Eerste golf"wedstrijd"

Een drukke dag daagt en ik ga al vroeg met Cosmo op pad. Dit keer wil hij wel mee lopen en we leggen zo'n drie mijl half snelwandelend, half hardlopend af. Het valt me onderweg op, hoe de herfstkleuren overnacht lijken te verschijnen. Veel van de maples zijn prachtig rood aan het worden.

Als ik thuiskom rijdt Rick net weg naar zijn werk. Hij heeft Tucker de schildpad tijdelijk in een terrarium gezet, want nu vertrouw ik Cosmo niet meer met hem. Zijn schild is gelukkig niet ernstig beschadigd, dus hopelijk heelt het zichzelf.

Op het antwoordapparaat staat een berichtje van Marceleus. Hij heeft migraine en kan vandaag dus niet trainen. Het volgende berichtje is van Mary Ellen, of ik dan maar wil gaan hardlopen.

Om toch drie gewichtstrainingen te krijgen deze week neem ik me voor om morgen een half uur te doen. Want ik sla een aanbod om samen te sporten nooit af! Ik doe mijn hardloopschoenen weer aan en ga nog eens drieeneenhalve mijl met de beentjes.

Morgen moeten Saskia en ik een lunch meenemen op de schoolreis, dus ik ga naar Whole Foods om wat lekkers uit te kiezen. Om Katja te verrassen neem ik ook voor haar een van hun sandwiches mee, voor de lunch morgen.

Dan is het alweer tijd om naar de golfbaan te gaan. Vanmiddag spelen Karin, Sylvia, Lia en ik voor het eerst echt op de baan. We betalen de $15 green fee en de $5 voor de stokken en mogen dan om tien voor half twee beginnen.

We nemen ons voor vrij snel te spelen, maar omdat we natuurlijk nieuw zijn, gaat het toch wat langzaam. Op een gegeven moment komt er een oudere man op de golf karretje ons vertellen, dat we op moeten schieten, want we zouden de groep achter ons ophouden.


Herfstkleuren



Wij besluiten dan maar, omdat we toch voor spek en bonen spelen, een hole over te slaan. Dat vindt hij toch gek! Hij vraagt, of we eerder gespeeld hebben en als hij hoort, dat dat niet het geval is, werpt hij zich ongevraagd op als "coach".


De dames tee off

Hij merkt op, dat we veel te veel dragen en biedt aan de spullen in zijn karretje te leggen. Maar ik wil juist mijn dingen dragen, geeft me weer wat extra beweging. In ieder geval wordt hij flink irritant, want hij blijft de hele tijd kijken, wat ons stuk voor stuk zenuwachtig maakt.

Op een gegeven moment heeft hij zelfs het lef om tegen mij te zeggen, dat we helemaal niet op de golfbaan horen en eerst verdere lessen moeten nemen! Sylvia is zo dapper om hem (in nettere bewoordingen, dat wel) te vragen op te hoepelen. En na een tijdje doet hij dat ook om even later weer terug te komen.

We proberen ons niets van hem aan te trekken en het slaan gaat steeds beter. De bomen beginnen ook hier al mooi te kleuren en het is heerlijk weer, zo'n 28 graden en een briesje. Dat we op 18 oktober nog zo in korte mouwen en broek op de golfbaan staan!

Het is erg leuk zo met zijn viertjes en helaas komt tien over half drie veel te snel voor mij. Ik moet vervroegd weg, want ik moet om drie uur op Katja's school zijn. Wanneer ik wegloop komt van weet ik veel waar de man weer met zijn golf karretje. Waar ik naar toe ga?

Als ik antwoord, dat ik weg moet, biedt hij me een ritje aan op het karretje. Dat neem ik wel dankbaar aan, want het is nog best een eind lopen en ik heb de tijd toch wat krap aan laten worden.

Onderweg krijg ik nog een hele ontleding van wat wij allemaal verkeerd doen in ons golfspel en ik hoor het maar gelaten aan. Al doende leert men, denk ik erbij, en op een gegeven moment heb je genoeg van het gewoon maar balletjes staan en wil je spelen. Hopelijk is hij er volgende week niet, want dan willen we, als het weer meezit, weer gaan!

Keurig om drie uur kom ik bij Katja's school aan. Zij is nog even bij haar wiskunde lerares, maar komt een paar minuten later aanlopen. We gaan naar de (prachtige!) bibliotheek en daar zitten Katja's klasgenoten Ann, Brinn en Chris, Rick komt later.

