Onverwacht bezoek

Na een prachtige week begint het weekend druilerig. We hebben de regen hard nodig, maar waarom dat nou weer op het weekend moet? Maar ja, Moeder Natuur laat zich niet regelen, natuurlijk.

Op dinsdag emailde mijn vriendin Ann uit Philadelphia, dat haar dochter Meghan, Katja's vriendinnetje, zo graag naar de dans bij Madison High School (Katja's school) wilde gaan. Ze vroeg of ze hier welkom zouden zijn. Natuurlijk schreef ik meteen terug van wel, hoe meer zielen hoe meer vreugd!! Het is altijd gezellig om gasten te hebben.

Om wat lekkere dingetjes in huis te hebben voor het weekend ga ik gauw naar de Great Harvest bakkerij. Net als ik aankom, komt hun van met vers brood aan en ik koop een nog warm appelbrood en een pompoen brood met chocolate chips. Natuurlijk moeten daar thuis even van proeven, vers brood van de warme bakker krijg je niet iedere dag!

Net na twaalven arriveren Ann en Meghan na een lange rit door harde regen. Als het dan regent, doet het dat ook hard! We eten gauw lunch en dan beginnen de meisjes met bakken. Morgen doet Katja mee aan een "Bake Sale" om geld in te zamelen voor de Relay for Life. Voor we het weten is de keuken een grote troep, tijd dus voor Ann en mij om ons uit de voeten te maken!

Zij zijn in 2002 verhuisd naar Yardley, net ten noorden van Philadelphia, en dus heeft Ann een aantal nieuwe dingen in Washington nog niet gezien. We nemen de Metro naar het Smithsonian station en lopen dan naar het World War II Memorial, dat pas twee jaar open is.


Een man met een petje "Pearl Harbor Survivor" filmt het Memorial

Gelukkig houdt de regen even af, het drupt alleen af en toe een beetje. Ann is erg van het Memorial onder de indruk en ik blijf het ook indrukwekkend vinden, vooral de veteranen uit die oorlog, die er nu filmend rondlopen. Wat een ervaring moet dit voor hen zijn, eindelijk erkenning voor alles, wat zij zoveel jaren geleden hebben gedaan voor dit land. Het is ook weer heel anders om hier met een Amerikaanse toerist(e) rond te lopen, dan met een Nederlandse. De geschiedenis is hier hetzelfde en toch anders, een interessante gewaarwording.


Een eenzame krans voor de sterren, die ieder 100 gesneuvelden voorstellen



Na het Memorial uitgebreid bekeken te hebben lopen we naar het American Indian Museum, nog een nieuwe toevoeging aan de "Mall". We kijken naar de film over de moderne Native cultuur, die op een doek van gewoven kleed, een "rots" op de grond en het plafond wordt afgespeeld. Erg mooi gedaan.

Daarna lopen we door de uitgebreidde tentoonstellingen. Het is voor mij al de zoveelste keer in dit museum, maar het is zo groot en uitgebreid, ik zie iedere keer weer nieuwe dingen, je kunt het niet allemaal in een keer in je opnemen.

Om half zes gaat het museum dicht en zijn wij net klaar met rondkijken. We misten helaas de laatste voorstelling van de tweede film, die ik ook nog nooit gezien heb. De Metro terug zit aardig vol, tot mijn verbazing. Het moet echt al heel erg toeristen seizoen zijn, want meestal is het op de weekends veel rustiger. Als we in Vienna aankomen zien we alle baseball supporters door de poortjes gaan, vrijwel iedereen draagt een petje met een "W" erop. Helaas voor hen begint het keihard te regenen en wordt de wedstrijd wegens regen uitgesteld.

De meisjes zijn nog steeds aan het bakken als we thuiskomen en zullen pas om acht uur gaan eten. Saskia gaat logeren bij haar nieuwe vriendinnetje Abby en Kai wil thuisblijven. Dus gaan Rick, Ann en ik in de plenzende regen erop uit.

We vinden een tafeltje vrij bij de Lebanese Taverna. Het is er gezellig druk en het eten is, zoals altijd, erg lekker! Ik ben dol op hun Kibbeh Nayeh, rauw lamsgehakt met knoflooksaus.

