Verjaardag bij Six Flags en zondag in IKEA

Zaterdag

Al vroeg staan we naast ons bed, want Kai heeft als verjaarsfeestje een bezoek aan Six Flags America gekozen. Hij krijgt alvast zijn grote cadeaus van ons, een skateboard "heuveltje" en een snowboard en hij maakt (op eigen verzoek) zijn verjaarsontbijt zelf klaar: French toast. Hij heeft op school het recept daarvoor geleerd en het smaakt prima!

Kai heeft drie vrienden uitgenodigd. Saskia blijft vandaag bij haar vriendinnetje Abby en Katja voelt zich nog niet erg lekker, dus die gaan niet mee. Zo vertrekken Rick en ik om half tien met vier tienerjongens naar Largo, Maryland.

Veertig minuten later parkeren we de auto en lopen het park binnen. Rick heeft online seizoenspassen voor ons drieen gekocht en van de moeder van Abby kregen we coupons voor een gratis gast met seizoenspas. Zo kostte de toegang ons maar $25 per persoon, een groot verschil met de bijna $50 gewone toegangsprijs!

Six Flags America is een vrij nieuw park voor mij. Althans, ik heb er de roller coasters nog nooit gedaan, want in vorige jaren offerde ik mij altijd op om met Saskia te blijven wachten. Nu die niet mee is ben ik vast van plan ze allemaal uit te proberen!

We besluiten tot de lunch met zijn allen er op uit te trekken en dan de jongens na de lunch een paar uur alleen te geven. Het is stralend weer, zo'n 17 graden met staalblauwe lucht. En toch is het niet druk in het park.

We beginnen achterin met de Batwing coaster. Hier word je helemaal ingesnoerd en dan wordt je stoel achterover gekanteld, zodat je liggend de coaster meemaakt. Dat is weer eens wat anders! Vooral op mijn buik vind ik het heel leuk, net of je vliegt! Dit is Rick's favoriete coaster, maar ik vind hem een beetje eng, want soms heb je het gevoel, dat je eruit valt, ondanks alle riemen en balken.


De hoogste coaster in het park is Superman, Ride of Steel. Hiervoor moeten we het langst wachten, iets meer dan een half uur. Er gaat ook maar een karretje, waar ongeveer dertig mensen in kunnen en de rit duurt ook een paar minuten. Dat schiet dus niet erg op.


Maar als we er dan inzitten genieten we ervan! Vooral het heel hard in een cirkel rond gaan vind ik leuk! Charlie, John1 en John2 (zoals we ze de hele dag maar noemen om ze uit elkaar te houden) vertellen, dat hun moeders er niet over peinzen in een coaster te gaan en zeggen tegen Kai, dat hij een "cool mom" heeft.

Voor we lunch gaan eten gaan we nog in de Jokers Jinx. Dit is een heel compacte coaster met allerlei cirkels en bochten. Rick zegt, dat hij hem vorige keer maar schokkerig vond, maar ik vind hem prachtig! Al die bochten en vier keer over de kop!


Na al dat draaien en vallen hebben we honger gekregen. De jongens gaan nog even in een soort centrifuge, die ze heel hard ronddraait. Rick wordt daar misselijk van, dus ik houd hem gezelschap. Naderhand blijkt John1 zich er ook niet lekker van te voelen en hij eet nauwelijks wat voor lunch daardoor.

Bij Papa John's bestellen de jongens een grote 12 inch pepperoni pizza, die schoon op gaat, ondanks dat een van hen geen honger heeft! Wat die tieners al niet op kunnen! Rick en ik nemen een grilled chicken breast sandwich van Subway, voor ons meer dan voldoende!

Rick gaat toch zijn trui uit de auto halen, want hij heeft het koud in zijn korte mouwen. Ik blijf lekker in het zonnetje zitten wachten, onderwijl mensen kijkend. Het valt me op, dat er ontzettend veel tieners zijn in dit park! Ik zie nauwelijks mensen van onze leeftijd of gezinnen met kleine kinderen. De grote attractie hier zijn de vele achtbanen, waar tieners natuurlijk dol op zijn.
De jongens gaan er met zijn vieren op uit, we spreken om kwart voor vier bij de ingang af. Als Rick terugkomt met de trui, die hij uiteindelijk toch niet aandoet, want het is voldoende opgewarmd, gaan wij de rest van de coasters uitproberen.

