Zelfvertrouwen

Voorzichtig open ik om kwart voor acht een ooglid, wat zou het weer vandaag zijn? We hebben gisteren al veel opgeruimd, zodat we bij mooi weer nog ruimschoots tijd zouden hebben om te skien. Bij slecht weer hadden we besloten een lekker ontbijtje ergens te gaan zoeken en dan langzaam terug te rijden. Wat zou het worden?

Stralend blauwe lucht lacht me tegemoet en ook Rick heeft dat kennelijk al gezien, want die staat al onder de douche! De kinderen hebben vandaag ook zin en helpen goed mee alles in te pakken. Online staat er, dat de pistes "spring conditions" hebben, niet verwonderlijk, want om acht uur is het al 7 graden!

We besluiten om in de ski lodge ontbijt te gaan eten, we willen gewoon niet weer die $40 aan dat vreselijke buffet beneden uitgeven! We checken uit het hotel en rijden naar Camelback. Daar is het heel rustig, we kunnen op de dichtstbijzijnde parkeerplaats parkeren! Het eten in de lodge is lekker, bacon ei en kaas sandwiches en cereal en heel wat minder duur (en ze hebben Starbucks koffie, echte koffie, niet van dat slootwater!). Het is toch ook altijd zo, dat je op de laatste dag van alles uitvindt! Dit weten we dan voor de volgende keer.

De zon schijnt warm als we de ski's onderbinden en de sneeuw voelt erg "slushy" aan. Er is vrijwel niemand op de pistes! Ik zeg de anderen te gaan doen, waar zij zin in hebben, ik blijf op de groene heuvel recht voor het hoofdgebouw.

Rick, Kai en Katja gaan een aantal zwarte pistes doen en Saskia houdt mij gezelschap. En dan gebeurt het: het gaat opeens heel lekker! Ik ga niet meer in die rare V vorm naar beneden, maar maak nette bochten met beide ski's parallel. Wat een heerlijk gevoel! Het rulle van de smeltende sneeuw vind ik eigenlijk wel fijn, het geeft me het gevoel meer grip te hebben.

Keer op keer gaan we van dezelfde heuvel af en ik geniet! Werkelijk, met mijn jarenlange angst voor alles wat glad is (na een gecompliceerde enkelbreuk op het ijs) is dit zo'n overwinning!

Rick en de kinderen gaan met dezelfde lift naar boven en doen de half pipe en andere acrobatische stunten op de piste naast de mijne.

Uiteindelijk denkt Rick, dat ik wel klaar ben voor een van de langste pistes, die dubbel groen (iets moeilijker) is. Met de lift gaan we helemaal naar de top van de berg en dalen dan langzaam af. Waarempel! Het paniek gevoel van gisteren is er niet, de bochten lukken, het gaat! Jippie!! Zo vind ik skien leuk!

Bovenaan de heuvel ligt een restaurant en nu durft Rick wel voor te stellen daar lunch te eten. Nu weten we, dat ik ook heelhuids de berg weer af kan komen. Vanuit het restaurant hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving. Het is inmiddels 10 graden buiten en we skien zonder jas. Heerlijk!

Helaas is de rit naar beneden het einde van deze ski dag. Gelukkig willen we eind februari nog een keer gaan skien in West Virginia, want nu heb ik de smaak te pakken (dit gebeurde dus ook op de laatste dag in Breckenridge vorig jaar, ik heb gewoon even tijd nodig om op te warmen).

Voor de terugweg besluiten we wel naar onze Mio dame te luisteren en inderdaad loodst zij ons in net 4 uur naar huis. Onze weg baant zich door het Pennsylvania platteland, met zijn kleine schuren met kleurige Pennsylvania Dutch hex signs, minuscule witte houten kerkjes en geiten in de tuinen. Bergbeekjes kabbelen langs de weg.

Verder naar het zuiden zijn er hypermoderne woonwijken, huizen als uit de grond gestampt en geen boom in zicht. De stadjes, waar we doorheen rijden, zijn of door kool- of door staalindustrie (Bethlehem) ontstaan en liggen er wat mistroostig bij. Dit deel van Zuid-Oost Pennsylvania tussen Billy Joel's Allentown en Philadelphia is het minst aantrekkelijke van de staat.

Al gauw rijden we de Pennsylvania Turnpike op. Onze auto heeft een Smart Tag (de geautomatiseerde tol in ons gebied) doosje op de voorruit, waardoor we zo door de EZ-Pass kunnen rijden! Wat een gemak en wat een uitvinding om EZ-Pass en Smart Tag samen te voegen!

Langs de Turnpike staan wat wij in ons gebied helemaal niet hebben: billboards. Overal advertenties van allerlei dingen, van ziekenhuizen tot vliegmaatschappijen. Het maakt de weg wat minder saai, want verder is er weinig te zien en hele einden rijden we tussen twee betonnen muren in. Saai!

We rijden door Delaware (en over de Delaware rivier) Maryland binnen en in Baltimore zien we een schip van Dole in de haven, ananas wordt afgeladen. We bedenken hoe ver dit schip gereisd moet hebben! Waarschijnlijk van Hawaii naar hier.

Ook zien we overal politie! Het is het einde van de maand en kennelijk heeft de Maryland police deze maand nog niet genoeg verdiend!

Zonder kleerscheuren (Rick reed niet bepaald langzaam) rijden we een uurtje later Virginia binnen. Altijd een gevoel van "thuiskomst" is dat bord "Welcome to Virginia" met de cardinaal en de dogwood erop. Het verkeer werkt mee, het spitsuur is lang niet zo erg als anders en om kwart over zes zijn we thuis na een, ondanks wat regen, zeer geslaagd ski weekend!

Foto's van de reis zijn hier te bekijken, filmpjes hier, hier, hier en hier.