De sociale kant van het internet

Tien jaar geleden zat Rick iedere avond met een laptop op zijn schoot en ik begon me te ergeren. Het leek wel "the other woman", zijn aandacht werd er compleet door weggehaald! Maar hij had iets nieuws ontdekt: de sociale kant van het internet. Email, chats en nieuwsgroepen waren het toen voornamelijk, forums en blogs waren nog niet uitgevonden.

En Rick dacht, dat dit ook wel iets voor mij zou zijn. Hij gaf mij een van zijn extra laptops (hij heeft er altijd een aantal voor zijn werk) en schoorvoetend en nogal cynisch in het begin begaf ik mij in de MSN wereld.

Voor ik het wist was ik chat moderator bij MSN (in dat eerste jaar was het een heel leuke kleine gemeenschap) en tijdens mijn zwangerschap van Saskia creeerde ik trivia spelletjes en presenteerde die ook bij MSN. Ons trivia groepje werd een online vriendengroepje en al gauw werd er een ontmoeting georganiseerd in Hershey. Mensen van allerlei achtergronden, met de interesse van kennis van onbelangrijke feiten gemeen, kwamen samen voor een paar heel gezellig dagen.

Helaas ben ik het contact met deze groep verloren, maar het was het begin van een rijk virtueel sociaal leven. Inmiddels correspondeer ik onder anderen alweer tien jaar met een groep moeders, die kinderen hebben, die ongeveer even oud zijn als Saskia. Ook met die groep hebben we al een aantal bijeenkomsten gehad. Een daarvan was hier thuis, waarbij Rick als "waiter" ons moeders in de hot tub serveerde, terwijl onze kleintjes boven in Saskia's kamer sliepen.

Langzaam kwam Nederland ook online en de email lijsten waren ook daar het eerste contact. Zo ben ik al vele jaren lid van een lijst met Nederlanders, die of buiten Nederland wonen of in het buitenland gewoond hebben. Ook van deze lijst heb ik een aantal mensen in persoon ontmoet en volgende week komt een van hen met haar gezin bij ons eten. Hoewel ik velen nog nooit ontmoet heb, beschouw ik hen als een vriendengroep, die soms meer over mij weet, dan de mensen in mijn directe omgeving en die er altijd weer zijn, als ik een "luisterend oog" nodig heb.

Na meer dan tien jaar nauwelijks contact met het "moederland" te hebben gehad (van 1984 tot 1995), heeft het internet dat helemaal hersteld. Nu schrijf ik dagelijks heel wat in het Nederlands, na jarenlange "droogte".

Over de jaren legde ik steeds meer virtuele contacten. Sommigen verwaterden ook weer snel, anderen bleven. Overal waar we naar toe reizen ken ik wel iemand, zo langzamerhand.

Toen de verschillende fora over Amerika online kwamen vond ik het zo leuk om mijn kennis van dit land, vooral vergaard tijdens mijn reisagente jaren, te delen met anderen. Al gauw werd ik gevraagd het Alles Amerika forum te modereren en doe dat nog met veel plezier.

Inmiddels heb ik al het genoegen gehad heel wat mensen van dat forum persoonlijk te ontmoeten. Stuk voor stuk zijn die ontmoetingen een enorm succes geweest en deze zomer zullen er meer volgen.

Ook via het Florida Forum heb ik een aantal bijzondere mensen ontmoet, waaronder natuurlijk Petra, die hier eind maart een week kwam logeren.

Als ik denk aan de vriendschappen, die ik via het internet heb gemaakt, voel ik me warm worden van binnen. Dankzij dit blog breiden die vriendschappen zich alleen maar uit. Tot iets meer dan een jaar geleden kende ik hier in de buurt geen enkele Nederlandse (Christine's Nederlandse achtergrond niet meegeteld natuurlijk). Nu heb ik dankzij dit blog drie hele goede Nederlandse vriendinnen en vier Nederlandse kennissen gevonden!

Met een van die vriendinnen heb ik vandaag afgesproken te gaan lunchen. Om elf uur heb ik met Annemarie afgesproken bij haar thuis in Sterling. Dat is hier ongeveer een half uur rijden vandaan.

Annemarie emailde me gisteren, dat ze door haar enkel was gegaan, maar het lukt haar gelukkig wel naar het restaurant te hobbelen. We eten een lekkere lunch bij Sweetwater Tavern en kletsen daarna op haar deck (tussen de stortbuien door) nog verder. Ik moet mezelf dwingen om op te stappen, want er wacht me een massage en lekker relaxed buiten kletsen is natuurlijk veel aantrekkelijker!

