Alfama, Chaido en Bairro Alto en terugreis

Woensdag

De tijd vliegt en onze laatste dag in Lissabon is alweer aangebroken.  Lerend van het gehaast van gisteren hebben we besloten vanochtend eerst te gaan ontbijten en daarna pas te douchen.  Dat is een stuk relaxter!

Tja, over dat ontbijt kan ik niet genoeg goeds zeggen!  Het is smullen geblazen en ik ben blij dat we morgenochtend ook nog tijd zullen hebben er een laatste keer van te genieten. 

Naast ons zit een Nederlands gezin en ik vroeg me gisteren al af hoe die nu vakantie konden hebben.  Vanochtend hoor ik de jongste kinderen met een onvervalst Amerikaans accent Engels spreken dus mysterie opgelost, duidelijk een NederAmerikaans gezin als het onze.

Weer boven op de kamers maken we ons klaar voor een dag door Lissabon lopen.  De gids van Rick Steves gaat weer mee en we beginnen met zijn Alfama wandeling, die bij het Castelo Sao Jorge, het hoogste punt in de stad, begint.

We klimmen dus naar boven door pittoreske straatjes en heel veel kleurrijke graffitti.  Daar is Lissabon ook vol van, zelfs de trammetjes, die de heuvels opgaan, hebben graffitti erop.  Soms is het heel artistiek en nemen Katja en ik er foto’s van.

Eenmaal boven bij het kasteel kopen we toegangskaartjes voor 7 euro per persoon.  Rick Steves vindt dat erg veel voor wat het is, maar wij vermaken er ons toch tenminste een uur.

Eerst nemen we allerlei foto’s van het prachtige uitzicht over de stad en daarna beklimmen we de oude kasteelmuren.  Deze stammen nog uit de tijd van de Moren en het kasteel was een tijdje het koninklijk paleis.  De dictator Salazar renoveerde in de jaren ’60 gedeeltes ervan.  Toch ook weer interessant.

Na het kasteel uitgebreid bezichtigd te hebben beginnen we aan de wandeling van Rick Steves.  De Alfama is een kronkelige oude buurt, zo gebouwd om bezetters te verwarren.  Nog steeds hebben de meeste huizen geen eigen keuken of badkamers en worden die met verscheidene buren gedeeld.

Het is zeker een pittoreske buurt, maar wij hebben inderdaad soms moeite de weg er te vinden.  Na wat zoeken komen we op het pleintje aan waar Rick Steves het restaurant A Tasquinha aanraadt.

Het heeft een leuk terrasje en is duidelijk niet ontdekt door de toeristen.  De eigenaar ziet mijn gids en vertelt dat Rick daar inderdaad drie jaar geleden heeft gegeten.  Ik vertel hem dat ik dan wel geen toeristengidsen schrijf, maar wel een dagelijks blog en dat ik zijn restaurant daarin zal vermelden.  Bij deze doe ik dat dus.

En helemaal terecht, want het toeristenmenu, wat slechts tien euro kost, bestaat uit groentesoep, een keuze uit gegrilde sardines (de lekkerste, die ik ooit gehad heb) of vlees met saus (de kinderen kiezen dat en Katja heeft er spijt van, want dat is wat taai), een dessert (te zoet voor mij, maar de kinderen smullen ervan), wijn, bier of non-alcoholisch drankje en een espresso!  Zeer goed eten voor heel weinig geld is het.

Dat niet alleen, het restaurant ligt ook aan een pittoresk pleintje dat me wat aan Parijs doet denken.  We nemen dan ook ruim de tijd om van onze lunch te genieten voor we weer verder gaan.  

Van de werkelijk verschrikkelijk gastvrije eigenaar krijgen we ook nog als afscheid een klein glaasje van de plaatselijke Ginja likeur.  Katja geeft die van haar dit keer maar aan Kai.

Door de kronkelende, steile straatjes van de Alfama lopen we verder.  “Raak de weg hier lekker kwijt”, schrijft Rick Steves in zijn gids.  Nou, dat doen we ook zeker, want we volgen duidelijk zijn route niet.  Geeft niet, alle wegen leiden naar de rivier en we zien oude dametjes de was uithangen, sinaasappelbomen en overblijfselen van de carnaval van vorige week.

Na wat omzwervingen komen we bij de kathedraal terecht.  Dit bouwwerk is eeuwenoud en zeker van buiten de moeite waard.  Van binnen is het donker en somber en kun je niet zo goed het schilderwerk op het plafond boven het altaar zien.

