Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, maart 29, 2007

In de herkansing

Als het stralend zonnig weer is, is het zoveel makkelijker opstaan! Vanochtend voel ik die zonnestralen door de lamellen. Christine is op reis en belt dus niet zoals iedere ochtend om kwart voor acht. Jammer, geen gezellig telefoontje, maar aan de andere kant wel veel meer tijd om rustig Saskia naar school te helpen. Ik denk, dat ik het telefoontje in de toekomst toch maar moet verkorten, want Saskia vindt het natuurlijk wel gezellig, als ik samen met haar ontbijt.

Natuurlijk staan er weer allerlei voorbereidingen voor de reis op het programma, maar in tegenstelling tot gisteren voel ik me lekker energiek! Na het dagelijks telefoontje met mijn zusje ga ik er met Cosmo op uit.

Op het moment loop ik ongeveer twee mijl met hem. Meer durf ik nog niet, omdat hij nog zo jong is, al heeft hij al energie voor drie keer zoveel, volgens mij. Hij wordt helemaal vervelend, als ik niet met hem uitga, dat belooft nog wat!

Gisteren was Kai zo teleurgesteld, dat ik, met Ricks goedkeuring, besluit langs het W&OD pad op zoek te gaan naar meer kikkervisjes. Ik parkeer de auto bij het oude Vienna stationnetje, waar een grote brandweerwagen staat. Gelukkig blijkt het maar een oefening te zijn, er staat een dure verzameling treintjes in dat stationsgebouwtje!

Met Cosmo heb ik 2,08 mijl gelopen en ik wil bij elkaar tenminste tien kilometer lopen. Ik jog langs het pad en het gaat lekker, veel sneller, dan ik had gedacht. Helaas begint mijn rechterbeen wel weer flink pijn te doen, dus ik loop 2,5 mijl hard en keer dan om. Natuurlijk kan ik met kikkervisjes in een bakje niet meer hardlopen.

Bij het eerste grotere moerasplasje (deze kikkervisjes bevinden zich in zeer drassig, maar heel ondiep water) probeer ik of er kikkervisjes zitten. De dril is al verdwenen, maar ik vang twee dikkopjes. Beet, alvast!

Maar de plek, waar Kai en ik de dril haalden is nog een mijl verderop. Voorzichtig loop ik met de dikkopjes verder. Wat voor soort kikker zou dit zijn? Ze zijn al veel groter, dan de anderen en ik heb bullfrog geluiden op die plek gehoord.

Op de plek, waar we zondag de kikkerdril haalden liggen nog steeds de nu lege eitjes. Terwijl mijn tenen nat worden in mijn schoenen (ik heb toch maar wat over voor mijn zoon!), schep ik er een hap water uit. En jawel, hoor, zo'n tiental kikkervisjes zit erbij. Dit keer neem ik ook veel meer "oorspronkelijk" water mee.

Tevreden loop ik terug naar de auto. Hopelijk overleven deze kikkertjes wel. Thuis ga ik verder met het afwerken van de reislijst. AAA staat op het programma, het is altijd fijn om een tourbook en kaarten te hebben!

Het inpakken gaat voorspoedig en we eten een beef stew uit de crockpot. En dan... heb ik zin in iets zoets en neem een sweetwater taffy (soort toffee). Krak, voel ik! Oh jee!!! Een van mijn kronen heeft een barst! Hij zit er nog op, maar natuurlijk heel vervelend, zo vlak voor een reis. Helaas is de tandarts niet bereikbaar, morgen dus maar gauw bellen.

Zolang hij er nog op zit maar voorzichtig met de andere kant eten. Balen!!! Maar ja, ik ga maar zo voorzichtig mogelijk eten aan die kant, wie weet blijft hij nog wel een weekje zitten.

Onze vlucht gaat om kwart voor een morgenmiddag. Daarvoor moet Katja nog naar school om een essay (dat ze net in Word helemaal klaar had en nu kwijt is, het arme kind, de moderne technologie heeft wel nadelen!) in te leveren en een AP Biologie test te doen. Ik denk niet, dat ze vannacht veel slaap zal krijgen, nu ze haar essay opnieuw moet schrijven. Ik heb aangeboden te helpen, maar dat kan niet.

Enfin, een paar obstakels voor we op een hopelijk heerlijke vakantie kunnen gaan. We zijn er allemaal aan toe, dat ene weekje vrij met Kerst was niet genoeg! De volgende update uit Californie, al kan ik niet beloven iedere dag te schrijven. Ook denk ik niet, dat ik andere weblogs bij zal kunnen houden, dus allemaal tot over een week!!

woensdag, maart 28, 2007

Potholes en slangen

Jee, wat heb ik een zin in onze reis en eigenlijk helemaal geen zin in de komende paar dagen vol opruimen en pakken! Vandaag heb ik niets gepland, behalve een lijstje met dingen, die voor de reis gedaan moeten worden. Het wordt weer lekker lente weer, hoewel minder warm, dan gisteren.

Zoals iedere dag overleg ik met mezelf, hoe ik vandaag mijn nodige beweging ga krijgen. Natuurlijk begin ik met een (voor hem) lange wandeling met Cosmo, die steeds beter gaat wandelen en er flink wat plezier in heeft de eekhoorntjes te jagen.


De magnolia is helaas bijna uitgebloeid, dus nog gauw een foto!

Het is heerlijk fietsweer en dus ga ik er, toch maar met mijn "HOLLAND" jasje aan, op uit. Dat blijkt later toch wel warm te zijn, maar beter te warm, dan te koud. Veel dieren zie ik vandaag niet, behalve de hard nestenbouwende Cardinalen en Blue Jays.

En ik zie een dier, dat veel mensen liever niet zien, en niet maar een maar een heel stel: slangen! Als ik over het onverharde pad naast het W&OD pad fiets, hoor ik allerlei geritsel in het gewas naast me. Het klinkt anders, dan eekhoorntjes en vogeltjes, een glijdend geluid. En dan zie ik ze, een heel aantal common ribbon slangen, hetzelfde soort, dat Kai en ik zondag zagen. Tja, het is ook wild, dus ik vind het wel bijzonder. Er is hier vast een slangennestplaats.


De middelste "tak" is in werkelijkheid een slang, ze hebben de perfecte schutkleuren!

Het W&OD pad is altijd goed onderhouden, maar de straten van Vienna laten de sporen van het koude en dan weer warme winterweer zien. Het is enorm uitkijken voor "potholes", plotselinge gaten, die in het asfalt gevallen zijn. Die kunnen flink diep zijn en niet goed voor fietsbanden!


Zo erg is het gelukkig nog niet!

Langs de snelweg rijden, nu de dreiging van vorst en sneeuw voorbij is, ook "mobile pothole crews". Die blokkeren dan twee banen om de gevallen gaten te dichten en creeren vervelende files. Maar ja, beter dat, dan dat er een velg of erger stuk gaat aan zo'n enorm gat in de weg!

De bloeiende bloesembomen maken Vienna een genot om doorheen te rijden. Het is zo ontzettend genieten, al die prille lentekleuren!


Park Street heeft zijn naam niet voor niets gekregen



Voor de kinderen thuis komen ga ik nog even naar het Community Center om tickets voor "You're a Good Man, Charlie Brown" te kopen. Op 21 april gaan we hier met Christine, Chuck en Mallory heen.

Dan ga ik gauw door naar Giant. We komen de zaterdag voor Pasen thuis en natuurlijk moet de Paashaas dan zondag toch onze deur weer kunnen vinden.

Het is werkelijk onvoorstelbaar, wat een keuze aan Paassnoepjes, -beestjes, -kaarten etc. etc. er bij de gewone supermarkt liggen! Een hele gang vol! Helaas heb ik geen camera mee, want het ziet er kleurig en vrolijk uit.

Precies tegelijk met Kai kom ik thuis, hij probeert de garage met het electronische paneel te openen en ik doe hem vanuit de auto weer dicht. Kai snapt er eerst niets van, ik lach me rot om zijn verbaasde gezicht!

Maar even later lacht Kai niet meer, want mijn vrees van eerder vanochtend is uitgekomen: vrijwel alle kikkervisjes zijn dood! Slechts een of twee zwemmen nog rond. Wat een teleurstelling, vooral voor Kai, die helemaal onderzocht had, wat ze nodig zouden hebben om te overleven.

We denken, dat hij of te veel water in het aquarium heeft gedaan of dat de schok van opeens in ander water zwemmen teveel voor ze was. Omdat er twee over zijn heb ik nu opeens wel heel erge associaties met sperma! Maar die gedachte deel ik maar niet met Kai, hi hi.

Het is weer zo lekker buiten, dus de computer gaat mee het deck op, telefoon en diet Coke naast me, Cosmo aan mijn voeten, luxe! Sylvia belt, ze komt even langs met Teddie om wat geld, dat ze me nog verschuldigd is te brengen. Ze blijft natuurlijk ook even kletsen. Gezellig!

Teddie is om te beginnen wat bang van Cosmo's enthousiaste speel-avances, maar gelukkig zijn daar Kai en zijn drie bijna 15-jarige vrienden, die de "damsel in distress" redden. Teddie vindt het prachtig en een tijdje spelen ze met Tucker, de schildpad, en dan op de "speeltuin" in onze tuin.


Dit spechtje zit iedere dag in de maple voor het huis van de buren

Als Sylvia naar huis wil heeft ze de grootste moeite Teddie mee te krijgen, die vindt die grote jongens prachtig! En die vinden haar natuurlijk ook schattig. Sylvia heeft zo nog vier babysitters!

Kai en Katja eten bij een Relay for Life meeting en Rick, Saskia en ik eten mijn Italiaanse kip crockpot maaltijd. Die smaakt altijd prima en is lekker makkelijk.

dinsdag, maart 27, 2007

Naar "Court"

Het heerlijke weer gaat door, het is bij het opstaan al zo warm, dat ik me in korte mouwen kleed. Zo wandel ik met Cosmo, terwijl ik met mijn zusje aan de telefoon spreek. Wat deden we toch zonder mobieltjes? We bespreken, dat het wel weer tijd wordt elkaar een keer te zien, hopelijk kunnen we begin mei iets afspreken.

