Zoofari

Katja is tot diep in de nacht doorgegaan met opruimen en ik merk om half vier, dat ze vergeten is de garagedeur dicht te doen daarna. Gelukkig wonen we in een veilige buurt, maar met het huis zo openlijk toegankelijk slaap ik niet lekker. Ik heb mazzel, want Rick wordt ook toevallig wakker en snelt naar beneden om de deur te sluiten. Dat hij verbolgen was hoor ik later van Katja. Hij had haar een boze email gestuurd!

Donderdagochtend betekent, dat Sharon ons een mengsel van oefeningen met gewichten en Pilates voorschotelt. Misschien is het om de afwisseling halverwege, maar ik vind dit uur altijd het snelst gaan. Na afloop doen Mai Lan, Pat (die besloten heeft, dat ze meer cardiotraining nodig heeft) en ik nog een interval op de elliptische machines. Ook dat gaat al kletsend zo voorbij.

Oplettende bloglezeressen hebben al opgemerkt, dat de combinatie vis met katten wellicht niet zo'n geslaagde is. Wat ik voor ik wegging niet had gezien, is, dat Katja de betta niet mee naar haar kamer heeft genomen gisteravond. Hij staat open en bloot op het aanrecht! En ernaast zit Meike geconcentreerd met haar voorpoot te vissen!!!

Daar schrik ik zo van, dat ik haar gauw wegjaag. Eigenlijk had ik eerst een foto moeten maken, want het was een zeer komisch gezicht! Gelukkig is alleen het decoratieve kasteeltje omgevallen in de kom, de vis lijkt ongedeerd. Meike springt vrijwel meteen weer op het aanrecht, dus het is duidelijk, dat die niet meer wordt afgeleid. Gauw plaats ik de vis op een hoge plek, waar Meike en de anderen er niet bij kunnen. Tragedie voorkomen!

De telefoontjes van Edible Arrangements en het Virginia Hospital Center zitten me niet lekker. Ik bel Edible Arrangements op, want ik wil toch wel graag weten, of Karin haar lekkernijen heeft ontvangen.

De man, die antwoordt, vertelt, dat ze het in het ziekenhuis hebben achtergelaten en het aan hen hebben overgelaten Karin te vinden. Hij tikt me op de vingers, dat ik er niet specifiek "patient" bij heb geschreven en uit het kaartje maakten ze ook niets op. Tja, dat was in het Nederlands, maar het woord "operatie" stond er wel op, denk je dan niet aan "operation" als Amerikaan? Kennelijk niet. Maar, zo zegt hij toe, als ik uitvind, dat Karin het niet heeft ontvangen, mag ik terugbellen en dan bezorgen ze opnieuw. Dat vind ik toch wel heel netjes.

Gauw bel ik Karin op. Die is alweer thuis, terwijl ze maandag geopereerd werd!! Het gaat erg goed met haar, vertelt ze. Dan bedankt ze me voor de lekkernijen, die dinsdag bezorgd werden (een grote doos met in chocolade gedoopte aardbeien, appelpartjes en ananas). Opgelucht haal ik adem en vertel Karin toch maar het hele verhaal. Ik ben echt blij, dat die verrassing toch heeft plaatsgevonden, zoals gepland.

Voor ik met Cosmo ga wandelen, maak ik Katja wakker. Die wil boodschappen gaan doen, want ze wil het gezonde eten gaan kopen, dat ze heeft gemist, en ik heb maar weinig tijd. Gisteren deelde ze me mee, dat ze nu geleerd heeft zonder douchen erop uit te gaan. Dat scheelt zeker, want als ik terugkom van onze wandeling staat Katja al klaar met boodschappenlijstje en al.

In de Giant huppelt Katja rond, alsof ze jaren geen supermarkt heeft gezien. Als ik dat opmerk, zegt ze dat gevoel ook te hebben. Ik moet er wel om lachen, maar trap af en toe wel op de rem voor het aantal snacks en drankjes, dat ze in wil slaan. Daarmee zijn de eerste woordenwisselinkjes ook een feit en voelt het meteen weer heel natuurlijk haar thuis te hebben, ha ha!

