Skien en zomertijd

Zaterdag

Dit zal een weekend van twee seizoenen worden: het einde van de winter en het begin van de lente!

Omdat Kai vorige maand in Snowshoe zijn snowboard helemaal niet heeft kunnen proberen en wij het toch zielig voor hem vinden, hebben we gisteren, na de condities bekeken te hebben, besloten vandaag naar Ski Liberty te gaan.

De meisjes zijn niet geinteresseerd, dus Katja blijft op Saskia passen. Om half acht gaat de wekker, Ski Liberty is ongeveer een uur en een kwartier rijden hiervandaan (nu ik weet, hoe dichtbij het is, zal ik er volgend seizoen wel vaker heen willen).

We rijden door een mooi gedeelte van Maryland, dan door het leuke oude stadje Emmitsburg en zo Pennsylvania binnen. Onderweg maak ik hotel reserveringen voor onze reis naar Los Angeles. Dat is ook nog maar een paar weken weg!

Hoe verder we naar het noorden gaan, hoe meer sneeuw er ligt. Precies om kwart voor tien rijden we voor bij de "Clock Tower", waar we Kai kunnen inschrijven voor een les.

Rick kijkt naar achteren en zegt: "Hoe komt het, dat ik je snowboard niet zie, Kai?" Kai is zo vroeg op de ochtend net een zombie en Rick had het snowboard wel naar beneden gehaald, maar het ligt dus nog bij de voordeur. Net als de laarzen, die het ook niet de auto in hebben gehaald.

Gelukkig kunnen we een snowboard huren, maar nu zal Kai zijn nieuwe eigen snowboard nog steeds niet gebruikt hebben! Volgend ski seizoen heeft hij dus nog een heel nieuwe snowboard. Hoewel Rick zich vreselijk voelt over het vergeten, lijkt Kai er niet door aangedaan.

Rick gaat de auto parkeren. Kai en ik gaan hem opgeven voor een les en lifttickets en de huur voor mijn ski's en Kai's snowboard regelen. Voor het huren van het snowboard moet ik mijn rijbewijs achterlaten. Kennelijk worden die meer gestolen, dan skis, want voor skis heb ik dat nooit hoeven doen en hier ook niet.

Als ik mijn skis heb en we Rick terug hebben gevonden is het kwart voor elf. De lessen zijn er ieder uur. Het is helemaal niet druk, heerlijk! Kai wil nog niets proberen op zijn snowboard, dus Rick en ik nemen het lopende bandje voor super-beginners en glijden dan naar beneden. Saai, maar we moeten toch wat.


Daar ben ik op het lopende bandje, een beetje eng, want zo ben ik nog nooit naar boven gegaan!

Om elf uur begint Kai aan zijn les en gaan wij skien. Een paar jaar geleden had ik niet gedacht, dat ik zo'n zin zou hebben een heuvel af te glijden! Het is prachtig weer, de sneeuw is perfect, want het is nog niet te warm (dat zal snel veranderen).

Liberty Mountain kun je eigenlijk geen "berg" noemen met zijn 732 meter (dat is de helft van Snowshoe Mountain) en er zijn maar 16 pistes. Maar toch is het erg leuk, vooral omdat het niet druk is. We skien de "Dipsy Doodle", van de top naar beneden en de "Sneaky Pete" en het voelt heerlijk. Wat een verschil met een paar weken geleden, toen het zo berekoud was. Nu draag ik zelfs geen handschoenen!


Overzicht vanuit de lift

We doen deze run een paar keer en vanaf de lift zien we het terrain park, met alle stunts voor skiers en snowboarders. Daar zien we hoe een jongen, niet veel ouder dan Saskia, keihard na een sprong op zijn rug terecht komt. Hij komt niet meer overeind en lijkt bewusteloos te zijn. Ik vind het een vreselijk gezicht en kan alleen maar hopen, dat hij ok is. Er komt wel meteen hulp bij, gelukkig!


