Alweer wit!

Je kunt van alles van het weer hier zeggen, maar saai is het nooit! Bij het opstaan klatert de regen tegen de ramen, zo erg, dat een van de ramen van onze slaapkamer flink lekt. Ik hoor getik en als ik probeer uit te vinden, waar dat vandaan komt, blijkt het water van buiten te zijn. Probleem is, dat we nog steeds niet kunnen vinden, waar het lek zit. Het lijkt of de Luxaflex lekt, maar dat kan natuurlijk niet.

Gewoonlijk heb ik een leuk uitzicht op de straat als ik mijn ochtendoefeningen doe. Dit keer zijn onze horren helemaal troebel van de regen. Bah, bah, bah!! En het is koud! Drie graden, 23 graden kouder dan eergisteren!!

Toch wandelen Saskia, Cosmo en ik naar school in de stromende ijskoude regen. Saskia wilde met de auto, maar Cosmo moet uit en de rij auto's bij de school is op dagen als deze zo lang, dat we sneller zijn als we lopen.

Als ik afscheid heb genomen van Saskia bij haar trailer, lopen Cosmo en ik door. Maar hij vindt het niets! Vandaag vind ik uit, dat hij geen waterhond is. Hij schudt zich de hele tijd en op een gegeven moment weigert hij gewoon verder te gaan! Nou ja, in ieder geval hoef ik niet bang te zijn, dat hij zomaar ergens gaat zwemmen!


Thuis droog ik hem af en begin dan aan mijn voorgenomen taak van vandaag: mijn kant van de klerenkast opruimen. Dit is al zeker drie jaar niet gebeurd en hard nodig. De vier grote vuilniszakken vol, die eruit komen, bewijzen dat wel. Twee zijn er om weg te geven en twee om weg te gooien.

Het geeft een voldaan gevoel, zo'n opgeruimde kast (mijn kant althans, over die van Rick zeggen we maar niets), maar ik heb een hekel aan het proces! De volgende regendag is de badkamer aan de beurt. Daar liggen volgens mij nog medicijnen van tien jaar geleden!

Maar voor ik daarover kan gaan denken rijd ik naar Oak Marr. Fairfax County heeft verschillende RECenters (uitgesproken "Reksenter"), waar je kunt zwemmen, racquet ball spelen, fitness klassen volgen, maar ook gewoon gebruik kunt maken van de fitness apparaten.

Vanochtend, toen ik met Christine aan de telefoon zat, kon ik mezelf er niet toe zetten om weer thuis een gewichtenroutine te doen. Dus opperde ik naar Oak Marr te gaan. Daar had zij ook wel oren naar. Dit Center ligt ongeveer precies tussen onze huizen in. Het neemt ons beiden zo'n tien minuten om er te komen, ideaal dus.

We kopen een dagpas voor $6,50 en mogen daarvoor overal gebruik van maken. We beperken ons vandaag tot de fitness apparaten, die erg modern zijn. Een oudere man Jon, "vrijwilliger" zegt het op zijn badge, laat ons zien welke apparaten we waarvoor moeten gebruiken. Hij is ook nogal spraakzaam, terwijl wij gewoon snel van apparaat naar apparaat willen gaan. Maar ach, hij bedoelt het goed en Christine is beter in zulk soort sociale dingen, dan ik.

Hij vertelt ons onder anderen, dat we gratis met een personal trainer kunnen werken om onze persoonlijke "Fitlinxx" op te zetten. Dit is een electronisch gewichten circuit. Het lijkt ons zeker wel wat. $6,50 is natuurlijk niets!

Buiten plenst het voort en binnen werken we hard aan iedere spiergroep. Mijn spieren zijn de apparaten niet meer gewend, ik weet zeker, dat ik morgen met spierpijn op zal staan. We zijn een uur lekker bezig, zeker meer, dan ik er thuis uit gewrongen zou hebben! Op slecht weer dagen is dit zeker een goede uitvalsbasis!

Op de terugweg haal ik eerst even benzine. Ik ben dankbaar voor het gemak van met een credit card betalen. Zo hoef ik maar een paar minuten buiten te zijn. Bij de Shell betaal ik $2,48 per gallon. Voor ons best veel, maar ik weet, dat het niet bij de Nederlandse prijzen haalt.

Dan rijd ik naar Whole Foods, daar is van alles te proeven, waaronder de Ierse broden (ivm St. Patrick's Day morgen): soda bread en brown bread. Erg lekker!!

Het is een ijs- en ijskoude regen, die valt en als ik Cosmo weer even uitlaat ben ik binnen vijf minuten door en door verkleumd! Wat een verschil met een paar dagen geleden of zelfs gisteren, zeg!

Als ik een uurtje later Saskia van school haal ijsregent het, een soort hagelsteentjes maken binnen de korste keren de wegen flink glad.

Helaas moet Katja werken, want ik vind het geen veilig idee, dat ze in deze omstandigheden moet autorijden. Intussen komen Michael en Charlie bij Kai spelen en Tabatha bij Saskia. Natuurlijk wordt er voor de laatste weer een logeerpartij bedongen.

Om half zeven komt Rick thuis en inmiddels sneeuwt het! Ik had echt gedacht dat witte spul vorige week voor het laatst gezien te hebben! Ten noorden van ons valt zelfs heel veel sneeuw. De ski resorts zullen wel in hun handen klappen, want na de warme temperaturen van de afgelopen week leek het ski seizoen van 2006 afgelopen te zijn.

Rick heeft zin in hartig eten en wilde al een tijdje bij Hard Times Cafe gaan eten. We besluiten eens een andere locatie te proberen, dan degene in Herndon, waar we altijd heen gaan.

Over gladde, besneeuwde wegen (en het is onvoorstelbaar hoe hard sommige mensen dan nog rijden, geen wonder, dat er heel wat auto's de berm in gingen!) rijden we naar Arlington.

Het restaurant ligt recht tegenover het Clarendon metro station, dus vanaf ons tafeltje hebben we goed uitzicht op iedereen, die daaruit komt. Ik vermaak me met mensen kijken. Veel vrouwen zijn absoluut niet op het weer gekleed en glibberen op hun hoge hakken door de sneeuw.

Als voorafje nemen we jalapeno poppers, half mild, half heet. We krijgen zes pepers. De milde poppers zijn groene jalapeno pepers gevuld met cheddar kaas en dan gefrituurd. De hete poppers zijn rode en zeer pittige pepers gevuld met cream cheese en gefrituurd. Die doop je dan of in ranch dressing of in een soort jam. Persoonlijk vind ik de hete pepers het lekkerst.

Als hoofdgerecht is er natuurlijk chili. De kinderen bestellen een chili dog. Rick kiest voor de spaghetti met Texas chili, uitjes en kaas en ik ga voor de bowl met Texas chili met bonen, tomaat, uitjes en Parmezaanse kaas.

De Texas chili is onze favoriet van de vier verschillende chili's (de anderen zijn Cincinnati, Terlingua en Vegetarisch) op het menu. Maar ze smaken allemaal super lekker! Tabatha en Saskia delen nog een stuk "orange creamsicle" cheesecake als dessert.

Het sneeuwt inmiddels minder hard en we besluiten, dat de wegen wel goed genoeg zijn om Katja zelf te laten rijden. Eerder op de avond leek dat niet het geval en zou Rick haar ophalen en haar kever bij de mall laten overnachten. Katja wilde dit helemaal niet, dus gelukkig blijkt het ook niet nodig.


En zo kijken we weer tegen een witte wereld aan. Wie had dat gedacht?