We zijn net op tijd terug om de meisjes, alle drie (Nikki is hier ook) erg leuk gekleed, naar Amphora te brengen voor hun etentje voor de dans. Om half twaalf belt Katja weer, of Rick ze op kan komen halen. We kletsen nog even na en gaan om half een allemaal naar bed.


De dames (vlnr Meghan, Katja, Nikki) in vol ornaat

Vanochtend zijn Katja en Meghan alweer vroeg in de weer. De Bake Sale (waarbij ze allerlei koekjes, muffins en cupcakes voor $1 of meer verkopen) begint om 9 uur en ze moeten nog "reclameborden" maken.

Rick wordt uit zijn bed getrommeld en helpt mee met het ontwerpen van de borden. Het heeft nog wat voeten in de aarde, want ze doen het in combinatie met een ander Relay for Life team, dat een carwash (autowasbeurt) doet. Het weer werkt alleen niet mee en halverwege de ochtend plenst het opeens.

De mensen bij de Mobil, waar alles oorspronkelijk plaats zou vinden, doen erg vervelend en laten de kinderen niet schuilen. De Carwash mensen geven op, maar de bake sale wordt bij de dichtstbijzijnde CVS doorgezet. Erg aardig van CVS, want meestal moet je ver van tevoren toestemming vragen voor dit soort dingen.

Wij hebben geen idee van dit alles en als de regen ophoudt, besluit ik eens te gaan kijken bij de Mobil en mijn dochter aan te moedigen. Even een beetje hardlopen is wel lekker. Helaas doet de achterkant van mijn rechterbeen nog erge pijn, de hamstring en kuit zijn superstijf. Tot mijn verbazing zie ik niemand bij de Mobil, dus loop maar (gewone snelheid) weer naar huis.


De uitbundig bloeiende azalea's maken zelfs de saaiste huizen mooi



De dogwoods zijn op hun hoogtepunt nu

Het is inmiddels helemaal opgeklaard en Rick maakt de hot tub voor me klaar. Mijn spieren hebben dat kennelijk heel hard nodig. Gek, hoe het nu opeens warm genoeg is om gewoon in mijn badpak buiten te staan! Ik laat gedurende een paar uur de hot tub zijn werk doen, hopelijk helpt het met het ontspannen van die %$*($&# spieren (pardon my French). In ieder geval ben ik weer bij met mijn tijdschriften.

Katja belt intussen en legt uit, wat er gebeurt is. Kai en Rick gaan erheen om wat van hen te kopen en haar op te halen. Ze hebben maar liefst $300 aan gebakken spul verkocht! Al het werk was dus niet voor niets.

Leah is morgen jarig en tot onze verbazing staat er een nieuwe Jeep Wrangler in hun garage. Die krijgt zij voor haar 16e verjaardag! Gek, hoe je denkt mensen te kennen en het dan toch niet bij het rechte eind hebt. Het is al jaren Leah's droom er een te krijgen, maar ik zou nooit gedacht hebben, dat Paul en Janet daar al zo gauw aan zouden toegeven.

Vreemd genoeg voel ik een soort teleurstelling. Het is natuurlijk vreselijk leuk voor Leah, maar ik vind het onverantwoordelijk. Het kind heeft nog niet eens haar rijbewijs en een Jeep is nu niet bepaald het veiligste voertuig!

Katja is natuurlijk jaloers, maar helaas voor haar zijn wij absoluut niet van plan haar binnen afzienbare tijd haar eigen auto te geven. Op zijn hoogst kopen we eventueel een tweedehands auto voor haar en Kai om te delen. Ik vind het ook helemaal geen fijne gedachte, dat Katja straks in die Jeep meerijdt, hoezeer ik ook overtuigd ben van Leah's verantwoordelijke rijgedrag.

Kai en Saskia zijn voor het eerst samen Scrabble aan het spelen. Ze zijn aan elkaar gewaagd. Ik wou, dat het altijd zo onschuldig en makkelijk bleef!