Op weg naar Florida

Een stralende dag lacht ons tegemoet! Iedereen staat ondanks het vroege uur vrolijk op, want op de laatste dag voor een vakantie is dat op de een of andere manier helemaal niet erg!

Als ik Saskia’s ontbijt sta te maken zie ik een enorme blauwe reiger landen op het dak van onze achterburen. Wat zijn die vogels groot, zo van dichtbij gezien!!! Gewoonlijk zie ik ze alleen uit de verte bij Great Falls. Zou hij het op de vissen in ons minuscule vijvertje gemunt hebben? Gauw maak ik een paar foto’s en dan vliegt meneer (mevrouw?) weer weg, de vissen zijn vooralsnog veilig.

Als Rick en de kinderen vertrokken zijn hijs ik Brynna de van in (het is te hoog voor haar om er zelf nog in te springen) en rijd naar de kennel. Daar wordt ze als een lang verloren vriendin begroet en ze vindt het duidelijk ook helemaal niet erg om erheen te gaan. Dat is toch wel een fijn gevoel, want je hoort vaak over honden, die kennels vreselijk vinden.

Op de terugweg haal ik benzine, ik vind het fijn om met een volle tank op reis te gaan. De benzine kost inmiddels weer $2,65 per gallon, flink meer dan een paar weken terug. Bij CVS aan de overkant koop ik drankjes en snacks voor de reis en de dvd van Narnia voor Kai en Saskia om in de auto te kijken.

Omdat ik straks uren in een positie in de auto moet zitten, besluit ik een 5k te gaan lopen en mijn persoonlijke record proberen te verbreken. Het is zulk prachtig weer en een heerlijke temperatuur (15 graden) om te lopen! Het gaat super lekker, vooral (natuurlijk!) bergafwaarts en als de Garmin 3,11 mijl aangeeft heb ik 26 minuten en 45 seconden gelopen, een verbetering van 20 seconden op mijn laatste persoonlijke record. Joepie!

Voor ik Saskia om 1 uur van school haal pak ik nog de laatste dingen in en laad onze baggage in de van. Alles past goed en we natuurlijk ook meer ruimte, nu Katja niet meegaat.

Laura komt om een massage te geven (hard nodig, au!) en de sleutel op te halen. Het is zo fijn om haar te hebben om voor de katten te zorgen, ze geeft zoveel om ze en brengt flink wat tijd met ze door.

We nemen afscheid van Katja, die pas later naar Leah zal gaan. We zullen haar zaterdag weer zien in Epcot, maar dat weet ze nog niet.

Om tien voor half vier, tien minuten voor op mijn “schema”, rijden we de cul de sac uit. Rick moet nog emails schrijven en een aantal werktelefoontjes plegen, dus ik begin met rijden. Zoals verwacht is het verkeer tot en met Fredericksburg, 50 mijl verderop, abominabel. We hebben over dat stukje weleens drie uur gedaan! Gelukkig gaat het vandaag beter, want we kunnen gebruik maken van de HOV (High Occupancy Vehicle) banen, waarop alleen auto’s met drie of meer passagiers mogen rijden.

Na Fredericksburg gaat het lekker en zet ik de cruise control op 77 mijl per uur. De snelheidslimiet in Virginia is weliswaar 65, maar op deze manier rijd ik goed met het verkeer mee. Het spitsuur bij Richmond stelt gelukkig niets voor en als we dichtbij de Virginia grens komen, maak ik er een sport van om binnen de drie uur Virginia uit te komen. Als we na 2 uur en 59 minuten de North Carolina grens passeren, juichen we allemaal enthousiast. Het is gelukt! Ach ja, het zijn de kleine dingen in het leven...

Het is inmiddels na zessen en de magen beginnen te rommelen. Rick wil eigenlijk nog even verder, dus rijden we langs een enorm complex net over de grens, waar alle restaurant ketens wel vertegenwoordigd zijn. Dom! Want opeens bevinden we ons in een niemandsland met eindeloos veel dennenbos (de vegetatie bestaat hier veelal uit naaldbomen).

Pas bijna 60 mijl later vinden we om half acht eindelijk weer een stel leuke restaurants. We kiezen de Texas Steakhouse, een keten, waar we nog nooit hebben gegeten. Het decor is gezellig, net of je je in een Western stadje bevindt. Het eten lijkt erg op dat van de andere “Texas” steak restaurants, zoals Lone Star en Logan’s. Mijn filet mignon met gepofte zoete aardappel gaat er in ieder geval goed in!

We willen vanavond nog South Carolina halen en het liefst tot Florence doorrijden. Aan de grens van North en South Carolina ligt een heel “Mexicaans” complex, "South of the Border", waar “Pedro” iedereen begroet. Al mijlen tevoren staan er gekke borden met teksten als “Too moch tequila” en “Chili today, hot tamale” met een Mexicaans ventje erop. Van ver zien we de lucht oplichten door de vele neon borden van “Pedro”. Vreselijk kitsch en over de top allemaal!

We denken, dat de staat South Carolina dat geen gepast entree in hun staat vindt. Er staat bij de grens namelijk niet slechts een bord “Welcome to South Carolina”, zoals bij de meeste staten het geval is, maar een prachtig bakstenen muur met een gebeiteld “Welcome” bord. Erachter spuiten drie heel mooie fonteinen. Dat is nog eens een mooie grens!

Het is even aanpoten en de kinderen slapen achterin, maar om half elf rijden we de parkeerplaats van de Holiday Inn Express bij Florence op. Rick reserveert een van hun suites en we krijgen drie heerlijke queen size bedden. We hebben al eerder een heel goede ervaring met Holiday Inn Express gehad en hun suites zijn in vergelijking met andere ketens helemaal niet duur.