Laatste (school)vakantiedag

Zoals iedere ochtend lees ik, nadat ik mijn koffie heb ingeschonken, als eerste mijn email. Sinds mijn zwangerschap met Saskia, waarin ik wat complicaties had, ben ik lid van verscheidene emaillijsten en heb met de leden daarvan dus al jarenlang contact. Een van die lijsten, waarvan (voornamelijk) vrouwen die buiten Nederland wonen lid zijn, is een hechte groep geworden over de jaren.

Het is meestal waar ik het eerst begin te lezen en vanochtend ben ik daar ook gestopt, ernstig geschokt. We lezen weleens verhalen in de krant van mensen, die in een klap hun hele familie kwijt zijn door een ongeluk en voelen dan al een droevenis voor die onbekenden. Maar als het dan een, al zij het virtuele, bekende betreft, dan stokt de adem even in je keel!

Een van emaillijst leden had voor Kerst een reisje naar Nederland van haar Canadese man gekregen. Het was de eerste keer, dat ze hem en haar drie kleine kinderen voor langer dan een dag alleen zou laten. Op haar blog staan foto's van drie schatten en haar man, net voor haar vertrek en ze schrijft hoe ze hoopt, dat alles goed zal gaan.

Vanochtend lezen we, dat haar gezin en haar schoonmoeder een ernstig ongeluk hebben gehad op Oudejaarsdag. Haar man is ter plaatse overleden en haar kinderen en schoonmoeder zijn ernstig gewond. Dat is toch niet te bevatten?

Natuurlijk willen we als email lijst ons medeleven betuigen en ik bied aan om eventuele bloemen te verzorgen. Wat dat betreft is alles gauw geregeld, maar dan komt de speurtocht naar hun adres. We weten de naam en de plaats, maar ik vind niets. Gelukkig vindt een Canadese lijstgenote meer uit. We zijn allemaal enorm ontdaan door deze tragedie, die een van ons heeft getroffen. Ik knuffel Rick en de kinderen vandaag extra veel en neem me voor om echt van ieder moment te genieten, want zo kan je leven letterlijk in een klap over zijn.

Het weer is ook nog eens saai en mistig en ik kan mijn draai niet vinden. Rick ziet dat wel en stelt voor (ondanks, dat hij er een hekel aan heeft, de schat) om een wandeling te gaan maken. Het ruikt door de vochtigheid lekker buiten en veel mensen hebben hun open haard aan, heerlijk, die brandend hout lucht. We lopen naar het bos in Nottoway Park, waar het ontzettend rustig en mooi is. Het doet me zoals altijd enorm goed om buiten en in de natuur te zijn. Die is eeuwig. Wat er ook gebeurt in de wereld, de natuur blijft doorgaan.


Na de lunch besluiten we de grijsheid buiten te sluiten en als afsluiting van de schoolvakantie naar de film te gaan. De keuze valt op "Fun with Dick and Jane" met Jim Carrey en Tea Leoni. Jim Carrey is als vanouds grappig en ik moet regelmatig hardop lachen.


De naam van de film is gebaseerd op de klassieke kinderboeken "Dick and Jane" (and Spot, the dog), waar vrijwel iedere Amerikaan mee op is gegroeid. Een soort "Ot en Sien" of "Jip en Janneke", waarmee kinderen leerden lezen.


Maar toch zit er ook een harde kant aan de film, want hij is enigszins gebaseerd op de werkelijkheid en laat zien hoe het corrupte management van grote firma's slechts een klap op de vingers krijgt, maar de "gewone" werknemers door hun praktijken compleet geruineerd worden.

In de film loopt alles natuurlijk goed af, maar dat scenario is slechts de droom van de gedupeerden van Enron, WorldCom (nu MCI) of andere nu dankzij zwendelende multi-miljonairs failliete bedrijven. Aan het einde van de film staat er voor de credits dan ook "Met dank aan:" en dan de namen van de zwendelaars van die firma's en de namen van de bedrijven, waar ze voor werkten. Al met al een zeer onderhoudende film.

Een laatste keer doen we ons te goed aan de overblijfselen van het Nieuwjaarsbuffet en dan is het op. Morgen eten we weer "gewoon", ik heb daar wel zin in. Hoe lekker ik gerookte zalm ook vind, zelfs dat is na drie dagen genoeg! Rick heeft morgen nog vrij en we gaan samen leuke dingen doen, ik heb er zin in!