Bier en de Shenandoah

Zaterdag

Zo somber als de dag gisteren begon (en eindigde!), zo stralend begint hij vandaag. Ik lig heerlijk in mijn bedje en met moeite hijs ik mezelf er om half negen uit, want om negen uur heb ik met Mary Ellen afgesproken om te gaan lopen.

Terwijl ik mijn kop koffie drink vindt Cosmo duidelijk, dat het tijd is om uit te gaan. Maar Mary Ellen komt maar niet! Net als ik om half tien besluit, dat ze kennelijk iets anders gaande had, en ik er maar zelf op uit moet, gaat de telefoon.

Mary Ellen heeft haar oudste om vijf (!) uur vanochtend naar zwemmen gebracht. Daarna is ze terug naar bed gegaan en heeft zich verslapen! Natuurlijk wacht ik geduldig (en Cosmo heel ongeduldig!) tot ze klaar is om te gaan.

Het is schitterend weer, wat hebben wij deze herfst een geluk! Ik heb het warm in mijn lange broek en lange mouwen. De lucht is weer knalblauw "schoongewassen" en de maples beginnen zo te kleuren, dat ze zo af en toe in brand lijken te staan.

Thuis is iedereen nog in slaap, behalve Rick, die er vandoor is om dingen voor de tuin te kopen. Ik ga aan de eettafel zitten en lees op mijn gemak het "Weekend" gedeelte van de Washington Post.

Hierin staan de recensies van de nieuwste films en theater voorstellingen. En je kunt er lezen, wat er dit weekend gaande is. Mijn oog valt op het Northern Virginia Brewfest. Dit is een bier festival bij Bull Run, niet zo ver hiervandaan.

Dit lijkt me perfekt om met Rick heen te gaan. Zo vaak offert hij zich op voor mij door naar een wijngaard te gaan, maar hij is eigenlijk meer een bierliefhebber. Ik bel hem op zijn mobieltje om het voor te stellen en hij is er meteen voor te vinden.

De kinderen hebben er absoluut geen interesse in (natuurlijk!). Kai gaat skateboarden in Vienna, ondanks zijn paarse enkel. Hij verzekert me, dat het wel meevalt. Katja gaat op zoek naar een Halloween kostuum voor een feest vanavond en Saskia heeft Tabatha te spelen.

Rond lunchtijd parkeren Rick en ik de auto op het gras bij het festival. Het is veel kleiner, dan ik me had voorgesteld. We kopen tickets (vrij duur, $25 per persoon, waarvoor je, blijkt later, slechts vier gratis bieren kunt proeven) en gaan dan naar de ingang.

Daar staan wel vijf politie agenten en degene, die onze tickets aanneemt, vraagt om ons ID (identiteitstbewijs). Tot mijn schrik herinner ik me, dat ik dat niet overgeheveld heb uit mijn tas van gisteren. Met de ogen van de politie op haar zegt ze, dat ik er dan niet in mag, tenzij ik een rode band om doe en dan niet mag drinken.

Rick wil al weggaan en ons geld terugvragen, maar ik weet, dat dit iets is, dat hij leuk vindt. Dus ik zeg, dat ik dan wel als niet-drinker naar binnen ga. De man, die daarna de banden om onze arm moet doen, ziet wel, dat ik zeker 21+ ben en krijgt medelijden. Gauw en stil doet hij de blauwe band om mijn arm en gelukkig doen de agenten verder niet moeilijk.


We krijgen ieder een glas en vier tickets en gaan dan eerst iets te eten zoeken. Ik neem een chili van Hard Times Cafe (waar we ook horen, dat hun nieuwe restaurant hier vlakbij open is). Rick eet een BBQ beef sandwich van een restaurant met een ouderwetse smoker ernaast.


Met een bodem in onze maag gaan we bier proeven. De menigte bij dit festival is opvallend anders, dan bij de wijnfestivals of proeverijen! Iedere man vrijwel heeft een baseball pet of cowboy hoed op en jeans aan. Iedereen loopt in t-shirt (met grappige bier gerelateerde slogan) en jeans en iedereen heeft (net als bij de wijnevenementen trouwens) heel veel plezier.

Wij besluiten om onze tickets te delen, want ieder glas is een flinke slok. Als eerste kiest Rick Delirium Tremens bier, waarvoor we twee tickets moeten betalen, maar het is inderdaad erg smakelijk.


Veel controle!