Als ik net na tienen richting Christine rijd wijst de thermometer in de auto 27 graden aan! We puffen dan ook door onze wandeling, maar oh, wat is de natuur mooi. Met dit warme weer barsten de bloesems open (nadeel is wel, dat de cherry blossoms in Washington dan ook sneller gaan, momenteel wordt de piek daarvoor volgende week voorspeld, net als wij weg zijn, helaas). Witte en roze bomen en gele forsytia, wat een kleuren zijn er eindelijk weer te zien!




Bijna uit!



Perenbloesem (waar nooit peren uit zullen groeien)

Bij elkaar, met Cosmo's wandeling, loop ik vanochtend 7,5 mijl, alweer meer dan 10 kilometer! Het is erg warm buiten en ik heb eigenlijk geen zin in de soep, die ik voor de lunch had gepland. Als ik dan ook nog zie, dat er een file op de snelweg staat, ga ik eraf en bij de McDonald's onderweg tracteer ik mezelf op een Asian salad met gegrilde kip. Je kunt van alles zeggen over dat restaurant, maar die salade vind ik super lekker!

Inmiddels zijn de schoonmaaksters geweest en het ruikt zo lekker schoon als ik binnenloop! Cosmo, die zich de tuin helemaal eigen heeft gemaakt en lekker op het deck de wereld gade ligt te slaan, begroet me enthousiast. Met hem verorber ik mijn salade buiten.

Dan komt Laura om me te masseren. Ik geef haar de sleutel van het huis, want ze komt volgende week de katten verzorgen. Heel fijn, dat ze dat wil doen, want die voelen zich thuis toch het fijnst. Cosmo natuurlijk ook wel, maar we kennen helaas niemand, die drie of meer keer per dag kan komen om uit te laten en eten te geven.

De massage wordt vandaag verkort, want we moeten naar het Fairfax County Juvenile and Domestic Relations District Court met Katja. Rick komt er vroeg voor thuis. Vandaag krijgt ze eindelijk haar officiele rijbewijs (al rijdt ze al bijna een half jaar met een tijdelijk vodje rond) en ze is flink zenuwachtig.

Om kwart voor drie arriveren we in Fairfax en vinden zowaar meteen een parkeerplaats. Op de "uitnodiging" stond, dat je vroeg moet zijn en netjes gekleed. Ook mag er maar een ouder mee, maar Rick en ik besluiten dat te negeren. Dit is tenslotte voor ons beiden een eerste ervaring.

We mogen ook geen camera's of telefoons mee hebben, dus die laten we thuis. Achteraf gezien had ik mooie foto's buiten kunnen maken, want het gerechtshof is een historisch gebouw en er staan allemaal mooi bloeiende bomen omheen. Rick merkt op, dat het jammer is, dat mijn ogen geen video kunnen nemen, nou inderdaad, hi hi.


We moeten door de veiligheidscontrole, waarbij onze schoenen ook uitmoeten. En dan de grote trap op naar de rechtszaal. Katja laat haar learner's permit zien en dan mogen we naar binnen. Althans, een van ons met Katja, als er plaats is mag de ander er ook bij. Rick besluit dan maar buiten te wachten, ik moet dit gebeuren tenslotte kunnen bloggen.

Gelukkig blijkt er meer dan genoeg plaats en maakt Rick de hele ceremonie ook mee. De deuren gaan dicht en de bailiff (geen idee hoe zo iemand in het Nederlands heet) kondigt de rechter aan: "All rise, Honorable .... (de naam hoor ik niet) presiding, court is now in session". Eigenlijk wel precies zoals je altijd op tv ziet (dit is pas mijn tweede keer in een Amerikaanse rechtszaal, de eerste was zo'n twaalf jaar geleden).

De rechter stelt zich voor, hij is een oudere, nogal saai uitziende man. Maar ja, misschien zien rechters er gewoon altijd saai uit. Hij vertelt, dat deze ceremonie deel uitmaakt van de Virginiaanse wet en dat hij dit al 15 jaar doet.

Vervolgens krijgen we een film te zien met de gevolgen van een ongeluk door een dronken bestuurder. Het liedje dat speelt, wordt gezongen door de veroorzaker en gaat door merg en been. Als dit geen indruk op de kinderen achterlaat, weet ik het niet meer. Ik moet mijn tranen tenminste wegslikken.

Na het lied gaat het filmpje verder met statistieken en straffen, die op "driving under the influence" (niet alleen alcohol, ook drugs), staan. Erg indrukwekkend, vind ik, en ik word prompt weer nerveus bij de gedachte, dat mijn dochter nu zelfstandig achter het wiel zit!

Een Fairfax County politie agent, zelf vader van drie tieners, waarvan twee net een rijbewijs hebben, neemt daarna het woord. Hij speelt in op het feit, dat de snelheidslimiet op de parkeerplaatsen van de high schools 15 mijl per uur is.

Met die snelheid in gedachten laat hij door middel van een paar vrijwilligers (Katja biedt zich als eerste aan, haar trotse ouders kijken toe) zien met een meetlat, hoe je met die snelheid zonder er erg in te hebben in een paar seconden een flinke afstand aflegt (met 15mph bijna 7 meter per seconde).

Hij laat de kinderen reactie tijd (75/100 seconde bij de gemiddelde persoon) zien door een jongen (die Katja kent en die zich als tweede vrijwilliger opwerpt) te zeggen zijn hand weg te slaan. Het is moeilijk in het geschreven woord uit te leggen, maar het laat effectief zien hoe snel een ongeluk kan gebeuren (met twee secondes onoplettendheid).

Als laatste vertelt de rechter welke verkeerssituatie hij het meest te behandelen krijgt: linksaf slaan op een weg met tegenliggend verkeer. Hij drukt de tieners op hun hart om in zo'n situatie wat om te rijden, maar het vooral niet toch maar te proberen. Nu is Katja een voorzichtige bestuurster en ik weet, dat ze dit al herhaalde malen in praktijk heeft gebracht. Toch kan ik niet nalaten te benadrukken, dat je nooit zoveel haast hebt, dat je je leven in de waagschaal moet stellen.

Na ongeveer een uur gaat de rechter over in het uitreiken van de rijbewijzen. Die worden aan de ouders gegeven, die dan weer kunnen besluiten of ze ze aan hun kinderen willen geven. Een voor een lopen we naar voren en dan de rechtszaal uit. We hadden geen idee, wat te verwachten, en ik vond het uiteindelijk erg goed en indrukwekkend. Iets wat de kinderen niet snel zullen vergeten!

Om deze mijlpaal te vieren gaan we een ijsje eten bij Coldstone Creamery. Vienna is gezellig druk met wandelaars en fietsers en de terrasjes zitten vol. Ik kies voor mijn favoriet: sweet cream ijs, witte chocolade chips en caramel saus. Dat eerste hapje smaakt voortreffelijk!

Thuis vinden we Kai gebogen over zijn aquarium met kikkervisjes. Het merendeel van de eitjes is vandaag uitgekomen en tientallen dikkopjes zwemmen door hun nieuwe onderkomen. Ik moet zeggen, dat ik het ook erg leuk vind. Ik ben benieuwd hoeveel er uiteindelijk overleven, want hopelijk niet allen, dan zitten we met zeker vijftig kikkers!

Saskia heeft een verjaarspartijtje bij haar vriendinnetje aan de overkant. Ze gaan hun hot tub in en als ik langsloop is het een gegil van jewelste. Doodmoe komt madammeke om zeven uur thuis.


In de tuin

Katja en Kai spelen met Cosmo in de tuin, terwijl ik probeer goede actiefoto's van ze te maken. Dat valt helemaal niet mee! Maar ik realiseer me, dat ik veel moet fotograferen, want Cosmo groeit als kool!








Tot half acht zit ik buiten te computeren en zie door de bomen een prachtige zonsondergang. Zo warm als vandaag zal het niet iedere dag worden, nog, maar het is wel heerlijk te weten, dat de zomer echt in aantocht is!!

maandag, maart 26, 2007

Puppy graduation



Omdat Rick zaterdag op reis was, heeft hij vandaag vrij genomen. Heel gezellig vind ik dat, zo'n gewone doordeweekse dag samen doorbrengen. Hij ziet zo ook eens, hoe mijn dagen er in het algemeen uit zien.

Samen brengen we, natuurlijk ook in gezelschap van Cosmo, Saskia naar school. Rick kan er (na driekwart schooljaar) nog niet over uit, dat Saskia in een trailer les krijgt. Hij vraagt haar lerares of dit volgend jaar weer het geval zal zijn, maar het arme mens weet dat natuurlijk ook niet. Wel zit zij zelf al twee jaar in deze trailer. Het lijkt me helemaal niets!

Na zo'n twee mijl met Cosmo verder gewandeld te hebben gaat Rick Starbucks lattes halen, terwijl ik nog verder wat gewichten hef op het deck. Maandag is tegenwoordig mijn lichte sportdag, vanwege Cosmo's training om tien uur.

Als Rick terug is met de lattes laden we Cosmo in de auto en rijden naar Petsmart. Rick treft het, want vandaag is het een speciale dag voor de puppies: Graduation! Ze hebben nu alles geleerd, wat er in de puppy klas wordt onderwezen en mogen verder naar de "Beginners" klas.

We beginnen de les met een soort eindexamen door te laten zien, hoe goed de honden luisteren naar de geleerde commando's. Ze gedragen zich alle vier zo voorbeeldig, dat Carol, de trainer, aan Rick zegt, dat het vast zijn aanwezigheid is.


Cosmo wacht op een treat voor het gehoorzaam blijven zitten



Zitten kan hij echt heel goed!


