Stiekem vind ik het wel lekker, dat Saskia niet naar school gaat, want ik kan zo tot na achten blijven liggen. Lui!! De wind raast door de bomen als ik opsta en het doet me denken aan vroeger. De dakpannen vielen dan van ons huis in Nederland bij zware wind zoals vandaag. Windkracht 9, ik weet het nog goed, dan werd mijn vader zenuwachtig.
Hier horen we niets over windkracht, de schaal van Beaufort wordt niet gebruikt. Zoals zoveel Europese maten niet of nauwelijks worden gebruikt. Ik bedenk me, hoe anders wij "Amerikanen" wat dat betreft denken. Voor dit blog gebruik ik convert-me.com om de Europese maten en Celsius temperaturen aan te geven, maar ik denk al lang niet meer in Celsius, kilometers of kilogrammen.
Het is bij het opstaan 26 graden buiten en binnen een koele 64 graden, dus ik doe de verwarming aan. De wind waait tussen de 25 en 40 mijl per uur en dat maakt de windchill zo'n 10 graden. Dit alles is natuurlijk Fahrenheit (grappig te lezen, dat hij een groot deel van zijn leven in Amsterdam heeft doorgebracht!) en voor mij is 32 graden al heel lang het vriespunt. In het begin werden het ingewikkelde calculaties: -32 X 5 / 9.
Gallons, quarts, pints en ounces zijn al meer dan 20 jaar deel van mijn dagelijks leven. En nu weet ik niet beter, ik reken allang niet meer om. Het systeem is nog makkelijk ook, want alles is op de factor 4 gebaseerd: 4 quarts in een gallon, 8 pints in een gallon, 16 ounces in een quart, 8 ounces in een cup enz. Het wordt na een tijdje tweede natuur.
Tijdens de cursus gisteren werd ons aangeraden om te kijken of er sex offenders in onze buurt wonen. Gelukkig woont er niemand in onze buurt, maar ik verbaas me er weer over, hoe die mensen met naam en adres te vinden zijn! Ik vind het wel een goed streven, maar zoiets zou in Nederland absoluut niet mogelijk zijn!
Kirsten en ik hebben om kwart over tien bij Whole Foods afgesproken om op het W&OD pad te gaan lopen. Het waait keihard en het vriest. Ik heb mijn skijack, oorwarmers en handschoenen aan en nog heb ik het zo koud, dat ik klappertand. Kirsten heeft nog minder aan, brrr!
Spiegeling in een plas
Het pad is uitgestorven, we komen letterlijk twee mensen tegen en zijn verder alleen met de vogels, eekhoorns en in de verte een kudde herten (te ver om te fotograferen). Het gaat lekker, ik merk, dat mijn uithoudingsvermogen verbetert. We hebben naar het westen wind tegen en nog lopen we de 5km in minder dan een half uur! Terug worden we vooruit geblazen en zo lopen we 10 kilometer in net een uur. Niet gek. Hopelijk lukt het volgende week wel om twee keer met Kirsten te gaan lopen, anders neem ik me heilig voor er zelf ook op uit te gaan.
Oversteken in Vienna bij de "Caboose"
Bij Whole Foods haal ik wat crackers, die Saskia lekker vindt en een bakje met Kumquats. Dit is een vrucht, die ik nog nooit heb geprobeerd. Ze zien eruit als mini sinaasappeltjes en op het doosje staat uitnodigend: sweet skin and tart middle. En ze zijn lekker! De kinderen vinden het niets, maar ik wel!
Thuis lees ik de Washington Post maar weer eens, iets waar ik niet toe kom als ik geen ziek kind thuis heb. Ik lees, hoe er een heel gedoe is over het staatslied van Virginia. Het oude lied "Carry Me Back to Old Virginia" is te racistisch getint om te behouden.
Het nieuwe lied "Shenandoah" heeft eigenlijk weinig met Virginia te maken, maar dat mag de pret niet drukken. Spoedig zullen we het allemaal enthousiast aanvaarden als ons "volkslied".
Het volgende artikel is minder vrolijk. Een paar dagen geleden heeft een acht jarig jongetje in Maryland bij de kinderopvang een zeven jarig meisje beschoten. Nu blijkt, dat zijn vader hem de dag tevoren het gebruik van een pistool had uitgelegd. Zo triest!
Met Paint Shop Pro experimenteer ik met filters om abstracten te maken van sommigen van mijn foto's. Altijd een leuke creatieve bezigheid.
Voorheen Saskia als zonnebloem
Naarmate de middag vordert zie ik Saskia letterlijk beter worden. Vanavond is ze zo druk, dat ik haar tot rust moet manen. Dat zit dus wel goed voor morgen!
Rick komt vanavond na middernacht thuis en morgen zullen we rustig op weg gaan naar het Chateau Resort in het Pocono gebergte in Pennsylvania. De kinderen hebben dankzij het einde van het kwartaal en werkdagen voor de leerkrachten een weekend van vier dagen en daar gaan we gebruik van maken. Maandagavond zijn we weer terug.
Ons weer:
donderdag, januari 26, 2006
Pocono's, here we come!
Gepost door Petra op 09:09
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten