Vrijdag, de dertiende

Meestal sta ik niet zo bij de datum stil en ik probeer niet bijgelovig te zijn, dus vrijdag, de dertiende, doet me niets. Maar ik heb wel een bijgelovige dochter, die extra vroeg opstaat om "good luck" broches te maken van Fimo en ze te bakken. Het wordt een klavertje vier voor haarzelf en een hoefijzer voor Aoife. Het is vast daarom, dat haar dag helemaal goed verloopt.

Als ik bij het opstaan naar buiten kijk, zie ik rijp op het dak van de buren! De eerste nachtvorst is een feit, de koude lucht uit het noorden is gearriveerd. In upstate New York sneeuwt het keihard, maar hier betekent "koud" zo'n 12 graden. Het is wel heel erg zonnig en vanaf mijn bank heb ik prachtig uitzicht op de vlammende maple van de achterburen.


Mijn uitzicht als ik aan de computer zit

Kirsten, met wie ik om tien uur had afgesproken om te gaan lopen, belt om kwart voor tien. De man, die haar magnetron om negen uur zou komen maken, is nog niet gearriveerd. Ze wil per se op hem wachten en ik stel voor dan maar later te gaan.

In de tussentijd breng ik mijn andere laptop weg naar .Richards. Helaas is de garantie net verlopen en nu is het scherm helemaal "funky" met allerlei strepen erdoorheen.

De computer is zo vrijwel onbruikbaar en het is mijn "reis"computer, dus nodig heb ik hem wel. Het zal $500 kosten om hem te maken, dus ik overleg even met Rick, maar we besluiten, dat het het toch wel waard is. Even hard slikken, dus, maar het is nu eenmaal nodig, anders kunnen we de laptop net zo goed weggooien.

Net als ik binnenloop belt Kirsten weer, de magnetron man komt pas rond 12 uur en dus gaat ons loopje niet door. Ik baal, met een hoofdletter, en ik geloof, dat Kirsten dat wel hoort. Als ik had geweten, dat ze op een magnetronpersoon ging wachten, had ik niet afgesproken en was gewoon meteen erop uit gegaan.

Een keer op het laatst afzeggen kan natuurlijk gebeuren, maar met Kirsten is het om de haverklap. Ik vraag me nu af, hoe hiermee om te gaan, want ik vind het wel gezellig, dat samen lopen, maar ik kan niet zonder die beweging en heb het het liefst vroeg achter de rug. En ik geloof niet, dat Kirsten weet, hoe belangrijk die dagelijkse beweging voor mij is. Het is letterlijk het verschil tussen een goede dag en een pijn dag, meestal.

Aangezien het al elf uur is en ik de middag aan mijn fotografie cursus wil besteden, besluit ik dan maar boven de gisteren uitgestelde gewichten routine te gaan doen. Ik zet de "Ellen DeGeneres Show" aan en lig dubbel om haar humor. Zij is een van mijn favoriete Amerikaanse comediennes.

Ook haar show begint met het feit, dat het vrijdag de dertiende is, er komt een zwarte kat langs, ze loopt onder een ladder door en breekt een spiegel. Zij durft!

Met behulp van de show, waarin we ook de vrouw, die volgens het Guinness Book of World Records, de langste nagels ter wereld heeft ontmoeten, is het half uur gewichtheffen zo voorbij.

De vragen, die Ellen haar stelt, zijn hilarisch, maar inderdaad het eerste, wat er bij je opkomt: hoe onderhoud je jezelf met zulke lange nagels? Lee heeft besloten die nagels eind november af te knippen en Ellen vraagt haar dat tijdens haar show te doen. Dat zal vreemd zijn, na meer dan 25 jaar weer korte nagels hebben. En ik erger me al aan mijn nagels als ze zo lang zijn, dat ik ermee moet typen!

De middag besteed ik aan de tweede week van de Paint Shop Pro cursus. Het is zo leuk om foto's te manipuleren! Een ervan doet me aan Monet denken, een impressionistische weergave van het Capitool in Minnesota.


Rick moet vanavond vrijwilligerswerk doen voor het football team: van half zeven tot het einde de snackbar bemannen tijdens de Varsity wedstrijd. Eigenlijk zou ik daar ook moeten staan, maar lichamelijk zou dat met deze temperaturen (er is een "freeze warning" voor vannacht) niet goed zijn.

Katja gaat met Angelo mee voor haar eerste serieuze "date" ooit. Meestal gaat dit in groepjes, maar Angelo is al wat ouder (in college) en hij neemt haar mee uit eten en later uit bowlen. Ze belt telkens netjes om te laten weten, waar ze is. Ik geloof, dat hij haar echt leuk vindt en het goed met haar voor heeft, dus vind het alleen maar leuk voor haar.

Met Kai en Saskia bestel ik Chinees van East Chateau, dat als een Chinees-Maleis restaurant adverteert (en zoekend naar een website, die dit restaurant niet heeft, stuit ik op Cafe Asia in Rosslyn, waar volgens verschillende mensen goed Indonesisch gegeten kan worden, gaat op ons lijstje). Bij dit restaurant kun je vragen om "minder vet", "minder zout" en andere dieet restricties. Hun eten is voortreffelijk. De Chinees hier is overigens compleet anders, dan in Nederland, de cuisine is voornamelijk Hunan/Sechuan. Ik vind het erg lekker.

Rick belt, dat het idioot druk is bij de snackbar. Hij ruikt naar rook (van de barbecue) en stinkt er ook naar als hij om tien uur weer binnen loopt. Helaas heeft Madison flink verloren. Tijdens de Varsity wedstrijden worden ook logo spullen verkocht en ik ben nu de trotse eigenares van een zwarte "hoodie" met Madison Warhawks erop geborduurd.

Nu wachten we nog even (samen met Sushi, die op de hoek van de tafel ligt te wachten) op Katja's thuiskomst en dan is deze vrijdag de dertiende ook weer voorbij. We kijken naar het nieuws en het wordt duidelijk, dat voor heel wat mensen deze vrijdag de dertiende helaas toch wel heel ongelukkig was.