Landelijk Virginia

De maandag begint gewoon met een loopje met Mary Ellen en Cosmo. Maar vandaag is de volgende stap geen hondentraining, die wordt een weekje uitgesteld. Want om tien uur komen Dennis en zijn ouders en neem ik ze mee voor een rondrit door landelijk Virginia.

Rick vertrekt later vandaag tot na middernacht vrijdag naar Lincoln, Nebraska, dus ik neem afscheid van hem. Hij heeft alweer een tijdje niet gereisd, dus het is even slikken. Maar er is weer zoveel gaande deze week, dat hij vast voorbij zal vliegen.

In de Ford Focus van Dennis rijden we een stukje de interstate 66 af. Ik fungeer, natuurlijk, als navigatrice. Het is een beetje bewolkt, maar de zon schijnt er af en toe ook door. Bij Centreville nemen we de Lee Highway, US route 29, naar het zuiden.

Al snel komen we bij het oude stenen bruggetje, dat in de Burgeroorlog strategisch belangrijk was. Aan de overkant zien we vier herten rustig grazen, terwijl het verkeer op de 29 voorbij raast. Een vreemde combinatie van natuur en stedelijk en geschiedenis en moderne tijd.


Na bij het bruggetje te hebben gekeken en de geschiedenis ervan te hebben gelezen rijden we door naar het bezoekerscentrum van het Manassas National Battlefield. Hier is Dennis drie jaar geleden ook geweest, maar toen was het hartje winter en ijzig koud.

We lopen het veld op en maken foto's van de kanonnen, die er staan. Van hierboven is er altijd een prachtig uitzicht. Het blijft moeilijk voor te stellen, dat hier duizenden mannen op leven en dood vochten!




Onze tocht zet zich voort richting Middleburg. Hiervoor heb ik de Virginia 234 gekozen, een Virginia Scenic Byway. We worden inderdaad getrakteerd op schitterende uitzichten met beginnende herfstkleuren en komen langs indrukwekkende landgoederen en boerderijen.

Als we de US Route 50 bereiken slaan we linksaf en komen al gauw door het oude dorpje Aldie. Niet veel later rijden we de hoofdstraat van Middleburg in en parkeren de auto tegenover de Safeway.

We lopen het gezellige straatje af en kijken zo af en toe in een van de snuisterijen winkeltjes. Een daarvan is een permanent Kerst winkeltje en tot onze verbazing staat het vol met de mooiste spulletjes uit Duitsland! Vooral de moeder van Dennis, die van oorsprong Duits is, herkent er van alles uit haar kindertijd. Erg leuk, maar ook super duur en voor de zoveelste maal vraag ik me af, hoe zulke winkeltjes het overleven.


Volle etalage van een van de snuisterijen winkeltjes



Inmiddels hebben we alweer flinke trek gekregen en kijken of er een tafeltje beschikbaar is bij de Red Fox Inn. Deze inn stamt uit 1728 en is gehuisd in een stenen gebouwtje.




We mogen kiezen of we binnen of buiten willen eten. Buiten is er weinig sfeer, terwijl de eetkamer binnen een gezellige warmte uitstraalt. We kiezen dus voor binnen.

Om te beginnen proberen Dennis en zijn ouders op mijn aanraden de typisch Virginiaanse pindasoep. Die valt zeker goed in de smaak! Zelf bestel ik een sandwich met brie en Virginia ham, ook super lekker!

De serveerder hoort ons praten en denkt, dat we Duits zijn. Hij haalt dus zijn beste Duits (wat beter is dan dat van mij) tevoorschijn en natuurlijk kan de moeder van Dennis hem perfect antwoorden. Ik versta wel wat hij zegt, maar merk, dat mijn Duits flink roestig is!

Na een heel gezellige maaltijd staan we weer buiten en klaar voor de volgende stop op het programma: de wijngaard. Virginia heeft meer dan 90 wijngaarden en vlakbij Middelburg zijn daarvan drie te vinden. Chrysalis is mijn favoriet, ook om het uitzicht, wat je vanaf het bezoekerscentrum hebt. Bovendien hebben ze lekkere wijn, zeer belangrijk, natuurlijk!


Bedrijvigheid bij de wijngaard

Als we aankomen zijn er al een aantal mensen aan het proeven, dus wij moeten even wachten. Geen probleem, we lopen naar buiten naar de druiven, die klaar zijn om geplukt te worden. Dit zijn de Norton druiven, waar de wijngaard om bekend staat. Deze druiven komen oorspronkelijk uit Virginia, maar werden onder anderen door de Burgeroorlog met uitsterven bedreigd. Gelukkig zijn ze nu weer volop in opkomst, want de Norton rode wijn is erg lekker!


De Norton druiven



Als wij voor de proeverij ($5) aan de beurt zijn proberen we drie witte wijnen, een rose en drie rode wijnen. We krijgen allemaal het glas, waaruit we gedronken hebben, als souvenir mee. Ook kopen we een aantal flessen van de wijn, die we het lekkerst vonden.

In Aldie stoppen we nog even om oude molen uit 1807 te bekijken. Helaas is het bezoekerscentrum dicht, maar van buiten is de molen ook interessant. Het is een watermolen met twee grote wielen.




Het is inmiddels een uur of half drie, dus we hebben nog tijd om naar Leesburg te gaan. Via de US 15, hier ook een Scenic Byway, rijden we naar het noorden.

Het is weleens leuk, om iemand anders als chauffeur te hebben, want dit geeft me volop tijd om de omgeving in me op te nemen. Het klinkt misschien sentimenteel, maar ik ben echt dol op deze staat, die zoveel moois en interessants te bieden heeft.

In Leesburg rijden we door de historische straatjes en langs het oude Gerechtshof, waar in 1776 de Onafhankelijkheidsverklaring voor het eerst in Virginia werd voorgelezen. We stappen niet uit, want we willen nog wat verder verkennen.

Als ik zo de plaatsjes Middleburg en Leesburg vlak na elkaar zie valt me op, hoe verschillend ze zijn. Middleburg heeft veel stenen huisjes, terwijl de huizen in Leesburg eerder van hout zijn. Ook is Leesburg wel een heel stuk groter.

Buiten het plaatsje leid ik Dennis het platteland weer op. Hier moet hij zelfs over een grindweg rijden. We komen langs een alpaca boerderij, maar helaas zien we slechts een alpaca in de verte in de schaduw liggen.

Bij de volgende boerderij zien we emu's. De boeren hier houden er niet de standaard boerderij dieren op na, al zien we ook geiten en kippen. Dit mooie weggetje leidt verder langs een wijngaard en een boomgaard, alvorens weer op de US 15 uit te komen.

We besluiten het spitsuur voor te zijn en ons weer richting Vienna te begeven. Gelukkig komen we op de US 7 wel in druk verkeer, maar geen files terecht.

De pindasoep met de lunch heeft de interesse voor Virginia pinda's opgewekt bij Dennis en zijn ouders en ik weet in Vienna een winkeltje, dat ze verkoopt. Helaas blijkt dat op maandag gesloten.

Gelukkig heb ik thuis een doosje met pinda's, dus kunnen ze ze wel proeven. We gaan gezellig met een drankje op het deck zitten en genieten van het feit, dat dit op 1 oktober zomaar kan.

Voor de kinderen bestel ik een pizza en ik heb Dennis en zijn ouders de keuze aan restaurants en cuisines hier in de buurt gelaten. Dat wordt na enig beraad Indiaas, dus we gaan naar Jaipur.

Wat ben ik blij, dat we dit verborgen restaurant een tijdje geleden hebben gevonden! Alweer is het eten en de bediening voortreffelijk. We blijven nog tot half tien gezellig natafelen en kletsen. Dan brengt Dennis mij weer thuis en neem ik afscheid van deze bijzonder aardige mensen! Morgen gaan zij richting New York City, wat weer een heel andere ervaring zal zijn.