Zij werken aan een projekt voor AP English, waarbij zij (en ik ook!) een toneelstuk moeten lezen en er van alles mee doen. Zij hebben het stuk "The Glass Menagerie" van Tennessee Williams gekozen.

Gelukkig is dat maar een kort toneelstuk, want maandag is de presentatie al, dus ik heb drie dagen om het te lezen. We bespreken, wat er nog moet gebeuren (ik moet Katja interviewen op maandag), doorspekt met allerlei onderwerpen, die er niet toe doen (vind ik ook leuk, zo hoor ik wat er gaande is in de tienerwereld, de "superbug" bacterie is o.a. onderwerp van gesprek).

Dan komt Katja's Engelse lerares, een heel leuk iemand, die hen de film van het boek aanreikt. Deze is in VHS en hij mag de school niet verlaten, dus ze zal de kinderen morgen de kans geven hem te kijken.

Katja vraagt nog wat dingen over het huiswerk voor morgen en dan gaan we weer huiswaarts. Ik ben heel benieuwd, wat we maandag precies gaan doen, want erg georganiseerd was deze bijeenkomst niet.

Aan het einde van de middag komen Monique en Albert en we kletsen gezellig op het deck. Onvoorstelbaar, toch, dat we half oktober nog lekker in de schaduw buiten kunnen zitten! Ze hebben genoten van Great Falls en ik ben blij, dat mijn suggesties zo in goede aarde zijn gevallen.

We hebben vanavond een reservering bij Clyde's, een keten met mooie restaurants hier in Washington. Bij aankomst zijn we blij, dat we gereserveerd hebben, want het is flink druk! We krijgen een leuk tafeltje, vlakbij de twee grote (echte!) palmen in het midden van het restaurant.

De conversatie is weer flink geanimeerd en de heren bestellen eensgezind uiensoep, terwijl wij dames het bij de (overheerlijke!) Oosterse kippensoep houden. Ik vind het interessant om van Albert te horen, hoeveel dingen wij als pijnpatienten gemeen hebben.

Neem de "noise overload" bijvoorbeeld, bij gebrek aan Nederlandse term even. Albert vraagt, of ik op slechte dagen geen last heb van het extra geluid om me heen en dat herken ik perfekt en Rick ook (als partner van)! Zulk soort dingen scheppen een band, hoe vreemd het ook klinkt. Iemand, die echt ook weet, hoe het is om veel pijn te hebben, maar waar je "het" ook helemaal niet aan ziet. Die kom ik niet vaak tegen.

Het hoofdgerecht komt als we nog soep zitten te eten (iets waar ik een grote hekel aan heb en wat me in dit restaurant nog nooit eerder is gebeurd). Maar zonder morren wordt het terug naar de keuken genomen.

Als we klaar zijn, komen de gerechten weer netjes te voorschijn. Mijn zalm is perfect bereid, zo rauw mogelijk, zoals ik had gevraagd. Ook Albert geniet van zijn karbonade. Maar Monique's spare ribs zijn superdroog en Ricks steak laat ook te wensen over aan malsheid.

Beiden worden met een excuus en een glimlach van de serveerster teruggebracht naar de keuken. En niet veel later komen er nieuwe porties en beiden worden goedgekeurd ditmaal. Albert en ik zijn wel inmiddels uitgegeten, maar er is zoveel te bepraten, het geeft allemaal niets. Tot mijn vreugde zijn ze weg van dit gebied en heeft de Oostkust ook hun interesse opgewekt, hopelijk komen ze dus weer deze kant op!

Als iedereen klaar is komt de serveerster nogmaals haar verontschuldigingen aanbieden voor de mindere gerechten en vertelt, dat Monique en Rick een dessert "on the house" krijgen hiervoor.

Maar we hebben allemaal genoeg eten binnen en Rick steekt Albert en Monique aan om een B-52 Coffee (die Rick en Monique dus gratis krijgen) te bestellen. Ze krijgen een enorme mok met koffie, Baileys, Kahlua en weet ik veel wat nog meer erin! Het smaakt in ieder geval super. Ik houd het saai bij nog een wijntje.


Nog even een gezellige foto van ons vieren

Als het aan mij lag zou de avond eeuwig duren. Het gezelschap is super, wat zou ik graag dichter bij deze mensen wonen en meer tijd met deze levensgenieters doorbrengen! In ieder geval hoop ik volgend jaar wel aanwezig te zijn bij de Alles Amerika meeting, al is het alleen al om Albert en Monique weer te zien!

Maar morgen is voor ons weer een schooldag en zij moeten al vroeg de auto weer inleveren, dus we nemen weer afscheid. Albert en Monique, we wensen jullie een fijne tijd in New York!