Weekendje Oost-Virginia

In januari en februari overwinteren honderden walvissen voor de kust van Virginia Beach, Virginia. Hier, in vrij ondiepe wateren, vinden ze een rijke voedselvoorraad. Het Virginia Aquarium houdt in die maanden whale watches. Vorig jaar heb ik met de kinderen al geprobeerd te gaan, maar toen was het zo ijzig koud en winderig dat de tour werd gecanceled en wij maar in plaats daarvan de roggen zijn gaan aaien en een IMAX over haaien zijn gaan kijken bij het Virginia Aquarium zelf.

Dit weekend, dit keer met Rick erbij, wilden we het weer proberen. Ik had een reservering gemaakt voor de boottocht van 12 uur op zondag en hetzelfde Courtyard by Marriott als vorig jaar besproken.


Het hotel met ingepakte palmbomen

Het plan was om zaterdagochtend rustig aan te doen en dan zo rond lunchtijd aan de 330 kilometer rit naar Virginia Beach te beginnen.

Zo komt het, dat ik om kwart voor tien nog de enige wakkere in huis ben als mijn mobieltje gaat. Het is een van de Virginia Aquarium medewerkers, die me mededeelt, dat de tochten voor morgen geannuleerd zijn. Ik kan nu kiezen of we met de tocht van drie uur vanmiddag mee willen.

Hij maakt het nog wat interessanter, door te zeggen, dat de vroege ochtend tocht vier walvissen heeft gezien. Mijn brein werkt koortsachtig: 15 uur, het is nu bijna 10 uur, we moeten nog pakken, hond wegbrengen en 330 km afleggen, dat moet kunnen en ik maak de reservering!

Als een gek ren ik naar boven, trommel iedereen uit bed (en dat is niet makkelijk met twee tieners, maar ze willen allemaal graag walvissen zien), pak in, geef de katten extra eten en binnen het halve uur zitten we in de auto! Een record voor onze familie, dat is zeker!

De hond wordt afgezet bij de kennel en om kwart voor elf rijden we de Washington Beltway op. Na een week van temperaturen rond de 15 graden is het natuurlijk uitgerekend vandaag koud en guur weer. Bij Richmond begint het zelfs te plenzen, maar we houden de moed en het tempo erin.

Rick trapt het gaspedaal goed in en om vijf voor twee rijden we Virginia Beach binnen! Ruim op tijd dus om nog even lunch te halen bij de drive thru van McDonald's. Absoluut niet mijn favoriete eten, maar ik dwing mezelf toch een hamburger naar binnen te werken. Er zouden wel snacks zijn op de boot, maar van een zakje chips kun je niet leven.

Als we aankomen bij het Virginia Beach Fishing Center is het droog geworden en we kunnen zelfs de zon door de bewolking zien. Dat stemt weer wat optimistischer en bij het betalen van de kaartjes horen we, dat er de hele dag door allerlei walvissen van dichtbij gezien zijn.

Met nog zo'n vijftig anderen gaan we om vijf voor drie aan boord van een van de Virginia Aquarium boten. Het miezert, maar we besluiten toch buiten onder het afdakje te gaan zitten. Ik zie mensen met plastic zakjes om hun fototoestel en baal, dat ik daar niet aan heb gedacht!


Surfers wachten op de volgende golf



Net voor vertrek

Vrijwel zodra we het haventje uit zijn gevaren de zee op ziet de kapitein een walvis. Er zijn drie soorten walvissen waargenomen dit seizoen en dit is een humpback whale (bultrugwalvis).



De beste foto van de kop

We varen tot heel dichtbij, op een gegeven moment vrees ik, dat hij onder de boot boven zal komen en ons dan allemaal overboord zal gooien. Ik ben niet de enige, die dat denkt en iemand stelt de vraag aan de marine biologe aan boord. Zij zegt, dat dat bij haar weten nog nooit gebeurd is, maar dat de walvissen het bekijks vaak leuk lijken te vinden en zich soms echt gaan liggen uitsloven.



De rugvin

Omdat het water hier zo ondiep is (6 meter en de walvissen zelf zijn vaak langer dan dat), hebben ze geen plaats om boven het water uit te springen, zoals ze in het open water soms doen. Ook krijgen we maar een keer de enorme staart te zien.

Het regent dat het giet en ik durf mijn fototoestel met zoemlens daar maar voor een paar foto's aan bloot te stellen. Gelukkig heb ik ook een mini-cameraatje mee, waarmee ik filmpjes kan maken. Maar fotograferen is moeilijk, net als ik de foto wil nemen is de vin of kop alweer verdwenen in het water. Tientallen vogels vliegen met de dieren mee.



De kop

Het is een machtig gezicht en ondanks de kou en nattigheid blijft vrijwel iedereen de volle twee uur buiten kijken. Ook de kinderen vinden het prachtig en we zijn teleurgesteld als het rond vijf uur donker wordt en we terug moeten. Uiteindelijk hebben we drie humpback whales gezien, waarvan eentje ons als het ware uitwuifde met zijn gigantische staart. Dit was een boottochtje, waar we het nog lang over zullen hebben!

