Lopen, lopen, lopen!

Zo aan het einde van een week zonder Rick moet ik toegeven, dat ik doodmoe ben. Het vroege wakker worden breekt me op. Gewoonlijk staat Rick met de tieners op en kan ik nog even doordoezelen. Maar vanochtend om kwart voor zes ben ik tegelijk met Katja wakker.

De reden, dat ze een half uur vroeger dan gewoonlijk opstaat, is, dat ze een babyshower gaan geven aan haar Yearbook lerares. Hartstikke leuk en hartverwarmend, vind ik. Gistermiddag is ze met een klasgenootje ballonnen gaan kopen en die moeten nu mee naar school. Die wil ze achter in haar auto doen en naar school rijden. Om een parkeerplaats te krijgen, moet ze ver voor de anderen aanwezig zijn.

Kai is zo'n ander kind. Ook hij staat vroeg op (kwart over zes), laat stilletjes Cosmo uit en vertrekt om tien over half zeven richting schoolbus. Zoals de counselor zei, 9th grade jongens en 11th grade meisjes verschillen als dag en nacht!

Cosmo en ik brengen Saskia naar school en lopen dan een stuk verder. Omdat hij zo'n hekel aan zijn bench heeft, maar het op het deck en in de tuin prima naar zijn zin heeft, laat ik hem, als ik wegga, buiten. Hij kan vrijwel geen kwaad in de tuin, maar toch voelt het net als een kind voor het eerst alleen thuis laten. Maar hij vindt het heerlijk, dus ik zet mijn zorgen van me af.

Om tien uur heb ik met Kirsten bij Whole Foods afgesproken en ik kom er pas om tien over tien aan, overtuigd, dat Kirsten er al zal zijn. Dat blijkt niet het geval, ze komt zo'n tien minuten later aanzetten. Ik moet echt leren, dat zij nooit op tijd is!

We beginnen ons loopje van tien kilometer. Hardlopen lukt Kirsten nog steeds niet, maar we houden de pas er goed in. Het is ronduit warm te noemen en ik ben te dik gekleed met mijn lange broek en topje met lange mouwen! Puf, puf, puf!!! Zo af en toe slaan de vlammen me echt uit.

Onderweg laat ik Kirsten de ongewone plant van gisteren zien, inmiddels weet ik, dankzij Annemiek, dat dit skunk cabbage is.

Kennelijk ruikt die plant vreselijk, dus de volgende keer, dat ik het zie, moet ik het even ruiken. Maar het is ook een fascinerende plant, die tijdens het bloeien warmte uitstraalt. Zo leer je nog eens wat.

Verderop, waar voorheen de kikkers zo vreselijk luid kwaakten, lijkt het nu helemaal verlaten. Tot ik wat beter kijk, want dan zie ik opeens hele plakkaten kikkerdril! Dat moet ik Kai vertellen!


Moeilijk te zien, maar overal, waar er geen weerspiegeling is in het water is kikkerdril

Net voor Kirsten en ik Vienna weer binnenlopen hoor ik rechts van ons geritsel. Ik kijk naar boven en zie drie herten boven op de heuvel naar ons kijken. We bevinden ons minder dan een kilometer van de drukste weg in Vienna, route 123! Herten zo dichtbij zien blijft voor mij een van de meest opwindende dingen in de natuur hier.


Met mijn cameraatje zal ik nooit professionele video's maken, maar dit geeft een idee

Als de kudde (want er blijken bij elkaar zo'n zeven of acht herten te lopen) weg is, lopen we het stukje terug naar Whole Foods. Precies tien kilometer hebben we afgelegd, als ik de winkel in loop. Ik tracteer mezelf op sushi als lunch en koop wat van hun huiswijn voor $4,99 per fles. Overal lees ik, dat wijn hier in de VS zo duur is, maar je kunt heel goede wijn voor tussen de $5 en $7 kopen, dat lijkt me toch niet veel?

Als de sushi op is, is het tijd voor de volgende wandeling. Gauw verkleed ik me, want wat ik aan heb is te warm. Met Cosmo rijd ik naar Claudia's huis, het lijkt me voor hem ook wel leuk om kennis te maken met Nottoway Park. Op onze wandeling komen we onder anderen een mooie Beardie (Petra!) tegen, die heel lief is met Cosmo.

Hier is ook een doggy park, met verschillende behendigheids"speeltjes" voor de honden en hier mogen ze ook van de lijn af. Cosmo ruikt zoveel verschillende luchtjes, dat de speeltjes hem geen moer kunnen schelen.

Er is een ander klein hondje aanwezig, maar, al wordt er heel wat af gesnuffeld, die heeft weinig interesse in spelen. Als ik Cosmo roep om hem weer aan te lijnen komt hij zo aangerend tot Claudia's verbazing. Alweer voel ik me vreemd trots, alsof ik iets met zijn intelligentie te maken heb.

Als Katja thuis komt zit ze vol verhalen. Ze heeft een nieuw felgroen "Yearbook" (ze werkt ook aan het jaarboek van dit jaar) t-shirt aan en de baby shower was een groot succes (lijkt me ook heel leuk voor zo'n lerares!).

Ook werden er vandaag "awards" uitgegeven (niets officieels) en Katja kreeg de onderscheiding van "Foxy Foreign Language", omdat haar klasgenoten haar (tegen mij) Nederlands hebben horen praten op haar mobieltje. Grappig toch!

Een paar uur lang ga ik buiten zitten computeren, blogjes lezen, forum lezen en email bijwerken, tot het wat begint te regenen.

Dan is het tijd om met Kai naar Mona te gaan. Zijn haar is zo lang, zijn pony hangt op zijn kin, we hebben zijn ogen dan ook al een tijdje niet gezien (en die zijn zo mooi groen!).

Kai's vriend Charlie heeft net een buzz cut gekregen, maar zover wil Kai absoluut niet gaan. Hij wil er gewoon een stuk vanaf. Voor mijn gevoel is het nog niet genoeg, maar het is zijn haar. In ieder geval zien we (bijna) zijn ogen weer.

Katja moet werken, dus Kai, Saskia en ik gaan naar een van onze favoriete restaurants: Glory Days Grill. Het is zo lekker buiten, dat we verkiezen op het terrasje te eten.

Natuurlijk bestellen de kinderen de cheese fries en net zo natuurlijk kan ik daar ook niet van afblijven! Als hoofdgerecht heb ik hun nieuwe varkenshaas spiesje met zoete aardappelfrietjes, om je vingers bij af te likken! Kai heeft de Vermont special: rozijnenbrood met apple butter (een soort appelstroop, maar dan anders), ham, appelpartjes en gesmolten cheddar kaas. Een interessante combinatie!

Vanavond kijken we naar Miss USA. Degene van vorig jaar heeft nogal in de (negatieve) publiciteit gestaan. Het blijft een vermakelijk iets, zo'n verkiezing, maar het valt me op, dat "meisjes" ouder zijn, een aantal zijn 25. Dat draagt zeker bij aan de zelf verzekerdheid. Virginia haalt het tot in de top 10, maar valt af bij de top 5, jammer.

Rick is inmiddels bij zijn vader in Michigan. Het gaat verbazingwekkend goed met zijn vader, hij loopt zelfs al wat. En na deze zware operatie is hij na 24 uur alweer ontslagen uit het ziekenhuis. Een hele opluchting, want een slechte uitkomst was naar mijn mening (die ik nooit geuit heb tegen Rick, natuurlijk) het einde van het leven van deze actieve man geweest.

Tot slot heb ik vandaag erg gelachen om de brieven aan God bij een medeblogger.