Dan begint de "graduation ceremony". Cosmo mag als eerste zijn diploma ontvangen. Dat wordt aan het raam gehangen en dan mag ik op een kruk gaan zitten en proberen hem een traditionele graduation cap op te doen.





Dat dit duidelijk voor het plezier van de baasjes is en niet voor de honden laat Cosmo duidelijk zien. Hij vindt die cap maar niets, maar als ik nou zo graag wil, dat hij gaat zitten en hem opdoet, wil hij dat best een paar seconden voor mij doen. Hij kijkt er echt lijdzaam bij!




Gelukkig voor hem is het na een paar foto's gepiept en is Zoe aan de beurt. Op haar kop blijft die cap nauwelijks zitten, de trainer moet erbij te pas komen. Lucy laat alles ook met tegenzin toe en kleine Guinness zit keurig voor haar baas (die me later in de winkel opbiecht, dat hij zijn andere (standaard) poedel liever heeft, ach gos! Deze toy poedel is hem vast door zijn vrouw opgedrongen, neem ik dan maar aan.).


Zoe en bazin(als ik het goed heb is haar voornaam "Boo"!) en Carol, de trainer



Lucy, een schattige sheltie, met bazin



Guinness zit ook lief voor haar baas

Als beloning voor het lieve zitten en cap dragen mogen de hondjes vervolgens door de grote blauwe tunnel lopen. Cosmo, die dat hier thuis al gewend is, vindt het prachtig en rent zo heen en weer erdoorheen.

De andere honden vinden het maar eng en Zoe wil er zelfs helemaal niet in. Een paar keer mag Cosmo laten zien, hoe het dan wel moet en dat doet hij met graagte! De rest van de tijd kijkt hij niet begrijpend toe hoe zijn klasgenootjes dat leuke speeltje maar niets vinden.

Een paar tunnel filmpjes:


Cosmo doet het wel even voor!



Samen met vriendin Lucy erdoorheen

Na de les kopen we nog een aantal benodigdheden in de winkel. Vooral vlooien- en tekenspul vind ik belangrijk, want dat seizoen is nu weer begonnen. Verder merkte ik, dat Cosmo gisteren tijdens onze wandeling erg dorstig was, maar hij dronk moeilijk uit een waterflesje. Daar heb ik nu iets fantastisch op gevonden: een flessenhouder, die je om je schouder hangt, waar ook een opvouwbaar waterbakje bij zit! Ideaal!!

Inmiddels is het lunchtijd en ik wil Rick graag de enorme Whole Foods (klik de link voor een foto en lijst van wat die winkel allemaal te bieden heeft) hier in Fairfax laten zien. Na de verschillende "bars" met allerlei van het lekkerste eten te hebben bekeken, kiest Rick uiteindelijk een werkelijk gigantische panini met kip en Goudse kaas. Ik kies verschillende van de exotische salades (zoals met "verboden rijst"). Verder delen we een sushi roll en het smaakt allemaal even prima.

Saskia komt vroeg uit school op maandag en heeft morgenmiddag een verjaarspartijtje. Daarvoor moet dus een cadeautje gekocht en de jarige heeft aangegeven Magnetix leuk te vinden.

Gelukkig verkoopt Michael's dat, want zin om weer helemaal naar Fair Lakes terug te gaan hebben Rick en ik niet. Bij wijze van grote uitzondering gaat Rick ook mee naar Michael's en dat is heel fijn voor Saskia, want hij heeft grote moeite haar dingen te ontzeggen. Ze "scoort" een heel aantal knutseldingetjes, ook voor in het vliegtuig straks, en ach, eigenlijk heb ik er nooit moeite mee creatieve dingen te geven. Maar Saskia weet Daddy-O wel goed te bewerken, ha ha!

Inmiddels is het weer een zeer aangename temperatuur buiten en schijnt het zonnetje lekker. Kai, Saskia en Rick spelen frisbee, terwijl ik de "graduation" foto's voor op het stoepje in de zon bewerk.

Cosmo is helemaal happy met zijn graduation cadeautjes: twee overheerlijke botjes. Die ligt hij met dichte oogjes op het deck te knauwen. Hij ziet de tuin al helemaal als zijn speelplaats, overal liggen zijn speeltjes op het gras verspreid.

De heren hebben zich inmiddels voor de X-Box geinstalleerd en Rick zal vanavond de kinderen van eten voorzien. Ik ga zo naar de maandelijkse Nederlandse damesavond, waaraan Karin vanavond een Italiaans tintje heeft gegeven.

Volgende maand ben ik aan de beurt en het lijkt mij ook leuk om een thema te doen. Vorige maand heb ik Katja's Indonesische maaltijd helaas gemist en nu dus Italiaans. Wat is een makkelijke cuisine (mijn kookkunsten zijn niet optimaal) om een hoofdgerecht voor acht personen van te maken? Enfin, ik heb nog een maand om me daarover te beraden.

zaterdag, maart 24, 2007

Het eerste lente weekend

Zaterdag

Na een lange week met heel vroeg opstaan zag ik ernaar uit eens lekker uit te slapen. Maar het mocht niet zo zijn. Om half zeven hoor ik Cosmo overgeven. Hij is de laatste tijd veel buiten geweest, dus ik onderdruk een ongeruste gedachte, dat hij iets giftigs heeft gegeven. Het is nog donker buiten, als ik hem uitlaat, en ik ben moe!

Na een korte wandeling lijkt Cosmo zich weer beter te voelen en ik ga nog even terug naar bed. Het is buiten dampig en mistig, dus nog even lekker onder de wol voelt goed.

Rond acht uur sta ik toch op en maak koffie voor mezelf. Het is niet hetzelfde, zo'n zaterdagmorgen zonder Rick! De kinderen slapen nog, als Christine om half negen komt. Zij heeft Mallory voor een workshop afgezet bij Madison High School, waar Kai en Katja heen gaan.

We drinken even samen koffie (Caffe Verona van Starbucks, mijn favoriet) en gaan dan lopen. We nemen Cosmo mee voor een paar mijl, hij leert al om niet op zijn riem te kauwen, want daar word ik heel boos om!

Dan brengen we Cosmo thuis en gaan Christine en ik er "serieus" op uit om te lopen. Bij elkaar lopen we meer dan tien kilometer door een druilerig en mistig Vienna. De tekenen van de lente zijn er nu gelukkig wel overal: narcissen en krokussen bloeien, forsytia is uit en alle bloesembomen staan op het punt van uitkomen.

Natuurlijk wist ik van tevoren, dat het weer vandaag minder zou zijn, dus ik heb al een gang naar de mall met Kai en Saskia gepland. Beiden hebben nieuwe schoenen nodig (Kai's ene paar nu valt uit elkaar!) en kunnen ook wel wat zomers voor volgende week in L.A. gebruiken.

Katja werkt dit weekend heel veel, ze wordt zelfs vanochtend opgebeld of ze vroeger kan komen. Ze heeft echter heel wat huiswerk, zowel van school als van hier thuis (haar taak is de was van de kinderen (waarvan 90% haar kleding is) en het netjes houden van haar kamer). Ik adviseer haar om te zeggen, dat ze een uur eerder kan komen, zo laat ze haar goede wil zien en houdt toch nog veel tijd over om zich van haar taken te kwijten.

Toch heb ik soms met Katja te doen, veel tijd om gewoon leuke dingen te ondernemen, heeft ze op het moment niet. Maar ze wil dit zelf en als je zo'n verantwoording op je neemt, moet je ook doorzetten, wat dat betreft leert ze een goede les.

Kai en Saskia willen als eerste naar PacSun. Hier hebben ze "skate" schoenen, in bij hun leeftijdgenoten. Het neemt wat tijd in beslag, want Kai heeft maat 12 en niet veel schoenen komen in die maat. Saskia vindt al gauw leuke Etnies (maar dan in bruin en turquoise) en ook nog in de uitverkoop voor de halve prijs!

Kai vindt ook een paar korte broeken en drie t-shirts. En na lang zoeken vindt hij (gelukkig, want ik begon al te wanhopen) ook schoenen, die hij leuk vindt.

Bij het betalen krijg ik vijf coupons van $25 om later te besteden (bij een aankoop van $50 krijg je dan halve prijs met zo'n coupon). Ik geef de mijne aan Leah, die er ook aan het shoppen is. De kans, dat wij tussen nu en 7 april nog bij PacSun gaan winkelen is vrijwel nihil.

Inmiddels is het bijna een uur en we hebben honger. We zijn vlak bij de McDonald's in de mall en Saskia en ik halen daar lunch. Hun Asian salad met gegrilde kip vind ik heerlijk.

Maar Kai heeft recentelijk de film "Supersize Me" gezien en weigert McDonald's. Hij haalt zijn lunch bij Steak Escape. Deze film ontketent interessante discussies in ons gezin, leuk!

Als we genoeg gegeten hebben gaan we naar Limited Too. Hiervan heb ik een 20% kortingsbon (en vele anderen ook, want nogal wat vriendelijke mede-shoppers, die niets vinden, bieden hun coupons aan) en Saskia mag twee outfits uitkiezen.

Ze vindt een vrolijke geruite bermuda en een jeans capri. Daarop een groen topje en een wit topje met rode stippen, ze staan erg leuk! Ook vindt ze een leuk zwempak, dus met een blijde elf jarige loop ik de winkel uit. Daar heeft Kai geduldig staan wachten.

We rijden naar huis en Kai maakt zich klaar voor het verjaarspartijtje, waar hij voor is uitgenodigd. Ze gaan bij Five Guys eten, dan de film "300" bekijken en dan blijven ze logeren. Op zijn leeftijd hoeven we niet naar cadeautjes te zoeken, geld is goed genoeg, Kai geeft Michael $15, die ongetwijfeld richting een of ander electronisch spelletje zullen gaan.

Terwijl wij bij de mall waren, is onze tuin opgeruimd door Fidel en zijn mannen en het ziet er weer keurig uit. Als ik ergens een hekel aan heb, is het tuinieren en we hebben toch best wel een lap om te onderhouden.

Nu Kai en Katja weg zijn en Rick op reis, laat ik Saskia kiezen waar we zullen gaan eten. Natuurlijk valt haar keuze op haar favoriete restaurant: P.F. Chang's.

Het is nog steeds "Nederlands" weer buiten (sorry, maar zo noemen wij druilerige, mistige dagen). Het is niet koud, zo'n 12 graden, maar ik ben blij, dat dit maar een dag zal duren.

Bij P.F. Chang's kunnen we zo plaatsnemen, we zijn ook vroeg, net voor vijven. Saskia kletst me de oren van het hoofd, zo gezellig! We bestellen calamari vooraf en dan neemt zij haar favoriete honey chicken en ik de spicy chicken, maar ik bestel er nu ook broccoli bij. Dat doe ik voortaan altijd, want de portie is zo niet enorm en erg lekker!

Thuis haalt Saskia me over om Tabatha te laten logeren. Of ik nu een of twee meisjes hier hebt maakt ook niet uit. Ik vermaak me met de tv, al is er op zaterdagvond niet veel soeps.

Maar op het Travel Channel speelt een heel vermakelijke show over bizarre etenswaren. Andrew Zimmern proeft vanavond onder meer cavia's. Fascinerend!

Als Katja eindelijk net na middernacht thuiskomt gaan we naar bed. Rick zou rond die tijd landen, maar heeft allerlei moeilijkheden op zijn weg naar huis. Zo zag hij eerst zijn koffer niet, die bleek met een vroegere vlucht al gearriveerd. Ook daarna heeft hij nog allerlei nachtelijke escapades. De mist op de weg is zo erg, dat hij maar tien meter voor zich kan zien en langs de weg ziet hij allerlei ongelukken. Het is dus heel fijn als hij zonder kleerscheuren om twee uur vannacht naast mij komt liggen!!

Zondag

Uitbundige zonneschijn straalt me tegemoet bij het wakker worden. Wat een verschil met gisteren en hoeveel makkelijker opstaan! Rick ligt natuurlijk nog helemaal voor Pampus om 9 uur, maar ik ga eruit.

Saskia en Tabatha zijn ook al op en gaan buiten touwtje springen. Dat is echt de rage op het moment, eigenlijk voor het eerst, dat ik hier een rage zie.

Mary Ellen komt om te gaan hardlopen. Ik vind het heerlijk om op zondag een hardloopmaatje te hebben! Het is warm buiten, zegt ze, dus ik verkleed me gauw in korte broek. De eerste keer dit jaar!

We lopen 3,5 mijl, iets meer dan vijf kilometer. Mary Ellen moet zo af en toe stoppen om gewoon te lopen, maar dat deert me niet. We lopen de 5k in 32 minuten, twee minuten sneller dan vorige week. En ik weet zeker, dat dat met de tijd een betere tijd wordt.

Meteen als ik thuiskom roep ik Kai. Hij wil graag wat kikkerdril vangen om kikkers in onze vijver te introduceren. We nemen Cosmo mee en parkeren de auto bij het stationnetje (al lang niet meer in gebruik) in Vienna.

Het is zulk lekker weer en we hopen Cosmo goed moe te maken, het lijkt alsof hij zich de afgelopen paar dagen verveelde, want hij knauwde en groef. Het is druk op het pad met allerlei wandelaars (veel gezinnen met kinderen), joggers en fietsers. Cosmo gedraagt zich echter prima, al zou hij graag iedere hond begroeten.


De rode gloed over de bomen is hier goed te zien

Voor mij is dit genieten, want dit is de manier om dichter bij mijn zoon te komen. Hij en ik delen de interesse in de natuur en dit is iets, dat hij prachtig vindt. Al zegt hij weinig, hij geniet duidelijk van de wandeling.

Bij het kikkerdril is Kai helemaal stil. Zoveel had hij niet verwacht! Maar hij schept er een heel stel uit en dan lopen we heel langzaam en voorzichtig terug naar de auto.


Meer kikkerdril, dan ik ooit in mijn leven heb gezien!



Een gelukkige Kai met zijn "oogst"

Onderweg hoort Kai geritsel in het riet en ziet twee ribbonsnakes. Hij is helemaal buiten zichzelf van enthousiasme. Aangezien ik gewoonlijk enkel "uh" en "ah" uit deze bijna vijftienjarige krijg, is zijn hele verhaal over kikkers en slangen goud waard!


De magnolia voor ons huis bloeit uitbundig, voor het eerst in jaren niet "verbrand" door vorst!



Cosmo is helemaal uitgeteld als we terug bij de auto zijn. Gelukkig staat daar een bak met water voor honden. Ik verwacht hem verder de hele dag niet veel te zien en die verwachting wordt bewaarheid.

De rest van de middag besteed ik aan mijn nagels. Het weer in L.A. zal redelijk warm zijn en ik zal sandalen aanhebben. Dan moeten de tenen er natuurlijk ook goed uit zien!!

Om van de laatste zonnestralen genieten zitten Rick en ik op de warme bakstenen voor ons huis. We hebben Los Angeles boeken bij ons en maken een los schemaatje.

Katja heeft beloofd ons voor het eten te ontmoeten. Ze moet tot 19 uur werken, dus een restaurant bij de mall is het meest logisch. Gewoonlijk zijn er bij Coastal Flats lange wachttijden, maar vanavond is het er rustig. We hebben dus een heerlijke maaltijd bij dit prima restaurant. Vooral mijn tonijn salade is superieur, de tonijn is inderdaad vrijwel rauw, zoals ik hem heb besteld.

Het was een heerlijke weekend en ik bij dolbij mijn mannetje weer hier te hebben! Volgend weekend (raar om zo te denken) zullen we in Californie zijn!

vrijdag, maart 23, 2007

Lopen, lopen, lopen!

Zo aan het einde van een week zonder Rick moet ik toegeven, dat ik doodmoe ben. Het vroege wakker worden breekt me op. Gewoonlijk staat Rick met de tieners op en kan ik nog even doordoezelen. Maar vanochtend om kwart voor zes ben ik tegelijk met Katja wakker.

De reden, dat ze een half uur vroeger dan gewoonlijk opstaat, is, dat ze een babyshower gaan geven aan haar Yearbook lerares. Hartstikke leuk en hartverwarmend, vind ik. Gistermiddag is ze met een klasgenootje ballonnen gaan kopen en die moeten nu mee naar school. Die wil ze achter in haar auto doen en naar school rijden. Om een parkeerplaats te krijgen, moet ze ver voor de anderen aanwezig zijn.

Kai is zo'n ander kind. Ook hij staat vroeg op (kwart over zes), laat stilletjes Cosmo uit en vertrekt om tien over half zeven richting schoolbus. Zoals de counselor zei, 9th grade jongens en 11th grade meisjes verschillen als dag en nacht!

Cosmo en ik brengen Saskia naar school en lopen dan een stuk verder. Omdat hij zo'n hekel aan zijn bench heeft, maar het op het deck en in de tuin prima naar zijn zin heeft, laat ik hem, als ik wegga, buiten. Hij kan vrijwel geen kwaad in de tuin, maar toch voelt het net als een kind voor het eerst alleen thuis laten. Maar hij vindt het heerlijk, dus ik zet mijn zorgen van me af.

Om tien uur heb ik met Kirsten bij Whole Foods afgesproken en ik kom er pas om tien over tien aan, overtuigd, dat Kirsten er al zal zijn. Dat blijkt niet het geval, ze komt zo'n tien minuten later aanzetten. Ik moet echt leren, dat zij nooit op tijd is!

We beginnen ons loopje van tien kilometer. Hardlopen lukt Kirsten nog steeds niet, maar we houden de pas er goed in. Het is ronduit warm te noemen en ik ben te dik gekleed met mijn lange broek en topje met lange mouwen! Puf, puf, puf!!! Zo af en toe slaan de vlammen me echt uit.

Onderweg laat ik Kirsten de ongewone plant van gisteren zien, inmiddels weet ik, dankzij Annemiek, dat dit skunk cabbage is.

Kennelijk ruikt die plant vreselijk, dus de volgende keer, dat ik het zie, moet ik het even ruiken. Maar het is ook een fascinerende plant, die tijdens het bloeien warmte uitstraalt. Zo leer je nog eens wat.

Verderop, waar voorheen de kikkers zo vreselijk luid kwaakten, lijkt het nu helemaal verlaten. Tot ik wat beter kijk, want dan zie ik opeens hele plakkaten kikkerdril! Dat moet ik Kai vertellen!


Moeilijk te zien, maar overal, waar er geen weerspiegeling is in het water is kikkerdril

Net voor Kirsten en ik Vienna weer binnenlopen hoor ik rechts van ons geritsel. Ik kijk naar boven en zie drie herten boven op de heuvel naar ons kijken. We bevinden ons minder dan een kilometer van de drukste weg in Vienna, route 123! Herten zo dichtbij zien blijft voor mij een van de meest opwindende dingen in de natuur hier.


Met mijn cameraatje zal ik nooit professionele video's maken, maar dit geeft een idee

Als de kudde (want er blijken bij elkaar zo'n zeven of acht herten te lopen) weg is, lopen we het stukje terug naar Whole Foods. Precies tien kilometer hebben we afgelegd, als ik de winkel in loop. Ik tracteer mezelf op sushi als lunch en koop wat van hun huiswijn voor $4,99 per fles. Overal lees ik, dat wijn hier in de VS zo duur is, maar je kunt heel goede wijn voor tussen de $5 en $7 kopen, dat lijkt me toch niet veel?

Als de sushi op is, is het tijd voor de volgende wandeling. Gauw verkleed ik me, want wat ik aan heb is te warm. Met Cosmo rijd ik naar Claudia's huis, het lijkt me voor hem ook wel leuk om kennis te maken met Nottoway Park. Op onze wandeling komen we onder anderen een mooie Beardie (Petra!) tegen, die heel lief is met Cosmo.

Hier is ook een doggy park, met verschillende behendigheids"speeltjes" voor de honden en hier mogen ze ook van de lijn af. Cosmo ruikt zoveel verschillende luchtjes, dat de speeltjes hem geen moer kunnen schelen.

Er is een ander klein hondje aanwezig, maar, al wordt er heel wat af gesnuffeld, die heeft weinig interesse in spelen. Als ik Cosmo roep om hem weer aan te lijnen komt hij zo aangerend tot Claudia's verbazing. Alweer voel ik me vreemd trots, alsof ik iets met zijn intelligentie te maken heb.

Als Katja thuis komt zit ze vol verhalen. Ze heeft een nieuw felgroen "Yearbook" (ze werkt ook aan het jaarboek van dit jaar) t-shirt aan en de baby shower was een groot succes (lijkt me ook heel leuk voor zo'n lerares!).

Ook werden er vandaag "awards" uitgegeven (niets officieels) en Katja kreeg de onderscheiding van "Foxy Foreign Language", omdat haar klasgenoten haar (tegen mij) Nederlands hebben horen praten op haar mobieltje. Grappig toch!

Een paar uur lang ga ik buiten zitten computeren, blogjes lezen, forum lezen en email bijwerken, tot het wat begint te regenen.

Dan is het tijd om met Kai naar Mona te gaan. Zijn haar is zo lang, zijn pony hangt op zijn kin, we hebben zijn ogen dan ook al een tijdje niet gezien (en die zijn zo mooi groen!).

Kai's vriend Charlie heeft net een buzz cut gekregen, maar zover wil Kai absoluut niet gaan. Hij wil er gewoon een stuk vanaf. Voor mijn gevoel is het nog niet genoeg, maar het is zijn haar. In ieder geval zien we (bijna) zijn ogen weer.

Katja moet werken, dus Kai, Saskia en ik gaan naar een van onze favoriete restaurants: Glory Days Grill. Het is zo lekker buiten, dat we verkiezen op het terrasje te eten.

Natuurlijk bestellen de kinderen de cheese fries en net zo natuurlijk kan ik daar ook niet van afblijven! Als hoofdgerecht heb ik hun nieuwe varkenshaas spiesje met zoete aardappelfrietjes, om je vingers bij af te likken! Kai heeft de Vermont special: rozijnenbrood met apple butter (een soort appelstroop, maar dan anders), ham, appelpartjes en gesmolten cheddar kaas. Een interessante combinatie!

Vanavond kijken we naar Miss USA. Degene van vorig jaar heeft nogal in de (negatieve) publiciteit gestaan. Het blijft een vermakelijk iets, zo'n verkiezing, maar het valt me op, dat "meisjes" ouder zijn, een aantal zijn 25. Dat draagt zeker bij aan de zelf verzekerdheid. Virginia haalt het tot in de top 10, maar valt af bij de top 5, jammer.

Rick is inmiddels bij zijn vader in Michigan. Het gaat verbazingwekkend goed met zijn vader, hij loopt zelfs al wat. En na deze zware operatie is hij na 24 uur alweer ontslagen uit het ziekenhuis. Een hele opluchting, want een slechte uitkomst was naar mijn mening (die ik nooit geuit heb tegen Rick, natuurlijk) het einde van het leven van deze actieve man geweest.

Tot slot heb ik vandaag erg gelachen om de brieven aan God bij een medeblogger.

Fantastisch lenteweer

Al tijdens het wandelen naar Saskia's school is te voelen, dat het vandaag heerlijk warm gaat worden. De vogels zingen uitbundig en Saskia wijst me iedere cardinaal aan. Hun gezang is luid boven het gezang van de anderen uit te horen, vooral het mannetje fluit een heel mooi deuntje.

Met dit weer moet ik gewoon gaan fietsen! Met mijn fototoestel in de speciale "runner" tas ga ik erop uit. Bij het Community Center ga ik het W&OD pad op. Eerst rijd ik in oostelijke richting met de (alweer ijdele, helaas) hoop om een van de jonge vosjes daar te zien.

Wel rent er een chipmunk bijna recht onder mijn wielen en even later schrik ik me lam van een kamikaze eekhoorntje! Gelukkig kan ik nog net remmen.

Bij het stoplicht draai ik om en ga verder in westelijke richting. Als ik langs de plek, waar ik vorige week kikkers hoorde, kom, is het helemaal stil. Helaas voor Kai zijn de kikkers naar andere oorden vertrokken.


Wie weet welk vreemd gewas hier opkomt, mag het zeggen!

Het is stil op het pad en zo af en toe stop ik om van de geluiden van de natuur te genieten. Een beekje kabbelt vlak langs het pad, in de verte hoor ik een specht hakken en een havik krijsen. Dit is echt genieten!


Het beekje langs het pad

Na 14 mijl (iets meer dan 22 kilometer) ben ik weer thuis. Daar staat een man bij de voordeur, die naar onze verlichting in de achtertuin komt kijken. Sommige lampjes doen het niet meer. Hij vertelt me, hoe we dat zelf kunnen maken, want als zij het zouden doen, zouden we $500-1000 klaar zijn! Zelf doen kost minder $100, dus die keuze is niet moeilijk te maken.

Na de lunch loop ik naar Saskia's school. Vandaag zullen we eindelijk na vaak uitstellen over Rembrandt onderwijzen. Ik doe dit keer het praatje over zijn leven en de kinderen vinden het prachtig te horen, dat zijn vrouw Saskia heette.


Saskia is hard bezig aan haar zelf-portret

Het project, dat ze moeten doen is een zelf-portret, omdat Rembrandt daar meer dan 100 van heeft geproduceerd. De kinderen krijgen een stuk zwart papier en verschillende kleuren verf. Er wordt heel enthousiast gewerkt, zelfs de juf maakt haar zelf-portret, zo leuk!


Mrs. Esterson doet ook haar best

Het is maar goed, dat het zulk mooi weer is, want het klaslokaal (in een losse trailer) heeft geen gootsteen. Pamela heeft een grote thermos met water mee en het vieze water gooien de kinderen buiten weg. Het wordt een heel leuke en geanimeerde Artsmart les.

Al gauw nadat Saskia uit school komt, komen Christine en Mallory buurten. Chuck is ook op reis, dus we hebben besloten deze avond gezellig samen door te brengen. Op het deck drinken Christine en ik een wijntje, terwijl de meisjes voor het huis touwtje springen.

Dat laatste is op het moment helemaal in, ook al omdat Saskia volgende week een half uur gaat touwtje springen voor de American Heart Association. Hiervoor vraagt ze "pledges", kleine bedragen van buren en vrienden voor de bestrijding van hart- en vaatziekten. Ik vind het een goede manier om de kinderen te leren iets voor een goed doel te doen.

Als avondeten halen we quesadilla's bij Tequila Grande, die heerlijk smaken. Christine en Mallory blijven tot half tien en daarna zijn Saskia en ik zo moe, dat we meteen ons bed in duiken!!

donderdag, maart 22, 2007

Morgen meer

Na een heel drukke en leuke dag lukt het me niet een blogje bij elkaar te krijgen, ik ben te moe. Morgen vroeg ga ik eraan. Gek, hoe dit zo'n dagelijks ritueel is geworden, dat ik me nu bijna schuldig voel (ok, bijna, ik weet ook wel, dat er geen verplichting is).

woensdag, maart 21, 2007

Onderzoek in Alexandria

De dag begint nogal chaotisch. Toen Katja op school aankwam, realiseerde ze zich, dat ze een heel belangrijk boek voor Engels is vergeten. Gauw belt ze mij om te vragen of ik het nu kan komen brengen!

Nu??? Ik ben nog in pijama, dus kleed me gauw aan en ga op zoek naar het boek. Eerst zie ik het nergens, maar gelukkig kan Saskia beter zoeken dan ik. Net voor de eerste bel gaat loop ik de high school binnen om het boek te overhandigen. Pfff!

Zoals bijna iedere ochtend combineer ik Cosmo's wandeling met het naar school brengen van Saskia. Hij loopt een stuk beter met zijn gentle leader en springt ook minder tegen de kinderen, die hem willen aaien, op.

Christine's derde boek zal in dit gebied spelen, zowel in Washington als in Alexandria. Op het moment zit ze ervoor in de "research" phase en heeft me gevraagd of ik vandaag zin heb om mee te gaan naar Alexandria.

Nou, dat laat ik me natuurlijk geen twee keer vragen, het is een van mijn favoriete plekken in deze buurt. Om half tien rijden we door druk verkeer in Christine's Ford Escape richting "Old Town", zoals het plaatsje in de volksmond heet.

We parkeren onder City Hall en lopen eerst via het oude straatje Queen Street naar de waterkant. Al is het droog, het is flink bewolkt en waterkoud. Niet bepaald goed weer voor de eerste lentedag, maar lekker wandelweer.


Queen Street



Langs de Potomac

Langs de Potomac lopen we door een parkje naar de Torpedo Factory. Hier hebben allerlei artiesten kleine ateliers en het is leuk om er doorheen te lopen. Vandaag verkiezen we echter buiten te blijven en verder te lopen naar de verschillende historische bezienswaardigheden.


Langs de waterkant



De Torpedo Factory

Al is Christine al vaker in Alexandria geweest, ze heeft de wandeltour langs de historische gebouwen nog nooit gedaan. Omdat ik die al zo vaak heb gedaan, dat ik geen kaart meer nodig heb, laat ze zich door mij leiden. Onderweg maak ik foto's en zij aantekeningen van dingen, die ze in haar boek wil gebruiken.


Een van de plakkaten op de huizen, die het brandweerhuis, waar het toe behoorde, aanduidden

We lopen over de kinderhoofdjes van Prince Street langs Captain's Row richting het Old Presbyterian Meeting House.


Kleurige huisjes aan Captain's Row

Dit vind ik een fascinerende plek om te bezoeken. Het dateert zo uit de Coloniale tijd, toen alleen de Episcopal (Anglicaanse) kerk zich "Church" mocht noemen en alle andere diensten in "Meeting Houses" werden gehouden.