Eenmaal weer aan wal merken we toch hoe koud we zijn geworden en besluiten in een cafeetje een warme chocolademelk te gaan drinken. De regen is inmiddels overgegaan in sneeuw en het waait keihard! Geen weer voor een strandwandeling, dus.

We checken in bij de Courtyard by Marriott North en krijgen een enorme suite met uitzicht op het strand. Wat zou dit prachtig zijn in de zomer! Maar dan zal de prijs ook zeker twee keer zoveel zijn, vrees ik.

Na wat uitgepakt te hebben en even naar de football wedstrijd tussen de Redskins en de Seahawks te hebben gekeken gaan we op zoek naar een restaurant.

Dit blijkt nog niet eenvoudig, want buiten het seizoen zijn heel veel restaurants gesloten. Als eerste stoppen we bij het Hilton hotel, waar twee heel goed uitziende restaurants naast elkaar liggen. Maar de wachttijd blijkt twee uur te zijn en daar hebben we geen zin in.

Toen we van de boot kwamen zagen we een leuk uitziend restaurant aan het water, toepasselijk Waterman's genoemd. We besluiten het daar te gaan proberen en krijgen een leuke tafel aan het raam. Bij de bar staan televisies aan en zo kunnen Kai en ik op de hoogte blijven van de score van de football wedstrijd, die de Redskins helaas verliezen.

We delen heerlijke appetizers, crab dip en calamari en ik neem een lekker warme kop Manhattan clam chowder. Het is lekker eten en een gezellige atmosfeer, een goede keuze, dus.

Voldaan rijden we door de sneeuw weer terug naar het hotel en kijken daar de rest van de avond football.

Op zondag morgen sta ik om half tien op, na een nogal onrustige nacht, want de luchtmatras van Katja bleef leeglopen en zij kwam uiteindelijk dus maar bij mij in bed liggen.

Buiten waait het, dat het een lieve lust is en er ligt een dun laagje sneeuw op het strand. Het zand wordt keihard opgewaaid en aangezien ik contact lenzen draag laat ik mijn oorspronkelijke plan, om nog gauw even een strandwandeling te maken voor het ontbijt, meteen varen!



Uitzicht vanuit het hotel

We ruimen alles op, wat gelukkig maar heel weinig is zo voor een nacht, laten de stukke luchtmatras liggen en laden de auto vast in. Daarna eten we ontbijt van het buffet, dat het hotel voor $9.95 per persoon aanbiedt. Rick en ik bestellen een op maat gemaakte omelet en de kinderen wafels. Het gaat er goed in, hoewel het buffet verder maar zeer matig is.

Voor we op weg gaan maak ik nog even een foto van de ijspegels, die van een strandstoel bij het zwembad hangen. Het is ook echt ijzig! Ik kan me nauwelijks staande houden in de hard wind! De palmbomen langs het strand zijn helemaal in plastic gewikkeld. Maar goed ook in zulke ijskou!


Voor we Virginia Beach uitrijden, moet er ook nog een foto van het "no cursing" bordje, dat overal hangt, gemaakt worden. Virginia Beach heeft een vrouwelijke burgemeester, die er alles aan doet "haar" stad zo familie vriendelijk mogelijk te maken. Zelfs de taal moet gekuist, kennelijk!



De route voor vandaag zal ons langs de Virginia Eastern Shore leiden.
Om hier te komen moeten we de Chesapeake Bay Bridge Tunnel over. Dit is een 32 kilometer lange tolweg ($12) over de Chesapeake Bay, die afwisselend bestaat uit tunnels en bruggen.


Tussen de twee rotspartijen loopt een tunnel, waar wij doorheen gaan rijden

Het is jammer, dat het zo vreselijk waait, want uit de auto gaan om van het prachtige uitzicht te genieten is er nu niet bij. Zelfs de meeuwen hebben er moeite mee, want we zien een aantal van hen doodgereden op de weg liggen. Van de kant zie je duidelijk, waar de bruggen ophouden en de tunnels beginnen en het is een heel avontuur om eroverheen te rijden.



Het laatste gedeelte van de brug

Aan de overkant van de Bay rijden we het Eastern Shore National Wildlife Refuge binnen. Bijna het hele gebied langs de kust is hier een wild reservaat en we zien dan ook herten langs de bosrand en prachtige witkoppige adelaars boven ons hoofd cirkelen.

Het landschap is ontzettend plat, je kunt mijlen ver zien. De behuizing bestaat grotendeels uit sta caravan parken, met de enkele typische boerderij met silo en rode schuur er tussendoor.
We rijden langs enorme kippenfokkerijen en de grote Tyson fabriek, waar allerlei kippenprodukten worden gemaakt. Die boerderijen moeten duizenden kippen hebben, want ze hebben zeker tien lange schuren naast elkaar staan met grote graansilo's ernaast.