We kopen kaartjes voor het klooster (voor 2,50 per persoon), maar daar heb ik eigenlijk spijt van.  Het zijn archeologische afgravingen en er staat een bord over wat er zoals is gevonden.  Na alles wat we hier de afgelopen dagen gezien hebben valt dit erg tegen.

Onze wandeling door de Alfama is nu afgelopen en die door Baixa, de aangrenzende buurt, hebben we gisteren al gedaan.  We gaan nu dus de wandeling door Chiado en Bairro Alto doen, maar dan omgekeerd van hoe die in de gids staat (van beneden naar boven, zeg maar).

We lopen eerst langs een overdekt winkelcentrum met dure winkels en ook net erbuiten zijn er heel wat winkels met grote namen. 

Het is er dan ook flink druk met winkelende mensen.  Wij hebben een paar souvenirswinkels bezocht, maar niet echt iets van onze gading gevonden, voor gewoon winkelen hebben we geen tijd.

Bij de ruines van het Convento do Carmen kopen we kaartjes om naar binnen te gaan.  Dit klooster werd door de aardbeving in 1755 gedeeltelijk verwoest en is nooit weer helemaal opgebouwd.  Het staat hier nog steeds als herinnering aan die vreselijke Allerheiligendag toen tienduizenden mensen het leven lieten.

We kijken er uitgebreid rond, de grote bogen met de diepblauwe lucht zijn zeer fotogeniek.  Er is ook een klein museum met onder anderen twee mummies van meisjes, die ik te eng vind om uitgebreid te bekijken.  Ik snap het kleine Franse meisje voor mij dan ook goed als ze er niet terug langs durft!

Na het klooster lopen we langs het hoofdkwartier van de nationale garde waar een geuniformeerde wacht staat.  Dan is de laatste bezienswaardigheid van vandaag de Sao Roque kerk. 

Die kerk is enorm indrukwekkend in zijn pracht en praal.  Er is zelfs een kapel voor St. Peter, die helemaal uit het Vaticaan komt met lapis lazuli en goud.  Alles is even prachtig en we nemen het allemaal in ons op.   Wat een verschil in interieurs bij de verschillende kerken!  Deze vind ik een stuk indrukwekkender dan de kathedraal.

Intussen hebben we volgens Fitbit alweer zes mijl en 61 trappen gelopen en de voeten doen pijn.  We lopen terug naar ons hotel langs het spoor van de San Gloria funicular. 

Eigenlijk hadden we het trammetje willen nemen, maar ik heb bijna geen euro’s meer en stom genoeg mijn pinpas in de hotelkamer gelaten.  We lopen dus naar beneden en voelen dan goed hoe steil het inderdaad is, lijkt wel een beetje op San Francisco, zo.  

Gisteren zag ik een winkeltje waar ze flessen met Ginja en Port verkopen.  Ik wil voor Rick een kleine fles van beiden meenemen.  Hier nemen ze ook geen credit cards aan, dus ik moet nu echt gaan pinnen om geld voor de taxi morgen te hebben.

We lopen terug naar het hotel waar ik mijn pinpas ophaal.  De kinderen blijven even in de kamer rusten.  Aangezien mijn pas in New Jersey al bijna werd geblokkeerd ben ik wat angstig dat ik geen geld uit de automaat ga krijgen ermee.  Gelukkig is die angst ongegrond en met genoeg euro’s voor de rest van de tijd ga ik terug naar de kamer.

Daar kijken we op Trip Advisor en Yelp naar een leuk restaurant in de buurt.  We vinden er een, maar eerst gaan we nog even gezellig op het terrasje bij Nicola zitten aan het grote plein zitten.  Daar delen we een bruschetta en een heerlijke sangria van rose gemaakt.

Dan lopen we naar Moma, het op Trip Advisor gevonden restaurant, maar dat is helaas gesloten.  Het ziet er permanent uit, maar misschien is het alleen op woensdagavond. 

Aan restaurantjes hier geen gebrek en vrijwel overal is er een zeer ijverige bediende, die een menu in je gezicht drukt met acht of tien talen en je in zijn restaurant probeert te lokken. 

Echter heb ik mijn verschrikkelijke maaltijd van de eerste avond nog vers in mijn geheugen en we gaan niet bij het eerste het beste restaurant zitten.   Iedere keer zoek ik op mijn telefoon de recensies op en het ene restaurant krijgt twee sterren, het volgende drie en dan weer een.

Maar dan lopen we langs Joao de Grao en die naam komt me bekend voor.  Inderdaad geeft Trip Advisor dit restaurant vier sterren en er zijn veel recensies.  We nemen er dus plaats buiten op het terras.

