Naar "Court"

Het heerlijke weer gaat door, het is bij het opstaan al zo warm, dat ik me in korte mouwen kleed. Zo wandel ik met Cosmo, terwijl ik met mijn zusje aan de telefoon spreek. Wat deden we toch zonder mobieltjes? We bespreken, dat het wel weer tijd wordt elkaar een keer te zien, hopelijk kunnen we begin mei iets afspreken.

Als ik net na tienen richting Christine rijd wijst de thermometer in de auto 27 graden aan! We puffen dan ook door onze wandeling, maar oh, wat is de natuur mooi. Met dit warme weer barsten de bloesems open (nadeel is wel, dat de cherry blossoms in Washington dan ook sneller gaan, momenteel wordt de piek daarvoor volgende week voorspeld, net als wij weg zijn, helaas). Witte en roze bomen en gele forsytia, wat een kleuren zijn er eindelijk weer te zien!




Bijna uit!



Perenbloesem (waar nooit peren uit zullen groeien)

Bij elkaar, met Cosmo's wandeling, loop ik vanochtend 7,5 mijl, alweer meer dan 10 kilometer! Het is erg warm buiten en ik heb eigenlijk geen zin in de soep, die ik voor de lunch had gepland. Als ik dan ook nog zie, dat er een file op de snelweg staat, ga ik eraf en bij de McDonald's onderweg tracteer ik mezelf op een Asian salad met gegrilde kip. Je kunt van alles zeggen over dat restaurant, maar die salade vind ik super lekker!

Inmiddels zijn de schoonmaaksters geweest en het ruikt zo lekker schoon als ik binnenloop! Cosmo, die zich de tuin helemaal eigen heeft gemaakt en lekker op het deck de wereld gade ligt te slaan, begroet me enthousiast. Met hem verorber ik mijn salade buiten.

Dan komt Laura om me te masseren. Ik geef haar de sleutel van het huis, want ze komt volgende week de katten verzorgen. Heel fijn, dat ze dat wil doen, want die voelen zich thuis toch het fijnst. Cosmo natuurlijk ook wel, maar we kennen helaas niemand, die drie of meer keer per dag kan komen om uit te laten en eten te geven.

De massage wordt vandaag verkort, want we moeten naar het Fairfax County Juvenile and Domestic Relations District Court met Katja. Rick komt er vroeg voor thuis. Vandaag krijgt ze eindelijk haar officiele rijbewijs (al rijdt ze al bijna een half jaar met een tijdelijk vodje rond) en ze is flink zenuwachtig.

Om kwart voor drie arriveren we in Fairfax en vinden zowaar meteen een parkeerplaats. Op de "uitnodiging" stond, dat je vroeg moet zijn en netjes gekleed. Ook mag er maar een ouder mee, maar Rick en ik besluiten dat te negeren. Dit is tenslotte voor ons beiden een eerste ervaring.

We mogen ook geen camera's of telefoons mee hebben, dus die laten we thuis. Achteraf gezien had ik mooie foto's buiten kunnen maken, want het gerechtshof is een historisch gebouw en er staan allemaal mooi bloeiende bomen omheen. Rick merkt op, dat het jammer is, dat mijn ogen geen video kunnen nemen, nou inderdaad, hi hi.


We moeten door de veiligheidscontrole, waarbij onze schoenen ook uitmoeten. En dan de grote trap op naar de rechtszaal. Katja laat haar learner's permit zien en dan mogen we naar binnen. Althans, een van ons met Katja, als er plaats is mag de ander er ook bij. Rick besluit dan maar buiten te wachten, ik moet dit gebeuren tenslotte kunnen bloggen.

Gelukkig blijkt er meer dan genoeg plaats en maakt Rick de hele ceremonie ook mee. De deuren gaan dicht en de bailiff (geen idee hoe zo iemand in het Nederlands heet) kondigt de rechter aan: "All rise, Honorable .... (de naam hoor ik niet) presiding, court is now in session". Eigenlijk wel precies zoals je altijd op tv ziet (dit is pas mijn tweede keer in een Amerikaanse rechtszaal, de eerste was zo'n twaalf jaar geleden).

De rechter stelt zich voor, hij is een oudere, nogal saai uitziende man. Maar ja, misschien zien rechters er gewoon altijd saai uit. Hij vertelt, dat deze ceremonie deel uitmaakt van de Virginiaanse wet en dat hij dit al 15 jaar doet.

Vervolgens krijgen we een film te zien met de gevolgen van een ongeluk door een dronken bestuurder. Het liedje dat speelt, wordt gezongen door de veroorzaker en gaat door merg en been. Als dit geen indruk op de kinderen achterlaat, weet ik het niet meer. Ik moet mijn tranen tenminste wegslikken.

Na het lied gaat het filmpje verder met statistieken en straffen, die op "driving under the influence" (niet alleen alcohol, ook drugs), staan. Erg indrukwekkend, vind ik, en ik word prompt weer nerveus bij de gedachte, dat mijn dochter nu zelfstandig achter het wiel zit!

Een Fairfax County politie agent, zelf vader van drie tieners, waarvan twee net een rijbewijs hebben, neemt daarna het woord. Hij speelt in op het feit, dat de snelheidslimiet op de parkeerplaatsen van de high schools 15 mijl per uur is.

Met die snelheid in gedachten laat hij door middel van een paar vrijwilligers (Katja biedt zich als eerste aan, haar trotse ouders kijken toe) zien met een meetlat, hoe je met die snelheid zonder er erg in te hebben in een paar seconden een flinke afstand aflegt (met 15mph bijna 7 meter per seconde).

Hij laat de kinderen reactie tijd (75/100 seconde bij de gemiddelde persoon) zien door een jongen (die Katja kent en die zich als tweede vrijwilliger opwerpt) te zeggen zijn hand weg te slaan. Het is moeilijk in het geschreven woord uit te leggen, maar het laat effectief zien hoe snel een ongeluk kan gebeuren (met twee secondes onoplettendheid).

Als laatste vertelt de rechter welke verkeerssituatie hij het meest te behandelen krijgt: linksaf slaan op een weg met tegenliggend verkeer. Hij drukt de tieners op hun hart om in zo'n situatie wat om te rijden, maar het vooral niet toch maar te proberen. Nu is Katja een voorzichtige bestuurster en ik weet, dat ze dit al herhaalde malen in praktijk heeft gebracht. Toch kan ik niet nalaten te benadrukken, dat je nooit zoveel haast hebt, dat je je leven in de waagschaal moet stellen.

Na ongeveer een uur gaat de rechter over in het uitreiken van de rijbewijzen. Die worden aan de ouders gegeven, die dan weer kunnen besluiten of ze ze aan hun kinderen willen geven. Een voor een lopen we naar voren en dan de rechtszaal uit. We hadden geen idee, wat te verwachten, en ik vond het uiteindelijk erg goed en indrukwekkend. Iets wat de kinderen niet snel zullen vergeten!

Om deze mijlpaal te vieren gaan we een ijsje eten bij Coldstone Creamery. Vienna is gezellig druk met wandelaars en fietsers en de terrasjes zitten vol. Ik kies voor mijn favoriet: sweet cream ijs, witte chocolade chips en caramel saus. Dat eerste hapje smaakt voortreffelijk!

Thuis vinden we Kai gebogen over zijn aquarium met kikkervisjes. Het merendeel van de eitjes is vandaag uitgekomen en tientallen dikkopjes zwemmen door hun nieuwe onderkomen. Ik moet zeggen, dat ik het ook erg leuk vind. Ik ben benieuwd hoeveel er uiteindelijk overleven, want hopelijk niet allen, dan zitten we met zeker vijftig kikkers!

Saskia heeft een verjaarspartijtje bij haar vriendinnetje aan de overkant. Ze gaan hun hot tub in en als ik langsloop is het een gegil van jewelste. Doodmoe komt madammeke om zeven uur thuis.


In de tuin

Katja en Kai spelen met Cosmo in de tuin, terwijl ik probeer goede actiefoto's van ze te maken. Dat valt helemaal niet mee! Maar ik realiseer me, dat ik veel moet fotograferen, want Cosmo groeit als kool!








Tot half acht zit ik buiten te computeren en zie door de bomen een prachtige zonsondergang. Zo warm als vandaag zal het niet iedere dag worden, nog, maar het is wel heerlijk te weten, dat de zomer echt in aantocht is!!