Monday, Monday

Uit een diepe slaap komend kijk ik op mijn alarmklok, die op 1:40 staat! Katja staat bij mijn bed en vraagt me iets, maar ik moet me echt helemaal concentreren. Ze wil weten, of ze van 15 tot 19 juli een kamp kan volgen om Yearbook Editor te worden. Uh, weet ik veel? Rick is wakkerder en vraagt haar, waarom ze in 's hemelsnaam nu nog huiswerk aan het doen is!

Moe word ik wakker en eigenlijk sleep ik me verder de hele dag voort. Christine klaagt over dezelfde moeheid, misschien is het ook wel het constant wisselende weer, warm, koud, kouder. Zij vraagt, of ik wil gaan lopen en ik zeg, dat ik om half twaalf kan gaan.

Want eerst hebben Cosmo en ik puppy training. Ik ga vroeg naar Petsmart, want ik heb ook nieuw droogvoer nodig voor hem, voor het eerst, sinds we hem hebben. Dat voer komt in zakken van 20 tot 40 pond, vandaag kies ik 20, want 40 is me te zwaar.

Cosmo ligt rustig op de achterbank in de van, ik heb hem aan de stoel vastgemaakt met zijn riem. Maar ik bedenk me, dat hij zo niet zo veilig is in geval van plotseling remmen o.i.d. Bij Petsmart vind ik een hondenharnas voor in de auto. Ik koop het, nu moet ik nog uitvinden, hoe het werkt.

Vergeleken met een paar weken geleden merk ik al een verschil in Cosmo. Als ik hem zeg te zitten blijft hij netjes zitten. Op die manier springt hij niet op tegen de kinderen en mensen, die hem willen aaien. Daarentegen trekt hij in de winkel als een razende.

Tijdens de les doet hij het erg goed, al is de bulldog nog steeds een grote trekpleister. Die laat het allemaal met gemak toe, volgens de eigenaresse heeft "Zoe" veel minder zenuwuiteinden, dan andere honden. We zullen het geloven.

Zoals altijd na een uur les neem ik een uitgeput hondje mee naar huis. Hij valt op de grond van de van in slaap. Thuis drinkt hij veel water (het was ook droog daar) en gaat dan slapen.

Christine en ik lopen bijna vijf mijl door Vienna. Ik ben zo blij zo af en toe een mooie paarse crocus te zien! Sommige tuinen staan zelfs helemaal vol met paarse bloempjes, prachtig en eindelijk wat kleur!!

Precies als Saskia uit school komt, komen wij ook weer aanlopen. Ik eet lunch (overgebleven salade van gisteravond, zo'n doggybag is echt heerlijk, je geniet nog even na!) en ga dan gauw douchen.

Saskia en ik gaan naar Karin. Saskia speelt met Maaike en Karin en ik kletsen bij. Ik kom ook gelijk onze Volendamse costuums weer ophalen, want die hebben Saskia en ik donderdagavond nodig voor International Night.

Na een uurtje nemen we weer afscheid en zet ik Saskia thuis af. Daarna rijd ik terug naar Park Street in Vienna. Daar zit Dr. Rooney, een KNO arts. Bij het bezoek aan de Urgent Care Center vorige week merkte de dokter op, dat ik een "bump" in mijn oor heb. Zij wist niet wat het was en raadde een bezoek aan een ENT (Ear-Nose-Throat, oftewel KNO) arts aan.

Vanmiddag kon ik bij deze al terecht. Na een kwartiertje wachten word ik in een superklein kamertje geloodst met allerlei enge instrumenten. Hopelijk hoeven die niet op mij gebruikt te worden!

Niet veel later komt een grijze, kleine, gezette (om een understatement te gebruiken) oudere dokter binnen. Hij heeft zo'n typische hoofdband met een spiegeltje met een gaatje in het midden op zijn hoofd. Opeens waan ik me zeker 20 jaar terug! Maar ja, zolang is het ook geleden, dat ik een KNO arts zag, dus wie weet is dit nog steeds heel gewoon en modern voor hen.

Hij kijkt in mijn keel, neus en uiteindelijk oren. Hij vindt, dat mijn neus nog erg ontstoken is na de voorhoofdsholteontsteking en geeft me een recept voor antibiotica, die ik, als ik me over twee dagen niet beduidend beter voel, moet gaan nemen.

Het lijkt wel of hij al wist, dat het gedoe in mijn oor niets voorstelt. Want dat komt als laatste in zijn onderzoek. Twee seconden later vraagt hij me, of ik vroeger veel in koud water heb gezwommen. Huh? Ja, dus, want het zwemwater in Nederland is niet bepaald warm te noemen, althans niet, waar wij zwommen in de zomers!

Oh, zegt hij, de reden, dat ik het vraag, is, dat je iets hebt, dat we vaak in zwemmers en kayakkers zien, die in koudere waters vertoeven. Het is een botuitgroeiing, osteoma heet het. En er wordt (gelukkig!) niets aan gedaan. Ok, weer een hypochondrische angst weggewerkt!

De preventieve zorg hier is erg goed, maar het betekent ook, dat je je soms ernstig ziek waant (die arts vorige zondag deed erg serieus, ik moest binnen twee weken een specialist zien), terwijl er feitelijk niets aan de hand is. Ik heb inmiddels al hoge bloeddruk, als die bij de dokter wordt gemeten, wat hier helemaal bekend is als "White coat syndrome".

Tja, wat wil je ook, iedere keer, dat je gewoon een dokter lijkt te zien om iets onnozels is er wel wat. Net of je morgen in je graf ligt (het mag duidelijk zijn, dat ik de eindeloze testen en controles hier uiterst ergerlijk vind).

Opgelucht en moe kom ik thuis. Cosmo is ook doodmoe en Katja ligt al vanaf het moment, dat ze thuiskwam, te slapen. Moe, moe, moe, dus!!

Rick komt thuis en wil Grieks eten. Hij gaat naar Scorpio's hier in Vienna en komt helemaal blij terug. De Griekse eigenaar wilde geen tip en gaf Rick een heel stel verschillende desserts (waaronder voortreffelijke bakhlava!) mee. Mijn schoonzusje is Grieks-Canadees en haar vader had een restaurant (voor wie "My Big Fat Greek Wedding" gezien heeft, dat is haar familie en mijn broer, die daar deel van werd, alles klopt!).

Rick zegt, dat hij opeens een flashback had, vanavond. We hebben ook heel veel goede tijden met Ana Maria's ouders meegemaakt in de vroege jaren van ons huwelijk. Helaas is haar vader overleden, maar haar moeder zou ons graag weer eens zien, we moeten dat bij een volgend bezoek aan Canada in gedachten houden!