Denkend aan volgend (school) jaar

Terwijl Rick op zijn rijdende maaimachine (moet ik nog eens een foto van maken) het gras achter maait, kijken wij naar de laatste aflevering van American Idol. Mijn stem gaat naar Taylor Hicks. We zullen zien, eerst moeten we nog allerlei "fluff" aan ons voorbij laten gaan.

Als ik vanochtend mijn ogen open zie ik alweer knalblauwe lucht achter de groen met gele tulpenbomen. Katja B. belt, dat ze zoveel gaande heeft, dat ze geen tijd heeft om te gaan lopen zoals afgesproken. Prima, ik heb toch al heel wat mijlen afgelegd deze week en mijn fiets lonkt. Met fototoestel en riem met waterflesjes ga ik op pad. Er staat een fikse wind, maar het is weer zo mooi buiten, het is puur genieten. Eindelijk blijft een cardinaaltje lang genoeg zitten om een paar mooie foto's te maken (klik op de foto's (zoals altijd) voor een grotere versie):





Op het W&OD pad valt het me op, dat de andere fietsers allemaal racefietsen hebben. Ik vind juist mijn mountain bike erg fijn, zo kan ik ook eens van de weg af op onverharde paden fietsen. Maar ja, ik ga natuurlijk lang niet zo hard, want iedereen gilt vanaf hun racepaarden, uh fietsen, al van heel verre "Passing on the left" en zoeven dan voorbij. Maar zij missen de mooie details in de natuur, de zoete geur van de honey suckle (hoe heet dat nou weer in het Nederlands?), die me mijlenlang vergezelt. De prachtig gekleurde vogeltjes, de chipmunks, die links en rechts wegrennen en zelfs als er herten te zien zijn (helaas vandaag door maaimachines verjaagd), gaat dat aan de strak gekleedde racefietsers voorbij.

Na precies 27,5 kilometer fietsen ben ik weer thuis. Daar douche ik gauw en eet lunch, want ik moet om een uur op Katja's school zijn voor een gesprek met de guidance counselor.

Katja wil al vele jaren een marine biologe worden, maar de wetenschappelijke kant van haar academische carriere komt haar niet aanwaaien. Om bij de betere universiteiten te worden toegelaten moet je een goed "GPA" (Grade Point Average) hebben, voor sommigen zelfs heel hoog. Om er dan nog beter uit te komen is het een goed idee om Honors en AP klassen te nemen. Vooral AP is zwaar, dat hebben we dit jaar al gezien.

Volgend jaar wil Katja twee AP's (Engels en Biologie) en een Honors (Algebra 2) gaan doen. Daarnaast gaat ze meewerken aan het jaarboek (een cursus, die "photojournalism" wordt genoemd en die veel tijd vergt) en heeft ze Spaans, Geschiedenis (Amerikaanse volgend jaar, dit jaar was het wereld geschiedenis) en Health/PE.

Ik vertel de counselor, een ontzettend aardig iemand, die duidelijk weet, waar ze het over heeft, dat ik feitelijk niets weet over dit schoolsysteem. Naderhand zegt ze, dat ik, voor iemand, die er niets van weet, een goed beeld heb van wat mijn kinderen (ze krijgt volgend jaar Kai ook onder haar hoede en we bespreken zijn keuzes ook even gauw) aan kunnen.

Katja komt klokslag een uur de conferentiekamer binnen en opeens voel ik me vreselijk trots. Met een zelf verzekerde glimlach groet ze de counselor, ze is leuk gekleed (ik heb haar vanochtend niet naar school zien gaan) en opeens zie ik haar niet als moeder, maar als andere volwassene en wat is ze dan een leuk, spontaan meisje!

Een uur later zijn we allemaal blij, Katja krijgt de vakken, die ze wil. De counselor heeft haar (Goddank!) van het idee afgebracht, dat ze algebra 2 wel "even" online in de zomer kon doen, en ik heb een veel beter gevoel van wat kan en niet kan.

