Dierenarts

Al een week of wat hijgt Brynna bij de geringste inspanning zo erg, dat ze er soms in blijft. Eerst weten we het gewoon aan de ouderdom, maar nu is het wel heel erg, ook als ze niet hijgt zit er iets in haar keel. Tijd voor de dierenarts, dus, ik maak een afspraak voor half twee vanmiddag.

Het is woensdag, dus tijd voor de tweede les van mijn Paint Shop Pro X cursus. Op de foto's, die we vorige week moesten bewerken, kregen we gisteravond opmerkingen. Heel fijn is dat, om van een professionele fotograaf kritiek te krijgen op je foto's! En hij is heel "streng". Daarom ben ik zeer vereerd met mijn "foto van de week", waar niets op aan te merken viel en die volgens hem gewoon perfect is. Het is een foto, die ik op het blog al eerder heb getoond, maar nu (volgens de taak aan ons gegeven) met een soft focus filter bewerkt:



Vandaag begint de tweede week van de cursus, maar bij het opstaan is het materiaal er nog niet. Christine belt en we kletsen over van alles en nog wat, maar vooral over haar nieuwe lidmaatschap van het bestuur van de Home Owners Association (HOA) in haar buurt.


Wat herfststillevens, die ik tussen de bedrijven door fotografeerde



Deze organisaties zorgen ervoor, dat alles, wat aan de buitenkant van een buurt zichtbaar is, wordt onderhouden. De huiseigenaars betalen hier een maandelijkse bijdrage voor. In Christine's buurt heeft het bestuur er niet veel aan gedaan en nu heeft zij zich opgeworpen om te helpen een en ander te verbeteren. Geen makkelijke "baan", want er zijn altijd moeilijke mensen in een buurt van die grootte.

Dan belt Ayesha (mijn zusje) op weg naar haar werk. Nu is het bijna negen uur en ik wil gaan sporten, voor het te laat wordt. Ik vind mijn koptelefoon en zo klets ik de helft van mijn loopje met gewichten weg! Ideaal! In minder dan twee weken zien Saskia en ik ze weer allemaal. Ik kan niet wachten.

Als Ayesha op haar werk is en op heeft gehangen, bel ik Katja B., die nog steeds niet weet, of ze naar North-Carolina gaan verhuizen. Wat een spanning, telkens! Met haar praat ik de rest van mijn loopje en na een uur en tien minuten ben ik weer thuis. Bijgekletst en bijgesport, hoe kan het beter?

Bij Safeway haal ik gauw de spullen voor het avondeten. Het wordt chicken stew in de crockpot vanavond, al blijkt later, dat alleen Rick en ik ervan zullen eten. De rest kunnen de kinderen morgenavond eten. Crockpotmaaltijden laten zich gelukkig goed opwarmen.

Om half twee draag ik Brynna letterlijk de van in, ze kan er zelf niet meer in springen. Ik rijd naar Town and Country Animal Hospital en Brynna hijgt zo erg, dat ze meteen een kamertje in wordt geloodst. Ik voel me stante pede slecht, dat ik het zo ver heb laten komen.

Dat gevoel wordt niet beter als ik de dierenarts (een nieuwe, vrij jonge arts, die ons nog nooit gezien heeft) te spreken krijg. Haar opmerkingen en houding doen me denken, dat ze vindt, dat wij Brynna verwaarlozen en niets is minder waar! Ze somt meteen een hele reeks van onderzoeken, die plaats moeten vinden, op. Wetend hoe duur dierenarsten bezoeken zijn, vraag ik, of dit allemaal nodig is. We hebben het tenslotte over een hond van 12 1/2, hoeveel ik ook van haar houd, ik ben praktisch genoeg om te weten, dat ze echt wel een senior is.

De blik, die me wordt toegeworpen, maakt duidelijk, dat ze mij maar een ongevoelig persoon vindt. Natuurlijk wil ik alles doen, zodat Brynna niet hoeft te lijden, we houden tenslotte van haar. Maar wij vinden het niet nodig om duizenden dollars uit te geven om haar leven met een paar maanden te verlengen. Dat lijkt me niet onredelijk.

