"Day without Immigrants"

Amerika, het land van de immigranten, eeuwenlang al komen mensen van heinde en ver om hun geluk in een van de vijftig staten te vinden. Van de Pilgrims, die om religieuze redenen hun land van oorsprong verlieten tot de Ieren, die de aardappelhonger ontvluchtten tot de vele Spaans sprekenden, die tegenwoordig hun heil en rijkdom zoeken in dit land. De culturen, rassen en talen van degenen, die zich "Amerikaans" mogen noemen strekken wereldwijd.

Maar de procedures voor legale immigratie, met uitzondering van politieke en economische vluchtelingen, zijn langdurig, veeleisend en ingewikkeld. En zo gebeurde het, dat er nu meer dan 13 miljoen illegale immigranten in dit land rondwaren.

Het Congres werkt er hard aan de stroom illegalen te stremmen en regels vast te stellen voor diegenen, die hier al jaren zonder papieren wonen. Dit gaat natuurlijk niet zonder protest van beide kanten: de illegalen zelf en diegenen, die vinden, dat de Amerikanen door deze mensen werk wordt ontnomen.

Vandaag demonstreren honderdduizenden van die mensen voor hun bestaan hier in de Verenigde Staten. Tijdens hun nationale boycott vandaag, hun "Day without Immigrants" (interessant is het om de commentaren bij het artikel te lezen), lukt het hen vele bedrijven praktisch stil te leggen.

Hier in Washington hebben de protesten een interessante bijwerking: het anders zo drukke verkeer bestaat niet! Er zijn vanavond nauwelijks files te vermelden. Dat zegt toch heel wat! Het is een wat we hier noemen "hot button issue" en we zullen het laatste er nog wel niet van gezien of gehoord hebben.

Intussen leven wij gewoon onze maandag. Saskia wordt met hoofdpijn wakker en omdat het toch een halve schooldag is, laat ik haar thuisblijven. Na wat langer slapen lijkt ze zich beter te voelen.

Christine en ik lopen vijf en een half mijl door het heerlijke weer en Rick blijft thuis om in te pakken voor zijn reis van vanmiddag.

Voor hij weggaat gaan we nog even samen lunchen bij Artie's. Het is goed om even samen rustig van alles te bespreken, er is op het moment zoveel gaande in ons leven, dat we die een op een tijd erg missen.

Thuis pakt Rick zijn koffertje en vertrekt richting vliegveld en eventueel San Jose, Californie. Morgenavond na middernacht komt hij alweer terug, een heel kort reisje, dus.

Zelf ga ik richting kapper, het is weer hard nodig! En als ik eraan kom krijg ik meteen de vraag of alles wel goed is, want ik ben al sinds 3 maart niet geweest, volgens haar. Ja, hoor, alleen is een kleur- en knipbuurt nu wel hard nodig!

Als ik (gelukkig) bijna klaar ben, belt Saskia me in tranen op, dat ze opeens zo'n heel erge hoofdpijn heeft. Even vind ik het erg eng, dan bedenk ik me, dat ze wel erg naar mij aardt en het woord "spanningshoofdpijn" blijft steken. Thuis masseer ik haar nek en smeer er mineral ice op en dat helpt meteen goed.

Rick belt, dat zijn vlucht meer dan twee uur vertraagd is. Christine's man, Chuck, heeft er ook al uren langer over gedaan om naar Colorado Springs te komen. We denken allemaal, dat ook dit te maken heeft met de boycott vandaag, al geven de luchtvaartmaatschappijen het niet toe.

We doen vanavond lekker makkelijk en delen met zijn viertjes een lekkere pizza van Joe's Place. En ik ben maar heel blij, dat ik, ondanks al het gewacht, gezweet, gezeur en gedoe, een legale immigrante ben!