Op de terugweg naar huis wordt er op de radio gepraat over de rechtzaak in Maryland tegen de sniper John Muhammad. Het is zo langzamerhand een klucht geworden. Allebei de snipers (Lee Malvo was de minderjarige) zijn in Virginia al terecht gesteld, maar omdat een heel aantal slachtoffers uit Maryland kwamen, krijgen die nu hun dag bij de rechtbank. Lee Malvo getuigde gisteren tegen zijn "mentor" John Muhammad.

Marion vroeg in het commentaar op mijn blog van gisteren, hoe deze sniper aanvallen ons destijds troffen. Ik had daar al eens op het Alles Amerika forum op geantwoord, dus ik ben lui en copieer, wat ik toen schreef:

Het was surrealistisch, dat gevoel, dat je het volgende slachtoffer zou kunnen zijn. Er staan me bepaalde dingen heel erg bij:

-- Hoe oneerlijk we het vonden, dat ze nou juist in ons gebied moesten gaan huishouden, nadat we net een jaar eerder 9/11 te verduren hadden gekregen en daarna de Anthrax aanvallen.

-- De lagere school van de kinderen ligt in een valleitje en als we op ze wachten staan we bovenop de heuvel en kijken zo over de school heen. Opeens zorgde iedereen ervoor de vallei in te gaan en dichter bij de school te staan, want daar bovenop die heuvel voelden we ons wel een erg makkelijk doelwit.

-- Hoe vrijwel iedereen, ikzelf ook, van de auto naar winkels rende en zo min mogelijk benzine tankte. En wat een raar gezicht dat was, maar alweer dat gevoel van een mogelijk doelwit zijn. Ik stel me voor, dat een hert zich zo zou voelen, als het wist dat het hertenjachtseizoen geopend was.

-- De avond, dat de vrouw in Falls Church doodgeschoten werd. Rick was op reis en ik was opeens doodsbang. Dat was namelijk slechts 10 minuten rijden van ons huis en wij gaan vaak naar die Home Depot, omdat hij dicht bij het huis van mijn vader is.

--Wat een opluchting het was toen ze eindelijk gepakt waren, maar dat dagen erna we het nog steeds niet helemaal geloofden.

--Hoeveel indruk het op de kleintjes heeft gemaakt, ze wisten wat er gaande was, want ze mochten al die tijd niet buiten spelen en natuurlijk wisten vriendjes en vriendinnetjes allerlei mooie verhalen te vertellen. Saskia heeft nog maanden nachtmerries gehad.

Iedere keer als ik de verhalen over de rechtzaak op de radio hoor, overvalt me weer een gevoel van woede. Maar zoveel jaren verder vind ik het ook verdrietig, dat een tiener zo onder de invloed van een oudere man raakte, dat hij zich tot dit soort gedrag liet verleiden. Zijn leven is compleet voorbij.

Verder met vrolijkere dingen. Het is vandaag echt zomers weer en voor het eerst dit seizoen komt de "ice cream truck". Het irritante muziekje, dat zich duizend keer herhaalt, is een teken, dat de zomer is begonnen. Memorial Day weekend, dit aankomend weekend, is traditioneel het begin van de zomer, de zwembaden gaan open en het luie leven begint. Het weer zal volgens de verwachtingen flink meewerken!


Buiten op het deck lees ik tot laat het Smithsonian tijdschrift, met artikels over de indianen, die in de Grand Canyon wonen, de babypanda in de Washington Zoo en Maria Magdalena. Dan pak ik de nieuwste Newsweek en raad eens: Maria Magdalena is het onderwerp van hun hoofdartikel. Dan Brown heeft heel wat teweeg gebracht, ik kan niet wachten tot zijn volgende boek uitkomt (waarschijnlijk snel, om op het succes van de film voort te borduren)!!

Dionne Warwick zingt net bij American Idol een van mijn favoriete liedjes en zo'n mooie tekst:
"Keep smiling, keep shining
Knowing you can always count on me, for sure
That's what friends are for
For good times and bad times
I'll be on your side forever more
That's what friends are for"

En Taylor Hicks wint.