Een video van het terrain park

Als we naar beneden skien vallen me, zoals vaker, de gehandicapte skiers op. Een blinde skier komt langs. Hij heeft vier ski's en achter hem skiet een begeleider, die hem aan een soort leiband heeft. Ook zien we verscheidene rolstoelgebonden skiers, die zitten in een "skistoel" en leren om dan met nog twee skis aan de zijkant de berg af te gaan. Fascinerend, vind ik het, en fantastisch voor die mensen, dat ze zo ook van de sport kunnen genieten.

Om kwart over twaalf is Kai klaar met zijn les en gaan we lunchen. Er is een leuk houten terras met een grill en boven kunnen we pizza, chili en dergelijke halen. Het thema voor dit weekend is het strand en al het personeel is in Hawaiiaanse of strandkleding gekleed. Gelukkig voor hen is het zo warm, maar het is ook erg vrolijk.

De chili smaakt heerlijk en we genieten van de zon, verschillende lagen kleding en mijn handschoenen gaan in het kluisje, het is te warm om ze mee te hebben. Het valt me op, dat er heel wat talen te horen zijn hier. Ik hoor Frans, Italiaans en Arabisch tijdens de lunch, dat laat het internationale van dit gebied weer zien. Na een uurtje binden we voldaan de skis en snowboard weer onder.

Kai wil op de "bunny slope" beginnen, die op deze berg gelukkig groot is. Maar het is wel saai, dus na een paar keer stel ik voor, dat Rick en ik afwisselen met Kai gezelschap houden. Zo kunnen we ieder ook een wat uitdagender piste doen (voor Rick is dat de meest moeilijke, voor mij gewoon ietsje moeilijker). Rick vindt het heel grappig, dat ik dat voorstel, want vorig jaar was ik nog gewoon happy op de bunny slopes.


Kai ziet er "cool" uit op zijn snowboard




En daar gaat ie dan!

Zo gezegd, zo gedaan en ik ga de Dipsy Doodle nog eens doen. De sneeuw is alweer veel papperiger, dan vanochtend, maar dat maakt het allemaal ook minder snel, prima voor een angsthaas als ik.

Inmiddels ski ik met mijn jas open en zie ik meisjes in spaghetti bandjes skien. Het is zeker meer dan 10 graden, meer dan twintig graden warmer, dan toen we in Snowshoe waren! Dit zal waarschijnlijk de laatste goede ski dag van het seizoen zijn.

Dan gaat Rick op de dubbele diamanten pistes en als hij terugkomt heeft Kai zoveel zelf vertrouwen, dat hij ook klaar is om op een moeilijkere piste te gaan. Eerst nemen we de middelste lift voor de kortere piste. Terwijl we naar boven gaan zien we een man vallen. Rick dacht, dat het er niet zo erg uitzag, maar ik ben niet verbaasd, als hij met een van pijn vertrokken gezicht blijft liggen. Er was iets in die val, waarvan ik dacht "Oh jee!". De tweede vrij serieuze verwonding van vandaag, het is duidelijk, dat skien niet zonder risico's is.


Rick bovenaan "Dipsy Doodle"

Tot mijn eigen verbazing (ik heb 24 jaar geleden mijn enkel gecompliceerd gebroken op ijs) ben ik er niet banger door. Vooral de les in Snowshoe heeft me erg geholpen in mijn zelf vertrouwen. Ik zoef de (weliswaar beginners) pistes af.

En Rick en Kai halen me zelfs over een korte blauwe (meer gevorderde) piste te proberen, die heel goed gaat. Ik geniet (tot Ricks grote vermaak, want die heeft me in een paar jaar van een angstig in de Lodge afwachtend persoon in iemand, die plezier heeft op de pistes, zien veranderen).

Al te snel is het na vieren en eerlijk gezegd voel ik mijn benen. De rulle sneeuw maakt het skien zwaarder. We brengen de skis en snowboard terug, stoppen nog even in Emmitsburg voor wat te drinken en gaan dan huiswaarts.

