In de herkansing

Als het stralend zonnig weer is, is het zoveel makkelijker opstaan! Vanochtend voel ik die zonnestralen door de lamellen. Christine is op reis en belt dus niet zoals iedere ochtend om kwart voor acht. Jammer, geen gezellig telefoontje, maar aan de andere kant wel veel meer tijd om rustig Saskia naar school te helpen. Ik denk, dat ik het telefoontje in de toekomst toch maar moet verkorten, want Saskia vindt het natuurlijk wel gezellig, als ik samen met haar ontbijt.

Natuurlijk staan er weer allerlei voorbereidingen voor de reis op het programma, maar in tegenstelling tot gisteren voel ik me lekker energiek! Na het dagelijks telefoontje met mijn zusje ga ik er met Cosmo op uit.

Op het moment loop ik ongeveer twee mijl met hem. Meer durf ik nog niet, omdat hij nog zo jong is, al heeft hij al energie voor drie keer zoveel, volgens mij. Hij wordt helemaal vervelend, als ik niet met hem uitga, dat belooft nog wat!

Gisteren was Kai zo teleurgesteld, dat ik, met Ricks goedkeuring, besluit langs het W&OD pad op zoek te gaan naar meer kikkervisjes. Ik parkeer de auto bij het oude Vienna stationnetje, waar een grote brandweerwagen staat. Gelukkig blijkt het maar een oefening te zijn, er staat een dure verzameling treintjes in dat stationsgebouwtje!

Met Cosmo heb ik 2,08 mijl gelopen en ik wil bij elkaar tenminste tien kilometer lopen. Ik jog langs het pad en het gaat lekker, veel sneller, dan ik had gedacht. Helaas begint mijn rechterbeen wel weer flink pijn te doen, dus ik loop 2,5 mijl hard en keer dan om. Natuurlijk kan ik met kikkervisjes in een bakje niet meer hardlopen.

Bij het eerste grotere moerasplasje (deze kikkervisjes bevinden zich in zeer drassig, maar heel ondiep water) probeer ik of er kikkervisjes zitten. De dril is al verdwenen, maar ik vang twee dikkopjes. Beet, alvast!

Maar de plek, waar Kai en ik de dril haalden is nog een mijl verderop. Voorzichtig loop ik met de dikkopjes verder. Wat voor soort kikker zou dit zijn? Ze zijn al veel groter, dan de anderen en ik heb bullfrog geluiden op die plek gehoord.

Op de plek, waar we zondag de kikkerdril haalden liggen nog steeds de nu lege eitjes. Terwijl mijn tenen nat worden in mijn schoenen (ik heb toch maar wat over voor mijn zoon!), schep ik er een hap water uit. En jawel, hoor, zo'n tiental kikkervisjes zit erbij. Dit keer neem ik ook veel meer "oorspronkelijk" water mee.

Tevreden loop ik terug naar de auto. Hopelijk overleven deze kikkertjes wel. Thuis ga ik verder met het afwerken van de reislijst. AAA staat op het programma, het is altijd fijn om een tourbook en kaarten te hebben!

Het inpakken gaat voorspoedig en we eten een beef stew uit de crockpot. En dan... heb ik zin in iets zoets en neem een sweetwater taffy (soort toffee). Krak, voel ik! Oh jee!!! Een van mijn kronen heeft een barst! Hij zit er nog op, maar natuurlijk heel vervelend, zo vlak voor een reis. Helaas is de tandarts niet bereikbaar, morgen dus maar gauw bellen.

Zolang hij er nog op zit maar voorzichtig met de andere kant eten. Balen!!! Maar ja, ik ga maar zo voorzichtig mogelijk eten aan die kant, wie weet blijft hij nog wel een weekje zitten.

Onze vlucht gaat om kwart voor een morgenmiddag. Daarvoor moet Katja nog naar school om een essay (dat ze net in Word helemaal klaar had en nu kwijt is, het arme kind, de moderne technologie heeft wel nadelen!) in te leveren en een AP Biologie test te doen. Ik denk niet, dat ze vannacht veel slaap zal krijgen, nu ze haar essay opnieuw moet schrijven. Ik heb aangeboden te helpen, maar dat kan niet.

Enfin, een paar obstakels voor we op een hopelijk heerlijke vakantie kunnen gaan. We zijn er allemaal aan toe, dat ene weekje vrij met Kerst was niet genoeg! De volgende update uit Californie, al kan ik niet beloven iedere dag te schrijven. Ook denk ik niet, dat ik andere weblogs bij zal kunnen houden, dus allemaal tot over een week!!