Het graf van de dokter, die George Washington tijdens zijn dodelijke keelontsteking behandelde, is hier, alsmede het graf van Onbekende Soldaat uit de Revolutionaire Oorlog. De meeste grafstenen zijn zo oud, dat ze niet meer te lezen zijn.


Het graf van de Onbekende Revolutionaire Soldaat

Van hieruit lopen we via King Street naar de Christ Church, de kerk, waar zowel George Washington als Robert E. Lee een bank hadden (nu gekenmerkt door bordjes met hun namen).


De Christ Church

Als we het kleine, alweer heel oude, begraafplaatsje oplopen ruik ik meteen het typische Boxwood. Die struiken kom je veel tegen in de tuinen van historische landgoederen hier.


Een van de weinige leesbare grafstenen

Dit keer gaan we de kerk niet binnen, maar lopen door over King Street. Dit is de hoofd-winkelstraat van Alexandria met allemaal leuke unieke winkeltjes en kleine gezellige restaurants. We lopen tot de George Washington Masonic Memorial en gaan dan terug om lunch te eten bij de European Bakery.

Behalve de Franse brioches en de "Duitse" pankuchen is het menu niet erg Europees. We bestellen een Amerikaanse kip wrap, die wel erg lekker smaakt. Het is een gezellige afsluiting van onze "onderzoek" ochtend. Hopelijk heeft Christine wat goede ideeen opgedaan.

Thuis neem ik Cosmo mee voor een lange wandeling. Het is nog steeds zeer koel vergeleken bij gisteren, maar morgen schijnt het zo'n vijftien graden warmer te worden!

Katja komt helemaal blij thuis, ze is verkozen tot editor van het Jaarboek van volgend jaar. Ze zal de Senior advertenties (advertenties, die ouders voor hun kinderen, die in het laatste jaar zitten, kopen) gaan regelen.

Het Jaarboek van de high school is een prachtig boekwerk en vooral voor de Seniors een fantastisch aandenken aan hun middelbare school tijd. Het was een heel proces om te solliciteren naar de "baan" van editor, dus het is zeker een veer in Katja's hoed! Verder staat dit baantje erg goed op haar aanmeldingen voor college (waar ook erg naar leiderschapskwaliteiten wordt gekeken).

Een groot deel van de middag besteden we met het inschrijven voor verschillende zomerkampen. Zo zal Kai half juli met vriend Charlie naar een zeilkamp gaan.

En Katja heeft eerst half juli een yearbook editor kamp in Philadelphia (bij Penn State University) en vlak daarop is ze uitgenodigd voor een medisch kamp. Ook dit is in Philadelphia (bij Villanova) of bij Georgetown University hier in Washington DC, afhankelijk van waar nog plaats is. Zo zal ze meer dan twee weken achter elkaar op kamp zijn!

Vanavond ga ik uit eten met vriendin Katja B. We kiezen Sweet Ginger hier in Vienna, want we houden allebei van Japans. Als we het restaurant binnenlopen krijgen we volgens mij het laatste tafeltje voor twee, want het zit flink vol!

Katja kiest de tempura en ik de chirashi (dat gerecht met rauwe vis en groentes is zo lekker en voor $20 krijg je zoveel, dat ik het vrijwel altijd kies). Als het eten op is komt de afrekening, maar we willen nog verder kletsen. Nu zou dat bij Sweet Ginger best kunnen, maar liever willen we naar een bar.

Om de hoek is That's Amore en daar is een leuke bar. Vanavond blijkt het er vrijwel leeg, maar Katja mag er een sigaretje roken. Onder het genot van nog een glas Pinot Grigio zetten we onze geanimeerde conversatie voort.

Eerder op de avond heb ik Rick gevraagd vooral te bellen, als hij meer weet over zijn vader. De vriendin van zijn vader is niet erg medewerkzaam, maar gelukkig belt ze uiteindelijk om te zeggen, dat de operatie goed is verlopen. Een pak van ons hart, want ik heb er toch wel de hele dag aan gedacht. Het is tenslotte niet niks! Hopelijk helpt dit Ricks vader genoeg om zijn actieve levenstijl weer te hervatten!

Als het personeel van That's Amore duidelijk maakt, dat ze klaar zijn om te sluiten en Katja en ik nog de enige gasten zijn, besluiten wij ook maar op te stappen. Jeetje, wat is het leuk om zo met een vriendin erop uit te gaan! En wat zijn mijn kinderen al groot!

Bij thuiskomst is Saskia al in bed, Kai heeft de poezen al eten gegeven en Cosmo uitgelaten en Katja heeft iedereen van eten voorzien en is nu klaar om naar bed te gaan. Ik voel me bijna overbodig, tot ik van alle drie een grote knuffel krijg. Dit was een dag met niet enkel een sterretje, maar een mega ster!

dinsdag, maart 20, 2007

De lente is begonnen!!!

Het is nu 20:19 hier aan de oostkust van de VS en twaalf minuten geleden is officieel de lente van 2007 begonnen. Hoera!!! Eindelijk kunnen we de kou van de winter achter ons laten!

Morgen wordt het nog even koel, maar daarna gaan de temperaturen heerlijk omhoog! Ik moet toegeven, dat ik deze afgelopen winter zwaar heb gevonden. De koude temperaturen maakten, dat de fibromyalgie heel erg opspeelde. En iedere warmere dag merk ik, hoezeer mijn pijn niveaus lager liggen en mijn energieniveau omhoog gaat.

Om kwart over vier vannacht gaat opeens de telefoon! Als die zo midden in de nacht gaat, schrik je toch even. Tot onze verbazing laat het caller id Katja's mobiele telefoonnummer zien.

Rick gaat bij haar in de kamer kijken en treft daar een zielig hoopje mens. Ze heeft heel erge krampen en voorheen is ze daarmee al flauwgevallen, daarom ze durft haar bed niet uit. Dus gebruikte ze haar mobieltje om ons te roepen, slim, wel.

Gelukkig gaat het na Saridon en een warme kruik op de buik al snel weer wat beter. Maar ze blijft vandaag toch maar thuis.

Terwijl Rick op Katja past, voordat hij naar het vliegveld vertrekt, ga ik gauw naar het W&OD pad. Vandaag wil ik hardlopen en wel verder dan 5 kilometer (3,11 mijl). Langzaam wil ik het weer opschroeven tot tenminste 10 kilometer (6,22 mijl).

Rick moet om half elf weg, dus ik heb drie kwartier om te lopen. Ik parkeer de auto bij het gedeelte van het pad, waar de vosjes zouden moeten zijn. Die kant loop ik eerst op onder het genot van luid vogel gezang. Vooral de cardinaaltjes doen erg hun best. Maar vosjes zie ik niet.


Bij het stoplicht draai ik om en loop richting Community Center. Het pad is vrij druk met lopers en fietsers, iedereen groet even vriendelijk. Hier is het pad best heuvelachtig en eigenlijk ben ik te warm gekleed. Maar ik loop niet op tijd, dat komt later wel. Nu wil ik het gewoon langer dan drie mijl volhouden.

Onderweg valt me op, dat er weer nieuwe informatieve borden langs het pad zijn gezet. Je kunt op sommige borden leren over het wild, dat zich soms laat zien langs het pad en op anderen, die ik vandaag zie, over de geschiedenis van de spoorlijn, die hier vroeger liep (vandaar de naam W&OD: Washington and Old Dominion, de maatschappij, die hier reed).


In vijfenveertig minuten loop ik iets meer dan vier mijl, ongeveer 11 minuten per mijl en daar ben ik voor nu tevreden mee (ook al omdat mijn rechter been nog erg stijf aanvoelt). Precies om half elf ben ik terug en neem afscheid van Rick.

Hij vertrekt naar Seattle en zal op de terugweg in Michigan stoppen om zijn vader te bezoeken. Die ondergaat morgen een zware operatie aan zijn rug. Op zaterdagavond zal Rick weer terugkomen. Ik ben best bezorgd om mijn schoonvader. Hij is heel sportief en gezond, maar de operatie is riskant dichtbij het ruggemerg. Hij leeft echter nu in zoveel pijn, dat dit nog de enige uitweg is.

Gisteren heeft onze insinkerator het begeven, toen ik er de schillen van de zoete aardappels doorheen deed. Dit ding is daarvoor bestemd, dus ik ben wat boos, dat het nu al de tweede keer in een jaar is, dat hij het begeeft!

Er staat nu een laag stinkend water in de gootsteen, dus ik ben blij, dat de loodgieter, die ik gisteren gebeld heb, al vanmiddag kan komen. Zoals altijd werd me gezegd, dat ze tussen 12 en 16 uur zouden komen. Maar dit bedrijf belt van tevoren en ze zouden op mijn verzoek zo dicht mogelijk bij twaalven komen als mogelijk.

Net als ik om kwart voor twaalf Cosmo voor zijn lange wandeling mee wil nemen, zie ik de Able Plumbing van voor ons huis stoppen. Fantastisch! Dit bedrijf is echt prima.

Als ik vertel, wat er gebeurd is, begint de heel vriendelijke loodgieter hartelijk te lachen en zijn hoofd te schudden. Schillen kunnen niet door die insinkerator, zegt hij! Huh? Die dingen moeten toch alles organisch kunnen verpulveren? Daar zijn ze toch voor?

Nee, zegt hij, je wilt niet weten hoe druk ik het heb met Thanksgiving, als iedereen zijn aardappelschillen erdoorheen wil gooien. Die van ons blijkt ook nog eens verkeerd aangelegd en verstopt, als er teveel doorheen gaat. Hij moet de insinkerator vervangen en, al geeft hij met $10 korting, de rekening van $140 doet me besluiten dat ding als het even kan niet meer te gebruiken!!

