Smile!!

Schitterend vind ik dit Amerikaanse woord! "Smile"!! Als ik eens wat serieus kijk, krijg ik zonder uitzondering van iemand op straat deze uitroep te horen. Bij iedere foto is het "Smile! Say "cheese"!" en natuurlijk zijn er op het internet eindeloos veel Smileys te vinden.

Vandaag staat de hele dag in het teken van de "smile", de grote Amerikaanse glimlach, door wie dan ook ingevuld. Als ik terugdenk, zie ik alleen maar "smiling" mensen.

Het begint als ik wakker word, ik ben vandaag wat langer blijven liggen dan gewoonlijk en de oudsten hebben zonder mij ontbeten. Eerst zegt Katja me met haar stralend witte smile gedag en dan staat Kai naast mijn bed met een grote bebeugelde smile om mij een goede dag te wensen. Hij gaat voor het laatst met beugel naar school.

Dan zie ik Saskia's grote smile naast mij in bed. Bij wijze van hoge uitzondering heeft zij deze week Daddy's plaats naast mij in bed veroverd en ik vind het nu wel even beregezellig om haar warme lijfje naast me te hebben liggen.

We staan op en eten onze cereal, waarna zij met veel plezier schoolwaarts gaat. Vrijwel meteen nadat Saskia vertrokken is, gaat de deurbel: het is Jose Chavez, de schilder. Hij staat met een grote smile voor mijn neus en ik denk: "Oh jee, moet dat nu vandaag, terwijl Rick er niet is?"

Maar hij smilet en smilet en begint met verve (zonder n, dit keer) alle ramen van hun horren te ontdoen en open te maken. Er is geen ontkomen aan, ik geef me over (nou ja, figuurlijk dan natuurlijk) aan zes Spaans sprekende smilende mannen met ladders. Gelukkig is hun Engels redelijk en vragen ze alleen het gebruik van de wc (behalve de flinke cheque om het werk te doen dan natuurlijk).

Hun dag is goed, want ik hoor ze de hele dag lachen en grapjes maken. Ik versta er geen woord van, maar plezier in hun werk hebben ze. Het doet mij smilen!

Kirsten komt om te gaan lopen. Hardlopen lukt nog niet, maar gewoon snel wandelen is ook goed. We lachen veel en de bewolking, die over de ochtend hing, is inmiddels verdwenen, felblauwe luchten lachen ons toe. Als ik later het weerbericht op de radio hoor, moet ik lachen om de weerman, die zegt "er zal nog geruime tijd bewolking te zien zijn", terwijl ik boven mij alleen maar blauw zie. De temperatuur schiet gelijk mee omhoog.

Gauw bel ik Kai's school, want natuurlijk ben ik vergeten een briefje mee te geven, dat ik hem vroeg op kom halen. Als ik om een uur binnenloop word ik met grote smiles ontvangen. Dankzij Katja's flauwvallen van een aantal jaren geleden zijn de dames op de middle school mij nooit vergeten. Er zijn meer dan duizend leerlingen op deze school en ik bel zelden, het doet me dus altijd weer goed, als de administratice meteen mijn naam herkent en Kai laat oproepen. Dat is een gave van haar kant, om zich ouders zo te herinneren.

Kai komt breed lachend aanlopen, zijn beugel gaat er vandaag af! We komen vroeg aan bij de orthodontist en hij wordt meteen naar achteren geroepen. Gelukkig heb ik een boek mee, want het duurt meer dan een uur voor hij weer te voorschijn komt. En dan smilet hij en een witte rij rechte tanden lacht mij tegemoet. Meer dan twee jaar ijzer in zijn mond is zeker de moeite waard geweest!


Op mijn vraag of hij nu iets speciaals wil eten, dat hij al jaren niet heeft gehad, antwoordt Kai, dat hij eigenlijk niets heeft gemist.

Katja belt, of ik haar kan ophalen van school. Daar stap ik uit om haar het stuur te geven. Alweer een grote smile, grappig hoe je in het begin zo graag wilt rijden, nu kan het me gestolen worden!

Katja rijdt naar de kapsalon, waar ze een leuk nieuw kapsel krijgt. Mijn haar wordt ook even bijgeknipt, want nu kan Mona zien, waar het niet goed hangt als ik het zelf in model breng. Mona belooft Katja ook bij te dragen aan de Relay for Life, erg fijn, al die bijdragen aan iets, waar ze zich voor inzet om haar lieve grootmoeder te herdenken. In de nacht van drie op vier juni is het zover en lopen Rick en Katja de hele nacht voor kankeronderzoek. Je kan er toch alleen maar trots op zijn?

Rick belt, dat hij misschien een dag eerder thuis zal komen, want er is een crisis en alleen hij kan die oplossen. We hopen allemaal, dat dit zal gebeuren, maar dan belt hij, dat de bijeenkomst is uitgesteld. Hij heeft de training in Las Vegas hard nodig, dus wij houden het ook nog wel een extra 24 uur zonder hem uit. En dat alles met een big smile, want het leven is goed, en de tanden kunnen met een gerust hart gebloot worden!

So, SMILE!, you're on candid camera!