Cape Ann en huiswaarts

Zondag

We hebben geluk met het weer, want alweer is er een staalblauwe lucht. Na een lekker ontbijtje van bagels en verse pancakes met maple syrup vertrekken we richting Cape Ann.

Hoewel ik vrijwel ieder jaar een of meerdere weekends bij mijn zusje heb gelogeerd, hebben we, vooral door de kleine kinderen, nog niet veel van de omgeving gezien. Het is altijd beperkt gebleven tot Boston, Newburyport en Salem, waar het heksenmuseum is. Nu de kinderen wat makkelijker reizen kunnen we wat toeristischer worden. En dit is zo'n prachtig gebied, er is eindeloos veel te zien en doen.

Via Essex rijden we de Cape op. Het is inmiddels lunchtijd, dus we beginnen met zoeken naar een restaurantje. De omgeving is prachtig! Overal water, met herfstkleuren, kleine houten huisjes en de typische pittoreske vissersbootjes.




We stoppen in Rockport bij het Lobster Pool restaurant. Van buiten lijkt het een keet, maar het ligt mooi aan het water. Binnen ziet het er gezellig uit, er brandt zelfs een houtkachel, waar we lekker dichtbij gaan zitten.

Het restaurant is zelf-bediening, je doet je bestelling aan de kassa, krijgt een nummertje en haalt het op als het klaar is. Dit gebied leeft van de kreeftenvangst, dus natuurlijk bestel ik, die daar dol op is, een "lobster roll". Dit is een hot dog broodje dik gevuld met stukken kreeft in een lichte mayonnaise saus. Ik eet er mijn vingers bij op! Met Saskia deel ik ook nog een bakje zoete aardappel frietjes, zo lekker!!

David raakt aan de praat met de eigenaar van het restaurant, die hem vertelt, dat hier 's zomers zo'n 1500 mensen per dag komen eten!! Ook krijgt hij wat tips over wat leuk is in de omgeving, want ook David en Ayesha zijn niet erg bekend op Cape Ann.

Na het eten rijden we door naar het centrum van Rockport. Hier zoeken we eerst naar het Paper House, een huis, dat helemaal is gemaakt van oude kranten en is ingericht met meubels gemaakt van oude kranten. Hierover had ik in "Weird New England", het boek, dat ik van mijn zusje voor mijn verjaardag kreeg, gelezen en het leek ons wel leuk voor de kinderen.

Na enig gezoek en te ver gereden te zijn, vinden we het eindelijk, ergens afgelegen in een woonbuurt. Van buiten ziet het er als een gewoon huisje uit. Het dak en de schoorsteen zijn in ieder geval niet van kranten gemaakt. Van dichtbij zie ik, dat de muren dat wel zijn. Het geheel ziet er uitgestorven uit en al zegt het papier op de voordeur, dat het huis dagelijks van 9 tot 6 open is, zien we geen levende ziel. Onverrichterzake vertrekken we dus maar weer.

Rockport is een heel pittoresk oud plaatsje met een haventje en allerlei (kunst)winkeltjes. We parkeren de auto, kopen wat chocolade fudge in een heel zoet ruikende Candy Store
en lopen dan het winkelstraatje door.




Het ziet er weer zo heel anders uit, dan in de oude plaatsjes in ons gebied. Je kunt je hier de whalers gewoon voorstellen. Hun oude kunst, Scrimshaw, wordt nog steeds bedreven en je kunt er van alles van kopen. Vooral hierin ben ik geinteresseerd, want ik heb jaren geleden zelf iets van scrimshaw gemaakt. Het is een enorm priegelwerk en erg mooi.


Halloween is ook overal



Ayesha, Saskia en David in Rockport

Na een uurtje te hebben rondgelopen zijn we weer bij de auto terug. De volgende stop is Gloucester en dan vooral het Eastern Point Light, de vuurtoren daar.

In Gloucester werd de film "The Perfect Storm" gefilmd. Het is duidelijk, dat dit een serieus vissersplaatsje is. Het ligt helemaal aan het water, heeft een heel stel haventjes en overal staan stapels met kreeftenkooien. Volgens David gaan vissers van hieruit voor maandenlang de zee op.