Nadat de loodgieter is vertrokken lijn ik Cosmo aan en we lopen iets meer dan twee mijl. De natuur in Vienna komt langzaam tot leven. Voordat het prille lentegroen hier uitkomt hangt er een rode gloed over de natuur. De maples bloeien met rode "bloemen". Het is moeilijk op de foto vast te leggen, maar erg opvallend, als je zo door de straten loopt.


De eerste bloesemende boom van dit seizoen



Een bloeiende maple, het is moeilijk de rode kleur op de foto vast te leggen



Eindelijk het geel van de forsythia!!

Bij elkaar loop ik zo meer dan tien kilometer. Het is dan ook werkelijk heerlijk weer en eigenlijk zou ik nog langer buiten willen blijven. Maar Laura komt voor een massage, dus ik eet gauw lunch. Katja voelt zich inmiddels ook wat beter en doet op de bank haar huiswerk.

Katja heeft me gevraagd om naar Giant te gaan met haar, want ze wil "gezond" eten halen voor haar lunches e.d. Nu het weer warmer wordt willen we allebei wat ponden kwijt, dus na de massage ga ik graag met haar mee.

Peapod is erg fijn om te hebben, maar ze hebben niet heel veel varieteit en als je gaat dieten is het toch wel fijn om wat keuzes te hebben.

Kai en Saskia spelen tot laat buiten en ik lees nog even tijdschriften voor het huis. De stenen zijn helemaal warm van de zon, waardoor ik ook nadat die achter de huizen is vertrokken nog behaaglijk zit.

Na het eten kijken we zoals iedere dinsdag naar American Idol. Deze week zingen de meesten goed, moet ik zeggen.

maandag, maart 19, 2007

Cosmo's drukke dag

Rick voelt zich vandaag weer helemaal de oude en gaat gewoon naar zijn werk. Het zonnetje schijnt, maar het vriest buiten. Christine belt om te vragen, wat ik als beweging ga doen vandaag. Dat weet ik nog niet en we spreken af later op de ochtend te gaan lopen.

Na mijn ochtendoefeningen gaan Cosmo en ik met Saskia mee naar school. Ik neem mijn acht pond gewichten ook mee, zodat ik wat extra sport-uitdaging krijg. De gentle leader werkt fantastisch, hij trekt vrijwel niet meer. Ook lijkt hij er al aan gewend, zijn oortjes staan niet meer naar achteren als hij loopt, vorige week wel.

Thuis doe ik gauw een gewichtenroutine, want ik heb net gelezen hoe belangrijk dat is in de preventie van osteoporose, een aandoening, waar mijn moeder erge last van heeft.

De tijd vliegt en voor ik het weet is het kwart voor tien. Om tien uur begint Cosmo's training, maar op het laatste moment herinner ik me, dat ik mijn crockpotmaaltijd nog klaar moet maken. Hoezo scatterbrained?

Als een razende schil ik de zoete aardappelen en maak de wortels schoon, ik gooi ze in de crockpot, de stukken ham erbovenop, een kopje maple syrup en hup, crockpot aan. Een van onze favoriete maaltijden kookt, terwijl onze dag voortgaat.

Gelukkig is het helemaal niet druk op de weg, dus binnen tien minuten (ok, ik heb de snelheidslimiet ietwat overschreden) parkeer ik voor Petsmart. Daar hangen allerlei borden over de recall van het honden- en katteneten. Mensen brengen zakken blikjes terug! Ik heb alles, wat we hebben, nagekeken en geen van onze blikjes hebben de betrokken nummers gelukkig.

De klas is al begonnen, maar we worden allervriendelijkst begroet, zowel door de menselijke als de viervoetige deelnemers. Dit is de voorlaatste klas, volgende week is "graduation". Dat schijnt een hele happening te zijn, dus ik ben blij, dat Rick dan meekan. Op 9 april gaan we dan verder met de volgende klas.

We leren vandaag voornamelijk over het onderhoud van onze honden: oren, tanden, kammen, nagels knippen etc. Nu knip ik Cosmo's nagels al zelf, die zijn makkelijk, want in tegenstelling tot Brynna's (bij wie ik soms helaas wel in het kwik knipte, het arme dier) zijn ze helemaal wit.

Zoals altijd is Cosmo doodmoe van de klas. We gaan meteen terug naar huis, want Christine komt.

Het is inmiddels een aangename temperatuur van zo'n tien graden en we lopen door een langzaam ontwakende natuur. De maples zijn rood aan het bloeien, sommige magnolia zijn open, maar de bloemen zien er bevroren uit, narcissen komen aarzelend op, een enkele bloeit. De natuur is achter, dit jaar! De forsythia bloeit gewoonlijk half maart allang, nu staat hij nog maar net in de knop. Raar, hoor, als je overal hoort over Global Warming!

Na vijf mijl zijn we terug bij ons huis. Saskia komt net thuis uit school. Deze hele week staat voor hen in het teken van Annie, de musical, die vanaf woensdag iedere avond zal worden opgevoerd. Saskia doet er niet aan mee, maar het betekent voor haar ook, dat haar vriendinnetjes er niet zijn om mee te spelen (een paar zijn weesjes in de musical, anderen doen mee in het koor). En dat is heel moeilijk voor Sas, die niet heel is, zonder vriendinnetje!

Maar zoals het een dochter van mij betaamt vindt ze precies het ene vriendinnetje, dat ook niet meedoet, en speelt daarmee.

Het is vandaag Cosmo's dag, want hij moet ook zijn derde ronde vaccinaties hebben. De afspraak is om vier uur en Katja gaat mee. We moeten een kwartier wachten en Cosmo vindt het erg moeilijk om rustig te blijven met al die verschillende luchtjes van andere dieren. Gelukkig heb ik snoepjes mee voor hem, dat helpt zijn aandacht af te leiden van die miauwende poezen achter ons.

Eindelijk mogen we de behandelkamer in. Cosmo wordt gewogen en weegt 32,5 pond!!! Vorige maand was dat nog 23 pond, hij groeit dus goed! Deze dierenarts zien we al jaren en hij is helemaal weg van Cosmo. Als trotse ouders staan Katja en ik te glunderen, gek eigenlijk.

Zonder een piepje ondergaat Cosmo zijn derde Distemper en zijn Hondsdolheid injectie. Dan kunnen we, na betaling van $103, weer huiswaarts.

De dierenarts ligt vlakbij de dealer, waar Katja haar auto heeft gekregen (en wij hem hebben gekocht). Katja's tijdelijke nummerbord (je krijgt er zo een voor dertig dagen, als je een auto hebt gekocht) verliep op vrijdag. Nu dachten wij even snel de nummerborden op te gaan halen.

We laten Cosmo in de van en gaan naar binnen. Degene, die over de nummerborden gaat, is ziek naar huis gegaan, dus krijgen we een invalster. Wel een heel aardig iemand, daar niet van (ik kijk zo eens rond en de kerels, de "dealers" zien er overal hetzelfde uit: veel juwelen, donker met gel achterover gekamd haar en een hanenloopje (oh, en hun schoenen zijn puntig)).

Maar helaas vindt ze geen nummerborden, wel een "title" (het document, dat aantoont, dat je officieel bezitter bent van een auto of huis). Het blijkt, dat Rick bij aankoop geen Virginia belasting te hebben betaald (wist hij niet) en daarom heeft de dealer ook geen nummerborden aangevraagd.

Er wordt ons nu verteld, dat we, als we de belasting betalen, de nummerborden kunnen krijgen. Dus laat ik bijna $500 van onze credit card afschrijven en Katja neemt een paar nummerborden met "Jamestown 400 years America's history" (o.i.d) in ontvangst. Ze moet alleen nog een "emissions" test laten doen en dan zit ze goed. Wat een gedoe!

Maar nu rijdt ze dus weer legaal rond. Maar goed ook, want zij en Kai moeten naar een Relay for Life vergadering. Katja is op het moment hard bezig met bijdragen vergaren. Als er mensen hier zijn (en grote dank aan degenen, die al gegeven hebben!), die haar en de American Cancer Society willen helpen, je kunt op Katja's site geven.

De crockpotmaaltijd komt zo goed van pas, want de twee tieners eten pas later. Ik weet niet of zoete aardappelen makkelijk verkrijgbaar zijn in Nederland en maple syrup misschien helemaal niet. Maar dit is een simpel recept, dat iedereen, zelfs Saskia lekker vindt!

zaterdag, maart 17, 2007

St. Patrick's Day en shoppen

Zaterdag

Midden in de nacht word ik wakker van Rick. Al vlak na het eten van zijn chili gisteravond had hij maagpijn en nu gaat het mis. Hij voelt zich erg ziek en om hem het hele bed te geven, ga ik in de basement in de logeerkamer slapen.

Arme Rick, want we vieren vandaag St. Patrick's Day, een van zijn favoriete feestdagen. Zijn moeder was half-Iers en Kai en Saskia's rode haar komt van die kant van de familie. Maar nu is hij onder geen voorwaarde in staat om een Guinness of zelfs maar een Harp biertje te drinken.

Terwijl Rick lang uitslaapt staat langzaam de rest van het gezin op. Het is buiten nog bitterkoud en Kai is absoluut niet te porren voor ons oorspronkelijke plan om kikkers te gaan vangen langs het W&OD pad. Hij wil wachten tot het later in de week weer warmer wordt.

Jammer, want ik had daar min of meer op gerekend als mijn sport routine van vanochtend. Nu neem ik Cosmo maar mee voor een ijskoude wandeling van ongeveer drie kilometer. Dat moet maar genoeg zijn voor vandaag, ik heb vannacht toch ook niet erg lekker geslapen, want ik maakte me zorgen om Rick.

Leah komt Katja ophalen, ze gaan naar het verjaarsfeest van Raffi. Die woont hierachter en ze kennen hem al vanaf de eerste klas. Vroeger vond Katja hem stomvervelend, maar nu zijn ze goede vrienden. Het kan verkeren, zei mijn opa altijd. Ze gaan paintball spelen in de Shenandoah in het westen. Dat heeft Katja nog nooit gedaan, dus ik ben benieuwd.