Daar vinden we Saskia en Cosmo in blakende gezondheid terug. Katja is inmiddels naar haar werk vertrokken. Rick wil graag bij Friday's eten, maar als we daar aankomen, blijkt deze locatie gesloten. Hier voel ik me een beetje nostalgisch over, want hier werd ik 24 jaar geleden getracteerd (door mijn klasgenoten van de reisschool) op mijn eerste verjaarslunch. Maar ja, de locatie in Tysons Corner is waarschijnlijk lucratiever.

Chili's lijkt ons een goed alternatief (Rick, Kai en ik zijn nog in skikleding gekleed en zien er niet bepaald "netjes" uit). Daar krijgen we vrijwel meteen een tafeltje. Hun boneless Buffalo "wings" zijn zo lekker, dat zelfs Rick, die gewoonlijk geen "wings" (kippenvleugeltjes) eet, er van smult.

Als hoofdgerecht nemen Rick en ik de tilapia. We voelen onze benen door de papperige sneeuw en zijn rozig van de sneeuw en zon. Wat een heerlijke dag! Jammer, dat sneeuw het in warmere temperaturen niet goed doet, want de ideale wereld voor mij zou skien in dit weer zijn.

Zondag

Vannacht zijn we een uur vooruit gegaan. "Spring Ahead", al is het nog niet helemaal officieel lente. Wat dit betreft heb ik liever "Fall Back", want een extra uur in de dag is altijd nodig, toch?

Maar dit jaar begint bij ons de "Zomertijd" (Daylight Savings Time heet die hier) zo'n drie weken vroeger, dan vorig jaar. Nu is ons tijdsverschil met Nederland dus vijf uur, ook wel makkelijk.

Toch word ik redelijk op tijd wakker, het feit, dat de zon schijnt helpt ook. Rick haalt ontbijt bij McDonald's: een Egg McMuffin. En bij Starbucks haalt hij een Venti Non-Fat Sugarfree Vanilla Triple Shot Latte voor mij. Ja ja, een hele mondvol, maar ik heb mensen met meer noten op hun zang horen bestellen!

Cosmo en ik maken een lange wandeling. Ik breng mijn acht pond gewichten, want natuurlijk zijn die wandelingen nogal "stop and go". Hij ruikt en kijkt en begroet (nadat ik hem laat zitten, dat is hoe ik wil, dat hij mensen begroet, dan kan hij niet opspringen).

We lopen iets meer dan drie kilometer, een beetje langer, dan gewoonlijk. Hij toont geen teken van vermoeidheid, maar ik wil hem ook niet oververmoeien. Iets zegt me, dat hij als volwassene vrijwel onvermoeibaar zal zijn!

Als ik thuis kom heeft Christine al herhaalde malen gebeld. Ze wil graag ook gaan lopen. Nou vooruit, buiten zijn lokt meer, dan me ergeren aan (kleine, ik weet het) dingen in huis.

Na een kop soep rijd ik naar Fairfax. Hoewel alles nog heel kaal is, zijn er toch kleine tekens van de lente. Sommige maples lopen uit en er zijn heel wat zangvogels.

Christine en ik lopen precies vijf mijl en mijn totaal voor vandaag is 7,25 mijl, oftewel 11.7 kilometer en daar ben ik blij mee! Het is heerlijk warm buiten, zo'n 16 graden.

De kinderen van het pleintje hebben het touwtje springen ontdekt. De leeftijden varieren van drie tot zestien (Leah en Katja doen ook mee, als ze thuis zijn). Dit is een van die gelegenheden, waarbij ik het wonen aan deze straat zegen. Als ik zie hoeveel lol de kinderen met elkaar hebben. Dat had ik vroeger in onze buurt nooit.

Rick wil al weken naar de film en eindelijk voel ik me goed genoeg. Onze keuze valt op Music and Lyrics. We vinden allebei films met Hugh Grant over het algemeen leuk.

