Zomerweer

Een term veel gebruikt hier met betrekking tot het weer in de herfst is "Indian Summer". Dit wordt gebruikt als de herfstdagen wel erg warm worden. Vandaag werd het maar liefst 30 graden! De bladeren zijn al aan het kleuren, dus ik noem het Indian Summer, al wordt dat meestal meer tegen het einde van oktober, begin van november gebruikt.

Kirsten en ik gaan van dit heerlijke weer genieten, door dezelfde tien kilometer vanaf Whole Foods op het W&OD pad te gaan lopen, als vorige week. Mijn been voelt alsof het in brand staat (dat en de nekpijn hebben me de hele nacht wakker gehouden, grrr!), ondanks, dat ik een pijnstiller heb genomen bij het opstaan.

Helaas kunnen we dus niet hardlopen, maar ik krijg het gevoel, dat Kirsten dat ook niet zo erg vindt, zij maakt zich zorgen om haar tenen. De tand des tijds knaagt flink aan ons allebei. Maar ach, we troosten ons met de gedachte, dat niet veel 45+ vrouwen zo even 10 kilometer binnen anderhalf uur lopen.

Alweer zien we het vrouwtje op de fiets met de lange vlecht, de vieze spijkerbroek, het t-shirt met gaten. We zijn er vrijwel van overtuigd, dat zij dakloos is, ze fietst de hele dag het pad op en neer, volgens mij. Ik zou haar zo graag aanspreken en zien of ik kan helpen. Maar hoe doe je dat? En beledig je dan, als je veronderstelling verkeerd is? Vast wel.

Na onze power walk gaan we Whole Foods binnen. Voor de winkel staan prachtig bloeiende gele chrysanthen en ik wil jullie die niet onthouden, dus maak een foto.


Laura komt voor een broodnodige massage. Mijn hemel, het lijkt wel of ze iedere week meer nodig zijn en pijnlijker zijn. Ze is zo goed, want ik voel de spieren het gevecht opgeven onder haar hele gewicht erop (en zoveel is dat ook niet, hoor). Maar oh, wat een pijn!!!

Arme Laura voelt zich helemaal schuldig, maar ik weet, dat het nodig is. Na zoveel tijd weet ik, dat als ik 's nachts niet van de pijn kan slapen, de knopen echt vreselijk zijn. Maar inmiddels is Laura ook een vriendin geworden en dan is het natuurlijk niet leuk om de ander pijn te doen.

Katja komt helemaal blij en gelukkig thuis. Gisteravond kwam ze nog naar beneden om te vragen of wij boos zouden zijn, als ze haar AP English naar gewoon English zou veranderen. Nu heb ik al van het begin van het schooljaar gevonden, dat ze een te zwaar schema had gekozen, dus we laten de beslissing aan haar. Ze heeft genoeg verantwoordelijkheidsgevoel, dat we weten, dat ze zelf die keuze kan maken.

Volgens Rick is ze tot 3 uur vanochtend bezig geweest met een project voor Engels en versliep ze zich prompt. Maar ze komt dus buiten zichzelf van blijdschap terug, want ze blijkt een van de hoogste scores voor haar "timed essay" te hebben. Ook heeft ze met haar teacher gesproken en die vond het zonde, als ze de AP op zou geven. Het dipje van gisteravond is dus vergeten en ze gaat door met AP.

Mijn sterke indruk is, dat dit zeventiende levensjaar er een van ups and downs is. We zijn even in een grote "UP", want niet alleen ging English goed, na dit weekend weet ze, dat een jongen, die zij leuk vindt, haar ook leuk vindt. Hij is 18 en heeft een rode Mustang, dat laatste vind ik dus minder. Maar we zullen zien, dat stralende meisjesgezicht is veel waard.

Vanavond is de herkansing van de Powderpuff wedstrijd, die vorige donderdag werd verregend. Leah speelt mee voor de junioren. Ik mag Katja's haar "French braiden" (zo'n vlecht, die bovenop het hoofd begint, maar dan aan beide kanten) en ze kleurt met gezichtsverf "GO 08" op haar buik en weg is ze.


Saskia komt thuis en vertelt van alles over school. Ook zij is zo'n heerlijk open boek. Wat dat betreft verschillen de zusjes geen haar. Wel heb ik Saskia's lerares ge-emaild over de veiligheid van hun verblijf in de trailers. Na de tragedie gisteren in Pennsylvania vind ik het geen fijn idee, dat ze zo "los" in een trailer zitten. Vooral ook omdat het metro station zo dichtbij is.

Kai belt om half zes, dat hij opgehaald kan worden. Ik ben al voorbereid op de een of andere ijszak om zijn arm, want dat heeft hij al meer dan een week. Maar nu is het zijn linkerarm! Hij verzekert me, dat het niets ernstigs is, maar later vanavond komt hij toch even buurten om zeker te zijn.

De elleboog aan zijn rechterarm is flink dik, maar het is al minder dan vorige week. Nu heeft hij drie dikke bulten op zijn onderarm aan de linkerkant. Dat is eng om te zien (vooral voor hem), maar zover ik met mijn lekenoog weet zijn het enkel blauwe plek bulten. Hij heeft in ieder geval de hele "het is niets tot het echt iets is" houding door, hij speelt en traint net zo hard, dan maar even op ijs aan het einde van de middag. Wat een kanjer!

Katja belt, dat de Juniors voor het eerst in negen jaar de Powderpuff wedstrijd, een vriendschappelijke Football wedstrijd tussen de junioren en senioren meisjes, hebben gewonnen. Er kwamen geen helmen of protectie bij te pas, ze mochten maar met een hand blokkeren.

Rick haalt haar bij Noodles and Company op. De andere twee zijn naar bed, ik kijk nog even tv, waar weer allerlei disfunctionele shows te zien zijn. Ons leven is toch maar heel gewoontjes.