We spreken af volgende week weer iets leuks te gaan doen, hopelijk is Annemaries enkel dan wat beter. Door een plenzende regen rijd ik weg, maar als ik in Vienna aankom is het daar kurkdroog! Zeer plaatselijke buien, dus!

Laura komt en ik heb de massage natuurlijk wel hard nodig. Saskia vraagt of ze naar Aoife mag fietsen en daarna naar haar pianoles. Dit is allemaal in Vienna, dus ik sta het toe, wat kan er nu mis gaan (maar mijn beschermende moederhart vindt het toch eng).

Een uur later krijg ik een telefoontje, dat Aoife's hond Saskia's schoenen heeft opgegeten en of ik nieuwe kan brengen. Ik neem de gelegenheid waar om ook het geld om bij te dragen aan bloemen voor een buurvrouw, die net haar moeder heeft verloren, naar mijn vriendin Denise te brengen. Denise en ik zien elkaar niet vaak, want zij werkt full time, dus het is fijn weer eens bij te praten.

Thuis zie ik, dat Karin (ook een van de "blog" vriendinnen) heeft gebeld en ik bel haar natuurlijk meteen terug. We hebben een gezellig gesprek, zij heeft deze week tour guide gespeeld voor haar zwager. Dan zegt Karin, dat hun eten klaar is en tot mijn schrik is het kwart voor zeven. Saskia's pianoles eindigde om half zeven en terugfietsen zou zeker geen kwartier duren!

Hoopvol ga ik naar buiten, want soms blijven de kinderen na thuiskomst gewoon buiten spelen. Maar geen van de kinderen daar heeft haar gezien. Gauw pak ik mijn fiets en fiets naar de pianoleraar, maar Saskia's fiets is daar weg. Ik fiets naar Aoife's huis, denkend, dat ze daar weer terug is gekeerd, maar ook daar geen teken van Saskia. Ze is in geen velden of wegen te bekennen en ik probeer een gevoel van paniek te onderdrukken.

Vienna is over het algemeen ontzettend veilig en ik kan me niet voorstellen, dat er echt iets met haar is gebeurd. Ik fiets terug naar huis, denkend, dat ik haar gewoon op het pleintje zal zien spelen. Maar er is nog steeds geen teken van haar. Rick komt thuis en we gaan rondrijden om haar te vinden.

We rijden langs Abby's huis, Laura's huis en Tabatha's huis, maar niemand heeft haar gezien. We stoppen bij het huis van de pianoleraar en ik vraag, wanneer Saskia is vertrokken. Het is inmiddels 7 uur en ze is om half zeven vertrokken. De vrouw van de pianoleraar vraagt mij te bellen, als we meer weten. Ik zeg "Sure", maar denk, als ze weg is, is dat het laatste waar ik aan zal denken! Inmiddels voel ik een verstikkende paniek opkomen.

Rick belt Katja thuis en vertelt haar op te letten of ze Saskia ziet. Zij hoort onze paniek en gaat ook op onderzoek. Wij rijden langs de school, waar twee Vienna politie wagens staan. Rick wil ze zeggen, dat onze tien jarige niet te vinden is, maar ik vind het nog te vroeg, dan is het zo definitief!

Dan belt Katja terug, ze heeft Saskia gevonden! Goddank! Ze was bij een klasgenootje in de buurt, waar wij nooit gedacht zouden hebben te zoeken. Thuis vinden we een huilende Saskia, ze had wel gebeld, maar ik was inmiddels al op speurtocht uit. We hebben allemaal een les geleerd vanavond en ik denk, dat het tijd is, dat Saskia een mobieltje krijgt. Zo kan ik haar tenminste bereiken! Al de verhalen over ontvoeringen maakten toch, dat ik flink in paniek was!

Het is een heel verhaal vandaag. Er zitten slechte kanten aan het internet, sommige mensen, waaronder mijn broer, worden daardoor afgeschrikt, maar ik heb er overweldigend goede ervaringen mee. Ja, ook wij hebben soms spijt gehad van onze gastvrijheid jegens totale vreemdelingen, maar nooit zo, dat we het niet weer zouden proberen. En dit blog is mij meer dan dierbaar. Niet alleen vanwege de gelegenheid om mijn schrijfhobby uit te leven, maar vooral om alle fijne reacties en relaties, die ik eraan heb overgehouden!