Er zijn heel wat Belgische en Duitse bieren vertegenwoordigd (Liefmans Kriek is mijn favoriet!). Ook proberen we een aantal lokale microbrouwerijen. Alles smaakt lekker, vind ik, behalve een (en ik vergeet welke). Die is zo bitter, dat Rick stiekem de rest aan de plantjes voert.

Het is leuk om Rick ook eens enthousiast over iets te zien. We delen nog een verse pretzel en als laatste proeven we Lucifer bier. Rick koopt hier ook nog een glas van Chimay.



Met een tevreden man verlaat ik niet veel later het festival. We rijden nog even het ernaast gelegen Bull Run Park in om te kijken of er een wandelpad is. We zien een heel leuke (en drukke!) camping en vinden ook het pad. Hier wil ik Cosmo eens heen nemen.

Vanavond heeft Rick zin om naar de film te gaan en er is een "sneak preview" van Dan in Real Life. We kopen de tickets online (gelukkig, want het blijkt uitverkocht) en halen Kai op van zijn skateboarding.

Zijn enkel is nu nog paarser. Onze zoon is een doorbijter. Hij wil niets van dokters weten (geloof me, als ik het niet vertrouw gaan we het wel laten bekijken, het ziet er echter wel iets beter uit). Maar hij is wel doodmoe en hoopt gedurende de film wakker te kunnen blijven.

Bij Chili's eten we gauw een hapje. Ik ben nog vergeten mijn ID terug te stoppen in mijn tas en als ik een wijntje bestel wordt me voor de tweede keer vandaag gevraagd het te tonen! Echt, maanden, nee, jaren gaan voor mij voorbij zonder ooit om ID te worden gevraagd. En nu heb ik het een dag niet mee en krijg ik die vraag twee keer! Murphy's wet!

Gelukkig (nou ja, ok) gelooft deze serveerder ook zo, dat ik ouder dan 21 ben, en het wijntje komt er toch. Hij doet goed zijn best, want we hebben maar weinig tijd voor de film begint. We zijn binnen drie kwartier helemaal klaar met eten en het was nog lekker ook!

Als we de bioscoopzaal binnen lopen blijkt, dat het een goed idee was de kaartjes online te kopen. De zaal zit propvol en de enige stoelen bij elkaar zijn op de eerste rij! Het doek is tegenwoordig gelukkig een stuk verder verwijderd van de eerste rij, dan vroeger!

De film is super, Steve Carell is echt een sympathieke acteur. De hele film wil je, dat het goed gaat voor hem, al zal hij daarbij een ander pijn doen. Meer schrijf ik niet over het verhaal, maar het is op het niveau van "Sleepless in Seattle", vinden wij.

Zelfs Kai is niet in slaap gevallen, al was de film minder een comedy, dan we gedacht hadden. Echt een aanrader, als deze film in Nederland uitkomt.

Zondag

Gisteravond om half twaalf vertelde Katja me, dat ik om tien uur bij Jammin Java verwacht zou worden voor haar AP English projekt. Daar was ik niet blij mee, want ik wilde lekker uitslapen en een rustige zondag hebben. En vooral omdat de laatste "vergadering" enkel over het schoolreisje de dag ervoor leek te gaan, was ik niet enthousiast. Maar ik wil natuurlijk wel, dat Katja een goed cijfer krijgt voor dit projekt, dus uiteindelijk beloof ik haar er wel te zijn.

Een wekker is niet nodig, want de zon wekt Cosmo kennelijk al vroeg. Mijn verlangen om eens echt uit te slapen vervliegt. Niet alleen daarom, maar ook, omdat ik gewoon niet kan uitslapen!

Rick heeft beloofd vanochtend Starbucks voor het ontbijt te halen en komt terug met een lekkere latte en de kalkoen bacon, kaas en ei sandwich, waar ik dol op ben!

Ook voor Katja haalt hij ontbijt. Zij is boos op zichzelf, want ze heeft zoveel schoolwerk en had om half acht al op willen staan (wij maakten haar om negen uur wakker). Ze moet eigenlijk om twaalf uur al werken, maar ik overtuig haar ervan te vragen of ze later kan komen.

Ze heeft teveel schoolwerk en geeft deze week haar "two weeks notice", m.a.w. ze neemt ontslag. Ze kan gewoon niet negen uur dagen werken en haar managers houden absoluut geen rekening met het feit, dat ze nog een high school studente is!

Bij Jammin Java is iedereen uit het groepje aanwezig. En ik vind het leuk om te zien, hoe de high schoolers heel serieus met een erg moeilijk projekt bezig kunnen zijn. We zitten buiten op bankjes van Jammin Java (binnen is het te lawaaierig), dus ik bestel een paar drankjes, zodat we niet weggejaagd worden.

In tegenstelling tot donderdagmiddag wordt er nu compleet op het projekt geconcentreerd. Ik moet morgen iets voorlezen en dan hebben ze een heel plan. Duidelijk hebben ze alle zes er heel veel tijd aan besteed.

Ze maken zich zorgen om hun cijfer, want iedereen heeft prima cijfers, behalve voor deze Engelse AP. Ik zeg ze, dat ik, als volwassene, al kan zien, dat ze veel werk hebben gedaan en het toneelstuk begrijpen, dus hopelijk wordt het een goed cijfer. Voor de presentatie zijn nog blauwe rozen nodig, dus Katja en ik gaan die bij Michael's kopen.

En dan gaan we op pompoenenjacht. Bij Giant zijn ze bijna uitverkocht, maar bij Whole Foods vinden we er nog twee. Onvoorstelbaar, het verschil in aanbod tussen vorige week en nu! Iedereen moet dit weekend zijn pompoenen hebben gekocht!

Intussen belt Christine om uit te vinden, wat ik de rest van de dag ga doen. Ik heb geen plannen en het is voortreffelijk weer. Eigenlijk wilden we woensdag naar Skyline Drive gaan, maar het weerbericht voor dan is regen!

We besluiten avontuurlijk te zijn en het verkeer (dat uiteindelijk erg meevalt) te trotseren. Er is geen beter weer, dan vandaag, zonder een wolkje aan de lucht en het is 25 graden!

Na de lunch haal ik Christine op en we laten onze mannen (die dat zelf ook echt willen, hoor!) achter om voor de kinderen te zorgen. Pas in Front Royal bij de ingang van het Shenandoah National Park komen we in de file terecht.

Maar ook dit duurt niet lang, ik toon mijn America the Beautiful pas en we kunnen door (weer $15 naar de $80 van de pas, nog $55 te gaan). Eenmaal in het park kunnen we gewoon doorrijden.


Bij het bezoekerscentrum stoppen we voor een pit stop en het uitzicht. Dan rijden we door en stoppen bij punten, waar het uitzicht heel kleurrijk is. Maar eerlijk gezegd zijn de kleuren langs de weg het mooist en die zijn, omdat ik rijd, moeilijk vast te leggen.




Het uitzicht over de bergen is eindeloos vandaag en dat is ongewoon. Maar met een foto kun je dat niet vastleggen, al zou ik het willen. Het is dus helemaal met de ogen genieten! Wat een prachtig park is dit en herhaaldelijk zeggen we, dat we blij zijn dit vandaag te doen. Dit weer is zo abnormaal voor laat oktober!








Na 32 mijl verlaten we het Nationale Park weer en rijden naar Warrenton. Op weg stoppen we een paar keer bij standjes langs de weg. Hier worden lokale produkten verkocht: quilts, honing, ham, pinda's en produkten van het seizoen, zoals appels en appel cider. Heel leuk! Ik koop een blikje met Cajun Virginia Peanuts.






Als laatste stoppen we bij een van onze favoriete wijngaarden, Pearmund. Hier is het druk, maar we worden meteen herkend (is dat goed of slecht?). We kopen een glas van hun Chardonnay en drinken dat buiten, onder het genot van de pinda's op. Er gaat niets boven Virginia wijn en pinda's!

Met moeite rukken we ons los uit de warme zon en gaan weer huiswaarts. Ik weet, dat het in Nederland allang herfst is, maar wij hebben moeite met afscheid nemen van de zomer. Daar ben ik beslist niet alleen in!

Thuis zijn Rick, Kai en Saskia klaar om de nieuwe Hard Times Cafe in Fairfax uit te proberen. Duur is het hier zeker niet! Mijn chili kost $6,49! We delen ook voortreffelijke jalapeno poppers, grappig genoeg zijn de kinderen daar ook dol op!

Soms hoor ik Nederlanders zeggen, dat Amerikanen alles uit het weekend proberen te halen, omdat ze minder vakantie tijd hebben. Kennelijk zijn wij zeer geintegreerd!