Precies op tijd voor Laura's massage zijn we thuis met een aantal flink gevulde boodschappentassen. Laura heeft haar knie en enkel bezeerd en kan geen trappen lopen. We doen de massage dus maar hier beneden in de family room. Dat is ook wel weer eens wat anders. Na afloop voel ik echt, dat de knopen tussen mijn schouderbladen wat minder vast zitten.

Katja, Leah en Raffi nemen Saskia mee naar de mall. Die is in de zevende hemel, dat haar zus en vrienden weer thuis zijn. Het eerste, wat ze na school vroeg, is: "Waar is Katja?"
Het is natuurlijk ook iemand om naar op te kijken, zo'n grote, volwassen collegezus, als je dertien bent!

Om niet te moe te zijn vanavond ga ik, nadat de kinderen vertrokken zijn (want wat maken die toch een (gezellig, dat wel) lawaai!), even liggen. Meteen komt de hele beestenboel er ook bij liggen, zo lief altijd!

Zodra Rick uit zijn werk komt, vertrekken we naar de National Zoo. Daar wordt vanavond weer de Zoofari gehouden, dit jaar met de olifant als thema.

Dit is een liefdadigheidsgelegenheid, waarbij langs de hele hoofdweg door de dierentuin allerlei restaurants liflafjes aanbieden en tussendoor verschillende wijngaarden wijn schenken en er ook bier (Grolsch, tot Ricks genoegen) en non-alcoholische dranken worden geschonken.

We komen precies als het hek opengaat om zes uur aan. Iedereen krijgt een drankje aangeboden en een handig bordje, waarop of in (er zijn allerlei handige openingen) je zowel een drankje als een bordje kunt hebben. Daarna is het wachten tot we naar binnen mogen om half zeven. Intussen zien we een aantal restaurants al bezig met koken. De geuren maken, dat ik enorme trek krijg. Ik bedenk me, dat ik vandaag nog maar weinig heb gegeten, de dag ging zo raar snel voorbij.

Als we eenmaal naar binnen mogen is het genieten. Dunne crackers met rauwe tonijn in een lekker sausje, een frisse salade met een crabcakeje en meer superlekkere dingen worden ons aangereikt. Een chef is zo enthousiast, hij dringt mij een bordje met pasta op, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb.

Heel grappig en origineel is Cafe Dupont. We moeten onze hand ophouden en witte chocolade of pindakaas kiezen. Daarvan krijgen we een beetje in onze hand en dan popcorn met droogijs. Als je dat eet komt er "rook" uit je mond en neus. De chefs hebben er grote lol om en wij ook!

We lopen de heuvel op en genieten van al het lekkers. We hebben geluk, want er worden onweersbuien voorspeld, maar het blijft droog. Grappig is, hoe je hier in de dierentuin loopt, maar de enige dieren, die potentieel zichtbaar zouden kunnen zijn, zijn de prairiehondjes. Die zijn echter niet aan het lawaai van de band naast ze gewend, dus laten hun leuke kopjes niet zien.


Na anderhalf uur zijn we echt helemaal verzadigd. Dat merk je wel, als de lekkerste gamba's je teveel zijn. Gek is dat, hoe een maag werkt. We zoeken nog een paar kleine zoete hapjes. In het dessertgedeelte nemen we een mini Ben & Jerry's ijsje, mijn smaak Jerry Garcia (zelfs die mini krijg ik bij lange niet op). Ook zijn er nog lekkere Franse koekjes, waarvan het me lukt er van een te genieten.

Terwijl we die lekkernijen eten begint het te druppelen. Er staan veel bomen, dus echt nat worden we niet. Tot we bij de auto zijn valt het wel mee, maar dan breekt het los! Net op tijd voor de harde regen zitten we droog. Het bliksemt en dondert, maar nu mag het. Zoofari blijft een heel leuke ervaring, elke keer weer!