Moeder van een "jock"

Na de dertig graden van gisteren (was het toen nog zo warm? Het lijkt alweer ver weg!) voelt de achttien graden van vandaag maar flink fris. Gauw loop ik vier mijl met mijn acht pond gewichten door de buurt. Er is altijd genoeg te zien en het uur (of eigenlijk 58 minuten, sneller dus, dan vorige week) is zo voorbij. Mijn favoriete boom is nog nauwelijks gekleurd. Maar ik zie een aantal prachtig gekleurde maples, waar ik, als de zon weer schijnt, absoluut met mijn camera langs moet. Ik maak er een mentale kaart van.

Als ik thuis kom heeft Brynna zich goed "vermaakt" in huis! Kai heeft, nadat zijn slang kennelijk geen honger had, diens "snack" (lees=ontdooide dode muis) in zijn prullebak gegooid. Die ging natuurlijk "lekker" ruiken en was een uitnodiging voor Brynna om in te gaan rollen.

Gevolg: een stinkende met houtzagels bedekte Brynna, die natuurlijk in mijn afwezigheid door het hele huis heeft gelopen. Ik bespray haar met doggy deodorant en doe haar in haar bench. Gauw, gauw stofzuig ik het zaagsel op, maar de muis blijft liggen, die mag Kai opruimen vanavond!

In de auto bel ik Annemarie, dat ik wat laat ben. Geeft niets, zegt ze, zij en haar schoonmoeder zien me wel verschijnen. Een half uurtje later rijd ik Sterling binnen. Annemarie maakt een lekker kopje Nederlandse koffie met een speculaasje en ik ontmoet haar schoonmoeder, een aardige dame van in de tachtig.

Schoonmama wil graag gaan winkelen, want ze wil cadeautjes vinden voor haar 14-jarige kleindochter en haar dochter, die mijn leeftijd is. Ik stel voor de tiener J.C. Penney voor, daar hebben ze een hele "Bobby Jack" collectie, met allerlei typische Amerikaanse tienergezegdes.

We gaan hiervoor naar het Dulles Town Center en slagen vrijwel meteen. Het wordt een turquoise en roze "hoodie" met rits, met het bekende aapje, die "Whatever" voorop en "You think I care" achterop zegt.

Het cadeautje voor de dochter blijkt moeilijker. De nachthemden zijn niet je van het (de meesten hebben korte mouwen). Maar gelukkig brengt Sears uitkomst, daar hebben ze een vest met rits, dat de goedkeuring wegdraagt.

Tevreden besluiten we, dat het tijd voor de lunch is. De grote Wegmans in Sterling is vlakbij en zowel Annemarie als ik hebben ook nog wat boodschappen te doen.

Annemarie trakteert op een van Wegmans' lekkere sandwiches (met mozzarella, tomaat en prosciutto) en een kop soep. Dan race ik door de winkel om de paar dingen, die ik nodig heb te zoeken. Dat valt nog niet mee, want het is zo'n gigantische zaak en ik ken de lay-out niet. Maar met behulp van wat vriendelijke medewerkers vind ik alles op mijn lijstje in record time.

We rijden terug naar Annemaries huis, waar ik gauw afscheid neem. Ik moet voor drieen weer thuis zijn, want dan wordt Katja opgehaald voor haar eerste officiele rijles met Keith's Driving School. Die duurt twee uur (een uur zit zij achter het stuur, het tweede uur slaat ze een leeftijdgenootje gade). Bij terugkomst weet ze, dat ze 24 oktober haar rijbewijs zal halen. Rick en ik hebben er vrede mee, ze heeft nu zoveel uren gereden, dat ze de geijkte routes heel bekwaam rijdt. Ook op de snelweg gaat het goed. De rest zal met ervaring komen.

Saskia's piano les is vanavond wat eerder, zodat zij met Aoife en familie naar de ice cream social bij haar school kan gaan. Gelukkig zijn de Leogues altijd bereid haar mee te nemen, want Rick en ik moeten naar Kai's football wedstrijd (vind ik stiekem ook vele malen leuker).

Dit keer weet ik, dat die ijzeren tribunes ook ijskoud zijn, en ik neem een kussen mee om op te zitten. Maar dan begint het ook nog te plenzen, miserabel! Gelukkig heeft Rick een paraplu in zijn auto, zodat we nog enigszins droog zitten. De jongens op het veld hebben dat geluk niet. Ze worden doorweekt.


Kai (55) luistert naar de laatste instructies van de coach

Maar het mag allemaal de pret niet drukken. De Warhawks verslaan de Seahawks ruim met drie touchdowns: 21-0.


In actie



En onze "jock" (die niet achter de vrouwen aan zit en wel goede cijfers haalt) speelt de hele wedstrijd mee in de verdediging! We horen herhaalde malen "the tackle by Kai Engle" over de luidspreker. Hartstikke trots zijn wij op onze stille zoon, die zomaar in een heus ruw football team meespeelt! Ik heb football altijd al leuk gevonden om te kijken, maar helemaal als mijn zoon meespeelt en het nog goed doet ook! Go Warhawks!

Als ik zo op die tribunes zit heb ik eerlijk gezegd een brok in mijn keel. Zo'n "dat ik dit mag meemaken" gevoel overweldigt me. De meesten kennen "high school" van de films en daar zit ik dan, kijkend naar "het" high school spel, football, en mijn zoon speelt erin mee. Het is net een film!

Wie zong het ook alweer? "Net als in de film..." Vond ik een mooi liedje toen. Maar voor Kai is het gewoon leven, gek toch? Soms sta ik daarbij stil, hoe anders de jeugd van onze kinderen is, dan die van mij, enkel omdat ze in een ander land opgroeien.

Thuis wacht ons een heerlijke crockpot maaltijd van "witte" chili (witte bonen, kip, chilies en sour cream). Het gaat er prima in!