Als eerste lopen we naar Mind Eraser. Dit is een coaster, waarbij je met je voeten los hangt, net als mijn favoriet Alpengeist bij Busch Gardens. De Mind Eraser is echter veel minder fijn dan Alpengeist. Ons hoofd wordt heen en weer geslingerd en onze oren geboxt. We grappen, dat hij zo'n zijn naam wel eer aan doet, hij "eraset" onze "mind" op die manier!

Als volgende stop willen we Two Face: The Flip Side doen, maar die heeft "technical difficulties".

Dan maar door naar de eerste houten achtbaan, die ik in jaren zal doen, The Wild One. Dit is een historische achtbaan, het origineel stammend uit 1917 en hij ziet er formidabel uit! De jongens staan voor ons in de rij en ik krijg eindelijk de kans ze te fotograferen. Dan schieten ze weg. Rick en ik volgen al gauw en worden flink door elkaar gehutseld. Oef, houten achtbanen zijn eigenlijk funest voor mijn nek, maar ik heb me nu eenmaal vandaag voorgenomen alle coasters van het park een keer te doen, er moet dus nog een volgen.



Als we de Two Face nog eens proberen is hij weer werkzaam en we komen zelfs voorin (of achterin, afhankelijk van welke kant hij op gaat) te zitten. In deze achtbaan zit iedereen twee aan twee met de ruggen naar elkaar, zodat het ene paar naar voren gaat en het andere paar naar achteren. Dan gaat de coaster achteruit (of vooruit, afhankelijk welke kant je op kijkt) weer terug. Wij beginnen achteruit en op de terugweg zitten we dus vooraan vooruit. Wat een ervaring! Deze achtbaan is het helemaal voor mij! Ik zou zo weer gaan!

Maar de tijd dringt en we hebben nog een achtbaan te gaan: The Roar. Daar aangekomen zien we alweer de jongens voor ons in de rij. Net als zij plaatsnemen wordt aangekondigd, dat er problemen zijn (de voorgaande kar staat bovenaan de heuvel vast) en de jongens kiezen eieren voor hun geld en gaan verder.

Rick en ik hebben verder geen plannen en blijven dus vooraan wachten. Het euvel is al snel verholpen (onvoorstelbaar hoe gauw die dingen gemaakt kunnen worden!) en tien minuten later gaan wij zonder problemen omhoog. The Roar is minder hoog en snel dan de Wild One, maar net zo schokkerig (wat houten achtbanen gewoon eigen is). Ik verklaar bij het uitstappen, dat dit weer genoeg houten geweld is voor mij voor het jaar! Mijn nek kan daar gewoon niet meer tegen, ik kan de hoogste stalen achtbanen aan, maar de houten laat ik van nu af voor gezien!

Rick en ik lopen naar de ingang, Rick poseert met zijn favoriete speelgoedbeest aller tijden, Bugs Bunny (helaas is de foto overbelicht) en we kijken wat rond in de winkels. Dan komen de jongens ook en rijden we gauw naar huis.




Video (lang!) van vandaag

Daar eten we een heerlijk stuk cake van de Amphora bakkerij met de foto van een snowboarder erop. Dit is een Griekse bakkerij en de cake smaakt erg lekker. Gewoonlijk ben ik niet zo'n cake liefhebster, maar hun cakes zijn zo luchtig en niet overdreven zoet.


Charlie en John1 blijven logeren en de feestvierders vertrekken naar de basement. We zien ze daarna nog even om wat pepperoni pizza naar binnen te werken, verder kijken ze films en spelen ze X-Box.

Als we Saskia ophalen blijkt die hoofdpijn te hebben. Ze heeft vanavond ook nog een verjaarspartijtje/logeerpartij, waar we nu vraagtekens bij zetten. Maar zelf wil ze erg graag en probeert wat op te kalifateren met een Advil en een zakje met ijs op haar voorhoofd. Om half zeven brengt Rick haar weg, maar om elf uur gaat de telefoon weer, of we haar op kunnen halen. Ze heeft dan zulke hoofdpijn, dat het niet meer gaat, het arme kind! Met Mineral Ice doen we het iets beter voelen. Ze valt gauw in slaap en hopelijk helpt een goede nachtrust.

De rust heeft Katja intussen goed gedaan en zij studeert alweer hard voor haar AP examen woensdag. Rick en ik kijken wat tv, maar ik ga vroeg naar bed, lees nog wat in mijn "Sarah" boek, wat steeds beter wordt. Maar het einde is in zicht, dus ik ben alweer op zoek naar het volgende boek!

