Cox Farm en Nederlands bezoek

Heerlijk heb ik geslapen en voor mijn doen heel ongewoon word ik door Ricks wekker pas wakker! Ik blijf, zoals gewoonlijk, lekker doordoezelen en zie langzaam de zon weer door de ramen verschijnen.

Als ik opsta vertelt Rick me, dat Katja thuis blijft. Ze heeft erge pijn in haar onderbuik. Eerst ben ik bang voor blindedarmontsteking, want ze geeft de pijn een acht uit tien. Maar het is haar hele onderbuik, dus zelf denkt ze van niet. Ik geef haar ibuprofen en laat haar verder slapen met de instructie me te waarschuwen, mocht het erger worden.

Mary Ellen belt, dat ze eerst Lindsay uit school moet halen, voor ze kan gaan lopen. Lindsay heeft heel erg opgezette klieren, zo erg, dat ze nauwelijks kan slikken. Er wordt nu aan Ziekte van Pfeiffer gedacht, hopelijk voor haar is dat niet zo!

Cosmo wil intussen al uit, dus ik loop alvast anderhalve mijl hard met hem. De rest van de wandeling komt na het loopje met Mary Ellen. Bij elkaar loop ik vandaag weer meer dan tien kilometer, half hard, half gewoon. Het voelt goed en is zulk lekker weer, het is een genot om buiten te zijn.


Een mooi herfsttakje

Als ik weer binnenkom is Katja inmiddels op en is de buikpijn weg. Gelukkig! Natuurlijk grijpt ze de gelegenheid meteen aan om te vragen of we ergens kunnen gaan lunchen. Nu ben ik ook wel weer zo sentimenteel, dat ik op het moment alle tijd alleen met mijn oudste met beide handen aanpak, dus stem in.

De keuze valt op ons beider favoriete eten: Japans. Bij Sweet Ginger kent Katja, geloof ik, het menu uit haar hoofd! Ze heeft haar vriendinnen ook al zover, dat ze sushi lekker vinden, vertelt ze.

Het wordt weer een heel gezellige lunch samen. Zo kom ik weer eens wat dingen te weten over wat er omgaat tussen de seniors. Zo zijn de jongens, die hatelijke anonieme briefjes aan Katja's homoseksuele vriend achterlieten, gepakt en zeker een week van school gestuurd. Een van de jongens woont hier in de buurt en eerlijk gezegd verbaast het me niets van hem!

Thuis gaat Katja (eindelijk!) haar kamer opruimen en huiswerk doen. Ik heb Saskia en Tabatha beloofd naar Cox Farm te gaan vanmiddag. Onderweg valt het me op, hoe gauw je toch op het platteland rijdt. De weg is nauw en heeft zelfs een haarspeld bocht (waar net twee schoolbussen doorheen willen, dus ik wacht maar wijselijk).

Zodra we uitstappen weet ik, dat ik me te warm heb gekleed. Het is tegen de dertig graden en ik heb drie kwart mouwen aan, pff! Het Fall Festival hier is altijd wel erg leuk opgezet met heel kleurige uit hout gesneden borden.

Als eerste kunnen we nog net mee met op de hooikar. Al hobbelend rijden we over het terrein van de boerderij, langs opgestelde houten figuren, varierend van (teken)filmhelden tot griezels.


De dames op de hooikar

Op een gegeven moment komen we langs "aliens" en wordt Starwars muziek gespeeld. Ook komt de tractor "vast" te zitten en moet een verkleedde boer eraan te pas komen om hem los te krijgen. Het hoogtepunt is het rijden door een tunnel met allerlei verlichting en polka muziek. De kinderen, varierend in leeftijd van twee tot twaalf (schat ik), vinden het allemaal even prachtig. De moeders kletsen en ik zit er zielig alleen tussen. Het is toch leuker om ook andere volwassenen mee te nemen.


