Magic Kingdom

De Magic Kingdom, het hoofdpark in Disney World, opent deze week iedere dag om 7 uur ’s ochtends voor gasten van de Disney hotels, waar wij ook deel van maken. Helaas lukt het ons absoluut niet om voor zevenen op te staan! Het is toch belangrijker om wakker te zijn en te genieten van onze dag, dan de hele dag als zombies rond te lopen alleen om de belangrijkste attracties zo vroeg mogelijk te kunnen doen.

We staan dus weer om kwart over zeven op, ik sport vanochtend niet en we rijden zo naar de Magic Kingdom. We arriveren net voor achten en parkeren de auto. Wij en duizenden van onze beste vrienden lopen naar de monorail. Dan zie ik, dat er net een veerboot is aangekomen en bijna niemand gaat daar op. We besluiten de boot te nemen, veel rustiger, sneller (de rijen bij de monorail waren dik!) en een leuk uitzicht op de hotels en Magic Kingdom.

Kai is nog steeds druk met verborgen Mickey’s zoeken en vindt ze meteen bij binnenkomst in het park. Mickey en Minnie staan handtekeningen uit te delen en vrolijke liedjes klinken overal. Dat is wat Disney zo sterk maakt, dat gevoel, dat je in een heel andere, kleurige, vrolijke wereld beland bent. Geen van de andere parken bewerkstelligt dat gevoel zoals Disney.

Als eerste stevenen we op Space Mountain af. Dit was mijn eerste roller coaster ooit en ik heb er nostalgische gevoelens over. Er blijkt maar een wachttijd van vijf minuten te zijn. Saskia durft niet (maar wil later wel) en blijft met de spullen achter. Het is weer een leuke rit door de sterren, maar als we naar de uitgang lopen merk ik, dat de lenskap van mijn fototoestel af is. Tegen de stroom van mensen in loop ik terug. Ze hebben hem al gevonden en ik krijg hem zo terug, fantastisch!

Na haar moedigheid van gisteren op de Woody Woodpecker achtbaan in Universal wil Saskia Big Thunder Mountain Railroad ook wel proberen. Daar halen we Fast Passes voor (die kun je per attractie halen, maar pas vijf minuten na ingang van je Fast Pass kun je er nog een verkrijgen).

Wij hebben nog geen ontbijt gegeten en het ene bakkerijtje op Main Street, dat ontbijt verkoopt is razend druk. Hier moet Disney van leren, want als je je park om 7 uur opent moet je je gasten wel gelegenheid geven ontbijt te eten! Wij hebben geen zin zolang te wachten voor een mierzoet broodje en kiezen voor ijs als ontbijt. Tja, je moet wat om je maag te vullen! En hier is niemand! Ik kies een ice cream sandwich, denkend een paar kleine koekjes met wat vanille ijs te krijgen. Het ding, dat ik aangereikt krijg, zou zo vier mensen voorzien! Mijn hemel, wat een ding, twee gigantische chocolate chip koeken met een lading vanille ijs ertussen. Ik krijg er nog geen vijfde van op!

Inmiddels is bij het Kasteel de kroning van Assepoester aan de gang. Als ik Rick vraag of we dat moeten zien, antwoordt hij “I guess so”. Ik begrijp daaruit, dat hij het nodig vindt het te zien en dus blijven we kijken. Inmiddels zwellen de wachttijden bij de meest populaire attracties aan. Achteraf blijkt, dat we beiden probeerden te signaleren het niet te willen zien, maar zoals we hier zeggen, onze wires waren crossed.

Na de kroning lopen we Adventureland in en bekijken, voor het eerst ooit (en we komen al meer dan 20 jaar in de Magic Kingdom) het boomhuis van de Swiss Family Robinson. Het is leuk om eens gezien te hebben, maar de komende tien jaar is dat niet meer nodig. Ik ken de film ook helemaal niet en de kinderen ook niet, dus het zegt Rick veel meer dan ons.

Eigenlijk willen we hierna de jungle cruise doen, maar ook die is de laatste jaren superpopulair geworden. Er staat al een wachttijd van een half uur en dat is het ons niet waard, we zijn verwend door de express passen in Universal!

Mijn favoriet, Pirates of the Caribbean, zou eigenlijk dicht zijn, maar ze waren nog niet aan de vernieuwingen (die meer op de gelijknamige film moeten inspelen) begonnen en hebben deze week de attractie nog open gehouden. Er is nauwelijks wachttijd, dus we gaan er meteen voor. Het voelt een beetje nostalgisch om te weten, dat dit de allerlaatste keer is, dat we deze populaire attracties in zijn huidige form mogen aanschouwen. Na zoveel keer in dat bootje te zijn geweest kennen we hem op ons duimpje, of dat denken we, want Kai vindt toch weer onverwachte verborgen Mickey’s.

Als we naar buiten komen is het tijd voor onze fast passes voor Big Thunder Mountain Railroad. Deze attractie is pas vernieuwd en erg leuk, Saskia geniet van haar tweede “roller coaster” in twee dagen. Ze wil meteen nog een keer, maar de wachttijd is al meer dan een uur.

Ook bij de Haunted Mansion hebben we gelukkig. Als wij aankomen is er een tien minuten wachttijd, als we weer buiten komen is dat al een half uur. De menigte zwelt en zwelt! Saskia laat zich met geen stok de Haunted Mansion in lokken, dus blijft ze op een bankje buiten wachten. Ze is wat dat betreft echt een “good sport”, zeurt niet, dat ze telkens alleen moet blijven, als zij maar niet naar binnen hoeft! Zoals altijd geniet ik van dit ritje. Er zijn zoveel subtiele grappigheden te zien, echt prachtig hoe de ontwerpers op ieder kleinste detail letten.

Rick laat ons hierna bij Mickey’s Philharmagic, een heel erg leuke 3-D film met vooral Donald in de hoofdrol, achter, terwijl hij fast passes haalt voor de nieuwe Stitch attractie. Mickey’s Philharmagic is iets wat iedereen leuk vindt en Donald, Ricks favoriet, doet weer alles verkeerd. Erg leuk!

Inmiddels is het lunch tijd en we eten bij het Starlight Cafe in Tomorrow Land. Inmiddels heb ik trouwens al weer heel wat Nederlands gehoord, ook in dit cafe, en probeer altijd een reactie te krijgen, maar meestal wordt dat genegeerd. Nederlanders willen echt geen andere Nederlanders ontmoeten op hun vakantie! In het Starlight Cafe bestellen we voor elk wat wils en het is helemaal niet duur. Disney blijkt wat betreft water en gewone kost goedkoper, dan Universal (een water bij Disney kost $2,00 en bij Universal $2,50, bovendien heb je bij Disney ook kleine flesjes voor $1,25, die je dan telkens bij de drinkfonteinen kan opvullen).

Na het eten is het tijd voor ons “Stitch” avontuur. Deze attractie vindt plaats in hetzelfde gebouw, waar vroeger de heel enge “Alien Encounter” plaatsvond. Tot onze verbazing is er nauwelijks iets verandert en wat ik interessant vind is het psychologische aspect hier. Bij “Alien” zag je enge buitenaardse wezens en de “Alien”, die uiteindelijk ontsnapte, was een engerd. Dus vond iedereen die attractie niet in de Magic Kingdom, tenslotten voor kinderen en hun ouders, passen.

Gelukkig creeerde Disney een film met een “schattig” buitenaards wezen, Stitch, die de perfect oplossing bracht. Verander “Alien Encounter” in een avontuur met Stitch en voila. Er hoefde weinig veranderd te worden, slechts een buitenaards wezen in het voorstukje en natuurlijk Stitch in plaats van die enge Alien en nog wat filmpjes. Veel was er niet voor nodig en nu is vrijwel niemand meer bang. De effecten zijn hetzelfde, maar ze worden met een andere intonatie gebracht. Psychologie...

Als we uit “Stitch” komen is het park echt in een idioot druk gekkenhuis veranderd. We halen Fast Passes voor Splash Mountain (kunnen om 16:45 terugkomen) en zoeken dan rust in de attractie van de Amerikaanse presidenten. Deze animatronische presentatie blijft interessant en de presidenten lijken net echt. Als George W. Bush spreekt zien we een aantal andere presidenten met hun vingers kloppen, alsof ze verveeld zijn, grappig!!

Omdat we nog twee uur hebben voor we Space Mountain kunnen doen en we meer dan genoeg van de gigantische menigte hebben, besluiten we bij Main Street iets te gaan drinken.