Het wordt een onderhoudend etentje.  Het eten is prima, Katja en ik hebben de gegrilde sardines en Kai een kipgerecht.  Verder is er veel vertier, accordeon spelers en trompet spelers en vrolijke toeristen en lokale mensen.

De accordeon spelers spelen op Katja’s verzoek “Happy birthday” (zij is vrijdag jarig) en krijgen daar natuurlijk iets voor.  Er komen ook een aantal verkopers langs, een ervan heeft een Afrikaanse olifant, die ik voor Saskia wil kopen.

De man blijkt nota bene uit Senegal te komen en zo heb ik opeens een hele Franse conversatie over bekende plekken van toen wij daar woonden.  Waar dat Frans nou opeens weer vandaan komt na al het Portugees leren?  Het zal zijn omdat het mijn eerste tweede taal was, maar ik blijf een zwak voor die taal houden. 

De eerste avond kwamen we terug in het hotel met een pastel de nata van Cafe Gelo en toen vroeg de receptionist of we er niet een voor hem mee hadden.   De avond daarop vroeg hij waar de pasteitjes waren.

Vanavond willen Katja en Kai nog zo’n laatste zoetigheid en Katja stelt voor er dan een extra te kopen voor de receptionist.  Dat doen we en zij geeft het aan hem.  Hij zegt dat hij maar een grapje maakte, maar neemt de lekkernij toch heel dankbaar aan.

Boven op de kamer pakken we al zoveel mogelijk in, want de wekker zal morgenochtend vroeg gaan.   Ik kijk ook naar CNN International over de verdwenen Boeing 777.  Morgen zullen we daarmee gaan vliegen en het voelt toch een beetje vreemd, al weet ik heel goed dat de kans dat er iets mis zal gaan gering is.

Donderdag

Om half zeven gaat mijn telefoonwekker, maar ik ben al een hele tijd wakker.  Het zal zijn dat ik altijd bang ben door mijn wekker heen te slapen, maar ik heb dus weer niet lekker geslapen.  Toch ben ik vrij uitgerust als ik opsta.

Katja is ook al wakker en begint aan haar toilet.  Kai heeft gisteravond al gedoucht en dus minder tijd nodig.  Ik douche, pak mijn toiletspullen in en ben dan klaar voor het ontbijt.  De andere twee gelukkig ook al snel.

Zo vroeg, net na zevenen, zitten er nog maar weinig mensen in de zaal en de schalen zijn ook helemaal vol met lekkers.  Nog een keer genieten we van de gerookte zalm, verse papaya en andere heerlijkheden.  Echt een aanrader, deze Avenida Palace, zoals qua locatie als qua gerieflijkheid, service en eten.  En via Booking.com zeker niet duur voor wat je krijgt.

Na het eten brengen we de bagage naar beneden en belt de receptionist een grotere taxi voor ons.  Die komt vrijwel meteen en alle bagage past.  De chauffeur mijdt ook al het spitsverkeer en voor minder dan de helft voor wat ik voor de heenweg betaalde komen we weer bij het vliegveld aan.

Daar is het even zoeken naar de juiste balie om in te checken bij TAP Air Portugal.  Er staat een lange rij, maar die gaat erg snel en voor we het weten hebben we onze instapkaarten en kunnen naar de gate. 

We werden wel gewaarschuwd dat die gate ver weg is en daarmee is niets te weinig gezegd.   De veiligheidscontrole gaat vrij snel, maar daarna lopen we en lopen we en eindelijk zien we onze gate!  Gelukkig is er ook een standje dat water verkoopt, want we hebben er dorst van gekregen.

Katja en ik hebben in Lissabon gezocht naar een winkel met Pandora bedeltjes en die niet gevonden.  Hier op het vliegveld zien we er eindelijk een.  Ze hebben twee bedeltjes, die vaak worden gekocht als souvenir en wij kiezen daar het trammetje van.  Ook leuk om nu hetzelfde bedeltje als Katja als aandenken te hebben.

Keurig op tijd gaan we aan boord van het Portugese vliegtuig, waar we met een bus heen worden gebracht.  Dit is een nieuwe luchtvaartmaatschappij voor mij om te vliegen.  We hebben enorm geluk, want zitplaatsen bij de nooduitgang en dus extra beenruimte.

Alleen is er mist in Londen waardoor men zegt dat we minstens een uur vertraging gaan krijgen.  We blijven echter wel allemaal in onze stoelen zitten en een half uurtje later vertrekken we opeens.  Wij hebben een heel ruime overstaptijd in Londen, dus geen probleem.

We krijgen een sandwich met kalkoen en kaas en een heel zoet aardbeiendrankje wat ik aan Katja geef als snack.   De hele weg lees ik verder in mijn spannende boek en na tweeeneenhalf uur landen we in Londen.

We vliegen recht over de stad en ik zie alle bekende bezienswaardigheden, zoals Big Ben en de Tower uit mijn raam.  Helaas gaat het te snel om een foto te nemen, maar nu heb ik weer zin om met Rick eens een reis door Engeland te maken.  Hij is ook dol op dit land dus daar krijg ik hem vast wel warm voor.

Eenmaal weer op aarde moeten we weer eerst met een bus naar de terminal worden gebracht.  Daarna volgt een heel lang durende veiligheidscontrole, want er is maar een poortje open.  Dan nog een paspoortcontrole en we moeten nieuwe instapkaarten halen bij United.

Dat is prima, want we hebben nu drie zitplaatsen naast elkaar in Economy Plus, maar ik wil een raamplaats en Kai ook en Katja wil juist een gangplaats.  Ik heb op mijn United app al gezien dat Economy Plus heel leeg is en we krijgen dan ook zonder problemen de plaatsen, die we willen.

Inmiddels rammelen de magen alweer en we gaan lunchen bij de pub in terminal 1.  Kai neemt een broodje met worst, Katja een lamsburger en ik de Aziatische salade met kruidenomelet.  Ik kan melden dat die laatste zo ongeveer de lekkerste vliegveldmaaltijd, die ik ooit heb gehad, is!

Om te drinken bestel ik een shandy.  Nostalgisch van vroeger en niemand in Engeland, die vraagt wat dat is.  Katja en Kai bestellen biertjes, maar de pints zijn een beetje teveel voor ons.

Na het eten gaan we wachten tot onze gate wordt aangekondigd.  Aangezien ik straks bijna acht uur in het vliegtuig moet zitten ga ik rondlopen en winkels kijken.  Ik koop een paar Engelse snoeperijen, waaronder de Polo pepermuntjes, die ik zo lekker vind.

Om half vier krijgen we te horen dat we naar gate B33 moeten.  Er staat dat dat een kwartier lopen is.  Het is inderdaad wel wat ver, maar een kwartier is zeker overdreven of je moet op een slakkengang lopen.  Niet dat er geen mensen zijn die dat laatste doen.

Het aan boord gaan gaat ook vlot en we vertrekken bijzonder snel van Heathrow.   De vlucht is comfortabel, het eten minder lekker dan op de heenweg, maar ach, het is vliegtuig eten.

Na mijn boek uitgelezen te hebben en dit blog bijgeschreven te hebben ga ik films kijken.  Ik begin met Philomena, een film, die ik al lang wilde zien en die is erg goed.  Daarna een romantische comedy, Austenland, die ik ook erg vermakelijk vind.  Bagage Claim is ook leuk, geen hoogstaande film, zeker, maar het verdrijft de tijd.

Zo’n anderhalf uur voor de landing krijgen we nog een erg lekker warm broodje met kaas en ham, een zakje crisps (chips) en een chocolaatje.  Mijn film is net afgelopen en de rest van de tijd luister in naar kanaal 9, waar je mee kunt luisteren met de verkeerstorens en piloten.  Altijd een leuk iets wat alleen United aanbiedt.

Keurig op tijd landen we op Dulles.  Het was acht uur vliegen, maar de tijd ging snel.  Nu moeten we nog door paspoortcontrole, die enorm langzaam gaat, want meerdere vliegtuigen zijn aangekomen en er zitten maar vier beambten.

De tassen zijn er dan ook al als we eruit komen.  Nog even in een lange rij voor de douane aansluiten en dan zijn we eindelijk buiten waar we enthousiast door Rick worden begroet.

Het is hier weer flink koud met temperaturen onder het vriespunt en gelukkig heeft Rick een winterjas voor me mee.  Onderweg naar huis vertellen we Rick van alles en thuis geef ik hem de meegebrachte port en ginja.  We drinken nog een night cap, Rick probeert de port alvast en gaan dan moe naar bed.  

Het was een lange reis, maar het oh zo waard om het mooie Lissabon en Sintra te kunnen bezoeken.  Hierbij wil ik ook iedereen, die gereageerd heeft, bedanken voor de leuke reacties.  Helaas ontbreekt me even de tijd om op iedereen individueel te reageren, maar ik heb ze allemaal gelezen en leuk gevonden.

De foto's van de laatste dag in Lissabon staan hier.

Tot slot een paar video's (heel donker in het restaurant) van de twee Fado zangers: