Het is echt wel anders als Rick weg is, nu de kinderen ouder worden. Gisteravond was ik om half elf echt doodmoe, maar alle drie waren nog op! Saskia is hard aan het breien aan een sjaal voor haar lerares en hoewel ik haar al om 9 uur naar boven had gebonjourd lag ze nog klaarwakker in bed te breien!
Kai had een groot project voor Civics en zoals Kai is had hij tot het laatste moment gewacht om het te doen. Hij heeft geluk, dat ik nogal wat van de geschiedenis van de VS en de regeringsfuncties weet inmiddels, want hij kwam me regelmatig om hulp vragen.
Katja gaat meestal rond dezelfde tijd als ik naar bed, die is een echte nachtuil (kennelijk gewoon voor tieners).
Vreemd om naar bed te gaan met alle lichten nog aan, maar kennelijk is iedereen daarna gaan slapen, want toen ik om een uur wakker werd, was het donker.
Om kwart over zes begint de dag weer. Een prachtige zonsopgang groet ons (ik moet toch eens een foto maken, voor het weer eerder licht wordt). Katja heeft vandaag een heel korte dag, want er is een vergadering van leerkrachten op school. De andere twee hebben een volle dag.
Kirsten en ik zouden vandaag gaan hardlopen, want we vinden, dat we ons uithoudingsvermogen moeten opvijzelen. Ik bel haar om 9 uur op en krijg te horen, dat ze was vergeten, dat de verwarmingsmensen zouden komen. Ik baal!! Het is zoveel leuker en makkelijker om met iemand anders te sporten en als ik dit nu van te voren had geweten, had ik met Christine kunnen afspreken.
Maar er zit niets anders op, Christine is inmiddels bij de sportschool en het is zulk stralend weer, dat ik ook eigenlijk niet binnen wil sporten: alleen erop uit dus maar. Ik pak mijn nieuwe Nordic Walking stokken en GPS en heb er toch ook wel zin in.
Veel mensen om mij heen snappen niet, hoe ik mezelf motiveer om mijlen ver alleen te gaan lopen. Maar het is echt niet zo moeilijk: ik bedenk van tevoren mijn route en loop die. Vandaag bleek die 5,5 mijl lang te zijn en ik doe er een uur en een kwartier over. Niet gek! Die stokken helpen echt (hoewel ze heel wat coordinatie vergen!). Ook vandaag zie ik weer allerlei mooie vogels, vooral Blue Jays en een enorme groep Roodborstjes. Het gekwetter is oorverdovend, het lijkt echt alsof ze de lente al voelen aankomen. En ik voel me nota bene verbrand als ik weer thuis kom, de zon is al zo schel!
Dit vlaggetje, dat ik gisteren heb opgehangen, "puts a smile on my face every time"!
Inmiddels heb ik de meeste cheques om mee te betalen aan de bloemen voor onze email vriendin binnen. Ik maak ze klaar om bij de bank te storten: ik teken de achterkant en schrijf ons rekeningnummer op de daarvoor aangegeven plek en schrijf een "deposit slip" uit. Het valt me op hoe verschillend in uiterlijk de cheques zijn. Een ervan heeft het design van de Amerikaanse vlag, een ander een treffende foto van een volwassen hand en een kinderhandje, een derde een herfstblaadje en de vierde is "gewoon" blauw, het basis model. Je kunt hier allerlei verschillende achtergronden kopen voor je cheques.
Om twaalf uur heb ik afgesproken met Karin. We gaan lunchen in de Tysons II mall (meer chique: de Tysons Galleria mall), voor haar de eerste keer bij die mall tegenover de meer bekende Tysons Corner mall (in de volksmond Tysons I).
Onderweg stoppen we bij mijn bank en ik geef de cheques af. Karin en ik bespreken hoeveel moeilijker het hier in de VS is om direct op een rekening geld over te maken. Terwijl we door Vienna rijden wordt ons ook meteen duidelijk waarom: er zijn talloze banken, klein, groot, alleen in een staat, nationaal en internationaal. In een blok aan de hoofdstraat in Vienna zien we al vier verschillende banken! Er wordt hier dus om meer informatie gevraagd, dan in Nederland, alvorens je geld over kunt maken. Kleine verschillen, waarvan ik geen weet heb, maar die haar natuurlijk des te meer opvallen.
