Laatste "zomer"dag?

Telkens als het weer zo ontzettend prachtig is, kan ik gewoon niet binnen blijven! De winter komt eraan, dan zal het nog vaak genoeg koud zijn, dus nu moet ik ervan genieten! De keerzijde is wel, dat er hier in huis bar weinig gebeurt. Kasten puilen uit, kinderkamers gillen om opruimen (nou ja, volgens mijn maatstaven dan, vergeleken bij bijvoorbeeld de buren zijn ze keurig), maar ik trek de deuren dicht en vergeet het allemaal!

Met mijn fototoestel onder mijn arm loop ik naar buiten. De zonnestralen door de herfstbladeren leveren prachtige kleurschakeringen op. Ik loop Niall, Aoife's vader, tegen het lijf, die me vertelt, dat de kleuren in de Shenandoah al prachtig zijn. Oh, wat wil ik daar graag heen! Wie weet krijg ik Rick dit weekend zo ver.

Intussen probeer ik foto's van de felle kleuren te nemen, maar dat valt nog niet mee. Het is moeilijk om wat het oog ziet zo op de gevoelige plaat vast te leggen. Hoe dan ook, ik geniet.




Kleuren!

Om half tien ben ik weer thuis, want ik heb om tien uur met Kirsten bij Whole Foods afgesproken. Maar er staat een teleurstellend berichtje op het antwoordapparaat, Kirsten was vergeten, dat vandaag de termietencontrole bij haar langs zou komen. Ik baal, want een uur eerder belde Christine om te vragen, of ik met haar wilde gaan lopen.

Het is net voor tienen en wat ik gisteren schreef over niet van nature sportief zijn, is echt waar. Hoe makkelijk zou het nou zijn, om de hele routine maar niet te doen, excuses genoeg. Maar nee, ik weet, dat ik me er beter bij voel, dus besluit dan maar zonder Kirsten te gaan.

Als ik de auto bij Whole Foods parkeer, merk ik, dat ik Garmin vergeten ben! Verdorie, ik vind juist die nummertjes zo leuk. Maar ik weet, dat het van de Whole Foods parkeerplaats naar de Hunter Mill Road kruising precies 5 kilometer is en heen en weer dus tien.

De eerste mijl loop ik hard, maar "het been" speelt weer op. Dan maar powerwalken, op mijn horloge houd ik de tijd bij en doe het nog helemaal niet slecht. Een paar keer rent een brutale chipmunk vlak voor mijn voeten het pad over. Iedereen, die langs komt, groet vriendelijk, het is druk en iedereen geniet van het mooie weer.

Op de terugweg tel ik af: 60 tellen gewoon lopen, 60 tellen hardlopen. Dat doet geen pijn en het gaat de verveling tegen. Na een uur en tien minuten ben ik terug bij Whole Foods. Geen fantastische tien kilometer tijd, maar ik ben er blij mee, want het is sneller, dan ik de afgelopen paar weken met Kirsten heb gelopen.

Bij Whole Foods koop ik ingredienten voor ons avondeten, ham, wortels en zoete aardappelen in de crockpot. Dat was een groot succes vorige keer en wordt het vanavond weer. Ook tracteer ik mezelf op hun tonijn en zalm sushi met bruine rijst voor de lunch.

Als ik thuiskom verwacht ik, dat de schoonmaaksters er al zijn, maar daar is nog geen teken van. Gauw schil ik de aardappelen en wortels en gooi alles in de crockpot. Dan geniet ik van de sushi, want Laura komt later, dan ze had gezegd.

Terwijl ik mijn massage onderga komen de schoonmaaksters. Laura vraagt ze in de basement te beginnen. Gelukkig spreekt een van hen een beetje Engels. Vandaag heb ik een tip achtergelaten, want iedere keer weer doen de dames een fantastische schoonmaak, hun naam "Super House Cleaning Service" eer aandoend. De blijde gezichten maken, dat ik veel vaker zo'n tip ga achterlaten!

Soms voel ik me schuldig, dat ik niet werk en toch schoonmaaksters heb, maar jee, met zij drieen doen ze er drie uur over om dit huis te poetsen! Alleen zou me dat dan negen uur per week kosten, oef! Gelukkig kunnen we ons deze service veroorloven!

Katja komt thuis en wil even langs Michael's om haar uren uit te vinden. Het blijkt, dat ze dit weekend ook niet hoeft te werken, wat fijn is, dan kan ze even bijkomen. Ik neem weer even gauw de kans om van de 25% korting te profiteren en koop nog wat wijnbedeltjes spullen. Nu nog wat slechter weer, zodat ik eraan kan gaan werken!

Onderweg praten we over haar weekend. Allebei de colleges waren "awesome", ze zou zichzelf er zo zien studeren. The College of William and Mary, in het oude gedeelte van Williamsburg, is zeer moeilijk om in te komen. Christopher Newport University, een leuk, klein college, heeft veel minder eisen. Wat Katja hier aantrekt is de persoonlijke benadering en dat iedereen elkaar kent. Ik vind het al leuk om haar enthousiast te zien, want een college in de staat is wel ons doel, buiten de staat wordt veel te duur!

Het is buiten inmiddels 28 graden en ik installeer me met de nieuwste Fitness en Margriet op het deck.

Lang duurt de rust niet, want Saskia moet hulp met haar huiswerk. Ze moet voor GT (Gifted and Talented) een woord uitzoeken en daar een project over doen. Ze kiest "flabbergasted" en vindt er heel wat over online.

Kai is klaar om half zes en het lukt hem eindelijk de slang te voeden. Geen dode muizen in zijn prullebak deze week, gelukkig!

Alle drie de kinderen kregen vandaag hun "interims", tussenrapporten, dus. We mogen niet klagen! Katja heeft een C+ en de rest A's en B's, Kai 4 A's en 3 B+'s en Saskia alleen A's en B's. Vooral van Kai is het een grote verrassing, want we zien hem nooit werken en hij heeft iedere dag football training. Maar hun cijfers moeten goed blijven, anders mogen ze geen football spelen. Dat is kennelijk een grote stok achter de deur!

Terwijl ik dit schrijf, zijn de tieners Angelo (Katja's aanstaande, ahem) en Josh ook hier. Ze voelen zich al helemaal thuis, heerlijk vind ik dat. Rick en ik zitten gewoon aan onze computers en de tieners kletsen erop los, wij luisteren stiekem mee. Het zijn leuke jongens. En dat vooroordeel, dat Amerikaanse tieners maar uit je ijskast grijpen, is ook niet waar, althans niet hier. De kinderen vragen keurig "May I please", voor ze iets nuttigen.

Al vind ik het soms een grote uitdaging om de ouder van tieners te zijn, het is bij lange niet de lijdensweg, die iedereen ons voorspiegelde. Waarom hoor je nooit, dat het leuk is om met tieners te wonen? Mijn keuze tussen peuters en tieners gaat naar de laatste (natuurlijk ben ik me zeer bewust, dat er ook serieuze problemen kunnen zijn met tieners en wij hebben er nog een in de toekomst).

Iedere dag denk ik "Nu is er niets om over te schrijven" en dan kijk ik opeens weer tegen een hele bladzijde aan. Ik hoop altijd maar, dat het niet saai is, het is tenslotte maar "every day life" voor ons! In ieder geval leef ik, mede door het bijhouden van dit weblog met wijd open ogen!