Kreeftenkooien in Gloucester



Het Eastern Point Light is een mooie wit met rode vuurtoren. We kunnen er helaas niet in, maar we kunnen wel naar de pier klouteren, wat de kinderen natuurlijk prachtig vinden. Daar zien we enorme meeuwen van heel dichtbij en de skyline van Boston in de verte. De luchten zijn prachtig, het is aan het bewolken en de zon staat laag, wat allerlei zonnestralen tot gevolg heeft.


Boston aan de horizon



Eastern Point Light
We genieten even van dit buiten zijn, maar de tijd begint wat te dringen. David moet vanavond zijn zoon, Devon (16), nog van het vliegveld halen. Hij is dit weekend bij zijn moeder in Florida geweest (en jullie dachten, dat wij ver reisden voor een weekend!). We rijden dus terug naar Ipswich, waar we bij dezelfde gezellige pub als vrijdag gaan eten.

De serveerster herkent ons nog en herinnert zich zelfs, dat Ayesha en ik een pinot grigio en een ijswater wilden. Kennelijk bestellen niet veel mensen dat hier in deze pub, het bier vloeit er rijkelijker.

Dit keer bestel ik de baked haddock (geen idee welke vis dat in het Nederlands is) en Saskia een pizza met zwarte olijven, waar een weeshuis van kan eten (en de andere kinderen doen dat dan ook).

Thuis gaat David gauw op pad en wij kijken de zondagavond programmering op ABC (Desperate Housewives en Brothers and Sisters, een nieuwe serie, die ik tot nu toe leuk vind). We gaan op tijd naar bed, want morgen moeten we alweer naar huis, wat vliegt de tijd toch!

Maandag

Na dit alles gisteren op (electronisch) papier gezet te hebben, ontbrak de tijd om de foto's er ook bij te zetten en die maken het verhaal toch compleet. Inmiddels zijn we weer op Virginiaanse grond.

Dit is voor het eerst, dat we tot maandag blijven logeren, want tot vorig jaar werkte mijn zusje op maandag en zou het moeilijk zijn geweest ons naar het vliegveld te brengen. Ik heb Saskia nog een dagje (halve dag) uit school gehaald en zo hebben we echt een ontspannen weekend met zijn allen.

De dag daagt sombertjes, het heeft vannacht geregend en alles ziet er maar druilerig uit. Wat hebben we geboft met het weer, dit weekend!

Eigenlijk ben ik helemaal vergeten, hoe moeilijk het is om met kleintjes op tijd de deur uit te komen. Stefan moet om negen uur op zijn pre-school zijn en Ayesha worstelt met ontbijten en aankleden. Gelukkig hoeft ze vandaag Natalya niet klaar te hebben, want daar passen Saskia en ik op.

We nemen afscheid van Stefan, altijd even moeilijk, omdat we niet weten, wanneer we elkaar weer zullen zien. We weten in ieder geval, dat hij zijn nicht Saskia adoreert. Dat is wel het leuke van zulke bezoekjes. We zien elkaar weinig, maar als dat dan gebeurt is het meteen kwalitatief top.

De ochtend wordt verder gevuld met inpakken en dan rijden we nog even rond. Natalya en Saskia kunnen nog rond een herfstachtig vijvertje in Newburyport rennen en via landelijke weggetjes laat Ayesha mij het boerengedeelte van de omgeving zien. Onderweg belt David, dat puppy Layla vandaag thuis mag komen, weliswaar met heel wat medicijnen, maar het gaat toch de goede kant op.

Dan wordt het tijd om richting vliegveld te gaan. Onze vlucht gaat om kwart over twee en Ayesha moet Stefan om een uur weer van zijn school ophalen. Na nog even bij McDonald's lunch voor Saskia en Natalya te hebben gekocht, zien we de wolkenkrabbers van Boston voor ons. Voor mij blijft het aanzicht van steden met wolkenkrabbers bijzonder, want die hebben wij in ons gebied niet.