Tysons II is de dure versie van Tysons Corner en in de afgelopen jaren hebben zich daar een heel aantal erg lekkere en interessante, maar niet zo dure, restaurants gevestigd. Een daarvan is de Cheesecake Factory. Natuurlijk is dit restaurant vooral bekend om zijn 33 (!) verschillende soorten cheesecake, maar de rest van het menu is ook op zijn minst uitgebreid te noemen (je krijgt letterlijk een boekje als menu!). Dit lijkt me een geschikt restaurant om Karin kennis mee te laten maken.
Als we binnenkomen staan er mensen te wachten en inderdaad is er een wachttijd van tussen de 15 en 30 minuten. We krijgen een pager mee en die werkt in het restaurant of net erbuiten. We besluiten toch even door de mall te gaan wandelen, zodat Karin een idee krijgt, wat er zoal te zien is. Net als we weer terug zijn bij het restaurant begint de pager te trillen.
We krijgen meteen een tafeltje toegewezen in het gezellige voorgedeelte van het grote restaurant. Naast ons zitten zo'n vijftien vrouwen in opvallende grote rode hoeden en paarse jurken aan twee lange tafels te keuvelen en te eten. Natuurlijk intrigeert ons dat. De dames hebben duidelijk enorme lol en zien eruit alsof ze uit het begin van de 20e eeuw komen. We schatten hun leeftijd vijftig plus en nemen ons voor na het eten te vragen waar dit "kostuum" vandaan komt.
Karin bestelt een pasta met vier verschillende soorten kaas en ik een "luau salad", allerlei groentes met kip, lekkere dressings en knapperige crackers. Het gaat schoon op en we hebben daarna geen ruimte voor de cheesecake over! De dames in de rode hoeden wel en dus nemen we de gelegenheid waar om te vragen, wie ze zijn en of we een foto mogen nemen.
We krijgen een enthousiast antwoord, dat dit een groep dames van de "Red Hat Society" is. Het is een groep voor vrouwen over 50 (maar onder 50 mag ook, dan moet je een roze hoed op en lavendel jurk aan), die gezellig iedere maand samenkomen en leuke dingen doen. Het lijkt mij erg leuk. Er blijkt een opening in de groep te zijn en ik word uitgenodigd voor de februari bijeenkomst op Valentijnsdag. Oeps, het lijkt me wel leuk, maar dit is wat snel! Ik maak nog een groepsfoto voor ze en dan neem ik afscheid.
Thuisgekomen bekijk ik de website en ik schrijf een vriendelijk emailtje aan de "Queen" (groepleidster) en leg uit, dat ik liever wil wachten, tot mijn kinderen zelfstandiger zijn, zodat ik genoeg tijd heb om aan zo'n groep te besteden. Het lijkt me enig als ik een "empty nester" ben, maar ik voel me nu met mijn 44 jaren nog wat jong! Ze schrijft een email terug, dat ze het helemaal begrijpt. Maar wat een leuk concept! Dat moet ik onthouden voor over tien jaar!
Saskia is helemaal in de ban van het buitenspelen nu het weer zo fantastisch is (morgen wat minder, maar dat moet ook kunnen een keer). Tegenover ons huis ligt de Vienna Baptist Church en die kerk heeft een heel leuke speeltuin. Sinds kort mogen Saskia en een heel stel van haar vriendinnetjes daar "alleen" naar toe (ik kan ze in de winter vanuit ons huis in de gaten houden). Wat een nieuwgevonden vrijheid! Het is een getelefoneer van jewelste na schooltijd, met Saskia als hoofdspil. Tot vijf uur speelt ze met zeker acht vriendinnetjes aan de overkant. Heerlijk (voor haar en voor mij!)!
Het is gezellig vanavond met de drie kinderen, maar ik typ dit om vijf voor elf en alle drie zijn in dromenland. De stilte is oorverdovend...
Inmiddels klaagt Rick steen en been over het weer in Seattle. Daar hebben ze (hoor ik net op het nieuws) al 23 dagen achtereen regen. Oef!
En dan hier een foto van onze Sushi, die lief lag te poseren vanavond:
0 reacties:
Een reactie posten