Na nog even bij de schattige biggetjes en het heel lieve kalfje gekeken te hebben, gaan Tabatha en Saskia alle glijbanen uitproberen. Ik vermaak me met foto's nemen, er is zoveel kleur op dit terrein!


Lol op de glijbaan





Het is warm en heel stoffig en dat maakt gauw moe en dorstig. Na anderhalf uur hebben de meisjes alle attracties uitgeprobeerd. We eten een van de gratis appels en drinken wat van de gratis appel cider (met gevaar voor eigen leven, want het wemelt er van de wespen!).

Bij de uitgang kiezen we alle drie een, alweer gratis, pompoen uit. De meisjes hopen in het winkeltje een candy apple te vinden, maar gelukkig hebben ze die niet. Scheelt weer een keer "Nee" moeten zeggen, want die dingen zijn funest voor het gebit!

Een heel stel pompoenen foto's, want die waren zulk mooi diep oranje in het late middaglicht:












Wel hebben ze prachtige chrysanthen en mijn geraniums hebben hun beste dagen gezien. Ik neem een paar vol planten met gele bloemen mee voor op het voorstoepje. Bij thuiskomst zet ik ze meteen neer en met mijn mini-pompoen ziet het er meteen erg vrolijk uit.


De prachtige chrysanthen

Kai belde me eerder, dat hij zijn nieuwe skateboard heeft aangekregen (zijn oude is doormidden gebroken en hij is fanatiek aan het oefenen iedere dag), maar dat het ruwe spul aan de bovenkant er nog niet op zit. Met hem rijd ik dus meteen door naar Fairfax, naar de East Coast Board Company.

Als ik er binnenstap snap ik meteen, dat dit een Mekka is voor Kai! Ze hebben er werkelijk alles te maken met skate- en snowboarden! Van de boards zelf, tot kleding en schoenen en boeken.

Terwijl Kai's board wordt gemaakt kijkt hij even bij de schoenen en ziet, dat die allemaal in de uitverkoop zijn. Aangezien skate schoenen vrij duur zijn, moeten we die kans natuurlijk grijpen. Met een zeer gelukkige jongeman, zijn board en een paar groene schoenen loop ik even later de winkel uit.

Rond half zeven komen Monique en Albert aan. Het verkeer rond Washington was weer eens superdruk, dus ze hebben even in de file gestaan. Zoals zo vaak, als ik het blog van mensen heb gevolgd, is het alsof we oude vrienden begroeten.

Het is meteen gezellig en we drinken gauw even iets hier. Monique en Albert zijn als Sinterklaas, letterlijk, want ze brengen voor ieder van ons een enorme doos met Sinterklaas lekkernijen mee. De kinderen vallen er meteen op aan! Ook krijgen Rick en ik een leuk Nederlands boerenpaar om neer te zetten.

De kinderen hebben huiswerk en zorgen voor hun eigen eten vanavond. Wij gaan met zijn vieren naar de Cheesecake Factory. Daar lijkt het heel druk, maar we krijgen meteen een tafeltje.


Het blijft bijzonder voor mij, deze in persoon ontmoetingen van mensen, die ik "op papier" al goed ken. Er is niets ongemakkelijks aan het gesprek, al moeten we de dingen soms voor Rick vertalen. Het is werkelijk of we elkaar al jaren kennen!

Het eten is zoals altijd voortreffelijk en de bediening goed, al gaat er iets mis in de communicatie met een van de voorafjes. Natuurlijk moeten we in dit restaurant ook een dessert proberen en Rick en ik delen de superlekkere Dulce de Leche cheesecake. Albert en Monique staan erop ons niet alleen te trakteren, maar ook nog een paar stukken cheesecake voor de kinderen mee te nemen!

We spreken af om dit donderdagavond nog eens over te doen. Dan zullen we horen, hoe dit gebied hen is bevallen. Rick en ik gaan ons beramen op een leuk restaurant! We kijken terug op alweer een leuke kennismaking! Albert en Monique, veel plezier in de Shenandoah en de stad en ik hoor het wel, als jullie nog tips nodig hebben.