Dan kan ik me beter vinden in de redenering van een van de andere dierenartsen daar, toen ik met onze oude kat vroeg, wanneer het "tijd" zou zijn. Als de levenskwaliteit van het dier of degene, die ervoor moet zorgen, door de gezondheidsproblemen van het dier, onleefbaar wordt, is het tijd om te euthaniseren, was haar visie. Daar zijn wij met Brynna nog niet aan toe, maar er wordt al een operatie voorgesteld, waarvan ik het nut niet in zie.

Terwijl Dr. Sands roentgen foto's van Brynna's longen en heupen (we weten, dat ze daar problemen heeft) laat nemen, bel ik Rick op voor emotionele steun. Ik voel me helemaal nietig en onzeker na die nare blikken! Hij (en Christine, die ik gauw email) is het helemaal met me eens en dat sterkt me wel.

Een kwartiertje later komt de dokter de kamer weer binnen met Brynna en wat er is gebeurd, weet ik niet, maar opeens is ze veel menselijker tegen mij. Ze legt uit, dat Brynna ernstige arthrose in haar heupen heeft en daar heeft ze veel pijn van. Ze moet nu dagelijks medicijn nemen om de pijn te verlichten. Prima! Verder is er niets aan te doen, eventueel zal het haar verlammen, geen leuk bericht om te horen.

Ook moeten we haar gebit laten schoonmaken, daarbij zal ze onder narcose gebracht worden en kunnen ze zien of een operatie aan haar keel nodig zal zijn. Maar, zo zegt de opeens veel vriendelijker dierenarts, zij denkt, dat het gehijg van de pijn komt (arm dier!), dus waarschijnlijk wordt het met het medicijn veel beter. Laten we het hopen!


Ik heb pijn en ik ben moe, konden ze maar praten!

Als ik sta af te rekenen ($306 voor dit bezoekje) en een afspraak maak voor de tandenschoonmaak (nog eens tussen de $250 en $300, als je weinig geld hebt moet je niet aan dieren beginnen!) gaat mijn mobieltje.

Katja is klaar met haar Key Club vergadering. Met Halloween gaan ze geld ophalen (in plaats van snoep) voor Unicef en met Kerst zoeken ze naar organisatie, die ze kunnen sponsoren met cadeautjes. Als je het mij vraagt kan Katja van geen betere club de president zijn!

Saskia komt thuis en klaagt, dat ze tijdens hun "recess" (speelkwartier) helemaal niets meer mogen. Er zijn dit schooljaar al allerlei kinderen gewond geraakt en zoals altijd gaat men dan te ver in het voorkomen. Er mag niet meer gevoetbald worden, niet meer gebasketbald, ze mogen nog in de speeltuin spelen, maar niet rennen enz. enz. En dit is het ene kwartiertje per dag, dat ze lichamelijke beweging krijgen. Voor een actief kind als Saskia is dit echt een ramp. Hopelijk verzwakt het allemaal weer met de tijd!

Als ik bij CNN hoor, dat een vliegtuig zich in een wolkenkrabber in New York heeft geboord, schrik ik enorm. Een soort automatisch paniek gevoel, dat eigenlijk niet weg gaat, al horen we steeds meer details. Het blijkt het vliegtuigje van een pitcher van de New York Yankees te zijn. Hoe tragisch! Maar het is 11 oktober en als ik al een angst gevoel hierbij had, kan ik me niet voorstellen hoe veel New Yorkers zich gevoeld moeten hebben!

Kai belt, dat hij klaar is. Katja en Saskia worden door Kelli opgehaald. Katja gaat op Tabatha en Hadley passen vanavond, van half zes tot half tien. Saskia wil daar natuurlijk ook bij zijn. Met dit baantje verdient Katja $10 per uur. Babysitten blijft het meest lucratieve werk, dat je kunt doen als tiener!

Inmiddels hoor ik Brynna een stuk minder hijgen. Of het medicijn werkt al, of ze is doodmoe van het bezoek aan de dierenarts. Hopelijk is het het eerste! Eigenlijk ben ik ook best (emotioneel) uitgeput van deze dag! Zij ziet mij als haar "moeder", volgt me als een schaduw overal. Twaalf plus jaren met een dier is niet eventjes en de zekerheid van een komend afscheid vind ik moeilijk te accepteren.