Onderweg zien we weer een kroning van Assepoester. Een moeder eend heeft alleen even besloten haar zestal (heel klein) kroost door de menigte te loodsen en een Disney werknemer probeert dit allemaal in goede banen te leiden. Voor veel kinderen zijn de baby eendjes opeens veel interessanter, dan Cinderella, daar boven bij het kasteel.

De eendjes lopen een heel end en wij volgen ze, omdat ze onze weg naar het cafe nemen. De Disney persoon heeft er op een gegeven moment genoeg van en begint de eendjes een voor een op het gras te zetten (dat is te hoog voor ze om te springen). Bij de meesten lukt het meteen, maar twee raken helemaal in paniek. Ze springen tegen de muur op en het lukt niet. Een ander rent de verkeerde kant op.

Om tegen te gaan, dat ze hun moeder kwijt raken (ik denk nog aan de Washington zoo, waar de tijgers vorige lente een eendje voor onze ogen opaten), help ik mee en grijp een van de kleintjes om hem/haar op het gras te zetten. Na een tijdje lopen ze daar allemaal en de Disney medewerker bedankt mij. Hoewel verder iedereen opzij ging voor de eendjes hielp niemand toen ze in paniek raakten.

Bij Casey’s cafe drinken we wat en zitten lekker in het zonnetje, wat wat mij betreft niet te warm is. We luisteren naar een pianist en het is even heerlijk tot rust komen.

Na een uurtje wil Rick wel weer verder en we besluiten wat winkels aan te doen. We kijken van bovenin het treinstation de parade, met alle belangrijkste Disney figuren in grote “glazen” ballen. Dan nemen we voor het eerst ooit de trein! Die rijdt ons helemaal rond en dan nog een stop bij Frontierland.

Hier stappen we uit, want onze Fast Pass voor Splash Mountain is bijna geldig. We proberen Saskia met alle macht over te halen, maar het lukt niet. Jammer, want ze zou het grootste gedeelte van de attractie hartstikke leuk hebben gevonden, ze durft alleen de laatste (grote) plons niet aan!

Splash Mountain blijft leuk, met Broer Konijn en zijn compagnons, zo vrolijk als het maar kan!

En dan is het tijd om richting Epcot te gaan. Daar hebben we om kwart over acht een reservering bij het Mexikaanse restaurant, San Angel Inn. Rick vraagt of we voorin mogen zitten met de bestuurder en dat kan zowaar! We zien zo Epcot op een bijzondere manier.

We weten, dat Karin en Frank vandaag ook in Epcot zijn, dus lijkt het ons leuk hen te zien.

Eerst zoeken we onze foto’s op op de stenen van “It’s a Legacy”. Hier kun je permanent je foto hebben staan en drie jaar geleden hebben Rick en de kinderen dat laten doen. Dit is de eerste keer, dat de kinderen hun foto’s hier zien.

Dan lopen we naar de World Showcase, met alle verschillende landen. Vlakbij Mexico zien we meteen Maaike, Danielle en Jeroen, de kinderen van Karin en Frank. Zij zijn op weg naar Test Track, waar later blijkt, dat ze 90 minuten moeten wachten om erop te gaan!

Rick haalt Fast Passes voor Maelstrom in Noorwegen en intussen bel ik Karin. Zij zijn in China en dat ligt (in Epcot althans) naast Noorwegen. Terwijl we kletsen, zie ik haar uit de pagode komen. Zo grappig!! Daar staan we dan te kletsen met Karin en Frank, die we een jaar geleden nog helemaal niet kenden, in China in Epcot! Zij blijken een vreselijke heenreis gehad te hebben en een hele dag verloren te zijn daardoor, ik krijg vast nog alle details te horen.

Rick en ik drinken een wijntje en biertje in Duitsland en we delen met zijn vieren een pretzel, die zo lekker is, dat we er wel meer op kunnen! Dan is het tijd voor ons avondeten. Eerst doen we het bootritje in Mexico en de kinderen doen het meer dan eens tijdens het eten en dan krijgen we een tafeltje. Het eten is zoals altijd voortreffelijk en helaas moeten we net als het vuurwerk voorbij is weg.

Gelukkig valt het mee, de kinderen stappen flink door en voor we het weten zijn we terug bij de auto. Uitgeblust vallen we in bed neer. Morgen mogen we een beetje uitslapen!