Het ene "avontuur" na het andere

Zaterdag

Na een bewolkt begin van de dag schijnt om tien uur de zon volop. Het is bovendien al lekker warm buiten en ik probeer Rick zover te krijgen wat lichamelijk te gaan bewegen. Niet alleen heb ik dat dagelijks nodig, maar hij leidt een veel te sedentair leven door zijn drukke baan. In het weekend kan ik daar wat verandering in brengen.

De keuze valt op een fietstochtje. Saskia wil ook mee en nodigt Laura uit. Met vier fietsen achterop de auto rijden we naar het W&OD pad. De meisjes rijden voor ons uit en met hun korte beentjes lukt het hen toch zo'n 13 kilometer per uur te fietsen (volgens mijn metertje). We rijden vier mijl naar het westen en keren dan terug. Het is druk op het pad, eindeloos veel fietsers, skaters en joggers. Iedere keer weer moet ik de meisjes manen goed rechts te houden, terwijl men links ("On your left!") langs hen heen zoeft. Zeg mij nooit weer, dat Amerikanen niet buiten recreeren!




Op de terugweg besluit ik het ruwe pad te nemen. De meisjes vinden het prachtig om met hun fietsen door de beekjes te rijden. De herten verschuilen zich met deze drukte, maar ieder Cardinaaltje dat voor hen langs vliegt ontlokt een enthousiaste roep van Saskia en Laura. Inmiddels zijn er ook heel wat vlinders, die met ons mee fladderen.

Uiteindelijk fietsen we precies acht en een kwart mijl. Rick zegt, dat zijn versnellingen het niet goed doen. Ik bied aan om zijn fiets naar Bikes@Vienna te rijden. Ik ken John, de eigenaar, zo langzamerhand vrij goed en hij belooft hem goed te maken. Hij is dit bedrijfje als hobby begonnen en de drukte daar telkens getuigt van een succes.

Het is inmiddels lunch tijd en Rick haalt voor Saskia en Laura een hot dog bij 7 Eleven. Laura moet al gauw weer thuis zijn, want ze heeft vanmiddag een voetbalwedstrijd. Subway ligt naast de 7 Eleven en ik kan het niet laten om een wrap voor mezelf te halen.

Rick en Katja gaan verf halen voor Katja's kamer. Haar nieuwe dekbedovertrek en kussens zijn aangekomen en ze wil haar muren lichtgroen geverfd. Haar plafond heeft toevallig een soortgelijke lichtblauwe kleur, dus nu hoeven we alleen nog nieuwe gordijnen.

In de tussentijd staat onze gang vol met spullen uit Katja's kamer. Hopelijk is alles gauw klaar en komen we morgen een heel end (volgend weekend zijn we er niet en het weekend daarna hebben Rick en Katja Relay for Life), want die troep is iets, waar ik niet tegen kan en zeker niet drie weken lang! Rick en Katja weten er daarentegen goed weg mee. Mijn nieuwe mantra: Eens zal alles weer keurig zijn (en dan zal ik deze chaos nog missen)!

Rick gaat met Katja verf en andere benodigdheden kopen en Brynna van de dierenarts ophalen. Ik kleed me in t-shirt en shorts en ga lekker in de hangmat liggen met mijn boek. Al gauw word ik eruit gebonjourd door Saskia en Aoife.

Even later gaan zij naar de overkant voor een van de jaarlijkse opvoering van de preschool daar. Dit jaar hebben ze tenminste goed weer, want het is buiten en andere jaren waren er zware onweersbuien tijdens de opvoeringen. Uiteindelijk gaat Saskia bij Aoife logeren vannacht.

Rick en ik bereiden ons voor om naar een feest van een van zijn collega's te gaan. Zij woont in Adams Morgan, wat een grote uitgaansbuurt van Washington is. De party begint om acht uur, dus wij gaan eerst bij een van de vele restaurants eten. Onze keuze valt op het Ethiopische restaurant "Meskerem". We hebben hier vele jaren geleden ook gegeten en het is een unieke en authentieke ervaring (al het personeel is ook Ethiopisch).

Omdat we een reservering hebben gemaakt krijgen we het tafeltje bij het raam. Niet alleen hebben wij zo leuk uitzicht over 18th Street met al zijn restaurantjes, maar wij zitten zelf ook ietwat bekijks.


De kleurige restaurantjes en winkeltjes in Adams Morgan



We krijgen twee stoelen en een veel lagere soort mand met tafelkleed erover als tafel. Daarnaast staat een soort nachtkastje om drankjes e.d. op te zetten. We bestellen en het eten komt zonder bestek. Alles ligt uitgestald op een soort grote pannenkoek. Daarbij krijgen we die pannenkoekjes geserveerd, het is de bedoeling, dat we daarmee ons eten opscheppen en opeten. Er is kip, lamsvlees en biefstuk met een aantal vegetarische gerechten in een cirkel gearrangeerd.


Ons eten

Het is bijzonder, maar door de overwegend zure smaak vind ik het maar matig. Ik heb al een paar keer eerder Ethiopisch gegeten en dat valt me iedere keer tegen. Ik ben dol op pittig, zout, zoet en zelfs bitter op zijn tijd, maar zuur is niet mijn favoriet.

We zijn vroeg klaar met eten en we lopen gezellig even 18th Street op en neer. Dan, het is net voor achten, gaat Ricks mobieltje. Ik merk aan zijn gezicht, dat het geen goed nieuws is. Hij vraagt een paar dingen en zegt, dat hij binnen de drie kwartier daar kan zijn. Uit het gesprek maak ik op, dat het om Kai gaat, waarvan we dachten, dat hij thuis bij een vriend is. Even denk ik, dat Rick het over het ziekenhuis heeft, maar dan wordt me duidelijk, dat hij met de politie spreekt.

Kai heeft met een stel vrienden een vuurtje gestookt bij het Community Center en wordt nu door de politie vast gehouden. Wij balen natuurlijk vreselijk! Ten eerste (ja, first things first) kunnen we nu niet naar onze party en we hebben nu niet bepaald veel parties! Maar verder snappen we niet, dat Kai, die anders zo rustig en bijna saai is, ons nu terug naar Vienna doet komen.

Als we, na een kamikaze rit door Rick (ik blijf hem maar zeggen, dat een extra ticket deze zaak niet ten goede zal komen!), bij het Vienna Community Center aankomen, zien we Kai als enige tegen de politie auto staan. De rest van de onruststokertjes is al opgehaald. Ik ken de vrouwelijke politie agent persoonlijk (ik wou, dat het niet zo was!) en ze is streng naar Kai toe, maar verontschuldigt zich, dat ze onze avond moest onderbreken.

Het blijkt, dat Kai (op aandringen van een stel vrienden, die de aansteker verleenden) een doos in brand heeft gestoken vlakbij de baseballvelden (kunstgras) en de angst was natuurlijk, dat dat vuur zich zou verspreiden. Gelaten horen we de Community Center officials aan over hoeveel het zou kosten, als dat alles in brand was gevlogen. Ik zie aan Kai, dat hij zijn tranen nauwelijks kan bedwingen en na onze verontschuldigingen te hebben gemaakt, nemen we hem mee naar huis.

Kai is vol berouw, maar wat Rick en mij beangstigt is, dat hij zomaar deed, wat een ander hem vroeg, terwijl hij goed wist, dat het gevaarlijk was. Zal hij bij een volgende gelegenheid het op kunnen brengen om "Nee!" te zeggen? We hopen, dat we met praten en hem restricties (morgen thuis blijven, verder altijd bellen waar hij is en voor zes uur 's avonds thuis zijn) opleggen, en meer praten, tot hem doordringen. Boys will be boys, dat blijft door mijn hoofd gaan, maar ik hoop, dat hij een ernstige les heeft geleerd vandaag! Het bijzijn van de politie heeft hopelijk daartoe bijgedragen. Zucht!

Zondag

Na alle emoties van gisteren lagen we pas laat in bed en dus proberen we uit te slapen. Helaas belt Saskia om acht uur, dat ze hoofdpijn heeft en of we wat medicijn kunnen brengen. Rick sleept zich het bed uit, rijdt naar Aoife's huis, geeft de medicijn en stapt zijn bed weer in. Uiteindelijk staan we net voor tienen op.

Rick trommelt Katja ook uit bed, want het oorspronkelijke plan om om acht uur met verven te beginnen loopt nu al twee uur achter. We eten ontbijt en dan belt Christine of ik alsjeblieft met haar wil komen lopen.

Blij om Rick en Katja aan hun kamer te laten vertrek ik richting Fairfax. Christine en ik lopen 4,5 mijl en hebben elkaar heel wat te vertellen! Haar broer vertrekt morgen weer richting Canada en elf dagen samen is toch wel veel.

Op de terugweg stop ik bij Giant om van alles voor Katja te kopen. Zij wil terug op haar dieet en dat kost geld, want gezond eten is niet goedkoop.

Net als ik de spullen heb weggelegd belt Petra. Ze heeft enorm genoten van de Mariken Loop, ondanks de modderige paden. Wat is het toch altijd leuk om weer even bij te kletsen!

Helaas komt Rick me al te gauw vertellen, dat we echt weg moeten als we nog een goede zitplaats voor de Da Vinci Code willen hebben. Op vrijdag zagen we lange rijen wachtenden voor de bioscoop. Wij vinden vier perfecte plaatsen halverwege het theater.

We gaan naar Fairfax Corner en hebben al tickets. Bij de ingang van het theater staat een bord met een waarschuwing: een van de previews bij de Da Vinci Code is de film "World Trade Center". Dit is een film met Nicolas Cage, die ik niet hoef te zien. Rick heeft de film "Flight 93" een paar weken geleden gezien en hij zegt, dat het ontzettend intens was, maar wel erg goed. Niets voor mij, dus.

De Da Vinci Code is wel heel erg goed. Veelal werd er gezegd, dat Tom Hanks niet goed zou zijn voor de rol van Robert Langdon, maar het valt mij alles mee. Ik zit de hele tweeeneenhalf uur op het puntje van mijn stoel. Net als het boek heeft de film alle historische en symbolische aspecten, die ik interessant vind. Tom Hanks ziet er professorisch, maar ook aantrekkelijk uit en Sophie Neveu past ook precies.

De andere hoofdrolspelers zijn ook goed ingevuld, Silas is precies zoals ik hem in het boek had voorgesteld, alleen hadden Katja en ik verwacht, dat hij rode ogen zou hebben, als albino. Er wordt na afloop door verschillende mensen geklapt, iets wat ik nooit begrepen heb, de makers van de film zijn tenslotte niet aanwezig. In ieder geval gaan we met een voldaan gevoel naar huis.

We bestellen vanavond een makkelijke pizza. Rick en Katja gaan verder met haar kamer, hopelijk is het morgen zover, dat een foto gemaakt kan worden. Vanavond is de seizoensfinale van Desperate Housewives en daarna kan de werkweek weer beginnen.