een klein zwart-wit spechtje. Met mijn zoemlens zie ik zijn rode kopje ook. Met hem erbij is mijn "oogst" vier kleurige vogeltjes op de foto, niet gek in zo'n korte tijd. Ze zullen in kwaliteit de National Geographic niet halen, maar ik ben allang blij en heb hernieuwd respect voor vogelfotografen!


Net als ik weer op mijn fiets wil stappen hoor ik een vreemd geluid. Een soort geknaag, maar eerst kan ik niet vinden waar het vandaan komt. Opeens zie ik een eekhoorntje vlakbij heel happy op een nootje knagen. Hij merkt me wel op, maar die noot is veel lekkerder. Ik maak een foto en probeer dan wat filmpjes te schieten. Voor mijn gevoel sta ik heel dicht bij hem, maar in het filmpje lijkt het wat veraf. Dat mag de pret niet drukken en helemaal voldaan fiets ik terug naar huis. Na net iets meer dan 24 kilometer en twee uur en een kwartier op weg geweest te zijn rij ik de oprit op. Kai's fiets heeft het goed volgehouden!


Wat een fijn begin van de week is dit! Ik eet gauw mijn soep voor lunch en doe snel de nodige huishoudelijke taken voor Saskia thuiskomt. Als zij om een uur binnenloopt is alles netjes en ben ik schoon (ook belangrijk!).

Samen rijden we naar Michael's. Ik vind het altijd leuk om hun Valentijns spulletjes te bekijken en Saskia wil haar kamertje met hartjes versieren. Bovendien heeft ze het voornemen een sjaal voor haar teacher te breien en zoekt daarvoor heel zorgvuldig wol in Mrs. Mongillo's favoriete kleuren uit. Wat een verschil met vorig jaar, toen ze nooit iets voor Mrs. Draggon wilde maken!

Als de tieners uit school komen heeft iedereen de zomer in de bol! Katja en Leah lopen zelfs in een short en t-shirt met korte mouwen! Ik ga voor het huis zitten lezen, maar kijk eigenlijk meer naar de kinderen, die allemaal met Kai's football machine spelen. Rick heeft een goed gevoel voor wat leuk is voor die leeftijd, want dit was een van Kai's favoriete Kerst cadeaus. Ik ben helemaal voor, want zo krijgen ze lekker veel beweging.

Pas laat is iedereen weer binnen, dus we eten snel en nu is iedereen hard aan het huiswerk. Ik had het hart niet ze daartoe eerder aan te zetten, buitenlucht is minstens zo nodig! Rick zit in de regen in Seattle, dus misschien ben ik toch maar blij, dat ik niet mee kon!

0 reacties: