Hemlock Overlook

Voor het eerst in vijfendertig dagen is het bewolkt en miezerig bij het opstaan. Natuurlijk uitgerekend, als Saskia en ik de hele dag buiten in het bos gaan doorbrengen!! Gelukkig is het absoluut niet koud, dus de regen zal ons niet veel deren.

Omdat ik de training met Marceleus gisteren gemist heb en vandaag niet kan, doe ik zelf maar een routine van een half uur. Zo langzamerhand heb ik genoeg oefeningen van hem geleerd om die tijd met gemak te vullen en ook echt hard te werken.

Rick blijft vanochtend wat langer thuis, zodat hij met Cosmo kan gaan wandelen. Die moet namelijk bij wijze van uitzondering in zijn bench, terwijl wij er niet zijn, want er is een kans op onweer. Met een goede wandeling zal hij dan voornamelijk slapen en Rick zal ook weer vroeger uit zijn werk komen voor onze "baby".

Als ik om half tien de school binnenloop zijn de andere chaperones er ook al. Een aantal van hen ken ik al jaren, maar zie ik weinig, en we hebben heel wat bij te kletsen. Een kwartiertje later komen de kinderen naar beneden.

We krijgen een lijst van de leraren met de groepjes met kinderen, die we vandaag onder onze hoede zullen hebben. Ik krijg groep 7 samen met de vader van Maggie en een van de speciaal onderwijs counselors (een van de kinderen in de groep heeft een emotionele handicap en een constante begeleider nodig, later op de dag zal blijken waarom). Natuurlijk zit Saskia ook bij mij in de groep.

Met schoolbussen worden we naar Hemlock Overlook gebracht. Claudia zit naast me, die heeft met Abbey wel een andere groep, maar in de bus kunnen we tenminste wat bijkletsen.

We rijden door het pittoreske historische Clifton en hier zijn tot onze verbazing de herfstkleuren al ver gevorderd. Ik neem me meteen voor om als het even kan volgende week met fototoestel hierheen te gaan!

Bij Hemlock krijgen we een facilitator toegewezen, in ons geval Amy, die ik een jaar of 25 schat. Net als we ons met onze groep om haar heen scharen begint het keihard te plenzen. Gauw doen we onze regenjassen aan, maar daar is het eigenlijk te warm voor. Al gauw voelt alles dampig aan.

Hemlock is een teambuilding park, dus de hele dag zullen de kinderen (fysieke) uitdagingen krijgen, die ze als team moeten oplossen. Ons wordt gezegd er te zijn voor hun veiligheid, maar we mogen ze niet helpen met hun strategieen. Het is voor ons dus een echt "ik stond erbij en ik keek ernaar", maar ik vind het erg interessant. We worden aangemoedigd veel foto's te maken en ik neem ook een aantal filmpjes, want die laten beter zien, hoe het allemaal gaat.

De eerste activiteit is een naam bedenken voor het team. Die is gauw gevonden: "Rain"! Dan lopen we het bos in en doen een aantal ijsbrekende spelletjes, waaronder het rondgooien van vijf gekleurde ballen, waarbij Amy ook de namen van de kinderen handig leert.

Verder moeten ze een manier vinden om met zijn elven op een vlondertje van op zijn hoogst een vierkante meter te passen. Niemand mag de bosgrond aanraken. Ik sta versteld hoe vindingrijk de kinderen zijn en hoe ze echt overleggen en met een oplossing komen. Ze zijn veel creatiever, dan ik, want ik dacht bij het horen van de opdracht, dat dat echt nooit zou lukken!


Met zijn elven op een klein vlondertje!

Ze doen nog een paar van dit soort spelletjes, waarbij ik me blijf verbazen. Kinderen, waarvan ik had gedacht, dat ze de leiding zouden nemen, doen dat niet en anderen ontpoppen zich juist wel als leider.


Grote lol!

Al gauw is het tijd voor de lunch, die we van huis hebben meegebracht. Mijn Aziatische salade van Whole Foods smaakt erg lekker. Alleen eet ik het met gevaar voor mijn leven, want er vliegen tientallen wespen rond. Ik ben allergisch voor wespensteken en heb geen medicijn mee. Twee kinderen worden gestoken (die niet allergisch zijn), maar Saskia en ik gelukkig niet.

Na de lunch is het tijd voor de hoofdattractie van de dag (iedere zesde klas gaat naar Hemlock, dus Saskia heeft al verhalen van Katja en Kai gehoord): de "Zip wire" (geen idee, wat het Nederlandse woord daarvoor is).


De kinderen moeten allemaal in harnas en ons wordt gevraagd, of we het ook willen doen, als er tijd is. Nou, het lijkt mij geweldig en de andere twee volwassenen ook, dus we vullen het papierwerk voor noodgevallen in en doen, net als de kinderen, een rode helm op.

Een voor een klimmen de kinderen een ladder op, terwijl drie van hun teamleden klaarstaan om ze op te vangen, zouden ze vallen. Bovenaan worden ze vastgemaakt aan een touw en moeten boven een afgrond over stalen kabels naar het tweede platform lopen.


Hoog boven de grond!



Dan doen ze hun handen in lussen en worden aan een tweede touw vastgemaakt. Vervolgens glijden ze van het platform af en "zippen" dan keihard de heuvel af naar beneden.

En twee "zip wire" filmpjes van Saskia:




Ze vinden het allemaal prachtig, behalve Nicky, het jongetje met emotionele problemen. Hij heeft zich tot nu toe voorbeeldig gedragen, maar krijgt boven aan de ladder hoogtevrees, dus gaat weer terug naar beneden.

En dan zien we, dat hij zoiets inderdaad niet aankan. Hij scheldt zijn begeleidster uit en loopt weg van de groep. Zij heeft hier natuurlijk veel ervaring mee, dus we laten het aan haar over om op te lossen.

Intussen reageren de andere kinderen in de groep nauwelijks op zijn uitbarsting. Hun school is een "center" voor kinderen met emotionele problemen, dus ze hebben zoiets al vaker gezien. Ook ik heb het al vaker meegemaakt en ik bewonder de begeleiders van deze kinderen enorm. Ik zou er niet iedere dag het geduld voor op kunnen brengen ermee om te gaan. Als ik dat later tegen de counselor zeg, antwoordt ze, dat ze gewoon iedere dag weer heel dankbaar is om drie gezonde kinderen te hebben. Nou, dat ben ik zeker ook!

De groep gaat verder het bos in en alleen Rachit, wiens naam ik volgens Saskia verkeerd uitspreekt, het moet "Retchit" zijn (het arme joch!) vraagt waar Nicky is. Hij is zelf ook een beetje een buitenbeentje met een spraakgebrek en heeft speciaal onderwijs, maar geen permanente begeleider, nodig.

Het is een lief joch, dat knap meedoet, en de groep accepteert hem gewoon. Het maakt, dat ik me herhaalde malen warm voel van binnen, vandaag. Het is een diverse groep, niet alleen kwa karakter, maar ook kwa ethniciteit (er zijn twee Koreaanse, een Afrikaans-Amerikaans, een Salvadoriaans en twee Indiaase kinderen). Er valt geen onvertogen woord. Ik krijg gewoon knuffelneigingen bij al deze leuke, lieve, goed samenwerkende kinderen! Daar geef ik echter maar niet aan toe, want Saskia zou me nooit vergeven!

Wij trekken intussen verder het bos in. De regen komt met horten en stoten, maar door het dichte bladerdek blijven we redelijk droog. We krijgen wel een fikse wandeling heuvel op, heuvel af, dus ik hoef niet bang te zijn mijn beweging te missen vandaag.

Een paar andere uitdagingen, die de kinderen allemaal succesvol oplossen (al duurt de ene langer dan de andere), zijn:
- De "Grand Canyon", waarbij ze van boom tot boom moeten balanceren op ijzeren draden, maar ze moeten ten allen tijde of een boom of een ander kind vasthouden. Deze uitdaging duurt het langst en laat (vind ik) ook het beste het nut van samenwerken zien.






- Ieder groeplid zonder een draad aan te raken er overheen tillen:


- Elkaar over een hoge muur helpen. Deze hebben ze heel snel voor elkaar, terwijl Amy vertelt, dat sommige groepen hier niet uitkomen.

En dan is het tijd voor de tweede favoriet van de dag: de "Peanut Butter Pit". Ten eerste vertelt Amy, waarom je daar niet in wilt vallen (het is geen pindakaas, dat daar ligt, maar regenwater met van alles "natuurlijks" erin).

Het doel van dit spelletje is het grijpen van een touw, dat midden boven de put hangt. De kinderen moeten eerst op het droge met een strategie komen, hoe ze kunnen samenwerken om dit gedaan te krijgen. Dat neemt even tijd. Ze hebben toch de neiging dingen als individu op te lossen, maar dat lukt absoluut niet.

Uiteindelijk vinden ze een manier, waar de hele groep bij betrokken is en we lopen naar de put. Terwijl Amy nog verder aan het uitleggen is, horen we een lid van een andere groep in het water vallen. Ik zend een schietgebedje, dat dat Saskia niet zal gebeuren, want ik heb geen droge kleding mee (het is Katja zes jaar geleden wel overkomen, ze heeft het er nu nog over!).

De bedachte strategie om samen te werken om het touw te pakken lukt meteen (en daarna met andere kinderen niet meer, vreemd genoeg). De tweede uitdaging is om met het touw de put over te springen.




Ook dat gaat bij iedereen goed (gelukkig ook bij Saskia), tot Rachit als laatste aan de beurt is. Hij heeft zo goed meegedaan en heel wat angsten overwonnen om ook de zip wire te doen, dat de groep bewondering voor hem heeft gekregen. Ze moedigen hem heel enthousiast aan.

Maar helaas, het lukt hem niet en halverwege laat hij het touw los en plonst languit in het water. Niemand lacht hem uit, iedereen helpt hem uit het water en zegt hem, dat hij het tenminste geprobeerd heeft. Het geeft me alweer een brok in de keel!

Met een kleddernatte Rachit (gelukkig voor hem was deze uitdaging aan het einde van de dag!) lopen we naar de washokken. Daar wordt hij afgespoeld en de andere kinderen nemen van de gelegenheid gebruik om gauw een snack te eten en wat te drinken.

Wij volwassenen grappen, dat een biertje of wijntje er best goed in zou gaan, het is een lange dag! Ik heb ook een flinke trek, dus neem graag een handje Goldfish van een van de andere ouders aan.

We hebben nog tijd voor een laatste uitdaging en dan een evaluatie van de dag. De kinderen wordt gevraagd, wat ze hebben geleerd. Een ervan antwoordt, dat hij geleerd heeft, dat iedereen in zijn groep aardig is. Ik denk, dat dat al een heel wijze les is voor vandaag. Het "populair" of "niet populair" zijn viel weg. Iedereen was een gelijke in de groep en opeens zagen ze hun klasgenootjes in een ander licht.

Doodmoe, maar wel blij, dat ik mee ben gegaan, arriveren we om half zeven terug bij de school. Daar staan al tientallen ouders te wachten en is de laatste taak van de leerkrachten om te zorgen, dat ieder kind veilig naar huis gaat.

Met Tabatha, die blijft logeren, en Saskia rijd ik huiswaarts. De meisjes zijn vol van hun avonturen van vandaag. Kennelijk deed niet iedere groep dezelfde activiteiten, want Tabatha vertelt weer wat andere verhalen. Ik bonjour de dames meteen de douche in, want ze zijn te vies om aan te raken!

Zelf neem ik er ook een, want door het vochtige weer voel ik me helemaal klam en vies. Toch had het veel erger kunnen zijn, want als het geonweerd had, hadden we naar binnen gemoeten. En dat gebeurde gelukkig niet (pas later op de avond heeft het flink huisgehouden). Het was een bijzondere dag. Ik ben blij, dat ik mijn laatste kans om dit schoolreisje mee te maken heb gegrepen.