Vrijwel alle plaatsjes hier hebben Indiaanse namen: Nassawadox, Acomac, Onancock. Overal worden Virginia ham en bacon, pinda's en vuurwerk verkocht en staan zogenaamde "crab shacks" langs de weg, hier worden de beroemde Chesapeake Bay crabben gestoomd en verkocht.



Na zo'n twee uur rijden bereiken we onze bestemming: de eilanden Chincoteague en Assateague.


In de vierde klas, waar Saskia inzit, wordt hier de Virginia geschiedenis onderwezen. In het kader daarvan leest Saskia's klas het boek "Misty of Chincoteague" van Marguerite Henry. Dit is het verhaal over een van de wilde ponies van het aangrenzende Assateague eiland, die door een familie op Chincoteague wordt getemd.


Een verhaal is, dat er een paar eeuwen geleden een hele groep ponies op Assateague is aangespoeld, waarschijnlijk van een vergaan Spaans fregat. Maar een meer aannemelijke uitleg is, dat de ponies afstammen van paarden, die door de vroege pioniers zijn los gelaten. De ponies hebben zich aangepast aan de barre omstandigheden (hete zomers, koude winters) op het eiland en leven tot de dag van vandaag in twee kuddes in het wild.

Iedere juli wordt er een groep paarden uitgezocht, die het kanaal tussen Assateague en Chincoteague over worden gezwommen en de volgende dag tijdens een veiling worden verkocht. Dit evenement heet "Pony Penning".

Als wij er aankomen is Chincoteague doods en stil. De Bed and Breakfasts zijn dicht en de meeste winkels en restaurants ook. Het is moeilijk voor te stellen, dat dit in de zomer zo'n druk bezocht oord is!

Misty, de pony, waar Saskia over leest, is na haar dood opgezet en is 's zomers te bezichtigen. Helaas voor Saskia niet in de winter, maar we vinden een bronzen beeld van haar, waar Saskia mee poseert.

Het is inmiddels lunch tijd en we strijken neer bij het enige restaurant, dat open lijkt, Steamers. Ook hier weer vele tafels, die 's zomers vast allemaal bezet zijn. Nu zijn wij de enige klanten. Ik bestel een sandwich met soft shell crab en de anderen allemaal een kop soep.

Met volle buiken rijden we vervolgens de Assateague National Seashore binnen. Dankzij onze National Parks pas hoeven we de $10 toegang niet te betalen.

We maken als eerste de korte wandeling naar de Assateague vuurtoren, die mooi rood met wit geschilderd boven op een duin staat. Toen Kai en Katja kleiner waren, kwamen we heel regelmatig op dit eiland en Katja noemde deze vuurtoren als twee-jarige "Heel hoog".


Nu we hem na al die jaren weer zien, is dat niet verwonderlijk. Je voelt je nietig aan de voet van de imposante toren. Hij is wel aan een schilderbeurt toe, want de verf bladdert er vanaf. We kunnen niet omhoog, in de winter is hij gesloten.


Rick is maar een vlootje tegen die enorme toren aan!

Boven ons zien we een familie adelaars vliegen en het lukt met de witte kop van een van hen goed op de foto te laten uitkomen.


We lopen terug naar de auto en rijden naar de uitkijk over de velden, waar meestal ponies te zien zijn. Ook vandaag is dat weer zo en Saskia ziet alles wat ze over de ponies geleerd heeft in het echt: ze staan in de moerassige velden en veel hebben er allerlei vlekken.


De wind lijkt alleen maar sterker te worden, dus we springen even voor een paar foto's uit de auto, maar rijden dan snel weer verder. De weg eindigt bij het strand, waar werkelijk helemaal geen beschutting is. Het zand stuift over de weg en Rick durft niet verder te gaan.


Het is een heel mooi gezicht, de door de wind opgezweepte golven en het golvende zand. We trotseren wind en kou even om het strand op te gaan, maar het zand voelt als naalden tegen onze huid, dus na een paar minuten duiken we de auto weer in!

Assateague eiland is een van mijn favoriete plekjes in de Verenigde Staten. De wilde natuur en de ponies maken het zo bijzonder!


Blij, dat we dit mooie plekje weer eens hebben gezien beginnen we aan de terugtocht naar huis. We rijden weer de lange toegangsweg af, over Wallops Island, waar NASA een grote basis heeft met een veld met enorme satellietschijven.

Aan het begin van de weg hebben Rick en de kinderen op de heenweg al een Sonic ontdekt, waar een late lunch wordt besteld. Ze zijn dol op deze drive in, waar het eten naar je auto wordt gebracht.



De drie uur durende terugrit over het Delmarva schiereiland, door Maryland (waar we een pracht zonsondergang boven de Nanticoke rivier zien), over de Chesapeake Bay Bridge en door de stad Washington verloopt voorspoedig en om half acht rijden we onze oprit weer op na een heel vol en mooi weekend! (Walvis filmpjes hier, hier en hier)