We worden niet teleurgesteld. Het is een heel onderhoudende film en Drew Barrymore and Hugh Grant zijn een goed paar. Zelfs de altijd zo kritische Washington Post merkte dat op.

De droge Engelse opmerkingen van Hugh Grant en het chaotische, emotionele van Drew Barrymore gaan heel goed samen. De liedjes en muziek zijn leuk en het is wat we noemen een "feel good movie", zonder sentimenteel of ergerlijk te worden. Voor mezelf weet ik, dat het een goede film is, als ik zo graag zou weten, wat er verder met het stel zal gebeuren! Een aanrader, dus.

Inmiddels is Tabatha na haar logeerpartij nog steeds bij ons. Haar ouders werken zich te pletter om hun nieuwe hondensalon op tijd klaar te krijgen. Op donderdag gaat "Horner's (hun achternaam) Corner" open. Kelli heeft jarenlang ervaring en begint nu voor haarzelf. Heel spannend voor ze, natuurlijk, maar ook heel veel werk.

Wij nemen Tabatha mee met ons uit eten. Alleen Katja gaat niet mee, voor haar nemen we eten mee terug naar huis. We kiezen vanavond Gordon Biersch, want Rick heeft daarvoor een kaart, waarmee we meteen een tafel krijgen.

Maar goed ook, want er is een wachttijd van 50 minuten. Wat me opvalt hier, is dat alles mogelijk is (nou ja, binnen het redelijke, natuurlijk). De meisjes willen een kinderpizza, maar met ananas. Geen probleem.

In plaats van kip heb ik liever zalm op mijn salade. Natuurlijk, mevrouw! Echt goede service is het. Helaas gaat het met de drankjes even (flink) mis. Een heel blad met waterglazen en root beer gaat naast onze tafel tegen de vlakte. De arme jongen schaamt zich dood, maar wij doen er alles aan om hem op zijn gemak te stellen. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal!

Aan tafel bespreken we meteen onze "en nu wil ik door de grond gaan" momenten. Tot mijn verbazing ben ik de enige, die er een heeft en nog wel van vele jaren geleden. Ik nam als tiener klassieke danslessen (volgens mijn ouders hoorde dat bij de opvoeding). Aan het einde van het jaar hadden we een bal.

Nu had ik als tiener niet bepaald iets "bal" achtigs in mijn garderobe en mijn moeder had geen zin om voor een avond iets te kopen. Ik moest dus iets uit de kast van mijn moeder kiezen, die een heel andere smaak had, dan ik. De enige rok, die ik paste, was jagersgroen en die niet bepaald "tiener" was.

Als tiener was ik sowieso niet zeker van mezelf en ik legde niet makkelijk contacten (daarom ben ik zo blij, dat onze kinderen dat wel doen!). Op het bal kende ik een paar mensen, maar ik voelde me een soort Assepoester.

Tijdens een pauze vroegen mijn tafelgenoten mij het drinken te halen. Op de terugweg, met mijn handen vol glazen, gleed ik uit midden op de lege dansvloer. Iedereen aanwezig zag mij neergaan, in mijn lelijke, niet bal-achtige kleding. Als die dansvloer op dat moment open was gegaan en mij had opgezwolgen, zou ik voor eeuwig dankbaar geweest zijn.

Nooit in mijn leven daarvoor of sindsdien heb ik me zo vreselijk gevoeld! Als anderen, zoals onze serveerder vanavond, zoiets meemaken, weet ik precies hoe ze zich voelen. En ik probeer ze te helpen en zal nooit lachen. Want dat gebeurde mij die avond dus wel, een zaal met lachende mensen. Ik zal het nooit vergeten!

We nemen eten mee voor Katja en hangen daarna voor de tv. Desperate Housewives is helaas een herhaling, maar de Dog Whisperer afleveringen zijn interessant, nu we een "hondenbaby" (mijn koosnaampje voor Cosmo op het moment) op te voeden hebben.