Over boeken gesproken, ik las een interessant artikel in het Washingtonian tijdschrift over het volgende boek van Dan Brown (van de Da Vinci Code). Dat schijnt over de orde van de Masons te gaan, waar een heel aantal prominente mensen toe behoorden, waaronder Oscar Wilde en George Washington. Ik ben benieuwd (en met mij velen!!).

Zondag

Vol energie stap ik om kwart voor negen mijn bed uit. Lekker geslapen, zon buiten en de belofte om alweer een heerlijke lentedag mee te mogen maken geven me vleugels. Hetzelfde is niet het geval voor mijn mede-huisbewoners, want het duurt een goed uur voor ik daarvan de eerste zie!

Op mijn gemak lees ik mijn email en eet mijn Special K met aardbeien cereal (helaas te vroeg om Ricks Dunkin Donuts gang mee te mogen maken).

Sinds de brand van een week geleden kijk ik telkens op de site van Fairfax County of de oorzaak al bekend is. Vandaag lees ik, dat het een twee alarm brand was en de schade wordt geschat op $400.000 (heel veel in vergelijking met andere branden op die site!). De oorzaak was kortsluiting tussen de tweede en derde verdieping.

De brand werd pas ontdekt, toen de vlammen al uit het dak kwamen. De schade was waarschijnlijk zeer beperkt geweest, als er iemand thuis was geweest, of een buur het eerder was opgevallen. Een heel enge gedachte, allemaal!

De afgelopen week heb ik geprobeerd mijn hamstring spier een beetje te ontzien, maar vandaag wil ik gewoon hardlopen. Ik besluit een snelle 5 km te gaan en dat gaat prima. Ik kom niet dicht bij mijn persoonlijk record, maar haal het onder het half uur. Mijn rechterbeen doet pijn, maar het wordt tijdens het lopen niet erger, dus ik ga door. Volgende week ga ik nieuwe schoenen kopen, ik denk, dat mijn schoenen veel met die problemen te maken hebben. Ik heb meer steun nodig, denk ik.

Rick gaat met Katja naar Staples en vindt daar een bureau voor haar kamer. Nu moet er nog geschilderd worden en Rick gaat bij Duron kleur voorbeelden halen.

Katja's bijles leraar voor scheikunde komt om 11 uur en daarna hadden we het plan met zijn allen te lunchen bij IKEA en daar te winkelen (de kinderen hebben allemaal nieuwe spulletjes nodig).

De bijlesleraar blijft echter twee en een half uur (arme Katja kan er nauwelijks haar aandacht bij houden) en wij eten maar gauw even thuis. Dan vertrekken we met zijn vijven naar IKEA in College Park, Maryland.

Dit is een nieuwe winkel, die het dichtst bij ons is. De kinderen eten er toch nog lunch en dan vinden we er van alles en nog wat: bureaustoelen, een kruk voor Saskia's piano, lampen voor bureaus en nieuwe matrassen voor de slaapsofa boven. Het telt natuurlijk weer heel erg op, we verlaten IKEA nooit zonder enorme rekening!

Er staat een enorme file op de Beltway, dus nemen we binnendoor weggetjes terug. Het is mooi! De huizen zien er hier in Maryland weer anders uit, dan bij ons en het is groen, groen, groen overal! Je zou niet denken, dat je net buiten een grote stad rijdt. We rijden door leuke stadjes, zoals Takoma Park en Bethesda.

Voor Kai's verjaardagsmaal met zijn vijven gaan we bij Gordon Biersch eten. Het smaakt allemaal prima. Helaas doen ze niets speciaals voor verjaardagen, gek, hoe je daar met de jaren erg aan went. De meeste restaurants geven een gratis dessert met of zonder zingende serveerders. Mijn eerste serenade kreeg ik tijdens een verjaardagslunch (22) met vrienden bij TGIFriday's. Ik kende deze gewoonte helemaal niet en voelde me flink opgelaten. Maar met de tijd raak je eraan gewend en is het een teleurstelling, als een verjaardag niet speciaal wordt behandeld in een restaurant. Kai bestelde desondanks een heel lekker dessert met peanut brittle en pinda ijs, waar we allemaal van genoten.

Vanavond worden stoelen, planken en meer in elkaar gezet en Desperate Housewives gekeken. En zo is er weer een druk weekend voorbij!