Ons gereserveerde etentje bij de Auld Shebeen in Fairfax zeg ik af. Als Rick niet mee kan is er niets aan, alleen Katja en ik vinden Iers eten verder lekker. Bovendien twijfelde ik toch al over de wijsheid van deze reservering, aangezien we uitgenodigd zijn bij de St. Patrick's Party van onze Ierse vrienden, Niall en Serena.

Aan Rick beloof ik, dat we de volgende keer, dat we uit eten gaan, bij dat restaurant zullen gaan eten. Saskia, Tabatha en ik lopen om half vijf naar de Leogues. Het "flurriet", sneeuwvlokken dwarrelen zo af en toe voor ons neer. Daar hangt een Ierse vlag aan het raam en er zijn al gezellig veel gasten.


The party's here!

Aan Niall geef ik het "six pack" van O'Hara bier, dat Rick mee zou hebben genomen en krijg er gelijk een aangeboden. Het is rood bier, wel erg lekker. Grappig is, dat Niall er nog nooit van heeft gehoord!

Saskia gaat spelen met de andere kinderen en ik klets met allerlei buren en bekenden. Het is super gezellig en het eten is heerlijk. Er is een voortreffelijke stew, allerlei soorten Iers brood, kazen, gerookte zalm, cole slaw en meer. Ik doe me eraan tegoed, want Rick zal vanavond toch geen zin in eten hebben. Kai en Katja eten bij anderen en ik moedig Saskia ook aan te genieten van de lekkere dingen hier.

Om een uur of zes horen we opeens doedelzakmuziek buiten. Ondanks de sneeuwbui gaan we allemaal buiten staan luisteren. De speler is in costuum en een vriend van Niall. Het wordt door iedereen erg gewaardeerd, vooral de kinderen, die dansen op de muziek.


Filmpje



Niall en Serena, de hosts, met de doedelzak speler

Saskia wil het niet horen, als ik zeg om zeven uur naar huis te willen. Tot nu toe heb ik voornamelijk met mannen uit de buurt gekletst, onze buurman Chuck en Bob Gambarelli, de counselor van de high school. Die laatste stelt me wel helemaal gerust wat Katja en Kai betreft. Tenslotte is dit hele high school en college gedoe helemaal nieuw voor mij en het helpt erg om te horen, dat we de goede weg bewandelen.

Maar als de doedelzakspeler weg is komen de dames los, Denise, Kelli (Tabatha's moeder) en Pamela (mijn Artsmart partner) komen en de party begint nu pas echt (moet ik volgend jaar onthouden!). De echte Irish coffee wordt geschonken met whiskey cake.

Iedere keer als ik opper, dat ik toch eens naar huis moet om te kijken hoe het met Rick is, creeert dat een storm van protest. Ik voel me helemaal opgenomen in deze groep en voor mij is dat heel bijzonder. Ik geniet!

Pas om negen uur, als de meisjes een logeerpartij hebben bedongen, en Kelli en ik doodmoe zijn, nemen we afscheid. Wat een lol was dat! Kelli brengt me naar huis, waar ik Rick alweer een stuk beter aantref. Wat een leuke avond was dat!

Katja en Leah zijn terug van de paintball en hebben flinke bulten van de paintball! Katja heeft twee serieuze blauwe plekken, het is een ruw spel! Om zich wat beter te voelen zitten ze in de hot tub. Maar ik zie nu, waarom er een minimum leeftijd is om Paintball te spelen!

Zondag

Nog een nachtje ga ik in de basement en Rick boven. Zo heeft hij een heel rustige nacht om beter te worden. Eigenlijk vind ik de matras in de basement fijner, dan de onze. Dat zegt natuurlijk veel, voornamelijk, dat de onze aan vervanging toe is. Het komt er alleen telkens niet van.

Na een heerlijke nachtrust sta ik om kwart over negen op. Omdat Saskia afwezig is, ben ik de eerste, de tieners en Rick liggen nog in diepe rust. Het is wel zonnig buiten, maar het waait hard en vriest.

Toch bel ik Mary-Ellen om te vragen of ze wil gaan hardlopen. Ze vindt het eigenlijk te koud, maar als ik ga, gaat zij ook. Prima! Want, al zeg ik dat niet tegen haar, omgekeerd is het net zo. Om er alleen op uit te gaan trekt mij ook niet! Ik heb haar net zo hard nodig, als zij mij!

Om elf uur staat Mary-Ellen voor de deur en we beginnen aan ons eerste loopje in weken. Oef, dat valt niet mee! Het is ijzig koud met een harde wind en de heuvels zijn meer, dan we op het moment aankunnen.

We lopen het geijkte rondje van vijf kilometer tot Mary-Ellens huis en doen dat in 35 minuten. Absoluut geen tijd om trots op te zijn, maar niet zo erg, als ik gevreesd had. En het voelde lekker om weer hard te lopen, dus ik wil het absoluut meer gaan doen nu het weer warmer wordt!

Mary-Ellen neemt afscheid en we spreken af het volgende zondag weer te doen. Gisteren zei Pamela ook, dat ze graag met mij zou gaan snelwandelen. Heel fijn om te horen, want loopmaatje Katja B. gaat waarschijnlijk verhuizen en zoals het er nu uitziet Christine ook. Dan heb ik enkel Kirsten over als sportcompagnon. En het liefst sport ik met iemand anders.

Inmiddels is Rick begonnen met het opruimen van het kantoortje. Dat is altijd een doorn in mijn oog, want hij bewaart iedere software doos en alle papiertjes en heeft tientallen mobiele gadgets. Ergens heb ik gelezen, dat je "packrat" partner ergens een plaats moet hebben, waar je niet over zeurt. En dat advies heb ik maanden, zo niet meer dan een jaar gevolgd met betrekking tot Ricks bureau in die kamer.

Maar op vrijdag wilde ik de ene plant daar water geven en struikelde over de dozen. Ik kon zelfs niet bij de plant! Dat was de (letterlijke en figuurlijke) druppel! Gelukkig is nu tenminste het hout van het bureau weer zichtbaar en de plant weer bereikbaar (zo opgeruimd als ik het zou hebben, is het niet, maar daarvoor zijn we twee verschillende mensen).

Thuis neem ik gauw een douche en dan gaan Katja en ik op de al weken beloofde shopping trip. We gaan naar Tysons Corner en beginnen met lunch. Ik moet zeggen, dat mijn trots op dit kind enorme proporties aan het aannemen is en ik moet uitkijken niet teveel de supertrotse moeder uit te hangen. Natuurlijk is ze niet perfect en heeft ook zij minder goede keuzes gemaakt. Maar wij weten daarvan en dat alleen vind ik al zo bijzonder.

De jong volwassene, waarmee ik mijn middag besteed, is een zelf-verzekerde jonge dame, die haar tekortkomingen ook maar al te goed kent. Misschien is het omdat ik op haar leeftijd heel onzeker en afhankelijk was, dat ik haar zelf-verzekerdheid (zonder naast haar schoenen te lopen) en onafhankelijkheid zo bewonder.

Zij is in Tysons Corner kind aan huis, omdat ze er werkt. Ik ken de mall vrij goed, maar zij kent hem op haar duimpje! Bij de food court raadt ze Grill Kabob aan. Volgens haar zijn die kabobs groot genoeg om te delen. Ik laat me door haar leiden en ze heeft gelijk. We delen een steak kabob en die is erg lekker en inderdaad genoeg voor ons tweeen.

Dan beginnen we aan onze shopping trip. Katja heeft heel hard schoenen nodig, ze draagt nog schoenen van vier jaar geleden! Niet omdat wij geen nieuwe schoenen wilden geven, maar omdat zij geen paar kon vinden, dat ze leuk vond.

Gelukkig vindt ze bij de Puma winkel leuke bruine sportschoenen, dus nu kunnen die oude dingen de deur uit.

De volgende stop is Express. Hier vind ik een leuke grijze capri broek en donker turquoise korte broek. Katja vindt leuke truitjes en de capri in khaki.

Bij de Limited kopen we nota bene dezelfde capri broek (zelfde model, zelfde kleur!). Ik vraag haar, of ze dat niet vervelend vindt. Nee, zegt ze, jij? Toch leuk, zo'n dochter die zich niet voor haar moeder schaamt!

Bij American Eagle vindt Katja leuke slippers. Als laatste kijken we bij Hollister. Het is inmiddels heel druk in de mall en we moeten even wachten op een pashok. Mijn keuzes staan van geen kanten (dit is een tiener winkel, dat is duidelijk), maar Katja vindt een paar leuke topjes.

Bij de kassa staat echter zo'n rij (het is duidelijk, dat het moeilijk is laag betaalde baantjes te vullen, bij iedere winkel zijn maar een of twee kassa's van de velen open.), dat Katja ook besluit, dat ze die topjes niet zo hard nodig heeft!

We gaan huiswaarts, waar we Cosmo een van zijn "peanut butter treats" geven. Hij kent die woorden al en ik geef hem zo'n "treat" als in zijn bench moet. Hij is slim genoeg om te weten, dat dat eraan vast zit, dus dit weekend geven we hem "gewoon" zijn peanut butter treats. Hij is er helemaal dol op!


Met zijn peanut butter treat





Dit laat goed zien, hoe groot hij al is, op donderdag was hij vier maanden oud

Katja begint meteen aan haar huiswerk en Saskia is ook hard bezig. Zelfs Kai zie ik werken! We bestellen gemakkelijk pizza van Pizza Hut als eten, Rick is nog niet helemaal lekker, Kai en Saskia zijn dol op hun cheesy bites en Katja heeft haast.

Ze heeft nog testen om voor te leren en een concert bij Jammin' Java vanavond. Ze wil eigenlijk niet gaan, maar een leuke jongen heeft de tickets voor haar gekocht. We hadden het kunnen weten, haar "ik blijf niet lang" duurt nu al drie uur... Ach ja, zo ben je trots op je tiener, zo maak je je zorgen, het leven is nooit saai.