Bij het vliegveld nemen we gauw afscheid, zodat de emoties niet te hoog oplopen. Weer betaal ik $2 per koffer (plus tip, want dat geld gaat naar United, ik heb alleen $10, dus de man knipmest zich te pletter voor mij) aan de Skycap.

Iemand vroeg, wat dat precies is: Hier kun je je bagage, zodra je uit de auto stapt, afgeven. Je krijgt dan een boarding pass en je hoeft binnen niet meer in de rij te staan. Voor $2 per stuk bagage vind ik het ideaal! Geen gesleep en geen gewacht en bovendien krijgt je koffer een "Priority" sticker, waardoor hij iedere keer weer als een van de eerste de band afrolt bij het ophalen.

We hebben nog meer dan twee uur voor onze vlucht vertrekt en we zijn zo door de veiligheidscontrole. Er wordt wel gevraagd, of we vloeistoffen in onze tassen hebben, maar we hoeven alleen maar ontkennend te knikken en we mogen door. Schoenen uit, jassen uit, laptop apart in bakje, we zijn het allemaal gewend intussen.

Nu klagen wij nogal over wat Dulles Airport te bieden heeft aan eten, als je eenmaal door de veiligheidscheck bent, maar in Boston is er echt helemaal niets! Een Burger King (bah, vet!), wat kleffe broodjes en gelukkig een Starbucks, die Caesar salads met kip verkoopt. Daar doe ik mijn lunch dan maar mee.

Bij het tijdschriften standje koop ik voor Saskia alle tienertijdschriften, die ze hebben, want ik voorzie anders verveling de komende twee uur. Saskia leest nu lief en iemand heeft haar zwarte kat mee, dus een deel van de tijd gaat op aan het knuffelen daarvan.

Zelf koop ik voor $7,95 een dag internetten en lees de blogs van anderen en schrijf mijn eigen verhaaltje. Zo zijn de twee uur zo voorbij.

In het vliegtuig treffen we een jonge, grappige (sorry, maar de meesten bij UAL zijn ouder en hebben een citroen ingeslikt) flight attendant (als iemand om twee glazen water vraagt, grapt hij, dat er een maximum van een drankje is). We kunnen meeluisteren met de verkeersregelaars, wat ik altijd erg leuk vind en voor we het weten glijden we over de gele, oranje en rode wouden van Maryland en Virginia.


Boston vanuit de lucht



Virginia herfstkleuren





Naast de landingsbaan

We hebben goed uitzicht op de Potomac rivier en even later zien we heel in de verte de stad Washington, vooral het Capitool en het Washington Monument zijn goed te onderscheiden. De herfstkleuren zijn hier nu op hun hoogtepunt, dus ik hoop, dat er een aantal mooie dagen aankomt om er van te genieten!

Op het vliegveld staan Katja en Rick ons op te wachten. Katja rijdt ons bekwaam, in Ricks auto, terug naar huis. Morgen heeft ze haar laatste rijles en het is al vrijwel zeker, dat ze zal slagen voor haar rijbewijs. Ze lijkt er in ieder geval absoluut niet zenuwachtig om.

Net als ik in reactie op Hilde's blog heb geschreven, dat we al een tijdje niet meer ge"boo"ed zijn, vertelt Rick, dat de Halloween Ghost voor Saskia langs is geweest. Voor morgenavond moeten we dus wat leukigheidjes bij elkaar halen en die op de stoep van twee andere kinderen leggen. Saskia kan niet wachten!

Kai komt doodmoe thuis van zijn football training. Hij is een stuk beter, maar nu doet zijn oor pijn. Hij heeft wel een naar virus opgelopen!

We hebben van het weekend genoten (ik vond het ook heerlijk om mijn jongste weer even helemaal voor mezelf te hebben), maar zijn ook weer erg blij om thuis te zijn. De drukke tijd breekt aan, iedere week is er wel iets, tot Kerstmis! Ik geniet altijd met volle teugen van deze maanden.